του Στρατη Μπουρναζου, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Το κουβάρι ξετυλίγεται. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ άλλη παρομοίωση που να περιγράφει καλύτερα την εικόνα που συντίθεται, ψηφίδα-ψηφίδα, για τη Χρυσή Αυγή από τα στοιχεία που έρχονται στο φως, το ένα μετά το άλλο.
Μια εικόνα τρομακτική και συντριπτική. Και, σίγουρα, η εικόνα αυτή έπαιξε τον ρόλο της στην αιφνιδιαστική απόσυρση της θεωρίας των δύο «άκρων» («Παγίδα. Πώς έδωσε πόντους στους Χρυσαυγίτες η θεωρία των δύο άκρων», ανακαλύπτουν αίφνης στο σαββατιάτικο φύλλο τους Τα Νέα). Και ακόμα στο ότι κατέρρευσε αμέσως, πριν προλάβει καλά καλά να στηθεί στα πόδια της, η άποψη ότι για την απώλεια της ζωής του Π. Φύσσα έφταιγε το… ποδόσφαιρο («Τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο», διαβάζαμε στην οθόνη του ΣΚΑΪ, Τετάρτη πρωί).
Γιατί, το ξαναλέω, η εικόνα είναι συντριπτική. Μένω σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά δημοσιεύματα των ημερών, τη συνέντευξη ενός πρώην μέλους της Χρυσής Αυγής στο Έθνος (20 και 21.9.2013).
[1] Ένας αποκρουστικός κόσμος αναδύεται: βιβλιαράκια των μελών όπου καταγράφονται οι επιδόσεις όπως οι ξυλοδαρμοί πακιστανών, οργάνωση ταγμάτων εφόδου, μηχανοκίνητα τάγματα, όπλα που κρύβονται στα γραφεία, «μιλημένοι» αστυνομικοί που ειδοποιούν τους Χρυσαυγίτες για τις επικείμενες έρευνες, ο βουλευτής Λαγός που αποτελεί «σύνδεσμο» με τον Ν. Μιχαλολιάκο και οποίος δίνει το πρόσταγμα για τις εγκληματικές επιθέσεις, ο «προγραμμένος» Π. Φύσσας λόγω της αντιφασιστικής δράσης του, ο Γ. Ρουπακιάς υπαρχηγός της τοπικής οργάνωσης κ.ο.κ. Πράγματα όλα αυτά που τα υποψιαζόμασταν, κάποια τα είχαμε ξανακούσει, κάποια δεν θα θέλαμε (και κυρίως, πολλοί άλλοι δεν ήθελαν) να τα πιστέψουμε, αλλά για πρώτη φορά λέγονται ρητά από ένα μέχρι πρότινος μέλος της Χρυσής Αυγής.
Από κοντά, τα στοιχεία που διαρρέουν για το πώς οργανώθηκε η δολοφονία: το τηλεφώνημα που δέχτηκε ο δράστης για να σπεύσει, οι τηλεφωνικές του επαφές με τον «τοπικό αρχηγό» Γ. Πατέλη, και του Γ. Πατέλη με τον βουλευτή Λαγό λίγη ώρα πριν τη δολοφονία του Π. Φύσσα – σύμφωνα με πληροφορίες που προκύπτουν από την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου. Και οι αποκαλύψεις συνεχίζονται. Αποκαλύψεις καταιγιστικές, οι οποίες μας δεν μας αποκαλύπτουν «απλώς» ότι π Γ. Ρουπακιάς αδιαμφισβήτητα ήταν στέλεχος της Χρυσής Αυγής, πιθανότατα και υψηλόβαθμο, αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο. Πρώτον, ότι δεν πρόκειται για ατομική ενέργεια, υπό την επήρεια έστω της χρυσαυγίτικης προπαγάνδας του μίσους, αλλά για οργανωμένο έγκλημα που σχεδίασε και εκτέλεσε η Χρυσή Αυγή, με πολυπληθή συμμετοχή του τοπικού «πυρήνα» και γνώση των βουλευτών και των υψηλών κλιμακίων της. Και, δεύτερον, ότι η δολοφονική επίθεση αποτελεί ένα μόνο παράδειγμα της πλούσιας δράσης της οργάνωσης. Όπως επιγραμματικά το διατύπωσε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, και μάλιστα πριν αρχίσει το ξετύλιγμα του κουβαριού: «Δεν είναι απλώς ο δράστης Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή είναι ο δράστης».
Κλείνω, προλαβαίνοντας δυο ενδεχόμενες ενστάσεις. Πρώτον, ασφαλώς ξέρω ότι η αντιμετώπιση του νεοναζισμού δεν είναι θέμα μόνο ποινικό και κατασταλτικό. Ωστόσο, το σταμάτημα της ασυλίας της, η ποινική δίωξη (και των μελών της αλλά της ίδιας ως συμμορίας) για τις εγκληματικές πράξεις που διαπράττει είναι καθοριστική: όχι μόνο για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς, αλλά και επειδή είναι ένα αποφασιστικό βήμα για τον περιορισμό της πολιτικής και κοινωνικής επιρροής της.
Δεύτερον, ακούω πολλούς να λένε ότι είναι μάταιο να προσδοκούμε ότι αυτή η κυβέρνηση, αυτή η αστυνομία, αυτή η δικαιοσύνη θα κυνηγήσουν τη Χρυσή Αυγή, θα προστατεύσουν τους μετανάστες, τους αντιφασίστες, τη δημοκρατία: Είναι σαν να βάλαμε τον λύκο να φιλάει τα πρόβατα, λένε. Δυστυχώς, είναι πάμπολλα τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την άποψή τους. Έχω όμως να αντιτείνω τρία επιχειρήματα. Πρώτον, όσο σοβαρή κι αν είναι η διείσδυση της Χρυσής Αυγής στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη, είναι λάθος να βλέπουμε τους μηχανισμούς αυτούς σαν πλήρως ναζιστικοποιημένους. Δεύτερον, η ιστορία και η πολιτική δεν είναι ένα αδιατάρακτο συνεχές: η δολοφονία του Παύλου Φύσσα μοιάζει να τάραξε πολλούς, όπως φαίνεται και από το ότι οι εφημερίδες (οι ίδιες που έγραφαν για τα «άκρα» και κλείναν τα μάτια –και το μάτι– στους Χρυσαυγίτες), τώρα καταδικάζουν το «έγκλημα των νεοναζί» (έτσι έγραψε ακόμα και η Καθημερινή), δημοσιεύουν αποκαλυπτικές έρευνες για την εγκληματική τους δράση.
Αντί λοιπόν να περιοριστούμε στην καταγγελία της ευθύνης της υποκρισίας media, ιθυνόντων και κρατικών μηχανισμών, πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία (ως κίνημα, ως Αριστερά, ως αντιφασίστες) και να αξιοποιήσουμε αυτήν την αλλαγή κλίματος – είτε τη θεωρούμε ειλικρινή είτε υποκριτική είτε πρόσκαιρη. Αυτό οφείλει να κάνει όποιος θέλει να είναι αποτελεσματικός και παρεμβατικός, και όχι απλώς παρατηρητής και τιμητής. Τέλος, καθώς η Χρυσή Αυγή έχει πλούσια εγκληματική δράση, η αστυνομία και η δικαιοσύνη είναι απαραίτητες για την αντιμετώπισή της – δεν γίνεται αλλιώς. Αυτή την αστυνομία και δικαιοσύνη διαθέτουμε, καλώς ή κακώς (προφανώς κακώς, αφού συμπεριφέρονται αδρανώς ή και φιλικά προς τους νεοναζί)• μέχρι να τις αλλάξουμε, με αυτές είμαστε αναγκασμένοι να κινηθούμε, αυτές λοιπόν θα πιέσουμε, με όλα τα μέσα και τις δυνάμεις μας, να πράξουν το στοιχειώδες για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής.
_________
[1] Αξίζουν πολλά μπράβο στον Λευτέρη Μπιντέλα και τη Μαρία Ψαρά, που πήραν τη συνέντευξη, καθώς, έτσι, τιμούν τις πιο καλές παραδόσεις της ερευνητικής δημοσιογραφίας, που τόσο μας έχει λείψει.
Μια εικόνα τρομακτική και συντριπτική. Και, σίγουρα, η εικόνα αυτή έπαιξε τον ρόλο της στην αιφνιδιαστική απόσυρση της θεωρίας των δύο «άκρων» («Παγίδα. Πώς έδωσε πόντους στους Χρυσαυγίτες η θεωρία των δύο άκρων», ανακαλύπτουν αίφνης στο σαββατιάτικο φύλλο τους Τα Νέα). Και ακόμα στο ότι κατέρρευσε αμέσως, πριν προλάβει καλά καλά να στηθεί στα πόδια της, η άποψη ότι για την απώλεια της ζωής του Π. Φύσσα έφταιγε το… ποδόσφαιρο («Τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο», διαβάζαμε στην οθόνη του ΣΚΑΪ, Τετάρτη πρωί).
Γιατί, το ξαναλέω, η εικόνα είναι συντριπτική. Μένω σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά δημοσιεύματα των ημερών, τη συνέντευξη ενός πρώην μέλους της Χρυσής Αυγής στο Έθνος (20 και 21.9.2013).
[1] Ένας αποκρουστικός κόσμος αναδύεται: βιβλιαράκια των μελών όπου καταγράφονται οι επιδόσεις όπως οι ξυλοδαρμοί πακιστανών, οργάνωση ταγμάτων εφόδου, μηχανοκίνητα τάγματα, όπλα που κρύβονται στα γραφεία, «μιλημένοι» αστυνομικοί που ειδοποιούν τους Χρυσαυγίτες για τις επικείμενες έρευνες, ο βουλευτής Λαγός που αποτελεί «σύνδεσμο» με τον Ν. Μιχαλολιάκο και οποίος δίνει το πρόσταγμα για τις εγκληματικές επιθέσεις, ο «προγραμμένος» Π. Φύσσας λόγω της αντιφασιστικής δράσης του, ο Γ. Ρουπακιάς υπαρχηγός της τοπικής οργάνωσης κ.ο.κ. Πράγματα όλα αυτά που τα υποψιαζόμασταν, κάποια τα είχαμε ξανακούσει, κάποια δεν θα θέλαμε (και κυρίως, πολλοί άλλοι δεν ήθελαν) να τα πιστέψουμε, αλλά για πρώτη φορά λέγονται ρητά από ένα μέχρι πρότινος μέλος της Χρυσής Αυγής.
Από κοντά, τα στοιχεία που διαρρέουν για το πώς οργανώθηκε η δολοφονία: το τηλεφώνημα που δέχτηκε ο δράστης για να σπεύσει, οι τηλεφωνικές του επαφές με τον «τοπικό αρχηγό» Γ. Πατέλη, και του Γ. Πατέλη με τον βουλευτή Λαγό λίγη ώρα πριν τη δολοφονία του Π. Φύσσα – σύμφωνα με πληροφορίες που προκύπτουν από την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου. Και οι αποκαλύψεις συνεχίζονται. Αποκαλύψεις καταιγιστικές, οι οποίες μας δεν μας αποκαλύπτουν «απλώς» ότι π Γ. Ρουπακιάς αδιαμφισβήτητα ήταν στέλεχος της Χρυσής Αυγής, πιθανότατα και υψηλόβαθμο, αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο. Πρώτον, ότι δεν πρόκειται για ατομική ενέργεια, υπό την επήρεια έστω της χρυσαυγίτικης προπαγάνδας του μίσους, αλλά για οργανωμένο έγκλημα που σχεδίασε και εκτέλεσε η Χρυσή Αυγή, με πολυπληθή συμμετοχή του τοπικού «πυρήνα» και γνώση των βουλευτών και των υψηλών κλιμακίων της. Και, δεύτερον, ότι η δολοφονική επίθεση αποτελεί ένα μόνο παράδειγμα της πλούσιας δράσης της οργάνωσης. Όπως επιγραμματικά το διατύπωσε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, και μάλιστα πριν αρχίσει το ξετύλιγμα του κουβαριού: «Δεν είναι απλώς ο δράστης Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή είναι ο δράστης».
***
Καθώς όλα αυτά (που υποψιαζόμασταν, μισοξέραμε ή ξέραμε χωρίς να μπορούμε να τα στηρίξουμε ατράνταχτα), έρχονται στο φως, και μάλιστα σε ευρείας κυκλοφορίας ή και «καθεστωτικά» μέσα, έχουμε ένα μεγάλο πολιτικό καθήκον, μπροστά μας: με κάθε πρόσφορο τρόπο. Και έχει σημασία να το πράξουμε γρήγορα, να το βροντοφωνάξουμε και κυρίως να το κάνουμε αποτελεσματικά. Κλείνω, προλαβαίνοντας δυο ενδεχόμενες ενστάσεις. Πρώτον, ασφαλώς ξέρω ότι η αντιμετώπιση του νεοναζισμού δεν είναι θέμα μόνο ποινικό και κατασταλτικό. Ωστόσο, το σταμάτημα της ασυλίας της, η ποινική δίωξη (και των μελών της αλλά της ίδιας ως συμμορίας) για τις εγκληματικές πράξεις που διαπράττει είναι καθοριστική: όχι μόνο για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς, αλλά και επειδή είναι ένα αποφασιστικό βήμα για τον περιορισμό της πολιτικής και κοινωνικής επιρροής της.
Δεύτερον, ακούω πολλούς να λένε ότι είναι μάταιο να προσδοκούμε ότι αυτή η κυβέρνηση, αυτή η αστυνομία, αυτή η δικαιοσύνη θα κυνηγήσουν τη Χρυσή Αυγή, θα προστατεύσουν τους μετανάστες, τους αντιφασίστες, τη δημοκρατία: Είναι σαν να βάλαμε τον λύκο να φιλάει τα πρόβατα, λένε. Δυστυχώς, είναι πάμπολλα τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την άποψή τους. Έχω όμως να αντιτείνω τρία επιχειρήματα. Πρώτον, όσο σοβαρή κι αν είναι η διείσδυση της Χρυσής Αυγής στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη, είναι λάθος να βλέπουμε τους μηχανισμούς αυτούς σαν πλήρως ναζιστικοποιημένους. Δεύτερον, η ιστορία και η πολιτική δεν είναι ένα αδιατάρακτο συνεχές: η δολοφονία του Παύλου Φύσσα μοιάζει να τάραξε πολλούς, όπως φαίνεται και από το ότι οι εφημερίδες (οι ίδιες που έγραφαν για τα «άκρα» και κλείναν τα μάτια –και το μάτι– στους Χρυσαυγίτες), τώρα καταδικάζουν το «έγκλημα των νεοναζί» (έτσι έγραψε ακόμα και η Καθημερινή), δημοσιεύουν αποκαλυπτικές έρευνες για την εγκληματική τους δράση.
Αντί λοιπόν να περιοριστούμε στην καταγγελία της ευθύνης της υποκρισίας media, ιθυνόντων και κρατικών μηχανισμών, πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία (ως κίνημα, ως Αριστερά, ως αντιφασίστες) και να αξιοποιήσουμε αυτήν την αλλαγή κλίματος – είτε τη θεωρούμε ειλικρινή είτε υποκριτική είτε πρόσκαιρη. Αυτό οφείλει να κάνει όποιος θέλει να είναι αποτελεσματικός και παρεμβατικός, και όχι απλώς παρατηρητής και τιμητής. Τέλος, καθώς η Χρυσή Αυγή έχει πλούσια εγκληματική δράση, η αστυνομία και η δικαιοσύνη είναι απαραίτητες για την αντιμετώπισή της – δεν γίνεται αλλιώς. Αυτή την αστυνομία και δικαιοσύνη διαθέτουμε, καλώς ή κακώς (προφανώς κακώς, αφού συμπεριφέρονται αδρανώς ή και φιλικά προς τους νεοναζί)• μέχρι να τις αλλάξουμε, με αυτές είμαστε αναγκασμένοι να κινηθούμε, αυτές λοιπόν θα πιέσουμε, με όλα τα μέσα και τις δυνάμεις μας, να πράξουν το στοιχειώδες για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής.
_________
[1] Αξίζουν πολλά μπράβο στον Λευτέρη Μπιντέλα και τη Μαρία Ψαρά, που πήραν τη συνέντευξη, καθώς, έτσι, τιμούν τις πιο καλές παραδόσεις της ερευνητικής δημοσιογραφίας, που τόσο μας έχει λείψει.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου