Το «Σύστημα», που μάλλον υποτιμήσαμε ώς τώρα την οργανωτική και επικοινωνιακή του επάρκεια, μοιάζει να διαθέτει μια αμερικάνικη, κινηματογραφική σεναριακή δομή, όπου οι λεπτομέρειες αντανακλούν πιστά το όλον και το όλον καλύπτει επακριβώς όλες τις λεπτομέρειες. Τίποτα δεν γίνεται δηλαδή, στην τύχη.
Μιλώ για το συστημικό σενάριο χειραγώγησης της κοινωνίας, με τα ΜΜΕ, την προπαγάνδα και ποικίλους άλλους τρόπους. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέτοιο σχέδιο, που εκτυλίσσεται σε φάσεις. Δεν ξεκίνησε, βέβαια, χθες. Για να βρούμε τις ρίζες του, πρέπει να πάμε δεκαετίες πίσω. Ωστόσο, σήμερα είμαστε, όπως φαίνεται, στο στάδιο τελικής του εφαρμογής.
Κατασκεύασαν έναν ψευδή, αντιμνημονιακό πόλο ως Δούρειο Ίππο, τη Χρυσή Αυγή, και την έβαλαν, εν μέρει, εντός των τειχών μιας βαλλόμενης, πολιορκημένης κοινωνίας, η οποία ταπεινώνεται, χλευάζεται, περιθωριοποιείται και ωθείται συστηματικά στην εξαθλίωση. Υπολόγισαν ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας θα αντιδράσει ανώριμα, σαν ένα σχολιαρόπαιδο που καταπιέζεται από τους τραμπούκους της τάξης του και απαντά με τη φράση: «Τώρα θα φωνάξω τον μεγάλο μου αδερφό που είναι μπρατσαράς και θα σας κανονίσει!». Παρέσυραν, έτσι, όσους παρέσυραν, επειδή δεν πιστεύω ότι όλοι όσοι ψήφισαν τους εγκληματίες είναι και οι ίδιοι εγκληματίες. Άκουσα πολλές φορές, δυστυχώς, ως αιτιολογία της λανθασμένης τους επιλογής τη φράση: «Τους ψηφίζω για να μπουν στη Βουλή και να δώσουν μερικές μπουνιές, μήπως οι άλλοι βάλουν, επιτέλους, μυαλό».

Εδώ βρίσκεται η διαφορά που το «σύστημα» γνωρίζει και προσπαθεί επιδέξια να εκμεταλλευτεί. Συγκεκριμένα, αυτό το «σιωπηλό» κομμάτι της κοινωνίας ανέχεται, προς το παρόν, το ξύλο, αλλά όχι τους φόνους. Ή, τουλάχιστον, το λέω με θλίψη, τους φόνους «καθαρών» Ελλήνων. Με άλλα λόγια, «φούσκωσαν» παράλογα τη Χρυσή Αυγή, την ανέβασαν στα ποσοστά που την ανέβασαν, και τώρα, με τη στυγνή, προγραμματισμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, επιχειρούν, με το ίδιο σκεπτικό, να εισπράξουν πίσω τις ψήφους που της «παραχώρησαν». Επειδή υπολογίζουν ότι ο κόσμος που την ακολούθησε παρασυρμένος, μπορεί, ίσως, να ανέχεται να τον κλέβουν, όχι όμως και να τον σκοτώνουν! Έτσι, ευελπιστούν ότι το παρασυρμένο κομμάτι της κοινωνίας θα επιλέξει το κατά τη γνώμη του «μη χείρον», δηλαδή τη δική τους πολιτική παράταξη, που μπορεί να κλέβει απροκάλυπτα, αλλά, τουλάχιστον, δεν δολοφονεί ανοιχτά! Και επιχειρούν, τώρα, σε μια επίδειξη ψευδεπίγραφης κρατικής ισχύος, να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, μάλιστα με την απολύτως απαράδεκτη, γκεμπελικής εμπνεύσεως, θεωρία των «δύο άκρων». Ο πολιτικός τους κυνισμός έχει φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Το ετοιμαζόμενο νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της βίας θα εξισώνει στην πράξη την Αριστερά με τον ναζισμό και θα δίνει λαβή για τη νομιμοφανή της δίωξη, αφήνοντας τους φασίστες, όπως πάντα, στο απυρόβλητο. Έτσι πιστεύουν ότι θα θέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε ένα ψευτοδίλημμα. Αν πει ναι στο νομοσχέδιο, θα είναι σαν να βάζει το κεφάλι του στον τορβά. Αν πει όχι, θα καταγγελθεί απ' τους ίδιους τους φταίχτες ότι... δεν συνεργάζεται στην πάταξη της βίας. Ο κουτοπόνηρος σχεδιασμός επιδιώκει τη δημιουργία ενός πολιτικονομικού πλαισίου που θα παρέχει τη δικαιολογία στο «Σύστημα» να αρνηθεί να παραδώσει την κυβέρνηση στην Αριστερά όταν θα κερδίσει τις εκλογές.
Χρειάζεται να απαντήσουμε σε όλα αυτά με γλώσσα καθαρή και λόγο κατανοητό. Να γνωστοποιήσουμε στον κόσμο, κάνοντας διαφανή, τα σχέδια της αντίδρασης, προσέχοντας, συγχρόνως, να μην πατήσουμε άλλη μια φορά τις άφθονες «πεπονόφλουδες» που σπείρει. Και να περιμένουμε, ψύχραιμοι, έτοιμοι κάθε ενδεχόμενο, την επόμενη πρόκληση.

ΥΓ.: Στο άρθρο μου της «Αυγής» της 23ης Ιουλίου με τίτλο: «Μικρή συνεισφορά στη μνήμη του Σωτήρη Πέτρουλα», είχα προειδοποιήσει σαφώς ότι: «Ο κίνδυνος επανάληψης του εγκλήματος είναι ορατός». Δυστυχώς, δικαιώθηκα.