του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Οι διαμαρτυρίες των πολιτών θεωρούνται ως απομάκρυνση από την κανονικότητα, ως άξεστη εξαίρεση από έναν κανόνα ευπρεπούς θεσμικής πειθαρχίας. Αίτιο αυτής της εκτροπής είναι ο νεοφασισμός, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ή κινηματική Αριστερά. Ετσι (επεκτείνοντας αυτήν τη συλλογιστική), όσο υπομένει κανείς τόσο επικυρώνει τη συνταγματική τάξη. Και αντιστρόφως: όσο περισσότερο διαμαρτύρεται, τόσο απομακρύνεται από το συνταγματικό τόξο και ανοίγεται στην ανομία. Κορύφωση αυτής της ανομικής συνθήκης είναι η προχθεσινή δολοφονία, που ήρθε ως προϊόν ενός -εν μέρει αριστερογενούς- πολιτικού πολιτισμού που συμφιλιώνει την κοινωνία με την εκτροπή.
Μέσα σ' αυτό το ηθικολογικό κοκτέιλ ερμηνεύεται από αρκετούς, και από τον κ. Λαζαρίδη, το πολύπλοκο και σκοτεινό γεγονός της Αμφιάλης. Η ερμηνευτική τεχνική του κ. Λαζαρίδη δεν βάζει μέσα στον συλλογισμό την ευρύτατη αποθέσμιση που συντελείται, τη θεσμοποιητική και πολιτική αναρχία που παράγει η γκλάβα του καθενός. Ο φόνος, δηλαδή, δεν είναι για τον κ. Λαζαρίδη η κοινωνική αντήχηση μιας θεσμοποιητικής και οικονομικής ζούγκλας, αλλά η ζούγκλα σκέτη. Αυτοσύστατη, αυτοδημιούργητη, μεικτή, χωρίς αίτια, με καλούς και κακούς, με φασίστες και αριστερούς.
Πολιτικαντισμός αμφιθεάτρου.
1. Ο φόνος εισηγείται τον τρόμο. "Θα φυλακισθεί ο ένοχος, αλλά ο Φύσσας είναι ήδη νεκρός. Ποιος είναι πιο χαμένος; Κάτσε σπίτι λοιπόν μη φας καμιά αδέσποτη".
2. Η προβολή της army δραστικότητας των ομάδων κρούσης εντέλει τις νομιμοποιεί υπόρρητα ως κάτι γεροδεμένο, άμεσο και αποτελεσματικό που μπορεί να διαρρήξει το "βρώμικο" πολιτικό σύστημα "που μας τα παίρνει" ή έστω να "μας κάνει κάποιους εμάς που δεν είμαστε, πλέον, τίποτα".
3. Με μεροκάματα και οικονομικές δουλείες δημιουργείται μάλλον μια ροή αφανισμένων προς τις οργανώσεις, παρά το αντίστροφο.
4. Τα πρωτοφασιστικά χαρακτηριστικά υπάρχουν ήδη εγκατεστημένα σε μεγάλες λαϊκές μάζες, άρα η έκλειψη των πολιτικών φορέων ή ο πονηρός διασκορπισμός των αιτίων δεν πρόκειται να εξαφανίσει το φαινόμενο.
Ο φόνος δεν διακόπτει καμιά ηθική συνέχεια. Δεν δημιουργεί σοβαρό ρήγμα στις ανοχές της νέας ελληνικής κοινωνίας. Βυθισμένη στον μιθριδατισμό, από τη συστημική σκληρότητα, η ελληνική κοινωνία φοβάται, μισεί, ξεχνά. Δεν μπορεί να λυπηθεί εκλογικεύοντας. Αυτές οι πολιτικές προϋποθέσεις απερημώνουν και τους δημιουργούς και τους απολογητές τους.
dsevastakis@arch.ntua.gr
Οι διαμαρτυρίες των πολιτών θεωρούνται ως απομάκρυνση από την κανονικότητα, ως άξεστη εξαίρεση από έναν κανόνα ευπρεπούς θεσμικής πειθαρχίας. Αίτιο αυτής της εκτροπής είναι ο νεοφασισμός, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ή κινηματική Αριστερά. Ετσι (επεκτείνοντας αυτήν τη συλλογιστική), όσο υπομένει κανείς τόσο επικυρώνει τη συνταγματική τάξη. Και αντιστρόφως: όσο περισσότερο διαμαρτύρεται, τόσο απομακρύνεται από το συνταγματικό τόξο και ανοίγεται στην ανομία. Κορύφωση αυτής της ανομικής συνθήκης είναι η προχθεσινή δολοφονία, που ήρθε ως προϊόν ενός -εν μέρει αριστερογενούς- πολιτικού πολιτισμού που συμφιλιώνει την κοινωνία με την εκτροπή.
Μέσα σ' αυτό το ηθικολογικό κοκτέιλ ερμηνεύεται από αρκετούς, και από τον κ. Λαζαρίδη, το πολύπλοκο και σκοτεινό γεγονός της Αμφιάλης. Η ερμηνευτική τεχνική του κ. Λαζαρίδη δεν βάζει μέσα στον συλλογισμό την ευρύτατη αποθέσμιση που συντελείται, τη θεσμοποιητική και πολιτική αναρχία που παράγει η γκλάβα του καθενός. Ο φόνος, δηλαδή, δεν είναι για τον κ. Λαζαρίδη η κοινωνική αντήχηση μιας θεσμοποιητικής και οικονομικής ζούγκλας, αλλά η ζούγκλα σκέτη. Αυτοσύστατη, αυτοδημιούργητη, μεικτή, χωρίς αίτια, με καλούς και κακούς, με φασίστες και αριστερούς.
Πολιτικαντισμός αμφιθεάτρου.
1. Ο φόνος εισηγείται τον τρόμο. "Θα φυλακισθεί ο ένοχος, αλλά ο Φύσσας είναι ήδη νεκρός. Ποιος είναι πιο χαμένος; Κάτσε σπίτι λοιπόν μη φας καμιά αδέσποτη".
2. Η προβολή της army δραστικότητας των ομάδων κρούσης εντέλει τις νομιμοποιεί υπόρρητα ως κάτι γεροδεμένο, άμεσο και αποτελεσματικό που μπορεί να διαρρήξει το "βρώμικο" πολιτικό σύστημα "που μας τα παίρνει" ή έστω να "μας κάνει κάποιους εμάς που δεν είμαστε, πλέον, τίποτα".
3. Με μεροκάματα και οικονομικές δουλείες δημιουργείται μάλλον μια ροή αφανισμένων προς τις οργανώσεις, παρά το αντίστροφο.
4. Τα πρωτοφασιστικά χαρακτηριστικά υπάρχουν ήδη εγκατεστημένα σε μεγάλες λαϊκές μάζες, άρα η έκλειψη των πολιτικών φορέων ή ο πονηρός διασκορπισμός των αιτίων δεν πρόκειται να εξαφανίσει το φαινόμενο.
Ο φόνος δεν διακόπτει καμιά ηθική συνέχεια. Δεν δημιουργεί σοβαρό ρήγμα στις ανοχές της νέας ελληνικής κοινωνίας. Βυθισμένη στον μιθριδατισμό, από τη συστημική σκληρότητα, η ελληνική κοινωνία φοβάται, μισεί, ξεχνά. Δεν μπορεί να λυπηθεί εκλογικεύοντας. Αυτές οι πολιτικές προϋποθέσεις απερημώνουν και τους δημιουργούς και τους απολογητές τους.
dsevastakis@arch.ntua.gr
.JPG.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου