Ο Τσίπρας και η λίστα των 100...

Cynical..

Η συμπερίληψη του αρχηγού του Σύριζα στη λίστα των 100 στοχαστών του κόσμου για το έτος 2013, και ειδικότερα στην ομάδα των "αμφισβητιών", ήταν σαφώς μια μεγάλη έκπληξη, η οποία αν μη τι άλλο δείχνει ότι η Ελλάδα και τα όσα θλιβερά λαμβάνουν χώρα στο τομάρι της καταλαμβάνουν δεσπόζουσα θέση στον παγκόσμιο δημόσιο χώρο. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι, ότι από το σύνολο Ελλάδα, αυτό που επιλέγεται και αναδεικνύεται ως το πλέον σημαντικό είναι η προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα και όχι κάποιου άλλου. Του Σαμαρά, φερ' ειπείν, που δεν προφταίνει να μαζεύει εγκώμια από Βερολίνο και Βρυξέλλες.

Η λίστα του Foreign Policy συντάσσεται με αμιγώς πολιτικά κριτήρια, με τα πρόσωπα να αντιπροσωπεύουν τα σημεία ενδιαφέροντος και τις προτεραιότητες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Σ' αυτό το πλαίσιο η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα θα λέγαμε ότι δείχνει όχι κατ΄ανάγκη τις προτιμήσεις του αμερικανικού παράγοντα, (αν και αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει), αλλά τις προσδοκίες του για το πώς θα εξελιχθούν τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα. Δείχνει δηλαδή το μέλλον, όπως το προεικάζουν οι διάφοροι διακεκριμένοι μάντεις των ΗΠΑ.  

Εδώ, όμως θα τολμούσα να κάνω και μια δεύτερη ανάγνωση, που τη θεωρώ εξ ίσου σημαντική. Ο Τσίπρας κατατάσσεται στην ομάδα των Challengers, δηλαδή των αμφισβητιών. Αμφισβητίας όμως τίνων; Θα μπορούσε να εκληφθεί ως αμφισβητίας του σαθρού και αφόρητα παρακμιακού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, αλλά θα μπορούσε να εκληφθεί και ως αμφισβητίας της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ και ιδιαιτέρως της γερμανικής. Αν λάβουμε υπ' όψιν την ανοιχτή και ηχηρή αμφισβήτηση της ακολουθούμενης γερμανικής τακτικής τόσο στο εσωτερικό της, ειδικά στον τρόπο που συσσωρεύει τα εμπορικά της πλεονάσματα, όσο και στον τρόπο που ηγεμονεύει στην Ευρωζώνη, όπως φάνηκε εσχάτως κι από την έκθεση του υπουργείου οικονομικών των ΗΠΑ, τότε η δεύτερη αυτή ανάγνωση αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Κάτι που ενισχύεται και από την συμπερίληψη στην ίδια ομάδα των Challengers και του άκρως ευρωσκεπτικιστή Νigel Farage. 

Η προώθηση λοιπόν σ' αυτή την περίοπτη θέση  προσώπων που έρχονται σε απ' ευθείας αντίθεση και σύγκρουση με το γερμανικό ευρωπαϊκό σχέδιο, δεν θα μπορούσε να είναι εντελώς τυχαία. Και σίγουρα, μια τέτοια επιλογή, δεν θα ευχαριστούσε την κ. Μέρκελ, που μπορεί να την εκλάμβανε και σαν μια απ' ευθείας πρόκληση του αμερικανικού παράγοντα. 

  

Μοιραία,  οδηγείται κανείς συνειρμικά και σε κάποιον άλλον Global Thinker, η άνοδος του οποίου στους 100 είχε ανακινήσει τις ίδιες ελπίδες, για να διαψευστούν όμως πολύ γρήγορα με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Φυσικά το τέλος του ενός δεν προδικάζει και το τέλος του άλλου, κάτι που θα συνέβαινε μόνο στον συμπαντικό κόσμο του Κοέλιο, τον κόσμο των αλλοπρόσαλλων αιτιοτήτων. Ο ΓΑΠ, περισσότερο Αμερικανός στην κουλτούρα και τον τρόπο ζωής, είχε τα εχέγγυα για να προωθήσει τις παραμελημένες ελληνο-αμερικανικές σχέσεις. Με τον Τσίπρα δεν είναι το ίδιο. Θα έλεγα, ότι εδώ η στόχευση είναι περισσότερο προς τη Γερμανία και λιγότερο προς την Ελλάδα, στέλνοντας μέσω του Τσίπρα έναν ιδιαίτερο, προειδοποιητικό χαιρετισμό προς την κ. Μέρκελ.