της Μαρίας Τριαντοπούλου, απο το TVXS...
Η χώρα αυτή έχει κατά καιρούς ταλαιπωρηθεί από πολλά και διάφορα πράγματα. Δεν ξέρω αν είναι στο κάρμα μας ή αν εμείς το δημιουργούμε και μετά την πληρώνουμε.
Δεν ξέρω αν φταίει ότι μας επιβουλεύονται, ότι θέλουν το κακό μας ή αν απλά είναι στο DNA μας, στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ή γενικά στο κακό το ριζικό μας αλλά πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε βασανισθεί. Από εσωτερικούς και εξωτερικούς εθνοσωτήρες, από λαμόγια και από διαπλεκόμενους, από εμφυλίους και δικτατορίες, από μνημόνια, σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα σοβαρά που μας γονατίζουν κατά καιρούς, σαν να μην είχαμε ήδη αρκετά να αντιμετωπίσουμε από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα, έχουμε βασανιστεί επιπρόσθετα τα τελευταία χρόνια από την παραλυτική και αποσβολωτική επίδραση του lifestyle, του κουτσομπολιού, του star system που ανεβάζει και κατεβάζει ήρωες τους οποίους εμείς πρέπει υπομονετικά να ακούμε όταν αραδιάζουν με ύφος περισπούδαστο ένα σωρό ανοησίες.
Έχουμε υποστεί την πολιτική της κλειδαρότρυπας και της δήθεν αποκαλυπτικής κίτρινης δημοσιογραφίας που καταστρέφει ζωές ενώ αυτοί που την εξασκούν είναι ακόμα στις θεσούλες τους στα κανάλια, στα έντυπα και στα ιντερνετικά sites και χασκογελάνε με ολιγόνοια ενώ ο κόσμος καίγεται. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής παραγωγής αλλά και της διασκέδασης έχει εξευτελισθεί και έχει «καπελωθεί» αφημένο στα χέρια των ανθρώπων της νύχτας και όλων των συναφών διαπλεκομένων συμφερόντων.
Το ξέρω ότι αυτό δεν είναι ούτε καθαρά ελληνικό φαινόμενο ούτε και καινούργιο. Αλλά ξέρω με μεγάλη βεβαιότητα ότι όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά ευθύνεται, και μάλιστα πολύ, για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα αυτή.
Ευτελίστηκαν οι αξίες, καταπατήθηκαν κάποιες βασικές κοινωνικές αρχές, επήλθε μια ηθική σήψη – όχι με την έννοια της συντηρητικής χριστιανικής ηθικής αλλά με την ευρύτερη δυνατόν έννοια του όρου – και μια απόλυτη οπισθοδρόμηση του πολιτισμικού ήθους. Και πήρε πολλούς η μπάλλα. Από πολιτικούς που τα σπάγανε στα μπουζούκια και γινόντουσαν αμέσως τα cool πρόσωπα της ημέρας μέχρι τον άμοιρο καθηγητή του Γυμνασίου που φορτωνόταν τα καταναλωτικά δάνεια για να πάρει κι αυτός μία Πόρσε Cayenne και κάνα ρολεξάκι για τη γυναίκα του σαν αυτά που έδειχναν στην τηλεόραση τα διάφορα ημίγυμνα –εν ονόματι του φεμινισμού – μοντέλα.
Πολλοί, πάρα πολλοί αντιστάθηκαν σε αυτό. Οι περισσότεροι έμειναν στο περιθώριο. Έγιναν γραφικοί, κουλτουριάρηδες, άλλης εποχής που ακόμα διάβαζαν λογοτέχνία ή ψηφίζαν το ΚΚΕ εσωτερικού. Ένα είδος προς εξαφάνιση και αφανισμό. Αρκετοί, και τους ευχαριστώ, αντιστάθηκαν και αποτελούν όαση μέσα στην έρημο των τελευταίων δεκαετιών. Οι άλλοι ενέδωσαν είτε ηθελημένα είτε γιατι τους ρούφηξε ανελέητα το σύστημα όσο κι αν παρίσταναν ή πίστευαν πως αντιστέκονται σε αυτό. Οι κινούντες τα νήματα αυτού του τεράστιου καλλιτεχνο-μηντιακού συμπλέγματος είχαν αποφασίσει ότι «συνέφερε» η απόλυτη πολιτιστική ισοπέδωση -την οποία μάλιστα προωθούσαν και ως απόλυτα δημοκρατική καθώς δεν έκανε διακρίσεις ούτε ποιοτικές ούτε ουσιαστικές.
Η νικήτρια του ριάλιτι στο Ηρώδειο και ο λυρικός τραγουδιστής στα λαϊκά πάλκα...
Αυτό δεν είναι δημοκρατία, ας μην υποκύπτουμε συνέχεια σε αυτά τα παραπλανητικά επιχειρήματα, είναι, αντίθετα, η απόλυτη εμπορευματοποίηση της τέχνης και της δημιουργίας για να εξυπηρετηθούν πρωτίστως συγκεκριμένα συμφέροντα πολλών διαπλεκομένων σε αυτόν τον χώρο. Και έτσι η βασανισμένη τούτη χώρα υπέστη και αυτό. Ακούστηκαν τα ανήκουστα, ειπώθηκαν τα ανείπωτα και ιδώθηκαν τα ανίδωτα. Και κάποιοι κέρδιζαν τα «μην τα είδατε». Το τι φιλοσοφία της δεκάρας, τι μουσικοπανήγυρεις και τι πολιτικές και οικονομκές αναλύσεις της συμφοράς έχουμε υποστεί από το κάθε κατά καιρούς «αστέρι» του κ. Κωστόπουλου και από τα «πουλέν» των μήντια ούτε θέλω να αναλογισθώ ή να θυμηθώ.
Όταν η κρίση χτύπησε για τα καλά είχα ελπίσει ομολογώ ότι θα άλλαζαν λίγο τα πράγματα. Ότι κάπως αυτό το καταστροφικό πολιτιστικό-οικονομικο-μηντιακό ανακατέμα θα κόπαζε, αφού η επικινδυνότητα του είχε πλέον γίνει απόλυτα ορατή. Οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες παρά την επίφαση συνειδητοποίησης και σοβαρότητας που οι μόνιμα βολεμένοι θέλουν να μας πουλήσουν.
Σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει λες και κάποιοι ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν που τίποτα δεν τους αγγίζει. Και πάνω που τα αναλογιζόμουν όλα αυτά ανάβω –δυστυχώς- την τηλεόραση και αργά το βράδυ στον ΣΚΑΙ πετυχαίνω τον πολυσυζητημένο πρόσφατα Νότη Σφακιανάκη, με ύφος ηρωικό και πένθιμο, να «απαγγέλλει» τους εθνικο/πατριωτικό/ανατρεπτικούς στίχους των τραγουδιών του λες και μας απήγγειλε ποίηση του Σεφέρη, σε απάντηση των ερωτήσεων που του έθετε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, κοιτώντας μας με νόημα πάνω από τα γυαλιά του για να βεβαιωθεί ότι «πιάναμε» το βαθυστόχαστο νόημα του στο μάθημα εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής αγωγής που μας έκανε. Τότε πια ήταν που ανέκραξα απελπισμένα: «Ζαβαρακατρανέμια, Ιλεως Ίλεως, Αλληλουϊα»...
Δεν ξέρω αν φταίει ότι μας επιβουλεύονται, ότι θέλουν το κακό μας ή αν απλά είναι στο DNA μας, στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ή γενικά στο κακό το ριζικό μας αλλά πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε βασανισθεί. Από εσωτερικούς και εξωτερικούς εθνοσωτήρες, από λαμόγια και από διαπλεκόμενους, από εμφυλίους και δικτατορίες, από μνημόνια, σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα σοβαρά που μας γονατίζουν κατά καιρούς, σαν να μην είχαμε ήδη αρκετά να αντιμετωπίσουμε από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα, έχουμε βασανιστεί επιπρόσθετα τα τελευταία χρόνια από την παραλυτική και αποσβολωτική επίδραση του lifestyle, του κουτσομπολιού, του star system που ανεβάζει και κατεβάζει ήρωες τους οποίους εμείς πρέπει υπομονετικά να ακούμε όταν αραδιάζουν με ύφος περισπούδαστο ένα σωρό ανοησίες.
Έχουμε υποστεί την πολιτική της κλειδαρότρυπας και της δήθεν αποκαλυπτικής κίτρινης δημοσιογραφίας που καταστρέφει ζωές ενώ αυτοί που την εξασκούν είναι ακόμα στις θεσούλες τους στα κανάλια, στα έντυπα και στα ιντερνετικά sites και χασκογελάνε με ολιγόνοια ενώ ο κόσμος καίγεται. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής παραγωγής αλλά και της διασκέδασης έχει εξευτελισθεί και έχει «καπελωθεί» αφημένο στα χέρια των ανθρώπων της νύχτας και όλων των συναφών διαπλεκομένων συμφερόντων.
Το ξέρω ότι αυτό δεν είναι ούτε καθαρά ελληνικό φαινόμενο ούτε και καινούργιο. Αλλά ξέρω με μεγάλη βεβαιότητα ότι όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά ευθύνεται, και μάλιστα πολύ, για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα αυτή.
Ευτελίστηκαν οι αξίες, καταπατήθηκαν κάποιες βασικές κοινωνικές αρχές, επήλθε μια ηθική σήψη – όχι με την έννοια της συντηρητικής χριστιανικής ηθικής αλλά με την ευρύτερη δυνατόν έννοια του όρου – και μια απόλυτη οπισθοδρόμηση του πολιτισμικού ήθους. Και πήρε πολλούς η μπάλλα. Από πολιτικούς που τα σπάγανε στα μπουζούκια και γινόντουσαν αμέσως τα cool πρόσωπα της ημέρας μέχρι τον άμοιρο καθηγητή του Γυμνασίου που φορτωνόταν τα καταναλωτικά δάνεια για να πάρει κι αυτός μία Πόρσε Cayenne και κάνα ρολεξάκι για τη γυναίκα του σαν αυτά που έδειχναν στην τηλεόραση τα διάφορα ημίγυμνα –εν ονόματι του φεμινισμού – μοντέλα.
Πολλοί, πάρα πολλοί αντιστάθηκαν σε αυτό. Οι περισσότεροι έμειναν στο περιθώριο. Έγιναν γραφικοί, κουλτουριάρηδες, άλλης εποχής που ακόμα διάβαζαν λογοτέχνία ή ψηφίζαν το ΚΚΕ εσωτερικού. Ένα είδος προς εξαφάνιση και αφανισμό. Αρκετοί, και τους ευχαριστώ, αντιστάθηκαν και αποτελούν όαση μέσα στην έρημο των τελευταίων δεκαετιών. Οι άλλοι ενέδωσαν είτε ηθελημένα είτε γιατι τους ρούφηξε ανελέητα το σύστημα όσο κι αν παρίσταναν ή πίστευαν πως αντιστέκονται σε αυτό. Οι κινούντες τα νήματα αυτού του τεράστιου καλλιτεχνο-μηντιακού συμπλέγματος είχαν αποφασίσει ότι «συνέφερε» η απόλυτη πολιτιστική ισοπέδωση -την οποία μάλιστα προωθούσαν και ως απόλυτα δημοκρατική καθώς δεν έκανε διακρίσεις ούτε ποιοτικές ούτε ουσιαστικές.
Η νικήτρια του ριάλιτι στο Ηρώδειο και ο λυρικός τραγουδιστής στα λαϊκά πάλκα...
Αυτό δεν είναι δημοκρατία, ας μην υποκύπτουμε συνέχεια σε αυτά τα παραπλανητικά επιχειρήματα, είναι, αντίθετα, η απόλυτη εμπορευματοποίηση της τέχνης και της δημιουργίας για να εξυπηρετηθούν πρωτίστως συγκεκριμένα συμφέροντα πολλών διαπλεκομένων σε αυτόν τον χώρο. Και έτσι η βασανισμένη τούτη χώρα υπέστη και αυτό. Ακούστηκαν τα ανήκουστα, ειπώθηκαν τα ανείπωτα και ιδώθηκαν τα ανίδωτα. Και κάποιοι κέρδιζαν τα «μην τα είδατε». Το τι φιλοσοφία της δεκάρας, τι μουσικοπανήγυρεις και τι πολιτικές και οικονομκές αναλύσεις της συμφοράς έχουμε υποστεί από το κάθε κατά καιρούς «αστέρι» του κ. Κωστόπουλου και από τα «πουλέν» των μήντια ούτε θέλω να αναλογισθώ ή να θυμηθώ.
Όταν η κρίση χτύπησε για τα καλά είχα ελπίσει ομολογώ ότι θα άλλαζαν λίγο τα πράγματα. Ότι κάπως αυτό το καταστροφικό πολιτιστικό-οικονομικο-μηντιακό ανακατέμα θα κόπαζε, αφού η επικινδυνότητα του είχε πλέον γίνει απόλυτα ορατή. Οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες παρά την επίφαση συνειδητοποίησης και σοβαρότητας που οι μόνιμα βολεμένοι θέλουν να μας πουλήσουν.
Σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει λες και κάποιοι ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν που τίποτα δεν τους αγγίζει. Και πάνω που τα αναλογιζόμουν όλα αυτά ανάβω –δυστυχώς- την τηλεόραση και αργά το βράδυ στον ΣΚΑΙ πετυχαίνω τον πολυσυζητημένο πρόσφατα Νότη Σφακιανάκη, με ύφος ηρωικό και πένθιμο, να «απαγγέλλει» τους εθνικο/πατριωτικό/ανατρεπτικούς στίχους των τραγουδιών του λες και μας απήγγειλε ποίηση του Σεφέρη, σε απάντηση των ερωτήσεων που του έθετε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, κοιτώντας μας με νόημα πάνω από τα γυαλιά του για να βεβαιωθεί ότι «πιάναμε» το βαθυστόχαστο νόημα του στο μάθημα εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής αγωγής που μας έκανε. Τότε πια ήταν που ανέκραξα απελπισμένα: «Ζαβαρακατρανέμια, Ιλεως Ίλεως, Αλληλουϊα»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου