Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων..
Η οθόνη, ακόμα και των πιο μνημονιακών και κυβερνητικών καναλιών στέλνει σημαδιακές εικόνες. Οι ολιγάριθμοι σχολικοί φύλακες συλλαμβάνονται ή στέλνονται στο νοσοκομείο με τη φροντίδα των αρμόδιων ματ που σχεδόν τους ξεπερνούν σε αριθμό. Το προ λίγου καιρού κλείσιμο της ΕΡΤ μέσα σε μια νύχτα, πανευρωπαϊκή πρωτιά, με την πραγματική αλλά και βαθιά συμβολική του σημασία, το ακολούθησε μια άλλη πρωτιά στην νεοελληνική ιστορία: Η πειθαρχική δίωξη εναντίον του πρύτανη κ. Θεοδόση Πελεγρίνη, που κρίθηκε από τον συνάδελφό του ένοχος διότι σέβεται ό,τι απέμεινε από τις δημοκρατικές διαδικασίες και δεν καλεί την Αστυνομία εναντίον των 1.300 περίπου απεργών διοικητικών του Εθνικού Καποδιστριακού, που διεκδικούν τα αυτονόητα γι΄ αυτούς και για το σύνολο του Πανεπιστημίου. Του πρύτανη που, σύμφωνα με τις ενορχηστρωμένες επιθέσεις κάποιων υπουργών και των Μίντια, έχει ένα ακόμα τιμωρητέο χαρακτηριστικό: του αρέσει το θέατρο.
Ντρέπομαι για τους συμπατριώτες μας που έχουν καταπιεί και αυτήν την προπαγάνδα ερεθιζόμενοι και μόνο από τη λέξη θέατρο, ξυπνώντας μνήμες από βάρβαρες εποχές που η θεατρική δραστηριότητα εξασφάλιζε για γυναίκες και άντρες ηθοποιούς ένα εισιτήριο για την Κόλαση. Οποιος παίζει θέατρο είναι λοιπόν αυτομάτως ένοχος, μη σοβαρός, άξιος προπηλακισμού, ενώ, προφανώς, οι πολιτικοί, οι εντολοδόχοι τους και οι θεράποντές τους μας οδηγούν με θανατερή σοβαρότητα στον γκρεμό.
Καμιά αμφιβολία ωστόσο ότι η αργία του Θεοδόση Πελεγρίνη και η δίωξή του δεν είναι μόνο προσωπική. Είναι επίσης δίωξη κατά του Πανεπιστημίου στο σύνολό του και συνιστά καταπάτηση του Συντάγματος που κατοχυρώνει το αυτοδιοίκητο όλων των πανεπιστημίων της χώρας μας. Συνιστά, με δυο λόγια, εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων σχεδίων για διάλυση αξιών, θεσμών και κανόνων που η Ναόμι Κλάιν καταγγέλλει στο «Δόγμα του σοκ».
Αξίζει όμως να προσέξουμε το ποιος μοιάζει να έχει το πάνω χέρι στο έργο αυτό της διάλυσης κάθε κοινωνικού θεμελίου της χώρας. Η απόφαση αυτή του υπουργού, που ελήφθη τελικά τη Δευτέρα το βράδυ, είχε ήδη διοχετευτεί από την προηγουμένη στον Τύπο, σε όλους τους ημετέρους που ετοιμάζουν το ψυχικό έδαφος των ανθρώπων για να δεχθούν κάθε είδους εκτροπή, εκτός και αν ο Τύπος ανακοίνωνε έτσι στον υπουργό την απόφαση που άλλοι είχαν λάβει και που αυτός όφειλε να εκτελέσει. Αλλά και άλλοι υπουργοί, ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Γεωργιάδης είχαν εν τω μεταξύ συναγωνιστεί σε λοιδορίες: Αποδιοπομπαίος τράγος ο κ. Πελεγρίνης, ο εκλεγμένος πρύτανης του πιο παλιού και του πιο μεγάλου Πανεπιστημίου της Ελλάδας, αποδιοπομπαία η παιδεία σ’ αυτόν τον υπόδουλο τόπο, που με μία περίσσεια φαρισαϊσμού θέλει υποτίθεται να εκδιώξει τον φασισμό. Ο φασισμός, ο ναζισμός και τα πανταχόθεν παράγωγά τους δεν ξεριζώνονται όταν λοιδορείται με ένα τρόπο πρωτόγνωρο τρόπο ένας πνευματικός άνθρωπος και ένα ίδρυμα με μεγάλη προσφορά. Αντίθετα θάλλουν και επαίρονται, διότι η αστική δημοκρατία αυτοκτονεί επιτελώντας η ίδια μέρος του έργου καταστροφής που αυτοί επαγγέλλονται. Το σύστημα δρα σπασμωδικά, με εμφανείς τάσεις αυτοκαταστροφής. Μένει σε εμάς να αντέξουμε. Γιατί, όπως στο έργο του Κλέε «Τερετίζουσα Μηχανή», οι κυνηγοί καταλήγουν συχνά θηράματα στην παγίδα που έστησαν.
Η οθόνη, ακόμα και των πιο μνημονιακών και κυβερνητικών καναλιών στέλνει σημαδιακές εικόνες. Οι ολιγάριθμοι σχολικοί φύλακες συλλαμβάνονται ή στέλνονται στο νοσοκομείο με τη φροντίδα των αρμόδιων ματ που σχεδόν τους ξεπερνούν σε αριθμό. Το προ λίγου καιρού κλείσιμο της ΕΡΤ μέσα σε μια νύχτα, πανευρωπαϊκή πρωτιά, με την πραγματική αλλά και βαθιά συμβολική του σημασία, το ακολούθησε μια άλλη πρωτιά στην νεοελληνική ιστορία: Η πειθαρχική δίωξη εναντίον του πρύτανη κ. Θεοδόση Πελεγρίνη, που κρίθηκε από τον συνάδελφό του ένοχος διότι σέβεται ό,τι απέμεινε από τις δημοκρατικές διαδικασίες και δεν καλεί την Αστυνομία εναντίον των 1.300 περίπου απεργών διοικητικών του Εθνικού Καποδιστριακού, που διεκδικούν τα αυτονόητα γι΄ αυτούς και για το σύνολο του Πανεπιστημίου. Του πρύτανη που, σύμφωνα με τις ενορχηστρωμένες επιθέσεις κάποιων υπουργών και των Μίντια, έχει ένα ακόμα τιμωρητέο χαρακτηριστικό: του αρέσει το θέατρο.
Ντρέπομαι για τους συμπατριώτες μας που έχουν καταπιεί και αυτήν την προπαγάνδα ερεθιζόμενοι και μόνο από τη λέξη θέατρο, ξυπνώντας μνήμες από βάρβαρες εποχές που η θεατρική δραστηριότητα εξασφάλιζε για γυναίκες και άντρες ηθοποιούς ένα εισιτήριο για την Κόλαση. Οποιος παίζει θέατρο είναι λοιπόν αυτομάτως ένοχος, μη σοβαρός, άξιος προπηλακισμού, ενώ, προφανώς, οι πολιτικοί, οι εντολοδόχοι τους και οι θεράποντές τους μας οδηγούν με θανατερή σοβαρότητα στον γκρεμό.
Καμιά αμφιβολία ωστόσο ότι η αργία του Θεοδόση Πελεγρίνη και η δίωξή του δεν είναι μόνο προσωπική. Είναι επίσης δίωξη κατά του Πανεπιστημίου στο σύνολό του και συνιστά καταπάτηση του Συντάγματος που κατοχυρώνει το αυτοδιοίκητο όλων των πανεπιστημίων της χώρας μας. Συνιστά, με δυο λόγια, εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων σχεδίων για διάλυση αξιών, θεσμών και κανόνων που η Ναόμι Κλάιν καταγγέλλει στο «Δόγμα του σοκ».
Αξίζει όμως να προσέξουμε το ποιος μοιάζει να έχει το πάνω χέρι στο έργο αυτό της διάλυσης κάθε κοινωνικού θεμελίου της χώρας. Η απόφαση αυτή του υπουργού, που ελήφθη τελικά τη Δευτέρα το βράδυ, είχε ήδη διοχετευτεί από την προηγουμένη στον Τύπο, σε όλους τους ημετέρους που ετοιμάζουν το ψυχικό έδαφος των ανθρώπων για να δεχθούν κάθε είδους εκτροπή, εκτός και αν ο Τύπος ανακοίνωνε έτσι στον υπουργό την απόφαση που άλλοι είχαν λάβει και που αυτός όφειλε να εκτελέσει. Αλλά και άλλοι υπουργοί, ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Γεωργιάδης είχαν εν τω μεταξύ συναγωνιστεί σε λοιδορίες: Αποδιοπομπαίος τράγος ο κ. Πελεγρίνης, ο εκλεγμένος πρύτανης του πιο παλιού και του πιο μεγάλου Πανεπιστημίου της Ελλάδας, αποδιοπομπαία η παιδεία σ’ αυτόν τον υπόδουλο τόπο, που με μία περίσσεια φαρισαϊσμού θέλει υποτίθεται να εκδιώξει τον φασισμό. Ο φασισμός, ο ναζισμός και τα πανταχόθεν παράγωγά τους δεν ξεριζώνονται όταν λοιδορείται με ένα τρόπο πρωτόγνωρο τρόπο ένας πνευματικός άνθρωπος και ένα ίδρυμα με μεγάλη προσφορά. Αντίθετα θάλλουν και επαίρονται, διότι η αστική δημοκρατία αυτοκτονεί επιτελώντας η ίδια μέρος του έργου καταστροφής που αυτοί επαγγέλλονται. Το σύστημα δρα σπασμωδικά, με εμφανείς τάσεις αυτοκαταστροφής. Μένει σε εμάς να αντέξουμε. Γιατί, όπως στο έργο του Κλέε «Τερετίζουσα Μηχανή», οι κυνηγοί καταλήγουν συχνά θηράματα στην παγίδα που έστησαν.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου