του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Το συναίσθημα δεν θεωρείται οικονομικό μέγεθος. Δεν έχει σημασία στην απόδοση του εργαζόμενου το πώς αισθάνεται, αλλά το πόσο φοβάται. Στο κινέζικο πρότυπο του εργασιακού αυτοματισμού δεν μετράει το αίσθημα αλλά η ταχύτητα εκτέλεσης. Το ίδιο έχει υιοθετηθεί και στα εφαρμοζόμενα μοντέλα κοινωνικής θεωρίας. Καμία βαρύτητα στα θυμικά περιεχόμενα της κοινωνίας, αλλά μόνο στα λογιστικά επιφαινόμενα. Πόσο πρέπει να παρουσιάσω; 2,6 δισ. Τόσο προϋπολογίζω.
Στη «νέα οικονομία» υποτίθεται ότι μπαίνει μέσα η παράμετρος της δημιουργικότητας του πολίτη, η συλλογική επιθυμία ανάταξης, παραγωγικής αντίδρασης. Μέσα από την οικονομική αναδιάταξη (με την οποία η χώρα και ο ίδιος κάθεται σε «χαμηλότερα κυβικά», πλησιέστερα στην πραγματική οικονομική του ταυτότητα) ο πολίτης θα επανεκκινήσει εάν σκεφτεί τι θα κάνει ώστε να βελτιώσει την προσωπική παραγωγική του απόδοση. Ο πολίτης πρέπει και εξατομικευμένα να επινοήσει τη λύση. Μέσα -υποτίθεται- από αυτή την επινοητική διαδικασία θα αναστηθεί η νεκρή οικονομία.
Ομως, όταν νεκρώνεται το σθένος, η φαντασία, η αυτοεκτίμηση, όταν ενισχύεται η πεποίθηση της εκ νέου σημαδεμένης τράπουλας, όπου η οικονομική ανασύνταξη είναι ένα εκ νέου πλιάτσικο και κομματικός παρασιτισμός, τότε από πού θα βρεθεί η πηγαία και σθεναρή δημιουργικότητα; Δεν ενδιαφέρει. Τα νούμερα να καλύπτονται, η φόρμα ανάπτυξης να υπάρχει (χωρίς ίχνος πραγματικής ανάπτυξης) και βλέπουμε. Στα τρία χρόνια μάταιης βίας επιδεινώνονται συνεχώς τα προϋπάρχοντα προβλήματα. Η παραδοσιακή γραφειοκρατία έχει μιξαριστεί με μια απίθανη e-γραφειοκρατία, οδηγώντας στην απόλυτη ακινησία. Δεν είναι δυνατόν να τρέξει τίποτα. Καμιά επιλογή. Μόνο ανασχέσεις και εμπόδια. Το ίδιο συμβαίνει και στη μεγακλίμακα: σκοτώνονται τα τελευταία υπολείμματα παραγωγικής δραστηριότητας.
Τα ελληνικά αμυντικά συστήματα, τα ναυπηγεία, η ελληνική φαρμακοβιομηχανία, η γαλακτοβιομηχανία, τα ελληνικά πανεπιστήμια πρέπει να τελειώσουν. Οι Ελληνες αγρότες να ελεγχθούν από ολιγοπώλια, οι Ελληνες τουριστικοί επιχειρηματίες και εργαζόμενοι από τους tour operators κ.λπ. Η χώρα δεν μπορεί να παράγει τίποτα. Επομένως τα συναισθηματικά, άυλα περιεχόμενα της παραγωγής, η απόδοση μιας ιδέας, η αίσθηση δικαιοσύνης, η πεποίθηση ότι αυτό που προσπαθείς να κάνεις δεν πάει χαμένο κ.λπ. είναι επιζήμια και περιττά. Πρωτοφανής ιστορική διάσπαση: Αριθμοί ερήμην μεγεθών και εναντίον των νοημάτων.
dsevastakis@arch.ntua.gr
Το συναίσθημα δεν θεωρείται οικονομικό μέγεθος. Δεν έχει σημασία στην απόδοση του εργαζόμενου το πώς αισθάνεται, αλλά το πόσο φοβάται. Στο κινέζικο πρότυπο του εργασιακού αυτοματισμού δεν μετράει το αίσθημα αλλά η ταχύτητα εκτέλεσης. Το ίδιο έχει υιοθετηθεί και στα εφαρμοζόμενα μοντέλα κοινωνικής θεωρίας. Καμία βαρύτητα στα θυμικά περιεχόμενα της κοινωνίας, αλλά μόνο στα λογιστικά επιφαινόμενα. Πόσο πρέπει να παρουσιάσω; 2,6 δισ. Τόσο προϋπολογίζω.
Στη «νέα οικονομία» υποτίθεται ότι μπαίνει μέσα η παράμετρος της δημιουργικότητας του πολίτη, η συλλογική επιθυμία ανάταξης, παραγωγικής αντίδρασης. Μέσα από την οικονομική αναδιάταξη (με την οποία η χώρα και ο ίδιος κάθεται σε «χαμηλότερα κυβικά», πλησιέστερα στην πραγματική οικονομική του ταυτότητα) ο πολίτης θα επανεκκινήσει εάν σκεφτεί τι θα κάνει ώστε να βελτιώσει την προσωπική παραγωγική του απόδοση. Ο πολίτης πρέπει και εξατομικευμένα να επινοήσει τη λύση. Μέσα -υποτίθεται- από αυτή την επινοητική διαδικασία θα αναστηθεί η νεκρή οικονομία.
Ομως, όταν νεκρώνεται το σθένος, η φαντασία, η αυτοεκτίμηση, όταν ενισχύεται η πεποίθηση της εκ νέου σημαδεμένης τράπουλας, όπου η οικονομική ανασύνταξη είναι ένα εκ νέου πλιάτσικο και κομματικός παρασιτισμός, τότε από πού θα βρεθεί η πηγαία και σθεναρή δημιουργικότητα; Δεν ενδιαφέρει. Τα νούμερα να καλύπτονται, η φόρμα ανάπτυξης να υπάρχει (χωρίς ίχνος πραγματικής ανάπτυξης) και βλέπουμε. Στα τρία χρόνια μάταιης βίας επιδεινώνονται συνεχώς τα προϋπάρχοντα προβλήματα. Η παραδοσιακή γραφειοκρατία έχει μιξαριστεί με μια απίθανη e-γραφειοκρατία, οδηγώντας στην απόλυτη ακινησία. Δεν είναι δυνατόν να τρέξει τίποτα. Καμιά επιλογή. Μόνο ανασχέσεις και εμπόδια. Το ίδιο συμβαίνει και στη μεγακλίμακα: σκοτώνονται τα τελευταία υπολείμματα παραγωγικής δραστηριότητας.
Τα ελληνικά αμυντικά συστήματα, τα ναυπηγεία, η ελληνική φαρμακοβιομηχανία, η γαλακτοβιομηχανία, τα ελληνικά πανεπιστήμια πρέπει να τελειώσουν. Οι Ελληνες αγρότες να ελεγχθούν από ολιγοπώλια, οι Ελληνες τουριστικοί επιχειρηματίες και εργαζόμενοι από τους tour operators κ.λπ. Η χώρα δεν μπορεί να παράγει τίποτα. Επομένως τα συναισθηματικά, άυλα περιεχόμενα της παραγωγής, η απόδοση μιας ιδέας, η αίσθηση δικαιοσύνης, η πεποίθηση ότι αυτό που προσπαθείς να κάνεις δεν πάει χαμένο κ.λπ. είναι επιζήμια και περιττά. Πρωτοφανής ιστορική διάσπαση: Αριθμοί ερήμην μεγεθών και εναντίον των νοημάτων.
dsevastakis@arch.ntua.gr
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου