Κανείς δεν θα χαϊδέψει τον ΣΥΡΙΖΑ...

του Χαραλαμπου Γεωργουλα, απο την Εποχη...

Αντί να αγανακτεί γι’ αυτό, καλύτερα να ετοιμάζεται πιο σωστά για τις πολιτικές μάχες

Κα­νείς στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πι­στεύει ό­τι η πο­ρεία προς την κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς θα εί­ναι πε­ρί­πα­τος.

Υπάρ­χουν, ό­μως, πολ­λοί  άλ­λοι που θέ­λουν να μας κά­νουν να πι­στέ­ψου­με ό­τι θα εί­ναι έ­νας α­νη­φο­ρι­κός μεν, αλ­λά σχε­τι­κά ο­μα­λός δρό­μος. Κα­θώς θα προ­σεγ­γί­ζει την πι­θα­νό­τη­τα να ε­ξα­σφα­λί­σει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία, ο ί­διος θα ε­ξε­λίσ­σε­ται προς το ρε­α­λι­στι­κό­τε­ρο, οι δε κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά α­ντί­πα­λοί του θα τον α­πο­δέ­χο­νται ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο, κα­θώς θα τον νιώ­θουν ό­λο και πιο κο­ντά τους...
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και να ή­θε­λε, δεν εί­ναι σε θέ­ση να ε­πα­να­λά­βει το στρα­τή­γη­μα του αν­δρεϊκού ΠΑ­ΣΟΚ. Δεν υ­πάρ­χει ού­τε έ­να με­γά­λο κα­νά­λι, ού­τε έ­να συ­γκρό­τη­μα, ού­τε έ­νας πο­λι­τι­κά φι­λό­δο­ξος με­γα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τίας. που να εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νος να «παί­ξει» το χαρ­τί του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­πως κά­ποιοι α­πό την πρώ­τη στιγ­μή έ­παι­ξαν το χαρ­τί του αν­δρεϊκού ΠΑ­ΣΟΚ –ε­γκα­τα­λεί­πο­ντας στην τύ­χη του το πα­ρα­δο­σια­κό κέ­ντρο.
Και πο­λύ σω­στά πράτ­τουν α­πό τη σκο­πιά τους. Ο δι­κομ­μα­τι­σμός που θέ­λουν να α­να­συ­στή­σουν, έ­στω με πα­ραλ­λαγ­μέ­νη μορ­φή, προϋπο­θέ­τει ου­σια­στι­κή ταύ­τι­ση των κομ­μά­των που συμ­με­τέ­χουν στη βά­ση της α­πο­δο­χής των δογ­μά­των του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Γι’ αυ­τό η προ­σπά­θειά τους κα­τευ­θύ­νε­ται στο να α­να­συ­γκρο­τή­σουν το πα­ρα­δο­μέ­νο στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κέ­ντρο, το ο­ποίο, κα­θ’ ο­μο­λο­γίαν των α­να­συ­γκρο­τη­τών του, βρί­σκε­ται πο­λύ πιο κο­ντά στη ΝΔ, πα­ρά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Προϋπό­θε­ση για την ευό­δω­ση του σχε­δίου τους εί­ναι να χτυ­πούν α­λύ­πη­τα και να υ­πο­νο­μεύουν κα­θη­με­ρι­νά τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εξ ου και οι πρω­το­φα­νείς για τα με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά ή­θη τα­κτι­κές τής μο­ντα­ζιέ­ρας, ή τα ε­ξό­φθαλ­μα και μέ­χρι εκ­χυ­δαϊσμού προ­πα­γαν­δι­στι­κά πρω­το­σέ­λι­δα του Συ­γκρο­τή­μα­τος, το χυ­δαίο και φτη­νό «χιού­μορ», οι κα­τευ­θυ­νό­με­νοι και ευ­θυ­γραμ­μι­σμέ­νοι γραμ­μητ­ζή­δι­κοι σχο­λια­σμοί, το μέ­γα πά­θος στην πο­λε­μι­κή ε­να­ντίον του.
Και δεν τα έ­χου­με δει α­κό­μη ό­λα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θα μεί­νει ή­συ­χος ού­τε για μια στιγ­μή. Εί­ναι ο α­στάθ­μη­τος πα­ρά­γο­ντας, που υ­πάρ­χει ο κίν­δυ­νος να α­πο­στα­θε­ρο­ποιή­σει μο­νι­μό­τε­ρα το σύ­στη­μα. Οι κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις, οι λαϊκές τά­ξεις που βρί­σκουν σ’ αυ­τόν την έκ­φρα­σή τους, δεν μπο­ρούν σε συν­θή­κες κρί­σης και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πα­γκο­σμιο­ποίη­σης, να ελ­πί­σουν ό­τι θα τους ε­πι­τρα­πεί μια ο­μα­λή και α­πρό­σκο­πτη κοι­νω­νι­κή ά­νο­δος –μα­ζί με την ά­νο­δο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση– κα­τά το πρό­τυ­πο της προ­νο­μια­κής α­νά­δει­ξης των «μη προ­νο­μιού­χων». Η δι­κή τους α­νά­δυ­ση θα ση­μά­νει πο­λύ με­γά­λες α­να­τρο­πές.
Η διεκ­δί­κη­ση ε­νός κα­λύ­τε­ρου μέλ­λο­ντος γι’ αυ­τές, εί­τε το συ­νει­δη­το­ποιούν πλή­ρως εί­τε ό­χι α­κό­μα, ση­μαί­νει α­πο­στα­θε­ρο­ποίη­ση της ι­σχύου­σας (και στην Ευ­ρώ­πη) τά­ξης πραγ­μά­των, ε­πι­λο­γή μιας άλ­λης στρα­τη­γι­κής πέ­ραν της λι­τό­τη­τας, της δη­μο­σιο­νο­μι­κής αυ­στη­ρό­τη­τας και της ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης. Και αυ­τό εί­ναι που α­πε­χθά­νο­νται βα­θύ­τα­τα οι κυ­ρίαρ­χες σή­με­ρα πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις.

Τι ζη­τά­ει ο κό­σμος α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Αν έ­τσι έ­χουν τα πράγ­μα­τα, η μέ­χρι σή­με­ρα τα­κτι­κή τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να α­ντι­με­τω­πί­ζει τα κα­θη­με­ρι­νά αλ­λά και ου­σιω­δέ­στε­ρα ζη­τή­μα­τα κυ­ρίως με μια τρέ­χου­σα ε­πι­κοι­νω­νια­κή α­ντί­λη­ψη, μπο­ρεί να ο­δη­γή­σει σε πλή­ρη α­στο­χία. Για­τί βα­σί­ζε­ται στην ε­κτί­μη­ση ό­τι με μια σει­ρά ε­πι­τυ­χείς χει­ρι­σμούς μπο­ρεί εύ­κο­λα να α­νοί­ξει ο δρό­μος προς την κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς.
Όμως η μά­χη στο πε­δίο αυ­τό δεν μπο­ρεί να δο­θεί με ευ­νοϊκούς για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­ρους για δύο του­λά­χι­στον λό­γους. Ο πρώ­τος, και πιο ση­μα­ντι­κός, εί­ναι ό­τι δεν αρ­κεί να κερ­δί­σεις τις ε­ντυ­πώ­σεις, ού­τε καν τις προ­τι­μή­σεις των «τη­λε­θε­α­τών». Χρειά­ζε­ται, ε­κτός α­πό την ψή­φο τους, που δεν αρ­κεί να εί­ναι α­πελ­πι­σμέ­νη, να κερ­δί­σεις και την ψυ­χή τους ή, έ­στω, την ε­μπι­στο­σύ­νη τους. Χρειά­ζε­ται η κι­νη­το­ποίη­σή τους και η συμ­βο­λή τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σ’ αυ­τήν. Κι αυ­τό α­παι­τεί τη μέ­γι­στη δυ­να­τή εν­σώ­μα­τη πα­ρου­σία του μέ­σα στον κό­σμο.
Χω­ρίς αυ­τή, ό­σες «έ­ξυ­πνες» α­τά­κες κι αν ε­πι­νοή­σου­με, ό­σες «α­πο­στο­μω­τι­κές» α­πα­ντή­σεις, κι αν δώ­σου­με σε υ­ψη­λούς τό­νους, ό­σο κι αν κραυ­γά­σου­με κι ε­μείς, στη βου­λή ή στο τη­λε­κοι­νο­βού­λιο (ή και α­πό τον τύ­πο μας) α­πα­ντώ­ντας στις τε­χνη­τές δι­κές τους κραυ­γές, δεν πρό­κει­ται να έ­χου­με το πο­θη­τό α­πο­τέ­λε­σμα. Ού­τε πιο πει­στι­κοί θα γί­νου­με, ού­τε η­γε­μο­νι­κό προ­φίλ θα δια­μορ­φώ­σου­με. Αυ­τό που ζη­τά­ει ο κό­σμος α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι:
• στα­θε­ρές και ε­πε­ξερ­γα­σμέ­νες ρι­ζο­σπα­στι­κές θέ­σεις (ό­χι α­νε­δα­φι­κές, ρι­ζο­σπα­στι­κές) έ­γκαι­ρα και πει­στι­κά δια­τυ­πω­μέ­νες
• χα­μη­λούς τό­νους, που δεί­χνουν σι­γου­ριά για τις α­πό­ψεις μας και α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα ως προς τις προ­θέ­σεις και τις προο­πτι­κές
• ε­τοι­μό­τη­τα ώ­στε να α­ντα­πο­κρι­νό­μα­στε στις α­νά­γκες και τις α­παι­τή­σεις των λαϊκών τά­ξεων με τις πρω­το­βου­λίες μας και ό­χι α­πα­ντώ­ντας στις πρω­το­βου­λίες των κα­τα­στρο­φέων τους
• έ­να νέο, α­ρι­στε­ρό δη­μο­κρα­τι­κό ή­θος τό­σο στην προ­βο­λή των θέ­σεών μας, ό­σο και στην α­πό­κρου­ση των α­ντί­πα­λων θέ­σεων και ε­πι­θέ­σεων.

Το πε­δίο της α­ρι­στε­ράς δεν εί­ναι τα μί­ντια

Ο δεύ­τε­ρος λό­γος εί­ναι ό­τι στο πε­δίο της ε­πι­κοι­νω­νια­κής πρα­κτι­κής ό­λα σχε­δόν τα χαρ­τιά εί­ναι ση­μα­δε­μέ­να. Και εί­ναι αυ­τα­πά­τη να πι­στεύου­με ό­τι οι με­γι­στά­νες των μί­ντια θα α­πο­δε­χτούν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως ι­σό­τι­μο, ε­πει­δή εί­ναι η α­ξιω­μα­τι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση. Ή ε­πει­δή θα εί­ναι η μελ­λο­ντι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Μα αυ­τό α­κρι­βώς θέ­λουν να α­πο­κλεί­σουν!
Ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος να τους α­ντι­με­τω­πί­σει κα­νείς, εί­ναι να πεί­θει με τη στά­ση του και την πρα­κτι­κή του ό­τι τα μέ­σα τους εί­ναι πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο α­φε­ρέγ­γυα απ’ ό,τι κα­τα­γρά­φε­ται ή­δη στη συ­νεί­δη­ση πλα­τιών στρω­μά­των του λα­ού. Ο προ­σε­ται­ρι­σμός τους εί­ναι ου­το­πι­κή ε­πι­δίω­ξη. Μό­νο η α­πο­κά­λυ­ψη και το α­ντι­πά­λε­μα της προ­κα­τά­λη­ψής τους εί­ναι δυ­να­τά.
Αυ­τό δεν ση­μαί­νει ό­τι οι εκ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τέ­χο­ντες πρέ­πει να α­ντι­γρά­φουν τις συ­νή­θειες των κα­τ’ ε­πάγ­γελ­μα πα­ρα­θυ­ρά­των. Αντί­θε­τα, ο­φεί­λουν να ει­σά­γουν νέο ή­θος, με τη σι­γου­ριά τους, την α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τά τους, τα πει­στι­κά τους ε­πι­χει­ρή­μα­τα, χω­ρίς να πα­ρα­σύ­ρο­νται στο γνω­στό, καλ­λιερ­γού­με­νο και συ­ντη­ρού­με­νο κου­λου­βά­χα­το, απ’ ό­που έ­να μό­νο συ­μπέ­ρα­σμα βγαί­νει: ό­τι ό­λοι εί­ναι ί­διοι… Με­ρι­κές φο­ρές, θα χρεια­στεί να ε­πι­λε­γεί α­κό­μα και η η­χη­ρή α­που­σία ως πιο έ­ντι­μη και ορ­θή στά­ση.
 Τα προ­βλή­μα­τα στην α­φο­μοίω­ση μιας τέ­τοιας στά­σης α­πέ­να­ντι στα πράγ­μα­τα α­να­δεί­χθη­καν πρό­σφα­τα με τα ελ­λείμ­μα­τα που πα­ρου­σιά­στη­καν στην α­ντι­με­τώ­πι­ση ε­πί­και­ρων ζη­τη­μά­των. Ποιος μπο­ρεί να νιώ­θει ι­κα­νο­ποιή­με­νος α­πό το πώς χει­ρί­στη­κε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το πρό­βλη­μα Τα­τσό­που­λου ή την κα­κε­ντρέ­χεια Χα­ντζό­που­λου, τις με­θο­δι­κές ε­πι­κοι­νω­νια­κές προ­κλή­σεις Γεωρ­γιά­δη ή την ε­πι­χεί­ρη­ση πα­ρα­πλά­νη­σης πε­ρί φθη­νού φάρ­μα­κου;

Η πρό­σφα­τη αρ­νη­τι­κή ε­μπει­ρία

Στην πρώ­τη πε­ρί­πτω­ση, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ο­μά­δα και ο πρό­ε­δρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­πι­χεί­ρη­σαν α­μέ­σως να ρί­ξουν τους τό­νους, η ει­κό­να της φο­βε­ρής ε­σω­τε­ρι­κής διέ­νε­ξης που ευ­νοού­σαν κα­νά­λια και συ­γκρο­τή­μα­τα, τρο­φο­δο­τή­θη­κε και με συ­ρι­ζι­κή ευ­θύ­νη, ό­χι μό­νο με ευ­θύ­νη του Πέ­τρου Τα­τσό­που­λου. Ίσως α­πό μια ξέ­νη προς τη δι­κή μας α­ντί­λη­ψη εκ­κα­θά­ρι­σης του πε­δίου και ε­πί­δει­ξη πυγ­μής ε­νό­ψει της ε­πι­κεί­με­νης… α­νά­λη­ψης κυ­βερ­νη­τι­κών ευ­θυ­νών. Μ’ αυ­τό τον τρό­πο, ό­μως, υ­πο­τι­μή­θη­κε μια ου­σιώ­δη πλευ­ρά του προ­βλή­μα­τος, που α­φο­ρά τον τρό­πο με τον ο­ποίο γί­νε­ται α­ντι­λη­πτή α­πό ο­ρι­σμέ­νες πλευ­ρές η ε­πέ­κτα­ση της ε­πιρ­ροής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: θύο­ντας στην κοι­νω­νία του θεά­μα­τος. Αν πρέ­πει να ε­πι­πλή­ξει κά­ποιος τον Π. Τα­τσό­που­λο για μια ο­ρι­σμέ­νη συ­μπε­ρι­φο­ρά του, τι πρέ­πει να γί­νει με ό­ποιους του έ­δω­σαν με τό­ση ευ­κο­λία τη δυ­να­τό­τη­τα να α­να­δει­χθεί στο βου­λευ­τι­κό α­ξίω­μα;
Στην πε­ρί­πτω­ση των σκί­τσων Χα­ντζό­που­λου, με­ρί­δα των συ­ρι­ζι­κών μέ­σων, αλ­λά και το γρα­φείο τύ­που, πα­ρα­σύρ­θη­καν α­πό τις α­νοι­χτές και με­θο­δι­κές προ­κλή­σεις του Συ­γκρο­τή­μα­τος σε μια διέ­νε­ξη που α­πεί­λη­σε να εκ­θέ­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τη στιγ­μή που εί­χε ό­λα τα δί­καια με το μέ­ρος του. Λες και δεν θα μπο­ρού­σε με μια νη­φά­λια αλ­λά κα­τα­λυ­τι­κή κρι­τι­κή αν­θρώ­πων του πνεύ­μα­τος και της τέ­χνης, να α­να­δει­χθεί η ε­ξό­φθαλ­μη πια έκ­πτω­ση του άλ­λο­τε ρι­ζο­σπα­στι­κού χιού­μορ του γνω­στού σκι­τσο­γρά­φου και των «Νέων».

Κάλ­λιον το προ­λαμ­βά­νει­ν…

Η πιο θε­α­μα­τι­κή ί­σως α­πο­τυ­χία ή­ταν ο τρό­πος με τον ο­ποίο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­ντι­με­τώ­πι­σε τη με­θο­δευ­μέ­νη πρό­κλη­ση Γεωρ­γιά­δη στην τρο­πο­λο­γία για τα φάρ­μα­κα. Σε μια υ­πό­θε­ση που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­χε τη δυ­να­τό­τη­τα πριν α­πό κά­θε Άδω­νη να α­να­δεί­ξει με ο­λο­κλη­ρω­μέ­νο τρό­πο και ό­χι με δια­λυ­τι­κές τρο­πο­λο­γίες της τε­λευ­ταίας στιγ­μής, υ­πο­χρεώ­θη­κε να υ­πο­βαθ­μί­σει και ο ί­διος την ου­σία της συ­ζή­τη­σης και τις πιο πολ­λές φο­ρές να δια­πλη­κτί­ζε­ται με έ­ναν γκε­μπε­λί­σκο, για να α­πο­δεί­ξει ό­τι δεν εί­ναι ε­λέ­φα­ντα! Λες και θα πί­στευε πο­τέ κα­νείς –πέ­ρα ί­σως α­πό αυ­τούς που εί­ναι πε­πει­σμέ­νοι ό­τι μας… ψε­κά­ζου­ν– ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τα παίρ­νει απ’ τους φαρ­μα­κο­βιο­μή­χα­νους, ε­νώ ο Γεωρ­γιά­δης εί­ναι ο υ­πη­ρέ­της των φτω­χών!
Αυ­τές οι λί­γες πα­ρα­τη­ρή­σεις ί­σως φα­νούν χρή­σι­μες στις πο­λι­τι­κές μά­χες που ε­πί­κει­νται. Οι ο­ποίες, ε­πει­δή α­κρι­βώς εί­ναι κρί­σι­μες (φό­ρος α­κι­νή­των, πλει­στη­ρια­σμοί, ε­ξε­τα­στι­κή ε­πι­τρο­πή…), θα α­πο­δει­χθούν ι­διαί­τε­ρα σκλη­ρές και θα δο­θούν με ό­λα τα μέ­σα α­πό την πλευ­ρά της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης. Θε­μι­τά κι α­θέ­μι­τα.

Χ. Γεωρ­γού­λας