Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των συντακτων...
Η δυνατή χθεσινή βροχή με εγκλωβίζει σ’ ένα υπόστεγο της πλατείας Κάνιγγος. Μαζί μου κι άλλοι που δεν είχαν αλεξιβρόχιο ή αδυνατούσαν ν’ αγοράσουν από τους πλανόδιους που πωλούσαν τρία ευρώ το τεμάχιο. Ευτυχώς δεν έκανε κρύο. Είχαν βγει από το βάθος της στοάς μικροεπαγγελματίες, που γνωρίζουν, δεκαετίες τώρα, την Αθήνα, τον κόσμο, την αστυνομία και λοιπά. Καλύτεροι κι από ταξιτζήδες, κοινωνιολογικά εννοώ. «Δεν κουνιέται φύλλο, φίλε. Αύξησαν τα διόδια 60% και πέρα βρέχει για όλους μας. Καλά μας κάνουνε. Εκαναν το πείραμά τους και πέτυχε. Οταν συνειδητοποιήσουμε ότι η θηλιά δεν ξεσφίγγει και πάμε για τον άλλο κόσμο, θα ’ναι αργά». Επικροτώ, μουδιασμένος και καταβρεγμένος, φυσάει και λίγο… Κόκαλο. «Δεν υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα -ψιθυρίζω-, δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα ή οργανώσεις να κινητοποιήσουν τον κόσμο, να τον ξεσηκώσουν». Χαμογελά, πικρά. «Αλλού η ΓΣΕΕ, αλλού το ΠΑΜΕ, τι περιμένεις; Ο καθένας στον κόσμο του. Αλλοι γίνονται υπουργοί, άλλοι κομματάρχες, άλλοι δήμαρχοι. Ολοι την εξουσία (τους θώκους της) έχουν στο μυαλό τους».
Παρεμβαίνουν κι άλλοι… βρεγμένοι. Λίγο ώς πολύ συμφωνούμε ότι δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα μέτρα της τροϊκανής κυβέρνησης. Μερικοί μιλάνε για συνενοχή, ότι δηλαδή ξέραμε, αλλά επειδή βολευόμασταν δεν μιλάγαμε. Είναι αργά πια για την κοινωνία να βρει τον δρόμο της. Τα εναλλακτικά κινήματα που έχουν εμφανιστεί πείθουν μεν, αλλά τους λείπει το «διά ταύτα»· εννοείται, είναι κομμάτι δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία των ανθρώπων που για δεκαετίες είχαμε μάθει να μας κυβερνάνε οι «κάτοχοι» της αλήθειας (τρομάρα μας).
Παίρνω τηλέφωνο φίλο συνάδελφο και του περιγράφω το «μεγαλειώδες» της στιγμής που βιώνω. Βρεγμένος, εγκλωβισμένος, χωρίς μια ομπρελίτσα, χωρίς δυνατότητα να αγοράσω μια, χωρίς «ικανότητα» να πιω έναν καφέ ώσπου να κοπάσει η μπόρα. Με ακούει ευγενικά και κλείνει το τηλέφωνο. Σε μισή ώρα «κουδουνίζει». Είναι ο ίδιος. «Δεν μου λες, σύντροφε, αυτό που βιώνεις, είναι μια από τις στιγμές χαράς; Ή μήπως έκστασης, λόγω του χορού που χρειάζεται να τον βάλουμε στην κάθε μέρα μας; Είναι ο δαίμονας της αντίστασης στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων;». Ξανά κόκαλο. Ο φίλος καυτηριάζει το χθεσινό αρθρίδιο περί χορού και γέλιου. Σαρκαστικός, είρων και λοιπά. Τι να πω; Σιωπώ. «Περίμενε εκεί -συνεχίζει απτόητος. Θα σε βοηθήσει ο καιρός της Ελλάδας. Οπου να ’ναι θα σκάσει μύτη ο “ορχηστής” ήλιος σου, θα σε φέρει ξανά στη ζωή, εγκλωβισμένε ανόητε. Μάθε, βρε ηλίθιε, να ζεις πρώτα, γίνε ικανός να ζήσεις εννοώ, και μετά γράψε ό,τι θες για ανεξερεύνητους εαυτούς, για Ηράκλειτους και λοιπές μπούρδες». Καλά. Ξέρω ότι εννοεί ακριβώς τα αντίθετα. Σαν να με μαλώνει. Γιατί ο ίδιος είναι χειρότερος. Μερικές φορές δεν έχει το αντίτιμο του εισιτηρίου για το μετρό και περπατά σαν βλαξ! Οντως. Σε δέκα λεπτά βγήκε ο ήλιος της Ελλάδας. Σταμάτησε ο λόγος στη στοά (αγορά).
gstamatopoulos@efsyn.gr
Η δυνατή χθεσινή βροχή με εγκλωβίζει σ’ ένα υπόστεγο της πλατείας Κάνιγγος. Μαζί μου κι άλλοι που δεν είχαν αλεξιβρόχιο ή αδυνατούσαν ν’ αγοράσουν από τους πλανόδιους που πωλούσαν τρία ευρώ το τεμάχιο. Ευτυχώς δεν έκανε κρύο. Είχαν βγει από το βάθος της στοάς μικροεπαγγελματίες, που γνωρίζουν, δεκαετίες τώρα, την Αθήνα, τον κόσμο, την αστυνομία και λοιπά. Καλύτεροι κι από ταξιτζήδες, κοινωνιολογικά εννοώ. «Δεν κουνιέται φύλλο, φίλε. Αύξησαν τα διόδια 60% και πέρα βρέχει για όλους μας. Καλά μας κάνουνε. Εκαναν το πείραμά τους και πέτυχε. Οταν συνειδητοποιήσουμε ότι η θηλιά δεν ξεσφίγγει και πάμε για τον άλλο κόσμο, θα ’ναι αργά». Επικροτώ, μουδιασμένος και καταβρεγμένος, φυσάει και λίγο… Κόκαλο. «Δεν υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα -ψιθυρίζω-, δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα ή οργανώσεις να κινητοποιήσουν τον κόσμο, να τον ξεσηκώσουν». Χαμογελά, πικρά. «Αλλού η ΓΣΕΕ, αλλού το ΠΑΜΕ, τι περιμένεις; Ο καθένας στον κόσμο του. Αλλοι γίνονται υπουργοί, άλλοι κομματάρχες, άλλοι δήμαρχοι. Ολοι την εξουσία (τους θώκους της) έχουν στο μυαλό τους».
Παρεμβαίνουν κι άλλοι… βρεγμένοι. Λίγο ώς πολύ συμφωνούμε ότι δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα μέτρα της τροϊκανής κυβέρνησης. Μερικοί μιλάνε για συνενοχή, ότι δηλαδή ξέραμε, αλλά επειδή βολευόμασταν δεν μιλάγαμε. Είναι αργά πια για την κοινωνία να βρει τον δρόμο της. Τα εναλλακτικά κινήματα που έχουν εμφανιστεί πείθουν μεν, αλλά τους λείπει το «διά ταύτα»· εννοείται, είναι κομμάτι δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία των ανθρώπων που για δεκαετίες είχαμε μάθει να μας κυβερνάνε οι «κάτοχοι» της αλήθειας (τρομάρα μας).
Παίρνω τηλέφωνο φίλο συνάδελφο και του περιγράφω το «μεγαλειώδες» της στιγμής που βιώνω. Βρεγμένος, εγκλωβισμένος, χωρίς μια ομπρελίτσα, χωρίς δυνατότητα να αγοράσω μια, χωρίς «ικανότητα» να πιω έναν καφέ ώσπου να κοπάσει η μπόρα. Με ακούει ευγενικά και κλείνει το τηλέφωνο. Σε μισή ώρα «κουδουνίζει». Είναι ο ίδιος. «Δεν μου λες, σύντροφε, αυτό που βιώνεις, είναι μια από τις στιγμές χαράς; Ή μήπως έκστασης, λόγω του χορού που χρειάζεται να τον βάλουμε στην κάθε μέρα μας; Είναι ο δαίμονας της αντίστασης στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων;». Ξανά κόκαλο. Ο φίλος καυτηριάζει το χθεσινό αρθρίδιο περί χορού και γέλιου. Σαρκαστικός, είρων και λοιπά. Τι να πω; Σιωπώ. «Περίμενε εκεί -συνεχίζει απτόητος. Θα σε βοηθήσει ο καιρός της Ελλάδας. Οπου να ’ναι θα σκάσει μύτη ο “ορχηστής” ήλιος σου, θα σε φέρει ξανά στη ζωή, εγκλωβισμένε ανόητε. Μάθε, βρε ηλίθιε, να ζεις πρώτα, γίνε ικανός να ζήσεις εννοώ, και μετά γράψε ό,τι θες για ανεξερεύνητους εαυτούς, για Ηράκλειτους και λοιπές μπούρδες». Καλά. Ξέρω ότι εννοεί ακριβώς τα αντίθετα. Σαν να με μαλώνει. Γιατί ο ίδιος είναι χειρότερος. Μερικές φορές δεν έχει το αντίτιμο του εισιτηρίου για το μετρό και περπατά σαν βλαξ! Οντως. Σε δέκα λεπτά βγήκε ο ήλιος της Ελλάδας. Σταμάτησε ο λόγος στη στοά (αγορά).
gstamatopoulos@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου