Paris Lees, vice.com...
Το βράδυ της Δευτέρας ήμουν στο ακροατήριο του Big Benefita Debate στο Channel 5. Kάποια στιγμή, η Edwina Currie είπε σε μια νεαρή μαμά από το Benefits Street ότι έπρεπε να βρει δουλειά. «Τότε βρείτε μου δουλειά εσείς, γαμώτο», ούρλιαξε το κορίτσι. Το καλύτερο σχόλιο της βραδιάς, αν με ρωτάτε. Κάνεις τίποτα για να ανοίξουν θέσεις εργασίας Edwina; Δεν μας πληρώνουν όλους για να εμφανιστούμε στο Strictly Come Dancing. Η μητέρα μου ήταν project manager στο Boots για 16 χρόνια αλλά την απέλυσαν πέρυσι. Δεν έχει βρει άλλη δουλειά ακόμα - και όχι επειδή δεν θέλει. Τέσσερα χρόνια μετά την αποφοίτησή μου ούτε εγώ έχω δουλειά και ξέρω αρκετούς πτυχιούχους που επίσης δεν έχουν δουλειά και ξέρω επίσης πολλούς εικοσάρηδες με πτυχίο που δουλεύουν σε μπαρ και γκαρνταρόμπες εστιατορίων. Ή και στα δύο. Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχουν νέες θέσεις; Επειδή κάποιοι άνθρωποι πρέπει να κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να μπορέσουν να επιβιώσουν; Αν οι φωτεινοί παντογνώστες με πτυχία δεν μπορούν να βρουν δουλειά, όπως άλλωστε και οι άνθρωποι στις μεγάλες πόλεις, αλλά και εκείνοι με πολύχρονη εμπειρία σε ένα χώρο, πώς στο διάολο θα μπορέσουν οι άνθρωποι του James Turner street και τόσοι άλλοι σαν αυτούς να χτίσουν κάποια καριέρα;
Το να αφαιρείς από τους ανθρώπους τα προνόμιά τους δεν λύνει κανένα πρόβλημα εφόσον δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Αντ’ αυτού θα στραφούν στο έγκλημα. Ή στην πορνεία. Εγώ το έκανα και οι έρευνες δείχνουν ότι δεν είμαι η μόνη. Μια έρευνα του 2010 έδειξε ότι το 25 τοις εκατό των φοιτητών ήξερε κάποιον που δούλεψε στη βιομηχανία του σεξ για να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του. Το 1990, το ποσοστό αυτό ήταν μόλις 3 τοις εκατό. Τα παιδιά της μεσαίας τάξης πάνε στο πανεπιστήμιο με την υπόσχεση μιας καλής θέσης όταν αποφοιτήσουν, μόνο που αυτή η θέση ποτέ δεν ήταν το doggy style.
Στο μεταξύ, μια γενιά πολιτικών, των οποίων τα δίδακτρα και τη διαμονή κάλυψε εξ ολοκλήρου η κυβέρνηση και οι οποίοι είχαν μια εντελώς στρωμένη δουλειά, τώρα αναγκάζουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να πληρώσουν τα δίδακτρά τους. Οι μαλάκες. Η Edwina πήγε σε ένα καλό σχολείο στο Λίβερπουλ και στη συνέχεια στην Οξφόρδη κατά τη δεκαετία του 60 - έτσι, χωρίς να θέλω να γενικεύω, η γενιά της και η ίδια είναι ένα σωρό υποκριτές. Το Πανεπιστήμιο γι αυτούς ήταν δωρεάν. Τώρα, χρειάζεσαι δεκάδες χιλιάδες λίρες - και ίσως και να μην βρεις δουλειά όταν αποφοιτήσεις.
Όταν ανέφερα την έλλειψη κενών θέσεων εργασίας στο debate του chnnel 5, ο Matthew Wright έκανε τον δικηγόρο του διαβόλου και με ρώτησε για τους μετανάστες που βρίσκουν δουλειά σε καφετέρειες. Αυτοί είναι οι 1,700 άνθρωποι που είδαμε να κάνουν αίτηση για οκτώ κενές θέσεις στo Costa Coffee στο Νότινχαμ; Ή μήπως ήταν αυτοί που είδαμε τον προηγούμενο μήνα στο ντοκιμαντέρ του Fergal Kean, οι οποίοι μοιράζονται βρώμικα στρώματα σε στενόχωρα και βρωμερά αχούρια; Μπορεί να σταθείς αρκετά τυχερός ώστε να βρεις δουλειά στα Starbucks και να πιεις και έναν καλό καφέ, αλλά σου εύχομαι καλή τύχη αν θες να βρεις μια δουλειά που πραγματικά θα σε ζήσει.
Φυσικά, αυτό το έχουμε ξαναδεί:
«Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο να βρει κανείς 18 ή 20 άτομα σε ένα μικρό δωμάτιο, στο οποίο η ζέστη και η φρικτή μυρωδιά είναι αφόρητες... Εάν έχουν σεντόνια, τα βγάζουν για να αποφύγουν τα παράσιτα... Ο συμπαθής και επάξια δημοφιλής ιερέας μιας τοπικής εκκλησίας, χτισμένης ανάμεσα σε ξενώνες, έχει δηλώσει ότι έχει βρει 29 ανθρώπους σε ένα τέτοιο διαμέρισμα».
Ο κοινωνιολόγος Henry Mayhew έγραψε αυτό το 1851. Οι φτωχοί του Λονδίνου, 160 χρόνια αργότερα, δεν φαίνεται να είναι σε καλύτερη κατάσταση.
Γιατί ήταν τόσο μεγάλη καταστροφή η βύθιση του Τιτανικού; Γιατί οι επικεφαλής, αυτοί που είχαν τα λεφτά και τη δύναμη, θυσίασαν την ασφάλεια όλων κάνοντας περικοπές στα διασωστικά μέσα, ώστε να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Νόμιζαν ότι ήταν πολύ ισχυροί για να αποτύχουν. Σας ακούγεται γνώριμο; Φαρδιά καταστρώματα για τους επιβάτες της πρώτης θέσης και ελλιπείς σωσίβιες λέμβοι για όλους τους επιβάτες. Η επίρριψη της ευθύνης για τα οικονομικά προβλήματα της Βρετανίας στους ανθρώπους που λαμβάνουν επιδόματα, είναι σαν να επιρρίπτεις τη βύθιση ενός πλοίου στη μάχη των φτωχών να εξασφαλίσουν μια σωσίβια λέμβο. Σίγουρα κάποιοι φτωχοί άνθρωποι έχουν σκατένια συμπεριφορά. Κάποιοι κλέβουν το σύστημα επιδομάτων. Όμως, απλά μιμούνται τους πλούσιους. Οι απάτες σε θέματα επιδομάτων, κοστίζουν στον φορολογούμενο 1,2 δισεκατομύρια λίρες κάθε χρόνο. Πέρυσι, η φοροδιαφυγή μας στοίχισε δισεκατομμύρια. Γιατί δεν μιλάει κανείς γι’ αυτό; Και πότε σκοπεύει κάποιος να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τις πραγματικές απάτες στη Βρετανία; Για τις τράπεζες και τις δημόσιες εταιρείες που βγάζουν δισεκατομμύρια σε κέρδη κάθε χρόνο, και μετά περιμένουν να σωθούν με bailout και δημόσιο χρήμα όταν κάτι πάει στραβά; Τους βουλευτές που έχουν πιαστεί επ’ αυτοφόρω να μαγειρεύουν τα έξοδά τους; Τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν κάθε υπαρκτό κόλπο για να αποφύγουν να πληρώσουν έστω και μια δεκάρα σε φόρους προς τη χώρα που τους έκανε πλούσιους; Οι φτωχοί ξέρουν το σκορ. Παίζουν το ίδιο παιχνίδι που παίζουν όλοι οι υπόλοιποι.
Αυτές τις μέρες δεν πηδιέμαι για λεφτά. Sorry παιδιά. Σήμερα είμαι πόρνη των media. Όταν γνώρισα κάποιον ξεχωριστό, αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να αφήσω αυτή τη δουλειά, αλλά δεν μπορούσα να βρω άλλη, έτσι τι έκανα; Μπήκα στο ταμείο ανεργίας. Τώρα κερδίζω τα προς το ζην γράφοντας, αλλά δεν θα μπορούσα να το είχα κάνει χωρίς να περάσω περίπου ένα χρόνο με απλήρωτα internships και γράφοντας δωρεάν για να μπορέσω να φτιάξω ένα όνομα. Είμαι τυχερή, προνομιούχα. Κατάφερα να το κάνω γιατί κάποιος με βοήθησε. Για να είμαι ειλικρινής, αν δεν είχα σχέση και αν δεν εξασκούσα την πορνεία στα φοιτητικά μου χρόνια, αυτή τη στιγμή θα έκλεβα κι εγώ πράγματα από το Primark. Oι άνθρωποι κάνουν λάθος επιλογές όταν τους αφαιρεθούν όλες οι καλές επιλογές. Η δουλειά σε αρκετές περιπτώσεις δεν αποδίδει, άρα γιατί να την επιλέξουν; Η απάντηση στο πρόβλημα δεν είναι να έχουμε λιγότερα επιδόματα, αλλά να έχουμε υψηλότερους μισθούς.
Επίσης, αν θέλεις ο κόσμος να κάνει καλύτερες επιλογές, πρέπει να τις κάνεις πιο προφανείς. Για παράδειγμα, ακούμε συνεχώς το μήνυμα ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν παιδιά αν δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά. Αυτό μπορεί όντως να ισχύει - επομένως γιατί η πολιτική ελίτ μόλις ψήφισε κατά του νόμου να γίνει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση υποχρεωτικό μάθημα σε όλα τα σχολεία στη Βρετανία; Αν δεν διδάξεις στα παιδιά για το σεξ, τις σχέσεις και για την πραγματικότητα του να είναι κανείς γονιός, δεν μπορείς να κατηγορήσεις τις κοπέλες που αφήνουν τα αγόρια να τις χύσουν χωρίς προφυλακτικό. Είναι απλά ένα από τα πολλά παραδείγματα, που άνθρωποι της εργατικής τάξης κατηγορούνται για τη λήψη κακών αποφάσεων, από ένα σύστημα που στήθηκε από τους προνομιούχους προς όφελος των προνομιούχων.
Στο Πανεπιστήμιο, υπέφερα από κατάθλιψη. Είχα τους λόγους μου. Όταν η White Dee από το Benefits Street μίλησε για την κατάθλιψή της στο Debate του Channel 5 - μια ψυχική νόσο που μπορεί να επηρεάσει τον καθένα, σε όποια κοινωνική τάξη και αν ανήκει - υπήρχε μια έκφραση αηδίας και δυσπιστίας στο πρόσωπο της Katie Hopkins. Εσύ δεν θα είχες κατάθλιψη αν έμενες στο James Turner Street και δεν είχες δουλειά για χρόνια; Δεν θα είχε και η Katie Hopkins; Εγώ πάντως ξέρω ότι θα είχα. Πολλοί φτωχοί άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν θέματα που δεν αφορούν καθόλου τη φτώχεια - και ίσως αυτός να μην είναι ο καλυτερος τρόπος να ξεφύγουν από το βασικό πρόβλημά τους. Η καρδιά μου ράγισε όταν άκουσα τον φίλο της White Dee, Fungi, να λέει ότι έπαιρνε ηρεμιστικά από τα 16 του γιατί είχε τραυματική παιδική ηλικία. Τι είδος ανθρώπου θα ένιωθε εμπάθεια για κάποιον όπως ο Fungi; Θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας. Είναι ένας από μας. Έτσι, Edwina, αν δεν σκοπεύεις εσύ προσωπικά να του προσφέρεις δουλειά ή να στηρίξεις κάποιον σαν εμένα οικονομικά κατά τη διάρκεια των σπουδών του, δεν είσαι σε θέση να μας κρίνεις. Με άλλα λόγια, δώσε μου δουλειά, γαμώτο. Ή τράβα γαμήσου.
Illustration by Sam Taylor
Όταν ήμουν φοιτήτρια, άκουγα πολύ Hot Chip και πήγαινα με άντρες για
λεφτά. Βασικά, έχω πάρει πτυχίο στο γαμήσι.
Έχω και κανονικό πτυχίο,
στην αγαπημένη μας Αγγλική γλώσσα και την υψηλή λογοτεχνική κληρονομιά
της. Αποφοίτησα με άριστα. Η ανώτατη εκπαίδευση, με δίδαξε πώς να
χρησιμοποιώ τη γλώσσα μου με κάθε τρόπο, από τη σωστή σύνταξη μέχρι τις
σωστές πίπες, όταν με πλήρωναν. Αυτά τα δύο προσόντα δεν είναι ασύνδετα
μεταξύ τους. Αν δεν έκανα σεξ έναντι χρημάτων, δεν θα μπορούσα να
συντηρήσω τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Ούτε και θα
μπορούσα να φύγω από την πόλη όπου γεννήθηκα, η οποία παρήκμασε μαζί με
το κλείσιμο των ορυχείων στα 80s. Έτσι έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω.
Όπως λένε όλοι οι πολιτικοί ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου στους άνεργους, ο
καθένας μπορεί να βρει δουλειά αν πραγματικά το θέλει. Απλά πέφτεις στα
γόνατα και τρίβεις λεκάνες για να ζήσεις, έτσι δεν είναι; Και αν τύχει
να εμφανιστεί ένας άντρας που χρειάζεται μια πίπα την ώρα που το κάνεις,
ανοίγεις το στόμα σου και κερδίζεις τον μισθό μιας εβδομάδας ως
καθαρίστρια με μια γουλιά σπέρμα.Το βράδυ της Δευτέρας ήμουν στο ακροατήριο του Big Benefita Debate στο Channel 5. Kάποια στιγμή, η Edwina Currie είπε σε μια νεαρή μαμά από το Benefits Street ότι έπρεπε να βρει δουλειά. «Τότε βρείτε μου δουλειά εσείς, γαμώτο», ούρλιαξε το κορίτσι. Το καλύτερο σχόλιο της βραδιάς, αν με ρωτάτε. Κάνεις τίποτα για να ανοίξουν θέσεις εργασίας Edwina; Δεν μας πληρώνουν όλους για να εμφανιστούμε στο Strictly Come Dancing. Η μητέρα μου ήταν project manager στο Boots για 16 χρόνια αλλά την απέλυσαν πέρυσι. Δεν έχει βρει άλλη δουλειά ακόμα - και όχι επειδή δεν θέλει. Τέσσερα χρόνια μετά την αποφοίτησή μου ούτε εγώ έχω δουλειά και ξέρω αρκετούς πτυχιούχους που επίσης δεν έχουν δουλειά και ξέρω επίσης πολλούς εικοσάρηδες με πτυχίο που δουλεύουν σε μπαρ και γκαρνταρόμπες εστιατορίων. Ή και στα δύο. Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχουν νέες θέσεις; Επειδή κάποιοι άνθρωποι πρέπει να κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να μπορέσουν να επιβιώσουν; Αν οι φωτεινοί παντογνώστες με πτυχία δεν μπορούν να βρουν δουλειά, όπως άλλωστε και οι άνθρωποι στις μεγάλες πόλεις, αλλά και εκείνοι με πολύχρονη εμπειρία σε ένα χώρο, πώς στο διάολο θα μπορέσουν οι άνθρωποι του James Turner street και τόσοι άλλοι σαν αυτούς να χτίσουν κάποια καριέρα;
Το να αφαιρείς από τους ανθρώπους τα προνόμιά τους δεν λύνει κανένα πρόβλημα εφόσον δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Αντ’ αυτού θα στραφούν στο έγκλημα. Ή στην πορνεία. Εγώ το έκανα και οι έρευνες δείχνουν ότι δεν είμαι η μόνη. Μια έρευνα του 2010 έδειξε ότι το 25 τοις εκατό των φοιτητών ήξερε κάποιον που δούλεψε στη βιομηχανία του σεξ για να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του. Το 1990, το ποσοστό αυτό ήταν μόλις 3 τοις εκατό. Τα παιδιά της μεσαίας τάξης πάνε στο πανεπιστήμιο με την υπόσχεση μιας καλής θέσης όταν αποφοιτήσουν, μόνο που αυτή η θέση ποτέ δεν ήταν το doggy style.
Στο μεταξύ, μια γενιά πολιτικών, των οποίων τα δίδακτρα και τη διαμονή κάλυψε εξ ολοκλήρου η κυβέρνηση και οι οποίοι είχαν μια εντελώς στρωμένη δουλειά, τώρα αναγκάζουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να πληρώσουν τα δίδακτρά τους. Οι μαλάκες. Η Edwina πήγε σε ένα καλό σχολείο στο Λίβερπουλ και στη συνέχεια στην Οξφόρδη κατά τη δεκαετία του 60 - έτσι, χωρίς να θέλω να γενικεύω, η γενιά της και η ίδια είναι ένα σωρό υποκριτές. Το Πανεπιστήμιο γι αυτούς ήταν δωρεάν. Τώρα, χρειάζεσαι δεκάδες χιλιάδες λίρες - και ίσως και να μην βρεις δουλειά όταν αποφοιτήσεις.
Όταν ανέφερα την έλλειψη κενών θέσεων εργασίας στο debate του chnnel 5, ο Matthew Wright έκανε τον δικηγόρο του διαβόλου και με ρώτησε για τους μετανάστες που βρίσκουν δουλειά σε καφετέρειες. Αυτοί είναι οι 1,700 άνθρωποι που είδαμε να κάνουν αίτηση για οκτώ κενές θέσεις στo Costa Coffee στο Νότινχαμ; Ή μήπως ήταν αυτοί που είδαμε τον προηγούμενο μήνα στο ντοκιμαντέρ του Fergal Kean, οι οποίοι μοιράζονται βρώμικα στρώματα σε στενόχωρα και βρωμερά αχούρια; Μπορεί να σταθείς αρκετά τυχερός ώστε να βρεις δουλειά στα Starbucks και να πιεις και έναν καλό καφέ, αλλά σου εύχομαι καλή τύχη αν θες να βρεις μια δουλειά που πραγματικά θα σε ζήσει.
Φυσικά, αυτό το έχουμε ξαναδεί:
«Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο να βρει κανείς 18 ή 20 άτομα σε ένα μικρό δωμάτιο, στο οποίο η ζέστη και η φρικτή μυρωδιά είναι αφόρητες... Εάν έχουν σεντόνια, τα βγάζουν για να αποφύγουν τα παράσιτα... Ο συμπαθής και επάξια δημοφιλής ιερέας μιας τοπικής εκκλησίας, χτισμένης ανάμεσα σε ξενώνες, έχει δηλώσει ότι έχει βρει 29 ανθρώπους σε ένα τέτοιο διαμέρισμα».
Ο κοινωνιολόγος Henry Mayhew έγραψε αυτό το 1851. Οι φτωχοί του Λονδίνου, 160 χρόνια αργότερα, δεν φαίνεται να είναι σε καλύτερη κατάσταση.
Γιατί ήταν τόσο μεγάλη καταστροφή η βύθιση του Τιτανικού; Γιατί οι επικεφαλής, αυτοί που είχαν τα λεφτά και τη δύναμη, θυσίασαν την ασφάλεια όλων κάνοντας περικοπές στα διασωστικά μέσα, ώστε να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Νόμιζαν ότι ήταν πολύ ισχυροί για να αποτύχουν. Σας ακούγεται γνώριμο; Φαρδιά καταστρώματα για τους επιβάτες της πρώτης θέσης και ελλιπείς σωσίβιες λέμβοι για όλους τους επιβάτες. Η επίρριψη της ευθύνης για τα οικονομικά προβλήματα της Βρετανίας στους ανθρώπους που λαμβάνουν επιδόματα, είναι σαν να επιρρίπτεις τη βύθιση ενός πλοίου στη μάχη των φτωχών να εξασφαλίσουν μια σωσίβια λέμβο. Σίγουρα κάποιοι φτωχοί άνθρωποι έχουν σκατένια συμπεριφορά. Κάποιοι κλέβουν το σύστημα επιδομάτων. Όμως, απλά μιμούνται τους πλούσιους. Οι απάτες σε θέματα επιδομάτων, κοστίζουν στον φορολογούμενο 1,2 δισεκατομύρια λίρες κάθε χρόνο. Πέρυσι, η φοροδιαφυγή μας στοίχισε δισεκατομμύρια. Γιατί δεν μιλάει κανείς γι’ αυτό; Και πότε σκοπεύει κάποιος να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τις πραγματικές απάτες στη Βρετανία; Για τις τράπεζες και τις δημόσιες εταιρείες που βγάζουν δισεκατομμύρια σε κέρδη κάθε χρόνο, και μετά περιμένουν να σωθούν με bailout και δημόσιο χρήμα όταν κάτι πάει στραβά; Τους βουλευτές που έχουν πιαστεί επ’ αυτοφόρω να μαγειρεύουν τα έξοδά τους; Τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν κάθε υπαρκτό κόλπο για να αποφύγουν να πληρώσουν έστω και μια δεκάρα σε φόρους προς τη χώρα που τους έκανε πλούσιους; Οι φτωχοί ξέρουν το σκορ. Παίζουν το ίδιο παιχνίδι που παίζουν όλοι οι υπόλοιποι.
Αυτές τις μέρες δεν πηδιέμαι για λεφτά. Sorry παιδιά. Σήμερα είμαι πόρνη των media. Όταν γνώρισα κάποιον ξεχωριστό, αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να αφήσω αυτή τη δουλειά, αλλά δεν μπορούσα να βρω άλλη, έτσι τι έκανα; Μπήκα στο ταμείο ανεργίας. Τώρα κερδίζω τα προς το ζην γράφοντας, αλλά δεν θα μπορούσα να το είχα κάνει χωρίς να περάσω περίπου ένα χρόνο με απλήρωτα internships και γράφοντας δωρεάν για να μπορέσω να φτιάξω ένα όνομα. Είμαι τυχερή, προνομιούχα. Κατάφερα να το κάνω γιατί κάποιος με βοήθησε. Για να είμαι ειλικρινής, αν δεν είχα σχέση και αν δεν εξασκούσα την πορνεία στα φοιτητικά μου χρόνια, αυτή τη στιγμή θα έκλεβα κι εγώ πράγματα από το Primark. Oι άνθρωποι κάνουν λάθος επιλογές όταν τους αφαιρεθούν όλες οι καλές επιλογές. Η δουλειά σε αρκετές περιπτώσεις δεν αποδίδει, άρα γιατί να την επιλέξουν; Η απάντηση στο πρόβλημα δεν είναι να έχουμε λιγότερα επιδόματα, αλλά να έχουμε υψηλότερους μισθούς.
Επίσης, αν θέλεις ο κόσμος να κάνει καλύτερες επιλογές, πρέπει να τις κάνεις πιο προφανείς. Για παράδειγμα, ακούμε συνεχώς το μήνυμα ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν παιδιά αν δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά. Αυτό μπορεί όντως να ισχύει - επομένως γιατί η πολιτική ελίτ μόλις ψήφισε κατά του νόμου να γίνει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση υποχρεωτικό μάθημα σε όλα τα σχολεία στη Βρετανία; Αν δεν διδάξεις στα παιδιά για το σεξ, τις σχέσεις και για την πραγματικότητα του να είναι κανείς γονιός, δεν μπορείς να κατηγορήσεις τις κοπέλες που αφήνουν τα αγόρια να τις χύσουν χωρίς προφυλακτικό. Είναι απλά ένα από τα πολλά παραδείγματα, που άνθρωποι της εργατικής τάξης κατηγορούνται για τη λήψη κακών αποφάσεων, από ένα σύστημα που στήθηκε από τους προνομιούχους προς όφελος των προνομιούχων.
Στο Πανεπιστήμιο, υπέφερα από κατάθλιψη. Είχα τους λόγους μου. Όταν η White Dee από το Benefits Street μίλησε για την κατάθλιψή της στο Debate του Channel 5 - μια ψυχική νόσο που μπορεί να επηρεάσει τον καθένα, σε όποια κοινωνική τάξη και αν ανήκει - υπήρχε μια έκφραση αηδίας και δυσπιστίας στο πρόσωπο της Katie Hopkins. Εσύ δεν θα είχες κατάθλιψη αν έμενες στο James Turner Street και δεν είχες δουλειά για χρόνια; Δεν θα είχε και η Katie Hopkins; Εγώ πάντως ξέρω ότι θα είχα. Πολλοί φτωχοί άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν θέματα που δεν αφορούν καθόλου τη φτώχεια - και ίσως αυτός να μην είναι ο καλυτερος τρόπος να ξεφύγουν από το βασικό πρόβλημά τους. Η καρδιά μου ράγισε όταν άκουσα τον φίλο της White Dee, Fungi, να λέει ότι έπαιρνε ηρεμιστικά από τα 16 του γιατί είχε τραυματική παιδική ηλικία. Τι είδος ανθρώπου θα ένιωθε εμπάθεια για κάποιον όπως ο Fungi; Θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας. Είναι ένας από μας. Έτσι, Edwina, αν δεν σκοπεύεις εσύ προσωπικά να του προσφέρεις δουλειά ή να στηρίξεις κάποιον σαν εμένα οικονομικά κατά τη διάρκεια των σπουδών του, δεν είσαι σε θέση να μας κρίνεις. Με άλλα λόγια, δώσε μου δουλειά, γαμώτο. Ή τράβα γαμήσου.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου