Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Ο Μιχάλης Σταθόπουλος κέρδισε μια δίκη που κράτησε χρόνια, μέσα από πέντε βαθμίδες εκδίκασης. Μια δίκη για συκοφαντική δυσφήμιση από τον δημοσιογράφο Ευθύμιο (Μάκη) Τριανταφυλλόπουλο. Το δικαστήριο του επιδίκασε ένα σημαντικό ποσό που έχει υποχρεωθεί να του πληρώσει ο τηλεοπτικός σταθμός Αλφα. Και ο πρώην πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών διαθέτει σήμερα το σύνολο του ποσού αυτού, για να ενισχύσει τα πέντε εργαστήρια και το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην ίδρυση του οποίου είχε πρωτοστατήσει πριν από χρόνια.
Οταν τα Τμήματα με αντικείμενο την Επικοινωνία και τα ΜΜΕ ιδρύθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πάντειο, για να ακολουθήσει σύντομα και το Τμήμα Δημοσιογραφίας της Θεσσαλονίκης, το τοπίο των Μέσων ήταν ή έμοιαζε εντελώς διαφορετικό. Υπήρχε μία γενικότερη ευφορία στο πλαίσιο και της επονομαζόμενης «ελεύθερης» ραδιοφωνίας και εν γένει ενημέρωσης. Οι περισσότεροι νέοι και νέες που συνέρρεαν τότε σε αυτά, είχαν την αίσθηση ότι προαλείφονται πράγματι να ασκήσουν την εξουσία εκείνη που «είχε το προνόμιο να κρίνει όλες τις άλλες χωρίς ποτέ να κρίνεται η ίδια». Και για αρκετό διάστημα οι προτιμήσεις των υποψηφίων κατά τις εισαγωγικές δεν επηρεάστηκαν ούτε από την εμφανή πτώση των πωλήσεων του καθημερινού Τύπου, ο οποίος παρά την κρίση του, προάγγελο σε ένα βαθμό της γενικότερης κρίσης που έπληξε την κοινωνία μας αργότερα, έμοιαζε να διατηρεί στο ακέραιο την μεγάλη πολιτική και κοινωνική του ισχύ.
Ο ρόλος του τηλε-εισαγγελέα που ανέλαβε μια σειρά από δημοσιογράφους δεν ήταν το μόνο επακόλουθο αυτής της αίσθησης ισχύος. Η λάμψη του κόσμου της Επικοινωνίας και επίσης της διαφήμισης, που έτρεφε αλλά και διαμόρφωνε το ήθος των Μέσων, έκανε πολλούς δημοσιογράφους να ενστερνιστούν συνειδητά ή και ασύνειδα τις νεο-φιλελεύθερες αξίες και πρακτικές, οι οποίες συμπυκνώνονταν στην αίσθηση ότι στον ισχυρό επιτρέπονται τα πάντα. Και μόνον όταν, με το ξέσπασμα της ανοιχτής κρίσης που σάρωσε και σαρώνει τη χώρα, το τοπίο των Μέσων άλλαξε δραματικά και οι απολύσεις πήραν την γνωστή έκταση, οι δημοσιογράφοι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι ο νεοφιλελευθερισμός που κάποιοι είχαν χαϊδέψει και διαφημίσει, έστω και χωρίς να τον ονομάζουν, είχε μεταβληθεί σε δήμιό τους.
Τα πανεπιστημιακά Τμήματα Επικοινωνίας δεν έμειναν αμέτοχα της πορείας αυτής που άρχισε από την έμμεση μυθοποίηση του συστήματος και καταλήγει σήμερα στη δραματική απομύθευσή του: Λαμπροί και υπερπροσοντούχοι απόφοιτοί τους όχι μόνον μένουν άνεργοι, αλλά και στερούνται προοπτικής και ελπίδας. Η χορηγία που ο πρώην πρύτανης Μιχάλης Σταθόπουλος διαθέτει σήμερα για να συμβάλει στο να μπορέσουν κάποιοι από αυτούς τους προικισμένους ανέργους νέους να παραγάγουν δημοσιογραφικό έργο ποιότητας έχει έναν χαρακτήρα επείγοντος, αν σκεφτούμε το δραματικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν τόσα νέα παιδιά. Συγχρόνως όμως η χειρονομία αυτή που αποσκοπεί να ενισχύσει ουσιαστικές έρευνες νέων επιστημόνων για την ποιοτική αναβάθμιση του Τύπου, σε μια εποχή όπου το δημόσιο πανεπιστήμιο βάλλεται συστηματικά, έχει και μία συμβολική διάσταση που την έχει εξ ίσου, αν όχι περισσότερο ανάγκη η κοινωνία μας.
Ο Μιχάλης Σταθόπουλος κέρδισε μια δίκη που κράτησε χρόνια, μέσα από πέντε βαθμίδες εκδίκασης. Μια δίκη για συκοφαντική δυσφήμιση από τον δημοσιογράφο Ευθύμιο (Μάκη) Τριανταφυλλόπουλο. Το δικαστήριο του επιδίκασε ένα σημαντικό ποσό που έχει υποχρεωθεί να του πληρώσει ο τηλεοπτικός σταθμός Αλφα. Και ο πρώην πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών διαθέτει σήμερα το σύνολο του ποσού αυτού, για να ενισχύσει τα πέντε εργαστήρια και το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην ίδρυση του οποίου είχε πρωτοστατήσει πριν από χρόνια.
Οταν τα Τμήματα με αντικείμενο την Επικοινωνία και τα ΜΜΕ ιδρύθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πάντειο, για να ακολουθήσει σύντομα και το Τμήμα Δημοσιογραφίας της Θεσσαλονίκης, το τοπίο των Μέσων ήταν ή έμοιαζε εντελώς διαφορετικό. Υπήρχε μία γενικότερη ευφορία στο πλαίσιο και της επονομαζόμενης «ελεύθερης» ραδιοφωνίας και εν γένει ενημέρωσης. Οι περισσότεροι νέοι και νέες που συνέρρεαν τότε σε αυτά, είχαν την αίσθηση ότι προαλείφονται πράγματι να ασκήσουν την εξουσία εκείνη που «είχε το προνόμιο να κρίνει όλες τις άλλες χωρίς ποτέ να κρίνεται η ίδια». Και για αρκετό διάστημα οι προτιμήσεις των υποψηφίων κατά τις εισαγωγικές δεν επηρεάστηκαν ούτε από την εμφανή πτώση των πωλήσεων του καθημερινού Τύπου, ο οποίος παρά την κρίση του, προάγγελο σε ένα βαθμό της γενικότερης κρίσης που έπληξε την κοινωνία μας αργότερα, έμοιαζε να διατηρεί στο ακέραιο την μεγάλη πολιτική και κοινωνική του ισχύ.
Ο ρόλος του τηλε-εισαγγελέα που ανέλαβε μια σειρά από δημοσιογράφους δεν ήταν το μόνο επακόλουθο αυτής της αίσθησης ισχύος. Η λάμψη του κόσμου της Επικοινωνίας και επίσης της διαφήμισης, που έτρεφε αλλά και διαμόρφωνε το ήθος των Μέσων, έκανε πολλούς δημοσιογράφους να ενστερνιστούν συνειδητά ή και ασύνειδα τις νεο-φιλελεύθερες αξίες και πρακτικές, οι οποίες συμπυκνώνονταν στην αίσθηση ότι στον ισχυρό επιτρέπονται τα πάντα. Και μόνον όταν, με το ξέσπασμα της ανοιχτής κρίσης που σάρωσε και σαρώνει τη χώρα, το τοπίο των Μέσων άλλαξε δραματικά και οι απολύσεις πήραν την γνωστή έκταση, οι δημοσιογράφοι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι ο νεοφιλελευθερισμός που κάποιοι είχαν χαϊδέψει και διαφημίσει, έστω και χωρίς να τον ονομάζουν, είχε μεταβληθεί σε δήμιό τους.
Τα πανεπιστημιακά Τμήματα Επικοινωνίας δεν έμειναν αμέτοχα της πορείας αυτής που άρχισε από την έμμεση μυθοποίηση του συστήματος και καταλήγει σήμερα στη δραματική απομύθευσή του: Λαμπροί και υπερπροσοντούχοι απόφοιτοί τους όχι μόνον μένουν άνεργοι, αλλά και στερούνται προοπτικής και ελπίδας. Η χορηγία που ο πρώην πρύτανης Μιχάλης Σταθόπουλος διαθέτει σήμερα για να συμβάλει στο να μπορέσουν κάποιοι από αυτούς τους προικισμένους ανέργους νέους να παραγάγουν δημοσιογραφικό έργο ποιότητας έχει έναν χαρακτήρα επείγοντος, αν σκεφτούμε το δραματικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν τόσα νέα παιδιά. Συγχρόνως όμως η χειρονομία αυτή που αποσκοπεί να ενισχύσει ουσιαστικές έρευνες νέων επιστημόνων για την ποιοτική αναβάθμιση του Τύπου, σε μια εποχή όπου το δημόσιο πανεπιστήμιο βάλλεται συστηματικά, έχει και μία συμβολική διάσταση που την έχει εξ ίσου, αν όχι περισσότερο ανάγκη η κοινωνία μας.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου