«Καλά κάναμε και ξεφτιλίσαμε τους Έλληνες»

Red NoteBook...

το κείμενο του Στεφάν Γκιγιόν αποδομεί με ειρωνία και καυστικό χιούμορ τα εθνικά στερεότυπα των Γάλλων, και όχι μόνο, απέναντι στους Ελληνες. Με αφορμή την αποδοκιμασία του Παπανδρέου από το ζεύγος Μερκοζύ στις Κάννες, ο Γκιγιόν ανακινεί όλο το στερεοτυπικό οπλοστάσιο, δείχνοντας ότι πρόκειται για μια μηχανή της οποίας το αντικείμενο μπορεί να αλλάζει αφήνοντας αναλλοίωτη τη λειτουργία της, βασισμένη στην περιφρόνηση και με στόχο την κυριαρχία
Του Στεφάν Γκιγιόν

Ειλικρινά, καλά κάναμε και ξεφτιλίσαμε τους Έλληνες στο G20 στις Κάννες: Τους τεμπέληδες, τους απατεώνες, τους φετοφάγους! Εκεί, η απάτη είναι εθνικό σπορ, τρόπος ζωής, για πλούσιους και φτωχούς... Μόνο ένα 2% από τις πισίνες των σικ προαστίων της Αθήνας είναι δηλωμένες. Η παράκαμψη των θεσμών είναι η αγαπημένη ασχολία για να περνούν το χρόνο τους οι Έλληνες, μια δεύτερη φύση. Έτσι, η κυβέρνηση ανακάλυψε ένα νησί στο οποίο 600 «τυφλοί» παίρνουν επίδομα αναπηρίας. Το συνειδητοποιείτε; 600 Ζιλμπέρ Μοντανιέ (Στήβι Γούοντερ σε μια «ελληνική» απόδοση). Αν είναι έτσι, τότε πλαγιάζουν και μαζί.

Ο Έλληνας δεν είναι μόνο απατεώνας, είναι και διεφθαρμένος. Και τις περισσότερες φορές είναι κι ομοφυλόφυλος, είναι γνωστό. Φέτος, στη Μύκονο, οι γεννήσεις μετριούνται στο δάχτυλο του ενός χεριού. Φανταστείτε ένα νησί όπου 600 τυφλοί ομοφυλόφυλοι ζευγαρώνουν με δικά μας έξοδα... Κι είμαστε εμείς που πληρώνουμε!

Φαίνεται ότι ακόμα και οι νεκροί επωφελούνται από αυτό το σύστημα. Η ελληνική κυβέρνηση πλήρωσε οχτώ εκατομμύρια ευρώ σε συνταξιούχους που είχαν πεθάνει. Εδώ σκοτωνόμαστε στη δουλειά μέχρι τα 62 μας χρόνια ώστε να πληρώνουμε τη σύνταξη των πεθαμένων Ελλήνων οι οποίοι, ενώσω ζούσαν, παρίσταναν τους τυφλούς, πλατσούριζαν σε αδήλωτες πισίνες, διαπλέκονταν από το πρωί ως το βράδυ, τύφλα στο ούζο. Ε ναι, βέβαια, επιπλέον, ο Έλληνας είναι αλκοολικός. Δεν γινόταν να διαρκέσει άλλο αυτή η κατάσταση. Έπρεπε να δράσουμε. Έπραξαν λοιπόν καλά ο Σαρκό[ζύ] και η Μέρκελ ξεφτιλίζοντας τον Παπανδρέου, δείχνοντάς του ποιος κάνει κουμάντο! (Είναι θλιβερό, αλλά δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο από σκληρή πειθαρχία!) Γιώργος Παπανδρέου... Ειλικρινά, με τέτοιο όνομα, πώς μπορεί κάποιος να θεωρείται αξιόπιστος; Ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών λεγόταν Παπακωσταντίνου. Κι ο υπουργός μεταφορών πως λέγεται; Παπατρέχας; (σε ελεύθερη απόδοση του Papamobile). Όταν ήμουν μικρός, η οικογενειακή μας γιατρός λεγόταν Παπαϊωάννου, εύρωστη σαν σέντερ φορ (ελεύθερη απόδοση της θέσης στο ράγκμπυ deuxième-ligne). Και καθώς υπήρχε το Παπά (papa=μπαμπάς), για χρόνια την αποκαλούσα «κύριε». Κι έτσι, κάθε φορά που με εξέταζε, ρωτούσε τη μητέρα μου τραβώντας το ρο: «Μαντάμ Γκιγιόν, σας αναγνωρρρρίζει; Αναγνωρρρρίζει τη μητέρρρα του;»

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κάτι από Σον Κόνερι...Έναν Κόνερι που τις μαζεύει (connerie=μαλακία)!΄Ηθελε να κάνει δημοψήφισμα ο κύριος, να συμβουλευτεί το λαό του, τι άλλο θα ακούσουμε; Οι Έλληνες είναι αναγκαστικά σύμφωνοι. Όταν έχεις την ευκαιρία να σου επιβάλλει τη συμπεριφορά σου ο Νικολά Σαρκοζύ, χωρίς να τον έχεις επιλέξει, χωρίς να τον έχεις εκλέξει, δεν μπορείς παρά να είσαι χαρούμενος! Είναι πάντως πολύ ευγενικό εκ μέρους μας ως Γάλλων να τους δανείζουμε τον πρόεδρό μας που τόσο αγαπάμε! Ειλικρινά, τα έχουμε δει όλα. Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, τίποτα σχεδόν, ένα μυγόχεσμα, και ο Κύριος Παπασουλέω μας τη φέρνει! Καλά έκαναν λοιπόν και τον ξεφτίλισαν η Μέρκελ και ο Σαρκό! Τον έκαναν να περιμένει δύο ώρες σαν τυχαίο λακέ (θες λεφτά Παπασουλέω; Πάρε καρφιά! Παπακαρφί!)

Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ο Παπανδρέου κατέφθασε μόνος στο G20 και δεν υπήρχε κανένας να τον υποδεχτεί. Σχεδόν πονάει, τον βλέπουμε να βγαίνει από το αυτοκίνητό του, χαμένος, δύσπιστος, σχεδόν καταβεβλημένος, μοιάζει να λέει: « Όχι, δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί να μου το έκαναν αυτό. Δεν τόλμησαν!». Κι όμως, η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ τολμάνε τα πάντα: Ένα 50% του ΑΕΠ της ευρωζώνης μόνο οι δυό τους, δίνει δικαιώματα. Θα μπορούσαν να είναι ακόμα πιο κακοί και να ζητήσουν από το Νίκο Αλιάγα να τον υποδεχτεί! «Καλωσήρθες λοιπόν, wellcome στο G-twenty of Cannes... Ο Γιώργος Παπανδρέου θα πρέπει να αφήσει τη Διεθνή Σκηνή, μπορείτε να ψηφίσετε από το σπίτι σας, twitter at home... Απόψε, ένα πράγμα είναι σίγουρο, η Ελλάδα δεν θα γουστάρει!»

Εχει την πλάκα του το πρωτόκολο: το 2007 στο Προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων, ο Καντάφι δικαιούταν κόκκινο χαλί. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις Κάννες, ο Παπανδρέου δεν έχει δικαίωμα σε τίποτα, ούτε ρεσεψιονίστ να τον υποδεχτεί. Το να σκοτώνεις ανθρώπους είναι λιγότερο σοβαρό από το να δίνεις ακάλυπτες επιταγές. Αφού τον αποπήρανε στη υποδοχή, ήρθε το όνειδος της συνέντευξης τύπου. Παγεροί κι αγέρωχοι, Μέρκελ και Σαρκοζύ έκαναν κήρυγμα στον Παπανδρέου σαν να ήταν ένα μικρό παιδί. Τα βρήκαν εκεί οι δυο τους. Θα μπορούσαν κάλλιστα να λάβουν μέρος στο διαγωνισμό της κόκκινης Ορανζίνα (της «φάντα» σε ελληνική απόδοση): «Γιατί είναι τόσο κακοί;» Μικροί, άσχημοι με εβαζέ πισινό, όπως το διάσημο μπουκάλι. Μερκελ και Σαρκό, οι Starsky et Hutch του G20, η άνω Ευρώπη που επιπλήτει την κάτω. Σύντομα θα έρθει η ώρα των Ιταλών, των δόλιων και χαμερπών μακαρονάδων, κι έπειτα η ώρα των Πορτογάλων: αυτών με τα πόρτο με τη σκατένια γεύση που ρέει σαν ποτάμι στα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους και μετά θα περάσουμε στους Ισπανούς, αυτούς τους εραστές των corrida (ταυρομαχίες), με τις μεγάλες cojones (μπάλες ή όρχεις, couilles στα γαλλικά), διαφθαρμένους και bysexual. Η τελική ιδέα είναι να καταλήξουμε σε μια όμορφη Ευρώπη, πλούσια και δυνατή: Την Ευρώπη των δύο, της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Λίγο αργότερα στο G20, o Hu Jintao έκανε τον Σαρκοζύ να φαίνεται σαν χάνος, περιμένοντάς τον για δέκα λεπτά σαν πορτιέρης ξενοδοχείου. Κάποιοι κρυφογέλασαν: η τιμή του Παπανδρέου ξεπλύθηκε. Να περιμένεις δέκα λεπτά σαν βλάκας κάτω από τα περιπεκτικά βλέμματα των διεθνών μίντια. Μα πώς μπόρεσε ο Hu Jintao να το κάνει αυτό στον ηγέτη μας, στον ηγέτη της Γαλλίας, μιας χώρας με τόσο αξιοζήλευτο απολογισμό; 1 646 εκατομμύρια χρέους, 8 εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, 2 756 εκατομμύρια ανέργους... Η Γαλλία, η ταπεινή αυτή χώρα, που νοιάζεται για τον άλλον. Την ώρα αυτή που γράφω, οι κινήσεις του Hu Jintao παραμένουν ένα μυστήριο.

Μετάφραση-επιμέλεια: Έλσα Παπαγεωργίου, Μάκης Μαλαφέκας

Από την Libération της 8ης Νοεμβρίου 2011