β.λ.ε.πο. - vlepo...
Αναδημοσίευση ενός άρθρου από το sky news του Ed Conway για την σχέση μεταξύ ευρώ και δημοκρατίας
Γιατί το ευρώ είναι ασύμβατο με τη δημοκρατία
Ώ δημοκρατία – ο ορισμός της λέξης στα Αρχαία Ελληνικά για την «εξουσία του δήμου». Έχει μια συνήθεια να προσβάλει το μεγάλο ευρωπαϊκό εγχείρημα κάθε λίγο και λιγάκι.
Σκεφτείτε το γαλλικό «όχι» για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα πριν από έξι χρόνια, ή τη σύντομη απόρριψη της Σλοβακίας των σχεδίων ,της ενίσχυσης του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που έριξαν την κυβέρνηση (η πρώην πρωθυπουργός , Iveta Radicova, τώρα φέρεται να εξετάζει να εγκαταλείψει την πολιτική της καριέρα). Κατά μία έννοια, η ελληνική απόφαση για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος για το πιο πρόσφατο πακέτο διάσωσης για την οικονομία της, είναι απλώς μία από τα ίδια.
Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να έχουν την πολυτέλεια να κάνουν αυτό που κάνουν συνήθως: αναδιατύπωση του ερωτήματος, με το να θέσουν το ερώτημα στο κοινό και πάλι με την ελπίδα για μια διαφορετική απάντηση. Με τις χρηματοοικονομικές αγορές να ζητούν αίμα, η ίδια η μοίρα του ευρώ θα μπορούσε να εξαρτηθεί από το ελληνικό δημοψήφισμα. Η δυναμική αυτή είναι πολύπλοκη, και για περισσότερα σχετικά με αυτό δείτε τον συνάδελφό μου Alistair Bunkall στο Q & Α.
Ωστόσο, το επεισόδιο θέτει το ερώτημα: είναι το ευρώ που δεν συμβιβάζει με τη δημοκρατία; Δεν απολαμβάνει την καθολική υποστήριξη στο εσωτερικό των κρατών μελών της - στην πραγματικότητα, η τελευταία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου (διευθύνεται από την ίδια την Επιτροπή), διαπίστωσε ότι μόνο το 34% του πληθυσμού των μελών του ευρώ υποστηρίζουν - έντονα ή μερικώς - τη συμμετοχή στην Ευρωζώνη. Αυτό μπορείτε να το συγκρίνεται με το 45% που είναι κατά της ένταξης στο ευρώ (και το 21% που δεν εκδηλώνουν την γνώμη τους). Δεν υπήρχε ολοκληρωμένη υποστήριξη για το ενιαίο νόμισμα ούτε στην ίδια του την καρδιά, τη Γερμανία! Πράγματι, αν υπήρχε ένα δημοψήφισμα για να γίνει μέλος του ευρώ πριν από τη θέσπισή του, το Βερολίνο θα το είχε απορρίψει.
Όμως, αφήνοντας κατά μέρος το ζήτημα της δημοκρατικής υποστήριξης του ενιαίου νομίσματος, υπάρχει επίσης ένα βαθύτερο ερώτημα για το αν οικονομικές δομές, όπως η ευρωζώνη μπορεί να στηρίξει πραγματικά πλήρως λειτουργικές δημοκρατίες. Για να δείτε το γιατί, σκεφτείτε τι αποκάλεσε ο οικονομολόγος του Χάρβαρντ Dani Rodrik το πολιτικοοικονομικό «τρίλημμα». Η ιστορία έχει δείξει, λέει ότι δεν μπορείς να έχεις ταυτόχρονα τη δημοκρατία, τον εθνικό προσδιορισμό και την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας - μπορείτε να επιλέξετε τα δύο από τα τρία, αλλά όχι και τα τρία.
Η ζώνη του ευρώ, όπως και ο χρυσός κανόνας, περιλαμβάνει έναν συνδυασμό της βαθιάς οικονομικής παγκοσμιοποίησης (σκεφτείτε την ελεύθερη αγορά, όπου τα αγαθά και τα κεφάλαια ρέουν ελεύθερα) και τη διατήρηση των ατομικών ταυτοτήτων των χωρών (Γερμανοί εξακολουθούν να είναι Γερμανοί, οι Έλληνες εξακολουθούν να είναι Έλληνες). Η ιστορία έχει δείξει ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με «πελατειακή» δημοκρατία, για έναν απλό λόγο: συνήθως δημοκρατία ζητούν οι χώρες που ακολουθούν δημόσια ζήτηση. Αλλά για να μοιράζονται ένα νόμισμα, ή ακόμη και η συμμετοχή σε ένα «χρυσό ζουρλομανδύα», όπως ονομαζόταν ο κανόνας του χρυσού, σημαίνει ότι αγνοείς τα εγχώρια συμφέροντα, υπέρ των ευρύτερων συμφερόντων των οικονομικά-συνδεδεμένων γειτόνων σου. Που σημαίνει ότι όταν οι εποχές γίνονται σκληρές, θα πρέπει να επιβάλετε λιτότητα στους ανθρώπους σας και όχι να εξαγάγετε το πρόβλημα στους γείτονές σας, μέσα από τον πληθωρισμό ή τον έλεγχο των κεφαλαίων.
Ο Χρυσός κανόνας ο οποίος, όπως έχω αναφερθεί, είναι, από οικονομική άποψη, σχεδόν το ίδιο με το ευρώ, κατέρρευσε όταν τα κράτη μέλη του επέτρεψαν στους ανθρώπους τους να ψηφίσουν, και αυτοί οι άνθρωποι, δικαιολογημένα, απέρριψαν την ιδέα ότι θα πρέπει να υποφέρουν για λογαριασμό των γειτόνων τους. Το ευρώ μπορεί να επιβιώσει, αλλά μόνο αν τα μέλη του να ξεχάσουν τη δημοκρατία όπως την ξέρουμε, ή να ξεχάσουν την εθνική τους ταυτότητα. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι βιώσιμο.
Μεταφραση Kαππα Γκρέκο.
Αναδημοσίευση ενός άρθρου από το sky news του Ed Conway για την σχέση μεταξύ ευρώ και δημοκρατίας
Γιατί το ευρώ είναι ασύμβατο με τη δημοκρατία
Ώ δημοκρατία – ο ορισμός της λέξης στα Αρχαία Ελληνικά για την «εξουσία του δήμου». Έχει μια συνήθεια να προσβάλει το μεγάλο ευρωπαϊκό εγχείρημα κάθε λίγο και λιγάκι.
Σκεφτείτε το γαλλικό «όχι» για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα πριν από έξι χρόνια, ή τη σύντομη απόρριψη της Σλοβακίας των σχεδίων ,της ενίσχυσης του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που έριξαν την κυβέρνηση (η πρώην πρωθυπουργός , Iveta Radicova, τώρα φέρεται να εξετάζει να εγκαταλείψει την πολιτική της καριέρα). Κατά μία έννοια, η ελληνική απόφαση για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος για το πιο πρόσφατο πακέτο διάσωσης για την οικονομία της, είναι απλώς μία από τα ίδια.
Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να έχουν την πολυτέλεια να κάνουν αυτό που κάνουν συνήθως: αναδιατύπωση του ερωτήματος, με το να θέσουν το ερώτημα στο κοινό και πάλι με την ελπίδα για μια διαφορετική απάντηση. Με τις χρηματοοικονομικές αγορές να ζητούν αίμα, η ίδια η μοίρα του ευρώ θα μπορούσε να εξαρτηθεί από το ελληνικό δημοψήφισμα. Η δυναμική αυτή είναι πολύπλοκη, και για περισσότερα σχετικά με αυτό δείτε τον συνάδελφό μου Alistair Bunkall στο Q & Α.
Ωστόσο, το επεισόδιο θέτει το ερώτημα: είναι το ευρώ που δεν συμβιβάζει με τη δημοκρατία; Δεν απολαμβάνει την καθολική υποστήριξη στο εσωτερικό των κρατών μελών της - στην πραγματικότητα, η τελευταία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου (διευθύνεται από την ίδια την Επιτροπή), διαπίστωσε ότι μόνο το 34% του πληθυσμού των μελών του ευρώ υποστηρίζουν - έντονα ή μερικώς - τη συμμετοχή στην Ευρωζώνη. Αυτό μπορείτε να το συγκρίνεται με το 45% που είναι κατά της ένταξης στο ευρώ (και το 21% που δεν εκδηλώνουν την γνώμη τους). Δεν υπήρχε ολοκληρωμένη υποστήριξη για το ενιαίο νόμισμα ούτε στην ίδια του την καρδιά, τη Γερμανία! Πράγματι, αν υπήρχε ένα δημοψήφισμα για να γίνει μέλος του ευρώ πριν από τη θέσπισή του, το Βερολίνο θα το είχε απορρίψει.
Όμως, αφήνοντας κατά μέρος το ζήτημα της δημοκρατικής υποστήριξης του ενιαίου νομίσματος, υπάρχει επίσης ένα βαθύτερο ερώτημα για το αν οικονομικές δομές, όπως η ευρωζώνη μπορεί να στηρίξει πραγματικά πλήρως λειτουργικές δημοκρατίες. Για να δείτε το γιατί, σκεφτείτε τι αποκάλεσε ο οικονομολόγος του Χάρβαρντ Dani Rodrik το πολιτικοοικονομικό «τρίλημμα». Η ιστορία έχει δείξει, λέει ότι δεν μπορείς να έχεις ταυτόχρονα τη δημοκρατία, τον εθνικό προσδιορισμό και την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας - μπορείτε να επιλέξετε τα δύο από τα τρία, αλλά όχι και τα τρία.
Η ζώνη του ευρώ, όπως και ο χρυσός κανόνας, περιλαμβάνει έναν συνδυασμό της βαθιάς οικονομικής παγκοσμιοποίησης (σκεφτείτε την ελεύθερη αγορά, όπου τα αγαθά και τα κεφάλαια ρέουν ελεύθερα) και τη διατήρηση των ατομικών ταυτοτήτων των χωρών (Γερμανοί εξακολουθούν να είναι Γερμανοί, οι Έλληνες εξακολουθούν να είναι Έλληνες). Η ιστορία έχει δείξει ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με «πελατειακή» δημοκρατία, για έναν απλό λόγο: συνήθως δημοκρατία ζητούν οι χώρες που ακολουθούν δημόσια ζήτηση. Αλλά για να μοιράζονται ένα νόμισμα, ή ακόμη και η συμμετοχή σε ένα «χρυσό ζουρλομανδύα», όπως ονομαζόταν ο κανόνας του χρυσού, σημαίνει ότι αγνοείς τα εγχώρια συμφέροντα, υπέρ των ευρύτερων συμφερόντων των οικονομικά-συνδεδεμένων γειτόνων σου. Που σημαίνει ότι όταν οι εποχές γίνονται σκληρές, θα πρέπει να επιβάλετε λιτότητα στους ανθρώπους σας και όχι να εξαγάγετε το πρόβλημα στους γείτονές σας, μέσα από τον πληθωρισμό ή τον έλεγχο των κεφαλαίων.
Ο Χρυσός κανόνας ο οποίος, όπως έχω αναφερθεί, είναι, από οικονομική άποψη, σχεδόν το ίδιο με το ευρώ, κατέρρευσε όταν τα κράτη μέλη του επέτρεψαν στους ανθρώπους τους να ψηφίσουν, και αυτοί οι άνθρωποι, δικαιολογημένα, απέρριψαν την ιδέα ότι θα πρέπει να υποφέρουν για λογαριασμό των γειτόνων τους. Το ευρώ μπορεί να επιβιώσει, αλλά μόνο αν τα μέλη του να ξεχάσουν τη δημοκρατία όπως την ξέρουμε, ή να ξεχάσουν την εθνική τους ταυτότητα. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι βιώσιμο.
Μεταφραση Kαππα Γκρέκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου