Αντίο παλιάτσο ...

ΤΑ ΝΕΑ ...
Ο κονφερανσιέ που έγινε μεγιστάνας των media αποχωρεί από τον πολιτικό στίβο έπειτα από 17 χρόνια ακροβασίας ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Στον πολιτικό στίβο κατέβηκε το 1994 με το σύνθημα: «Η χώρα που αγαπώ». Αποσύρεται ύστερα από δεκαεπτά χρόνια με μια αποχαιρετιστήρια φράση - προϊόν τηλεφωνικής υποκλοπής - που υπενθυμίζει ότι μια θριαμβευτική αρχή συνοδεύεται πολλές φορές από ένα ταπεινωτικό τέλος: «Αυτή εδώ είναι μια σκατοχώρα». Εκείνο το σύνθημα και αυτή η φράση περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο μια ιδιόμορφη πολιτική περιπέτεια με χαρακτηριστικά κωμωδίας και δράματος. Για να αρχίσει την πολιτική του καριέρα, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι υποδύθηκε το τυπικό δείγμα μιας Ιταλίας εύθυμης, που παίρνει ελαφριά τη ζωή, αγαπάει τα κορίτσια, κυνηγάει την κοινωνική αναγνώριση, μιλάει πολύ και μιλάει δυνατά. Μιας Ιταλίας με ψυχή χαβαλέ, λίγο πονηρής αλλά στο βάθος καλοκάγαθης. Μπήκε τόσο πολύ στο πετσί του ρόλου του, όμως, που έχασε το μέτρο: από τυπικός Ιταλός έγινε ένας α-τυπικός επιχειρηματίας και α-τυπικός πολιτικός, συνδυάζοντας δύο ιδιότητες απολύτως αταίριαστες για τα δημοκρατικά ήθη της λοιπής Ευρώπης.

Η ΕΚΤΟΞΕΥΣΗ. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έγινε ο πιο πλούσιος άνθρωπος στη χώρα του μολονότι δεν είχε καμία σχέση με το made in Italy, το οποίο αναγνώριζε ως σήμα κατατεθέν ποιότητας και αισθητικής ο υπόλοιπος κόσμος. Δεν έφτιαχνε αυτοκίνητα, παπούτσια, ρούχα ή αξεσουάρ. Κέρδισε πολλά χρήματα χτίζοντας την ιταλική εκδοχή της βιομηχανίας του θεάματος, ένα προϊόν εσωτερικής κατανάλωσης και σχεδόν καθόλου εξαγώγιμο. Ελάχιστοι γνωρίζουν πώς ακριβώς έφτασε μέχρι εκεί. Σχεδόν κανείς δεν τον θυμάται ως κονφερανσιέ στα κρουαζιερόπλοια ή την εποχή που ζούσε σε ένα διαμέρισμα 50 τ.μ. στο Μιλάνο. Κανείς δεν ξέρει - ή δεν θέλει να θυμάται - πώς βρέθηκε να χτίζει μια πόλη έξω από την πόλη, το Μιλάνο 2, ως κατασκευαστής. Οι σχέσεις του με το οργανωμένο έγκλημα εκείνη την περίοδο δεν ξεπέρασαν ποτέ τα όρια της φήμης - που λέει ότι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν ο άνθρωπος που μετέφερε το χρήμα της σικελικής Μαφίας στον ιταλικό Βορρά, ότι εκμεταλλεύτηκε το κενό για να γίνει ο τρίτος πόλος της διαπλοκής ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και την πολιτική τάξη. Ενα κενό εκμεταλλεύθηκε, νομοθετικό αυτή τη φορά, για να οδηγήσει την Ιταλία στην εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης με τις ευλογίες του τότε ηγέτη των ιταλών Σοσιαλιστών Μπετίνο Κράξι.

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Την ευκαιρία ενός άλλου κενού άρπαξε για να μπει σαν σίφουνας στην πολιτική τη δεκαετία του 1990. Ηταν τότε που η Πρώτη Δημοκρατία κατέρρεε υπό το βάρος μιας σειράς σκανδάλων διαφθοράς και η επιχείρηση Καθαρά Χέρια διέλυε το pentapartito, τα πέντε κόμματα που μοιράζονταν για ολόκληρες δεκαετίες την εξουσία με επικεφαλής τους Χριστιανοδημοκράτες. Ο Μπερλουσκόνι χρειάστηκε μόλις μια φωτοβολίδα περί κομμουνιστικού κινδύνου για να διαλύσει την Αριστερά και να γίνει ο πρώτος Πρωθυπουργός της Δεύτερης Δημοκρατίας. Και για να κατακτήσει την εξουσία δεν δίστασε να συμμαχήσει με τον Διάβολο - τους αποσχιστικούς του Ουμπέρτο Μπόσι και τους νεοφασίστες του Τζανφράνκο Φίνι. Η πρώτη του κυβέρνηση δεν κράτησε παρά επτά μήνες.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν είναι μόνο ένας από τους πλουσιότερους πολίτες της Ιταλίας αλλά και ο μακροβιότερος Πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας του. Το βιογραφικό του λέει ότι έγινε Πρωθυπουργός ακόμη δύο φορές - από τον Ιούνιο του 2001 έως τον Μάιο του 2006 και από τον Μάιο του 2008 έως τον Νοέμβριο του 2011. Η Δεύτερη Δημοκρατία στην Ιταλία είναι η εποχή του μπερλουσκονισμού. Υπάρχουν όμως και άλλα στοιχεία όπως ότι ο Μπερλουσκόνι έχασε δύο φορές από έναν σχεδόν άσημο ακαδημαϊκό που πήγαινε στο πανεπιστήμιο με ποδήλατο, τον Ρομάνο Πρόντι. Επίσης ότι ο επιχειρηματίας που υποσχέθηκε να «τρέξει» μια χώρα σαν να είναι επιχείρηση, δηλαδή με ιδιωτικονομικά κριτήρια, δεν απελευθέρωσε ποτέ την οικονομία, ότι ο πολιτικός που κάποτε αυτοανακηρύχθηκε «καλύτερος ηγέτης στον κόσμο» παραδίδει μια χώρα στο χείλος της αβύσσου, ηθικά καταβαραθρωμένη, με πληγωμένο κύρος και χαμένη αξιοπιστία.

ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ. Ο λόγος όμως για τον οποίο ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποχωρεί από τον πολιτικό στίβο με την αποδοχή του στην κοινή γνώμη να έχει πέσει κάτω από το 20% είναι άλλος. Εδώ και δύο δεκαετίες, ο Καβαλιέρε παρουσιάζεται στους ιταλούς πολίτες σαν σάρκα από τη σάρκα τους αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα μπορούσαν να γίνουν κάποτε όπως αυτόν. Μόνο που το προϊόν αποδεικνύεται ελαττωματικό. Τι σόι λεφτάς είναι κάποιος που φτιάχνει νόμους για να προστατεύουν τον ίδιο και τις επιχειρήσεις του; Και τι είδους γυναικάς είναι κάποιος που δεν κατακτά, αλλά πληρώνει στρατιές γυναικών για να κάνει πάρτι «μπούνγκα μπούνγκα»; Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αδυνατεί πλέον να δώσει απαντήσεις. Εκείνο το μόνιμο μειδίαμα έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπό του, σαν να μην έχει όρεξη ούτε για εκείνα τα σαχλά αστεία που τόσο τον διασκέδαζαν την εποχή της παντοδυναμίας του.