Η Αυγή online...
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Γ. Παπανδρέου αποτελεί παρελθόν για το πολιτικό σκηνικό. Ωστόσο, δεν έφυγε ακόμη με ελικόπτερο. Και ανεξάρτητα από την πιθανή ψυχοπαθολογία της πεισματικής αγκίστρωσής του στην εξουσία ή τις θεωρίες συνωμοσίας που ερμηνεύουν τις κινήσεις του την τελευταία εβδομάδα, κάποιοι του οφείλουν πολλά. Ενδεχομένως να του οφείλουν και έναν ανδριάντα ή τ’ όνομά του σ’ ένα κεντρικό δρόμο της Αθήνας.
ΤΩΡΑ που το δημοψήφισμα αποτελεί παρελθόν, αφού προηγουμένως πήρε μέσω Σαρκοζί και Μέρκελ την καθαρή μορφή του υπαρξιακού ερωτήματος «ναι ή όχι στην Ευρωζώνη», διαπιστώνουμε πως μάλλον βιαστήκαμε να θεωρήσουμε την πρωτοβουλία Παπανδρέου πανικόβλητη, χαοτική, αυτοκαταστροφική, βλακώδη και εκτός σχεδίου. Παρ’ ότι ο Γ. Παπανδρέου και οι πιο πιστοί του σύμβουλοι είναι πράγματι κλεισμένοι στη γυάλα του Μαξίμου -με όλη την αντιπολίτευση, το μισό ΠΑΣΟΚ, τη λαϊκή πλειοψηφία, αλλά και την οικονομική ελίτ για εντελώς διαφορετικούς λόγους απέναντί τους-, η τακτική του παπανδρεϊκού επιτελείου αποκαλύπτει κάτι το μακιαβελικό.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ γιατί, κρινόμενη εκ του αποτελέσματος, πέτυχε μια πρωτοφανή συσπείρωση κομμάτων, πολιτικών δυνάμεων και οικονομικών ελίτ υπέρ του νέου «συμβολαίου κατοχής» της χώρας. Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα της κίνησης Παπανδρέου -με πολλαπλασιασμένη την ισχύ της μέσω Καννών- είναι η δημόσια αυτοδέσμευση του Αντώνη Σαμαρά και της Ν.Δ. στην υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης. Αυτής που στελέχη του κόμματός του και σε έναν βαθμό ο ίδιος κατήγγειλαν ως κατάπτυστη. Αυτή η θεαματική «κωλοτούμπα» ήταν τα πιο χρήσιμα πολιτικά αποκαλυπτήρια των τελευταίων ημερών.
ΔΙΟΤΙ, μπορεί ο ΓΑΠ να εμφανίζεται ως το καμένο χαρτί του πολιτικού προσκηνίου, από την άλλη όμως πλευρά πέτυχε την επανασυσπείρωση του αστικού χώρου γύρω από τις θεμελιώδεις επιλογές του. Και ο επελαύνων στην αυτοδυναμία Σαμαράς, από επίδοξος επαναδιαπραγματευτής των μνημονίων, εμφανίζεται ως εγγυητής της εφαρμογής τους. Από κοντά, φυσικά, σπεύδει και όλη η συμμαχία των προθύμων. Αυτή είναι η προσφορά του Γ. Παπανδρέου στο μπλοκ των καθεστωτικών δυνάμεων. Για τις οποίες απομένει η ανακατανομή ισχύος, μέσα από τις εκλογές.
ΑΛΛΑ τι γίνεται στην άλλη πλευρά; Τι γίνεται στην πλευρά της κοινωνίας που μοιάζει παγιδευμένη σε φοβικά σύνδρομα του τύπου «έξω από το ευρώ είναι η ζούγκλα»; Τι γίνεται στην πλευρά της αριστεράς που όφειλε να απελευθερώσει από τα σύνδρομα αυτά τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τα θύματα της τροϊκανής επέλασης; Ορθώς το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ επέμειναν κι επιμένουν στον μονόδρομο των εκλογών, ορθώς κατήγγειλαν το απειλούμενο πραξικόπημα της «κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης», ορθώς αντιμετώπισαν με ψύχραιμο «όχι» τον εκβιασμό του δημοψηφίσματος. Κι υπάρχει μια ενθαρρυντική σύγκλιση στη στάση τους αυτή. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μια -κατά τη γνώμη μου- διόλου ενθαρρυντική σύγκλιση στη στάση τους απέναντι στο εκβιαστικό δίλημμα «μέσα ή έξω από το ευρώ». Από πού και ώς πού το δίλημμα αυτό είναι αποπροσανατολιστικό ή ψευτοδίλημμα; Μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Μήπως το δίλημμα αυτό είναι πιο αληθές και κρίσιμο από ποτέ; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αντιληφθούμε πως η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. εξελίσσονται στο πιο αντιδραστικό μόρφωμα της καπιταλιστικής υφηλίου και υπόσχονται στις κοινωνίες μόνο μια προοπτική διαρκούς επιδείνωσης;
ΦΥΣΙΚΑ, την ατζέντα των προτεραιοτήτων την καθορίζουν ο συσχετισμός δυνάμεων και η ετοιμότητα της κοινωνίας. Και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να παραδεχθεί κανείς ότι για τους απλούς ανθρώπους το δίλημμα «εντός ή εκτός ευρώ» φιλτράρεται από πιο βιοτικά ζητήματα, ανάλογα με το τι τους έχει απομείνει να υπερασπιστούν: τον μισθό τους, τη σύνταξή τους, την αποταμίευσή τους, τη μικρή τους περιουσία, τη δουλειά τους. Τα αγαθά που σήμερα «κουρεύει» βίαια η παραμονή στο ευρώ.
ΑΛΛΑ τι θα συνέβαινε αν το δημοψήφισμα πράγματι διεξαγόταν και δη με το ερώτημα που επέβαλε η γαλλογερμανική ηγεμονία; Τι θα πρότεινε η αριστερά στους πολίτες; Υποθέτω το «όχι». Μαζί με το «όχι», όμως, θα έπρεπε να πείσει πως μπορεί να υπάρξει ζωή και μετά το ευρώ. Πως υπάρχει ένα στοιχειώδες πολιτικό σχέδιο αποτίναξης του ζυγού των πιστωτών, απαλλαγής από το χρέος, ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικού ελέγχου στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, ανακατανομής του πλούτου. Θα έπρεπε να πείσει πως «λεφτά υπάρχουν».
ΑΥΤΗ η συζήτηση -και εντός της αριστεράς και ανάμεσα στην αριστερά και την κοινωνία- δεν μπορεί να αποφεύγεται για πάντα. Η ίδια η ζωή και η ταχύτητα με την οποία η Ευρωζώνη εξελίσσεται σε προκεχωρημένο φυλάκιο της δικτατορίας των αγορών, τα δεινά που επιφυλάσσει στις κοινωνίες, φαίνεται να κλείνουν το ευρω-σχίσμα που διαπερνά την αριστερά και να μετριάζουν τους φόβους της κοινωνίας για την εκτός ευρώ «ζούγκλα». Ίσως το δημοψήφισμα ήταν μια κάποια λύσις... για να γίνει πράγματι και σε βάθος αυτή η συζήτηση. Επόμενη ευκαιρία, οι εκλογές.
ΤΩΡΑ που το δημοψήφισμα αποτελεί παρελθόν, αφού προηγουμένως πήρε μέσω Σαρκοζί και Μέρκελ την καθαρή μορφή του υπαρξιακού ερωτήματος «ναι ή όχι στην Ευρωζώνη», διαπιστώνουμε πως μάλλον βιαστήκαμε να θεωρήσουμε την πρωτοβουλία Παπανδρέου πανικόβλητη, χαοτική, αυτοκαταστροφική, βλακώδη και εκτός σχεδίου. Παρ’ ότι ο Γ. Παπανδρέου και οι πιο πιστοί του σύμβουλοι είναι πράγματι κλεισμένοι στη γυάλα του Μαξίμου -με όλη την αντιπολίτευση, το μισό ΠΑΣΟΚ, τη λαϊκή πλειοψηφία, αλλά και την οικονομική ελίτ για εντελώς διαφορετικούς λόγους απέναντί τους-, η τακτική του παπανδρεϊκού επιτελείου αποκαλύπτει κάτι το μακιαβελικό.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ γιατί, κρινόμενη εκ του αποτελέσματος, πέτυχε μια πρωτοφανή συσπείρωση κομμάτων, πολιτικών δυνάμεων και οικονομικών ελίτ υπέρ του νέου «συμβολαίου κατοχής» της χώρας. Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα της κίνησης Παπανδρέου -με πολλαπλασιασμένη την ισχύ της μέσω Καννών- είναι η δημόσια αυτοδέσμευση του Αντώνη Σαμαρά και της Ν.Δ. στην υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης. Αυτής που στελέχη του κόμματός του και σε έναν βαθμό ο ίδιος κατήγγειλαν ως κατάπτυστη. Αυτή η θεαματική «κωλοτούμπα» ήταν τα πιο χρήσιμα πολιτικά αποκαλυπτήρια των τελευταίων ημερών.
ΔΙΟΤΙ, μπορεί ο ΓΑΠ να εμφανίζεται ως το καμένο χαρτί του πολιτικού προσκηνίου, από την άλλη όμως πλευρά πέτυχε την επανασυσπείρωση του αστικού χώρου γύρω από τις θεμελιώδεις επιλογές του. Και ο επελαύνων στην αυτοδυναμία Σαμαράς, από επίδοξος επαναδιαπραγματευτής των μνημονίων, εμφανίζεται ως εγγυητής της εφαρμογής τους. Από κοντά, φυσικά, σπεύδει και όλη η συμμαχία των προθύμων. Αυτή είναι η προσφορά του Γ. Παπανδρέου στο μπλοκ των καθεστωτικών δυνάμεων. Για τις οποίες απομένει η ανακατανομή ισχύος, μέσα από τις εκλογές.
ΑΛΛΑ τι γίνεται στην άλλη πλευρά; Τι γίνεται στην πλευρά της κοινωνίας που μοιάζει παγιδευμένη σε φοβικά σύνδρομα του τύπου «έξω από το ευρώ είναι η ζούγκλα»; Τι γίνεται στην πλευρά της αριστεράς που όφειλε να απελευθερώσει από τα σύνδρομα αυτά τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τα θύματα της τροϊκανής επέλασης; Ορθώς το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ επέμειναν κι επιμένουν στον μονόδρομο των εκλογών, ορθώς κατήγγειλαν το απειλούμενο πραξικόπημα της «κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης», ορθώς αντιμετώπισαν με ψύχραιμο «όχι» τον εκβιασμό του δημοψηφίσματος. Κι υπάρχει μια ενθαρρυντική σύγκλιση στη στάση τους αυτή. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μια -κατά τη γνώμη μου- διόλου ενθαρρυντική σύγκλιση στη στάση τους απέναντι στο εκβιαστικό δίλημμα «μέσα ή έξω από το ευρώ». Από πού και ώς πού το δίλημμα αυτό είναι αποπροσανατολιστικό ή ψευτοδίλημμα; Μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Μήπως το δίλημμα αυτό είναι πιο αληθές και κρίσιμο από ποτέ; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αντιληφθούμε πως η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. εξελίσσονται στο πιο αντιδραστικό μόρφωμα της καπιταλιστικής υφηλίου και υπόσχονται στις κοινωνίες μόνο μια προοπτική διαρκούς επιδείνωσης;
ΦΥΣΙΚΑ, την ατζέντα των προτεραιοτήτων την καθορίζουν ο συσχετισμός δυνάμεων και η ετοιμότητα της κοινωνίας. Και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να παραδεχθεί κανείς ότι για τους απλούς ανθρώπους το δίλημμα «εντός ή εκτός ευρώ» φιλτράρεται από πιο βιοτικά ζητήματα, ανάλογα με το τι τους έχει απομείνει να υπερασπιστούν: τον μισθό τους, τη σύνταξή τους, την αποταμίευσή τους, τη μικρή τους περιουσία, τη δουλειά τους. Τα αγαθά που σήμερα «κουρεύει» βίαια η παραμονή στο ευρώ.
ΑΛΛΑ τι θα συνέβαινε αν το δημοψήφισμα πράγματι διεξαγόταν και δη με το ερώτημα που επέβαλε η γαλλογερμανική ηγεμονία; Τι θα πρότεινε η αριστερά στους πολίτες; Υποθέτω το «όχι». Μαζί με το «όχι», όμως, θα έπρεπε να πείσει πως μπορεί να υπάρξει ζωή και μετά το ευρώ. Πως υπάρχει ένα στοιχειώδες πολιτικό σχέδιο αποτίναξης του ζυγού των πιστωτών, απαλλαγής από το χρέος, ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικού ελέγχου στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, ανακατανομής του πλούτου. Θα έπρεπε να πείσει πως «λεφτά υπάρχουν».
ΑΥΤΗ η συζήτηση -και εντός της αριστεράς και ανάμεσα στην αριστερά και την κοινωνία- δεν μπορεί να αποφεύγεται για πάντα. Η ίδια η ζωή και η ταχύτητα με την οποία η Ευρωζώνη εξελίσσεται σε προκεχωρημένο φυλάκιο της δικτατορίας των αγορών, τα δεινά που επιφυλάσσει στις κοινωνίες, φαίνεται να κλείνουν το ευρω-σχίσμα που διαπερνά την αριστερά και να μετριάζουν τους φόβους της κοινωνίας για την εκτός ευρώ «ζούγκλα». Ίσως το δημοψήφισμα ήταν μια κάποια λύσις... για να γίνει πράγματι και σε βάθος αυτή η συζήτηση. Επόμενη ευκαιρία, οι εκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου