Από την Ελευθεροτυπία...
Δεν αναφερόμαστε σε ορισμένα πρόσωπα, αλλά σχεδόν στο σύνολο των πολιτικών ηγεσιών και όχι μόνο των εγχώριων.
Ετσι, συμπεριφορές και πορείες αναπαράγονται διαδοχικά σε διαφορετικές χώρες, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων και αναδεικνύοντας την ανάγκη μιας πραγματικής αλλαγής στη μέχρι τώρα αντίληψη της ίδιας της έννοιας της εξουσίας. Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι, παρά τις διαφορές και τις ιδιομορφίες τής κάθε κοινωνίας και ανεξάρτητα από την τελική έκβαση των γεγονότων, παράλληλοι βίοι και πορείες - καρμπόν διανύουν χώρες που βρίσκονται αντιμέτωπες με παρόμοιες προκλήσεις. Αρκεί να αναλογιστούμε όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ιταλία, όπου ξεπατικώνεται με ακρίβεια ένα σενάριο που εμείς εδώ καλά γνωρίζουμε.
Για να επιστρέψουμε όμως στα δικά μας, τα γεγονότα των τελευταίων εικοσιτετράωρων απέδειξαν με τον πιο τρανταχτό τρόπο ότι ο ομφάλιος λώρος με την εξουσία δεν κόβεται εύκολα και με διάφορα προσχήματα το προσωπικό συμφέρον ενδύεται το μανδύα του κοινού οφέλους.
Αδιαλλαξία, εμμονές, εγωκεντρισμός χαρακτηρίζουν την πρώιμη βρεφική ηλικία, ωστόσο συχνά και οι ηγέτες μας μοιάζει να μην έχουν απογαλακτιστεί από το μητρικό μαστό. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δυσκολευόμαστε να φανταστούμε τι είδους συνεργασία θα έχουν τα δύο κόμματα εξουσίας, που μέχρι τελευταία στιγμή παρέμεναν το καθένα αγκιστρωμένο στον αυτιστικό του κόσμο. Ανεξάρτητα λοιπόν από την πορεία αυτής της συνεργασίας και από τα πρακτικά αποτελέσματα της συγκυβέρνησης των δύο κομμάτων, που είναι έτσι και αλλιώς προδιαγεγραμμένα αν επιθυμεί η χώρα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, σε καθαρά πολιτικό επίπεδο είναι πιθανόν ότι οι ημέρες που έρχονται θα μας οδηγήσουν σε ένα ιστορικό αδιέξοδο, εκείνο της κομματοκρατίας και της κομματικής ολιγαρχίας. Είναι εξίσου πιθανόν ότι οι επόμενες εκλογές θα μας επιφυλάξουν πολλές εκπλήξεις ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Αναβρασμός υπάρχει στην κοινωνία και περισσότερο από το 50% των Ελλήνων δεν αντιπροσωπεύεται πλέον από τα δύο κόμματα στην εξουσία ή τουλάχιστον από τη σημερινή τους μορφή. Δεν είναι λίγοι επίσης όσοι δεν αναγνωρίζονται πλέον στο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έτσι όπως είναι διαμορφωμένο και νιώθουν δικαιωμένοι από όσα βιώσαμε τις τελευταίες ημέρες.
Διαφαίνεται, με λίγα λόγια, η αρχή του τέλους ενός γερασμένου και χρεοκοπημένου πολιτικού τοπίου. Το ερώτημα είναι αν οι εσωτερικές αυτές διεργασίες θα αποτυπωθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών και αν θα εμφανιστούν νέα πρόσωπα στο προσκήνιο, ικανά να σηματοδοτήσουν την αλλαγή. Στην αντίθετη περίπτωση, μιας εμμονικής δηλαδή προσκόλλησης στην πεπατημένη, θα επιβεβαιωθούν για ακόμη μια φορά όσοι ισχυρίζονται ότι καθένας έχει τον παράδεισο που του αξίζει.
Αν αληθεύει ότι -όπως ισχυρίζονται οι ψυχαναλυτές, αλλά διδάσκει και η Ιστορία- κάθε προσωπικής ακόμη και κοινωνικής θετικής αλλαγής προηγείται μια σκοτεινή περίοδος κατά την οποία από το ασυνείδητο αναδύονται πρώιμα ένστικτα και ακατέργαστες συμπεριφορές που παραπέμπουν στη βρεφική ηλικία, τότε μάλλον... οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον μας.
Και εξηγούμαστε: όσα διαδραματίστηκαν αυτές τις ημέρες και ανέδειξαν την πλέον σκοτεινή και ανώριμη πλευρά εκείνων που διαχειρίζονται την εξουσία, ενδέχεται να σηματοδοτήσουν μια επικείμενη αλλαγή και το τέλος μιας εποχής. Δεν αναφερόμαστε σε ορισμένα πρόσωπα, αλλά σχεδόν στο σύνολο των πολιτικών ηγεσιών και όχι μόνο των εγχώριων.
Ετσι, συμπεριφορές και πορείες αναπαράγονται διαδοχικά σε διαφορετικές χώρες, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων και αναδεικνύοντας την ανάγκη μιας πραγματικής αλλαγής στη μέχρι τώρα αντίληψη της ίδιας της έννοιας της εξουσίας. Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι, παρά τις διαφορές και τις ιδιομορφίες τής κάθε κοινωνίας και ανεξάρτητα από την τελική έκβαση των γεγονότων, παράλληλοι βίοι και πορείες - καρμπόν διανύουν χώρες που βρίσκονται αντιμέτωπες με παρόμοιες προκλήσεις. Αρκεί να αναλογιστούμε όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ιταλία, όπου ξεπατικώνεται με ακρίβεια ένα σενάριο που εμείς εδώ καλά γνωρίζουμε.
Για να επιστρέψουμε όμως στα δικά μας, τα γεγονότα των τελευταίων εικοσιτετράωρων απέδειξαν με τον πιο τρανταχτό τρόπο ότι ο ομφάλιος λώρος με την εξουσία δεν κόβεται εύκολα και με διάφορα προσχήματα το προσωπικό συμφέρον ενδύεται το μανδύα του κοινού οφέλους.
Αδιαλλαξία, εμμονές, εγωκεντρισμός χαρακτηρίζουν την πρώιμη βρεφική ηλικία, ωστόσο συχνά και οι ηγέτες μας μοιάζει να μην έχουν απογαλακτιστεί από το μητρικό μαστό. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δυσκολευόμαστε να φανταστούμε τι είδους συνεργασία θα έχουν τα δύο κόμματα εξουσίας, που μέχρι τελευταία στιγμή παρέμεναν το καθένα αγκιστρωμένο στον αυτιστικό του κόσμο. Ανεξάρτητα λοιπόν από την πορεία αυτής της συνεργασίας και από τα πρακτικά αποτελέσματα της συγκυβέρνησης των δύο κομμάτων, που είναι έτσι και αλλιώς προδιαγεγραμμένα αν επιθυμεί η χώρα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, σε καθαρά πολιτικό επίπεδο είναι πιθανόν ότι οι ημέρες που έρχονται θα μας οδηγήσουν σε ένα ιστορικό αδιέξοδο, εκείνο της κομματοκρατίας και της κομματικής ολιγαρχίας. Είναι εξίσου πιθανόν ότι οι επόμενες εκλογές θα μας επιφυλάξουν πολλές εκπλήξεις ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Αναβρασμός υπάρχει στην κοινωνία και περισσότερο από το 50% των Ελλήνων δεν αντιπροσωπεύεται πλέον από τα δύο κόμματα στην εξουσία ή τουλάχιστον από τη σημερινή τους μορφή. Δεν είναι λίγοι επίσης όσοι δεν αναγνωρίζονται πλέον στο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έτσι όπως είναι διαμορφωμένο και νιώθουν δικαιωμένοι από όσα βιώσαμε τις τελευταίες ημέρες.
Διαφαίνεται, με λίγα λόγια, η αρχή του τέλους ενός γερασμένου και χρεοκοπημένου πολιτικού τοπίου. Το ερώτημα είναι αν οι εσωτερικές αυτές διεργασίες θα αποτυπωθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών και αν θα εμφανιστούν νέα πρόσωπα στο προσκήνιο, ικανά να σηματοδοτήσουν την αλλαγή. Στην αντίθετη περίπτωση, μιας εμμονικής δηλαδή προσκόλλησης στην πεπατημένη, θα επιβεβαιωθούν για ακόμη μια φορά όσοι ισχυρίζονται ότι καθένας έχει τον παράδεισο που του αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου