του Γιωργου Λακοπουλου απο το Protagon...
Μετά τους πανηγυρισμούς για την «ιστορική συμφωνία» ώρα να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Η όποια ήταν όπως ήταν πριν και λίγο χειρότερα.
Είναι πράγματι κανονική κυβέρνηση η νέα κυβέρνηση; Ή μήπως συμπυκνώνει την υποκρισία των δυο κομμάτων που τη συνέπτυξαν; Και τους μύχιους φόβους των αρχηγών τους. Ο Παπανδρέου δεν θέλει να είναι αυτός ο άνθρωπος –χρεοκοπία, αν και δύσκολα θα το αποφύγει. Και ο Σαμαράς θέλει να έλθει στα πράγματα μετά τη χρεοκοπία, ως ανορθωτής.
Η νέα κυβέρνηση λοιπόν έχει περισσότερες πιθανότητες να διαχειριστεί τη χρεοκοπία παρά να την αποτρέψει. Για πολλούς λόγους.
Πρώτον. Η πολιτική που καλείται να βγάλει πέρα αυτή η κυβέρνηση δεν βγαίνει. Και δεν βγαίνει γιατί είναι η ίδια –και βαρύτερη- με την προηγούμενη που αποδεδειγμένα δεν βγήκε. Το πολύ να την αξιοποιήσουν οι ευρωπαίοι ως πρόσχημα για να εκταμιεύουν την έκτη δόση χωρίς να εκτεθούν στην κοινή γνώμη τους και μέχρι να δουν τι θα κάνουν με την ελληνική περιπλοκή, σε σχέση με τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου.
Δεύτερο. Αν ήταν τόσο απλό το ελληνικό πρόβλημα θα είχε λυθεί από καιρό- δηλαδή πριν το 2009. Τα δυο κόμματα που θα στηρίξουν τη νέα κυβέρνηση, όχι μόνο δεν έχουν κουλτούρα συνεργασίας, αλλά έχουν και αντιλήψεις καταστροφής, προερχόμενες από την ιδία την καταστροφή που επέφεραν με την εναλλαγή τους στην εξουσία. Γιατί αυτοί που ένας μετά τον άλλον διέλυσαν την οικονομία θα τη σώσουν συνεργαζόμενοι τώρα;
Τρίτον. Η λύση που επελέγη έχει ένα πρόβλημα: δεν είναι καθαρή λύση. Είναι μια μεσοβέζικη κατάσταση που επιβλήθηκε από τους δανειστές κυρίως για τους δικούς του λόγους. Η προσωρινή κυβέρνηση είναι απλώς προσωρινή. Δεν έχει νομιμοποίηση να πάρει μεγάλες αποφάσεις, αλλά να εφαρμόσει τις μεγάλες αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Αλλά αν μπορούσαν να εφαρμοστούν γιατί δεν τις εφάρμοζαν οι προηγούμενοι; Συνεπώς ο νέος πρωθυπουργός θα είναι απλώς ένας τυπικός συνομιλητής των Ευρωπαίων που δεν θέλουν να ξαναδούν στα μάτια τους τον Παπανδρέου.
Τέταρτο. Όσοι λένε ότι η νέα κυβέρνηση διαφέρει από την προηγούμενη γιατί τη στηρίζουν τα δυο μεγάλα κόμματα παραγνωρίζουν ότι τα δυο μεγάλα κόμματα δεν επέλεξαν να συνεργαστούν. Τους επιβλήθηκε. Και κατ’ ουσία διατηρούν τις επιδιώξεις τους. Οι οποίες είναι διαφορετικές και συγκρουόμενες. Παραγνωρίζεται κυρίως η εμφανής έλλειψη – και στα δύο κόμματα -ανθρώπων με τις ικανότητες που απαιτεί η συγκυρία.
Πέμπτο. Κάθε κυβέρνηση εκτελεί την εντολή που πήρε από τους πολίτες. Για να ασκήσει μια πολιτική πρέπει να έχει την εξουσιοδότηση αυτών που την υφίστανται. Δηλαδή χρειάζεται νομιμοποίηση για να πάρει σκληρές αποφάσεις. Αυτή τη νομιμοποίηση δεν πρόκειται να την εξασφαλίσει επί της ουσίας, η παρούσα Βουλή επειδή εμφανώς δεν αντιπροσωπεύει τους πραγματικούς συσχετισμούς στο εκλογικό σώμα.
Έκτο. Για να παίξει το ρόλο της μια κυβέρνηση πρέπει να μπορεί και να επιβάλει την πολιτική της. Να μπορεί να διαχειριστεί με πολιτική πυγμή τα πράγματα. Αυτό μπορεί νάτο κάνει μόνο μια νέα κυβέρνηση με νωπή εντολή. Και με τη στήριξη μιας Βουλής που περιέχει τη λαϊκή βούληση. Γιατί φυσικά η κοινωνία δεν πρόκειται να παραμείνει σε ακινησία από εδώ και πέρα.
Συμπέρασμα. Αυτό που πανηγυρίστηκε ως ιστορική κατάκτηση του πολιτικού συστήματος είναι απλώς ένα ακόμη δείγμα της αφασίας του. Και της υστεροβουλίας των μεγάλων κομμάτων. Η νέα κυβέρνηση είναι απλώς χάσιμο χρόνου. Άλλωστε θα καταλήξει ούτως ή άλλως σε πρόωρες εκλογές. Πέντε γραμμάρια μυαλό χρειάζονται για να καταλάβει κανείς ότι στις σημερινές συνθήκες μια νέα κυβέρνηση πρέπει να αρχίζει από εκλογές, όχι να καταλήγει σε αυτές.
Είναι πράγματι κανονική κυβέρνηση η νέα κυβέρνηση; Ή μήπως συμπυκνώνει την υποκρισία των δυο κομμάτων που τη συνέπτυξαν; Και τους μύχιους φόβους των αρχηγών τους. Ο Παπανδρέου δεν θέλει να είναι αυτός ο άνθρωπος –χρεοκοπία, αν και δύσκολα θα το αποφύγει. Και ο Σαμαράς θέλει να έλθει στα πράγματα μετά τη χρεοκοπία, ως ανορθωτής.
Η νέα κυβέρνηση λοιπόν έχει περισσότερες πιθανότητες να διαχειριστεί τη χρεοκοπία παρά να την αποτρέψει. Για πολλούς λόγους.
Πρώτον. Η πολιτική που καλείται να βγάλει πέρα αυτή η κυβέρνηση δεν βγαίνει. Και δεν βγαίνει γιατί είναι η ίδια –και βαρύτερη- με την προηγούμενη που αποδεδειγμένα δεν βγήκε. Το πολύ να την αξιοποιήσουν οι ευρωπαίοι ως πρόσχημα για να εκταμιεύουν την έκτη δόση χωρίς να εκτεθούν στην κοινή γνώμη τους και μέχρι να δουν τι θα κάνουν με την ελληνική περιπλοκή, σε σχέση με τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου.
Δεύτερο. Αν ήταν τόσο απλό το ελληνικό πρόβλημα θα είχε λυθεί από καιρό- δηλαδή πριν το 2009. Τα δυο κόμματα που θα στηρίξουν τη νέα κυβέρνηση, όχι μόνο δεν έχουν κουλτούρα συνεργασίας, αλλά έχουν και αντιλήψεις καταστροφής, προερχόμενες από την ιδία την καταστροφή που επέφεραν με την εναλλαγή τους στην εξουσία. Γιατί αυτοί που ένας μετά τον άλλον διέλυσαν την οικονομία θα τη σώσουν συνεργαζόμενοι τώρα;
Τρίτον. Η λύση που επελέγη έχει ένα πρόβλημα: δεν είναι καθαρή λύση. Είναι μια μεσοβέζικη κατάσταση που επιβλήθηκε από τους δανειστές κυρίως για τους δικούς του λόγους. Η προσωρινή κυβέρνηση είναι απλώς προσωρινή. Δεν έχει νομιμοποίηση να πάρει μεγάλες αποφάσεις, αλλά να εφαρμόσει τις μεγάλες αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Αλλά αν μπορούσαν να εφαρμοστούν γιατί δεν τις εφάρμοζαν οι προηγούμενοι; Συνεπώς ο νέος πρωθυπουργός θα είναι απλώς ένας τυπικός συνομιλητής των Ευρωπαίων που δεν θέλουν να ξαναδούν στα μάτια τους τον Παπανδρέου.
Τέταρτο. Όσοι λένε ότι η νέα κυβέρνηση διαφέρει από την προηγούμενη γιατί τη στηρίζουν τα δυο μεγάλα κόμματα παραγνωρίζουν ότι τα δυο μεγάλα κόμματα δεν επέλεξαν να συνεργαστούν. Τους επιβλήθηκε. Και κατ’ ουσία διατηρούν τις επιδιώξεις τους. Οι οποίες είναι διαφορετικές και συγκρουόμενες. Παραγνωρίζεται κυρίως η εμφανής έλλειψη – και στα δύο κόμματα -ανθρώπων με τις ικανότητες που απαιτεί η συγκυρία.
Πέμπτο. Κάθε κυβέρνηση εκτελεί την εντολή που πήρε από τους πολίτες. Για να ασκήσει μια πολιτική πρέπει να έχει την εξουσιοδότηση αυτών που την υφίστανται. Δηλαδή χρειάζεται νομιμοποίηση για να πάρει σκληρές αποφάσεις. Αυτή τη νομιμοποίηση δεν πρόκειται να την εξασφαλίσει επί της ουσίας, η παρούσα Βουλή επειδή εμφανώς δεν αντιπροσωπεύει τους πραγματικούς συσχετισμούς στο εκλογικό σώμα.
Έκτο. Για να παίξει το ρόλο της μια κυβέρνηση πρέπει να μπορεί και να επιβάλει την πολιτική της. Να μπορεί να διαχειριστεί με πολιτική πυγμή τα πράγματα. Αυτό μπορεί νάτο κάνει μόνο μια νέα κυβέρνηση με νωπή εντολή. Και με τη στήριξη μιας Βουλής που περιέχει τη λαϊκή βούληση. Γιατί φυσικά η κοινωνία δεν πρόκειται να παραμείνει σε ακινησία από εδώ και πέρα.
Συμπέρασμα. Αυτό που πανηγυρίστηκε ως ιστορική κατάκτηση του πολιτικού συστήματος είναι απλώς ένα ακόμη δείγμα της αφασίας του. Και της υστεροβουλίας των μεγάλων κομμάτων. Η νέα κυβέρνηση είναι απλώς χάσιμο χρόνου. Άλλωστε θα καταλήξει ούτως ή άλλως σε πρόωρες εκλογές. Πέντε γραμμάρια μυαλό χρειάζονται για να καταλάβει κανείς ότι στις σημερινές συνθήκες μια νέα κυβέρνηση πρέπει να αρχίζει από εκλογές, όχι να καταλήγει σε αυτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου