Ταυτότητες...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ...

Το μαθητικό μου Σάββατο συνήθως είχε βόλτα στο Μοναστηράκι με αυτές τις μαθητικές ομοιομορφίες. Έτσι όπως αποκτάει κώδικες ομοιομορφίας η εφηβεία. Διαφορετικά ρούχα που να μοιάζουν…στολή, λέξεις που να μοιάζουν …γλώσσα, κολλητές που να θυμίζουν…alter ego,μουσικές που είναι …μόδες. H ασφάλεια της ένταξης. Ανήκεις στην ομάδα, σέβεσαι τους κανόνες της, αξιολογείσαι με τα κριτήρια της. Προσαρμογή…. Ευτυχία είναι η …προσαρμογή και η …ένταξη, λένε οι ειδικοί. Αόρατες αλυσίδες, ερζάτς ελευθερίες.

Κάποτε κάλεσαν τη μητέρα μου στο σχολείο για ...παράπονα. Είχα πει σε μια φιλόλογο ότι δεν θέλω να με φωνάζει με το μικρό μου όνομα. Είναι …τόσο προσωπικό της είπα. Εσείς ορίζετε το περίγραμμα, το χρόνο μου, τους κανόνες, με αξιολογείτε με τα κριτήρια σας. Θα το δεχτώ. Αλλά σας παρακαλώ μην το ντύνετε όλο αυτό με …οικειότητα. Να με φωνάζετε με το επώνυμο μου. Μου είναι πολύ πιο εύκολο να αποδεχτώ έτσι την ετικέτα.

Μαθήτρια τα Σάββατα, ακολουθούσα την …ομάδα στην Ήφαιστου για ρούχα, παπούτσια, δίσκους, και μετά πάντα κάποια...δικαιολογία για να ξεφύγω απο την παρέα. Πήγαινα πίσω από την Αθηνάς και χάζευα τα μπουρδέλα. Περπάταγα γρήγορα, ενοχικά. Ενδομυχα αναζητουσα να ...διχωρισω τη θέση μου. Να φαίνεται ότι εγώ δεν ανήκω σε αυτό το …κόσμο, να…περαστική είμαι, ίσως …μια δουλειά, ίσως ….κόβω δρόμο, …τυχαία. Μετά μια βόλτα στα μπαχαρικά. Σεργιάνι στις μυρωδιές. Κι ύστερα, να περάσει λίγο η ώρα, πίσω…από την Αθηνάς. Πιο αργά αυτή τη φορά, πιο άνετα, πιο περίεργα. Ένας κόσμος ξένος. Ένα ταξίδι.
Εξακολουθεί να με σοκάρει πάντα για το πόσο ανόητα περίεργοι είναι οι άνθρωποι για τα πλέον ασήμαντα των πραγμάτων. Σε ρωτάνε το όνομα σου, τη δουλειά σου, τα λεφτά σου, την ιδιοκτησία σου, το σπίτι σου, τα παιδιά σου, τις διακοπές σου, τις σπουδές σου, το αυτοκίνητο σου, τη …ταυτότητα σου…

Ξέρω πολύ καλά όσους …δεν γνώρισα. Όσους δεν ...συστηθήκαμε. Όσους δεν ανταλλάξαμε τις …ταυτότητες μας. Όσους αρνήθηκαν να μπουν σε ένα κουτάκι με ετικέτα περιγραφής συστατικών και όσους μου επέτρεψαν να μην ετεροπροσδιοριστώ μέσω των…στοιχείων μου.

Κι έτσι λοιπόν γύρω στα 13-14 λάτρεψα τις πουτάνες. Και μιας και δεν είχα που και ποιον να ρωτήσω …λεπτομέρειες ανακάλυψα τον Genet, αυτόν τον …Άγιο συμπαραστάτη της εφηβείας μου. Στα μπουρδέλα του …Δασκάλου μου, με γοητευε αφορητα αυτό το …no names…κόντρα στα γλυκαναλατα εφηβικά ρομάντζα. Ανθρωποι απόλυτα γυμνοί, απόλυτα άγνωστοι, απόλυτα χωρίς …ετικέτες. Ανώνυμο πάθος. Ανώνυμος πόθος. Κορμιά διαχειρίσιμα, με νου που ταξιδεύει αλλού. Κανένα πριν. Κανένα μετά. Στιγμή. Να ορίζεται τιμή για κάτι τόσο πολυδιαφημισμένο ως αξια ιδιόκτητη. Ο έρωτας. Κανιβαλισμός της …ιερότητας. Ομορφιά.

Τότε πίστευα ότι θα είμαι ευτυχισμένη αν βγάζω λεφτά ως χειρώνακτας. Θα αγοράζει ο άλλος τον χρόνο των χεριών μου. Αλλά ο νους μου θα είναι εκεί που εγώ θέλω. Θα πουλάω μόνο τα χέρια και τα πόδια μου. Ποτέ το νου μου. Ποιος άλλωστε θα έχει τόσα πολλά λεφτά που να μπορει να νοικιάζει κάθε μέρα για 8-10 ώρες το κεφάλι μου;

Δεν κατάφερα να γίνω πουτάνα. Έμεινα μια απλή πόρνη. Νοικιάζω το νου μου κάθε μέρα. Σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου συνεργάτες…περιγράφουν πόσο….εργασιομανείς είναι, πόσο …τελειομανείς είναι, πόσο ανταποκρίνονται στα υψηλά…κριτήρια αξιολόγησης. Ευτυχείς και περιχαρείς ετεροπροσδιοριζόμενοι μέσω επαγγελματικών καρτών και πολυσέλιδων βιογραφικών. Αυτό είναι το δικό μας το μπουρδέλο.

Ξεπουλάμε τα …κοινόχρηστα μυαλά μας, κατηγορώντας με το φθόνο του πουριτανισμού τα …κοινόχρηστα κορμιά. Ο Κρόμγουελ …φορούσε μπλου τζην. Αναπαράγουμε τη συσσωρευμένη βλακεία της πολιτικής ορθότητας ετεροπροσδιοριζόμενοι από τα στοιχεία της «ταυτότητας» μας. Νοιώθουμε οικειότητα με τους …αξιολογητές και τους ...αξιολογούμενους μας. Χαρούμενοι στη κονσέρβα μας. Απο εδω ως εκει.

Επαγγελματική συναντηση. Δεν εχω την παραμικρή διαθεση να τον εντυπωσιάσω, έχει όλη τη διαθεση να μου ...περιγραψει το μοντέλο του. Η οικειοτητα του ...ίδιου. Τα συνάφια. Ομοιμορφίες. Βαριέμαι.
-Να μιλάμε στον ενικό.
Σιχαίνομαι τα …ερωτηματικά που θεωρούν δεδομένη την απάντηση
- Αν δεν σας ενοχλεί ο πληθυντικός, θα τον προτιμούσα, απαντάω.

Φευγω να περπατήσω στη πόλη μου. Βροχή. Ένοιωθα αυτό το ψυχοπλάκωμα της αφομοιωμένης απο ...μοδες κι συνάφια εφηβείας. Ανάγκη για ταξιδι. Περπάτημα στην Ιασωνος, στο Μεταξουργείο. Τα μπουρδέλα δίπλα διπλα, με αυτά τα φωτάκια θυέλλης αναμμένα όλη μέρα. Λίγοι Πακιστανοι που μετρούσαν τα ευρω για 10 λέπτα ταξιδι. Μια γυναικα με κατακόκκινο μπουφάν που μάλλον σχόλαγε. Κάποιος τη πλησιάζει. Τον σπρώχνει βαριεστημένα. Ηλικιακά θα μπορούσε να ειναι τουλάχιστον μάνα του, πιθανα και γιαγιά του. Βρίσκομαι στη κατευθυνση της .
-Καλησπέρα.
Με κοιτάει με περιεργεια, αναγνωριστικά
- Καλησπέρα σας, μου απαντάει
Πληθυντικός...

Σκέφτομαι ότι πρέπει να αγοράσω ένα καπέλο. Ένα καπέλο με φωτάκι …θυέλλης. Να με ξορκίζει απο τα λιμάνια. Να με τραβάει στα ναυάγια. Του νου μου.