kathimerini.gr ...
Tου Παντελη Μπουκαλα
Φοβερά τα αντανακλαστικά του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα του προέδρου του, που μένει φεύγοντας ή φεύγει μένοντας, όπως έκαναν στα χρόνια του πατρός του οι βάσεις του θανάτου, που έφευγαν κάθε δεύτερο μήνα διά της μεθόδου της παραμονής τους. Εκατσε λοιπόν και σκέφτηκε, παρέα με τη στρατιά των συμβούλων του - τη μισή, γιατί πού να χωρέσουν όλοι, και κυρίως ποιος χώρος είναι ικανός να αντέξει την παραγωγή τόσης σκέψης χωρίς τον κίνδυνο της υπερθέρμανσης: πώς πρόκοψε κάποτε ο Αντώνης Σαμαράς; Βρήκε μια ωραία λέξη, την Υπέρβαση, πόνταρε πάνω της τα ρέστα του και ουδέν άλλο έπραξε. Κι ήρθε ο καιρός και αποζημιώθηκε με αρχηγίες και με ευκαιρίες εξουσίας. Ωραία λοιπόν. Yπέρβαση αυτός; Μετάβαση εμείς. Υπάρχει βέβαια και η Ανάβαση, αλλά την έχει καπαρώσει ο Ξενοφών, όχι ο Ζολώτας, ο αρχαίος. Και υπάρχει και η Κατάβαση, αυτή όμως θα προκαλούσε δυσάρεστους συνειρμούς.
Μετάβαση λοιπόν. Αυτή ζει τώρα το ΠΑΣΟΚ, για όγδοη ή δέκατη φορά· τη μετάβαση από το τίποτα στο πουθενά. Κι αφού περί μεταβάσεως ο λόγος, χρειάζεται κι ένας μεταβατικός αρχηγός. Θα πάρει τα ηνία μόνο για τις εκλογές, θα καεί και πάνω στα αποκαΐδια θα στηθεί ένα ωραίο συνέδριο για να βγει ο επόμενος μ.Π. κανονικός αρχηγός. Και εδώ είναι το ερώτημα: ποιος θα ήταν ο καταλληλότερος Μεταβατικός, πρόθυμος να αναλάβει μια τέτοια άχαρη δουλειά και να την τελειώσει χωρίς να διεκδικήσει οτιδήποτε εκ των υστέρων;
Να βάλουμε τον Πετσάλνικο επικεφαλής για να δώσουμε θεσμικό χαρακτήρα στη μεταβατικοποίηση, πετιέται εις εκ των συμβούλων σε γνήσια πασοκικήν. Αυτός πίστεψε ότι μπορεί να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Γιατί να μην πιστέψει ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός; Σωστά, παρεμβαίνει ένας δεύτερος (κι εκείνη την ώρα σκέφτεται πως υπάρχει και η Παρέμβαση, αλλά πια είναι αργά), όμως γιατί να μην ευχαριστήσουμε ένα άλλο δικό μας παιδί; Ποιον λες; τον ρωτάνε. Τον Καστανίδη; Ε, ποιον άλλον, απαντά. Σάμπως μας έμειναν και πολλοί τώρα που μετράμε τους φίλους μας; Αν είναι έτσι, τότε να βάλουμε τον Ανδρουλάκη, μπαίνει στην αναζήτηση ένας τρίτος. Αυτός είναι ικανός να πείσει (τουλάχιστον τον εαυτό του, οπότε οι υπόλοιποι περισσεύουν) ότι η μεταβατικότης της παραβάσεως συναθροιζόμενη με τη διηρημένη έκβαση της πολλαπλασιασθείσης αμφιβάσεως είναι ένα διαβατήριο προς τον μεταφροϋδικό σοσιαλισμό. Δεν είναι άσχημη ιδέα, συμφωνεί ένας τέταρτος. Αλλά τι θα λέγατε για τον Κουλούρη: Τον Κουλούρη; Μα αυτός μάς βρίζει. Ε, ακριβώς γι’ αυτό, του εξηγούν. Θα δαγκώσει, θα πάρει το φουσκωμένο ύφος του Ναπολέοντα, όχι του Ζέρβα, του άλλου, του Γάλλου, και θα πάψει να μας βρίζει.
Κι έτσι εξηγείται το τροχαίο επεισόδιο: ο Κίμων ο Κερκυραίος έσπευδε φλεγόμενος προς το Καστρί. Τι; Πήγαινε προς τη θάλασσα; Τέτοιες λεπτομέρειες δεν μπόρεσαν ποτέ να στρέψουν προς τα πίσω το ποτάμι. Ιδίως το πασοκικό.
Tου Παντελη Μπουκαλα
Φοβερά τα αντανακλαστικά του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα του προέδρου του, που μένει φεύγοντας ή φεύγει μένοντας, όπως έκαναν στα χρόνια του πατρός του οι βάσεις του θανάτου, που έφευγαν κάθε δεύτερο μήνα διά της μεθόδου της παραμονής τους. Εκατσε λοιπόν και σκέφτηκε, παρέα με τη στρατιά των συμβούλων του - τη μισή, γιατί πού να χωρέσουν όλοι, και κυρίως ποιος χώρος είναι ικανός να αντέξει την παραγωγή τόσης σκέψης χωρίς τον κίνδυνο της υπερθέρμανσης: πώς πρόκοψε κάποτε ο Αντώνης Σαμαράς; Βρήκε μια ωραία λέξη, την Υπέρβαση, πόνταρε πάνω της τα ρέστα του και ουδέν άλλο έπραξε. Κι ήρθε ο καιρός και αποζημιώθηκε με αρχηγίες και με ευκαιρίες εξουσίας. Ωραία λοιπόν. Yπέρβαση αυτός; Μετάβαση εμείς. Υπάρχει βέβαια και η Ανάβαση, αλλά την έχει καπαρώσει ο Ξενοφών, όχι ο Ζολώτας, ο αρχαίος. Και υπάρχει και η Κατάβαση, αυτή όμως θα προκαλούσε δυσάρεστους συνειρμούς.
Μετάβαση λοιπόν. Αυτή ζει τώρα το ΠΑΣΟΚ, για όγδοη ή δέκατη φορά· τη μετάβαση από το τίποτα στο πουθενά. Κι αφού περί μεταβάσεως ο λόγος, χρειάζεται κι ένας μεταβατικός αρχηγός. Θα πάρει τα ηνία μόνο για τις εκλογές, θα καεί και πάνω στα αποκαΐδια θα στηθεί ένα ωραίο συνέδριο για να βγει ο επόμενος μ.Π. κανονικός αρχηγός. Και εδώ είναι το ερώτημα: ποιος θα ήταν ο καταλληλότερος Μεταβατικός, πρόθυμος να αναλάβει μια τέτοια άχαρη δουλειά και να την τελειώσει χωρίς να διεκδικήσει οτιδήποτε εκ των υστέρων;
Να βάλουμε τον Πετσάλνικο επικεφαλής για να δώσουμε θεσμικό χαρακτήρα στη μεταβατικοποίηση, πετιέται εις εκ των συμβούλων σε γνήσια πασοκικήν. Αυτός πίστεψε ότι μπορεί να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Γιατί να μην πιστέψει ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός; Σωστά, παρεμβαίνει ένας δεύτερος (κι εκείνη την ώρα σκέφτεται πως υπάρχει και η Παρέμβαση, αλλά πια είναι αργά), όμως γιατί να μην ευχαριστήσουμε ένα άλλο δικό μας παιδί; Ποιον λες; τον ρωτάνε. Τον Καστανίδη; Ε, ποιον άλλον, απαντά. Σάμπως μας έμειναν και πολλοί τώρα που μετράμε τους φίλους μας; Αν είναι έτσι, τότε να βάλουμε τον Ανδρουλάκη, μπαίνει στην αναζήτηση ένας τρίτος. Αυτός είναι ικανός να πείσει (τουλάχιστον τον εαυτό του, οπότε οι υπόλοιποι περισσεύουν) ότι η μεταβατικότης της παραβάσεως συναθροιζόμενη με τη διηρημένη έκβαση της πολλαπλασιασθείσης αμφιβάσεως είναι ένα διαβατήριο προς τον μεταφροϋδικό σοσιαλισμό. Δεν είναι άσχημη ιδέα, συμφωνεί ένας τέταρτος. Αλλά τι θα λέγατε για τον Κουλούρη: Τον Κουλούρη; Μα αυτός μάς βρίζει. Ε, ακριβώς γι’ αυτό, του εξηγούν. Θα δαγκώσει, θα πάρει το φουσκωμένο ύφος του Ναπολέοντα, όχι του Ζέρβα, του άλλου, του Γάλλου, και θα πάψει να μας βρίζει.
Κι έτσι εξηγείται το τροχαίο επεισόδιο: ο Κίμων ο Κερκυραίος έσπευδε φλεγόμενος προς το Καστρί. Τι; Πήγαινε προς τη θάλασσα; Τέτοιες λεπτομέρειες δεν μπόρεσαν ποτέ να στρέψουν προς τα πίσω το ποτάμι. Ιδίως το πασοκικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου