του Χρηστου Κεχαγια απο το Mediasoup ...
Διορίζονται πλέον μόνο Πρωθυπουργοί
Αν θέλετε να βρείτε από ποιά στιγμή και έπειτα η παλιά καλή Ευρώπη των λαών, η Γηραιά Ήπειρος των Αξιών μετατρέπεται σε Ένωση Φεουδαρχών, μπορείτε να σημειώσετε την ημερομηνία: 1 Δεκεμβρίου 2009. Είναι εκείνη η αποφράδα ημέρα κατά την οποία τέθηκε σε ισχύ η (νέα) Συνθήκη της Λισσαβόνας. Λίγες ημέρες πριν, από τις 19 Νοεμβρίου 2009 ολόκληρη η Ευρώπη πανηγύριζε την εκλογή-διορισμό του ..λαοπρόβλητου Βέλγου Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ (μισθός €300.000. πηγή: επίσημη ιστοσελίδα ΕΕ-γιατί κι αυτός από εμάς πληρώνεται), ο οποίος θα εκπροσωπούσε την Ε.Ε. στη διεθνή σκηνή, α και θα προετοίμαζε τις συνόδους κορυφής. Έκτοτε ψάχνω με το κεράκι να βρω μία πετυχημένη Σύνοδο. Όχι πολλές. Μία να πάρει η ευχή!!
ΥΠΕΞ μου αγαπημένη
Επίσης, και μιας κάποιας υπουργού ..Εξωτερικών της Ένωσης, της Βρετανίδας βαρόνης, Κάθριν 'Αστον (μισθός €265.470 που αντικατέστησε τον ..απολύτως επιτυχημένο φιλοευρωπαϊστή και φιλάνθρωπο και φιλειρηνιστή πρώην Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα. εκείνον που (μαζί με το Χόλμπρουκ) όποτε πραγματοποιούσε εθιμοτυπική επίσκεψη ή περιοδεία σε μία χώρα, την άλλη μέρα ξεσπούσε [τυχαία] πόλεμος). Αυτή την βαρόνη δεν είχα την τιμή να γνωρίσω, αλλά εκτιμώ ότι θα δικαιολόγησε πλήρως τον μισθό της, με τις μοναδικές ενέργειές της να αποτρέψει τις πολεμικές συρράξεις σε όλη τη νότια γειτονιά της Ευρώπης. Με τέτοια ΥΠΕΞ της Ευρώπης κοιμόμαστε πλέον ήσυχοι τα βράδια.
Γιατί τέτοια αγάπη…
Μέσα σε όλα εκείνα τα οποία είχαν από καιρό αποφασισθεί και ετέθησαν σε εφαρμογή –όχι εξ αδοκήτω- αλλά λάθρα των πολιτών, ήταν κάποιες όμορφες και ακίνδυνες διατυπώσεις περί κοινής πολιτικής στον τομέα της ενέργειας και της καταπολέμησης της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η αναγνώριση της σημασίας των δημόσιων υπηρεσιών, η «κοινωνική ρήτρα» και άλλες καθωσπρέπει λεκτικές πομφόλυγες, που τώρα πια έχουν σκάσει απελευθερώνοντας εκατομμύρια γαλόνια κοινωνικού μίσους, απανθρωπιάς, εξαθλίωσης, φόβου και εξοστρακισμού της ελπίδας. Διότι, ναι κύριοι, η συντριπτική πλειονότητα αυτών των τύπων που μας εκπροσωπούν στα ανώτατα κλιμάκια της ΕΕ είναι ηλίου φαεινότερο ότι μας μισούν. Εκ των πραγμάτων και ..αποτελεσμάτων. Και επιζητούν νυχθημερόν την εξαθλίωσή μας.
Γίνε κι εσύ Ιεροεξεταστής από τους ειδικούς
Δεν έχω κανένα λόγο να μην συμπεριλαμβάνω στους σύγχρονους Ιεροεξεταστές της Ευρωπαϊκής Νεο-φεουδαρχίας αυτούς τους απίθανους τύπους που ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μας, τους Μπαρόζο (μισθός €266.530), Ρεν (μισθός €240.000 περίπου), Γιούγκερ (μισθός €600.000), Τρισέ (μισθός €367,863) και το κακό συναπάντημα. Ποιοί είναι αυτοί οι τύποι; Από πού κατέβηκαν; Είναι άραγε κάποιοι ανίκανοι ακαδημαϊκοί (οι περισσότεροι) και δεν βλέπουν το κακό που προκαλούν; Μήπως είναι άνθρωποι και αυτοί και δικαιούνται να κάνουν «λάθη»; Όπως και κάποιοι …πρωθυπουργοί της ημεδαπής, της εξωτικής μας αποικίας, οι οποίοι έχουν κατά καιρούς το απύθμενο θράσος να ζητούν από το λαό –άκουσον άκουσον- πίστωση χρόνου για να ολοκληρώσουν το (ολετήριο) έργο τους; Νομίζουν ότι είναι σαν τους προπονητές ποδοσφαιρικής ομάδας, που έκαναν 1-2 λάθος επιλογές στα πρόσωπα ή στο σύστημα, αλλά προλαβαίνουν να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα…
Να ζήσει το χρέος, να πεθάνουμε εμείς..
Όμως οι περισσότεροι από αυτούς τους απίθανους σκερβελέδες που διορίστηκαν από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών να καθορίζουν την μοίρα των ανθρώπων της Ε.Ε. μπορεί να φαίνονται οι ίδιοι τυχάρπαστοι και καιροσκόποι, αλλά δεν είναι διόλου στην τύχη οι κινήσεις τους. Όλα είναι 100% προϋπολογισμένα, προμελετημένα, προκαθορισμένα. Και νομίζω ότι το έχουν καταλάβει πλέον, ακόμη και εκείνοι οι άφρονες θιασώτες της τρόικας, των μνημονίων, των κουρεμάτων, της ελεγχόμενης χρεοκοπίας και όλων αυτών των αιμοδιψών εγκληματιών που κρύβονται πονηρά πίσω τους, καθώς και των πράξεών τους. Διότι, λένε οι ειδικότεροι εμού, ότι πριν από 2 χρόνια το χρέος της Ελλάδας ήταν στο 115% του ΑΕΠ και ήταν μη βιώσιμο και έπρεπε να καταστεί βιώσιμο. (άλλη ηλιθιότητα και τούτη: το «να καταστεί το χρέος βιώσιμο» είναι τόσο γελοίο και στερημένο νοήματος αίτημα, που και παιδάκι δημοτικού θα χαχάνιζε και θα μας έψεγε για την γεροντική μας άνοια: να ζήσει το χρέος και να πεθάνουν οι άνθρωποι!).
Αφήστε το τέρας να ψοφήσει
Όλες οι πολιτικές ενέργειες, τα στρατηγικά σχέδια, τα κατευθυντήρια σχέδια και όλα τα συναφή οδήγησαν στην εκτόξευση του δημόσιου χρέους στο 165%, που θα σκαρφαλώσει και στο 190% του ΑΕΠ. Και η ΕΚΤ θα δανείζει χρήματα σε τράπεζες, που θα αγοράζουν χρέος (και θα διατηρούν το παλιό με την ίδια ονομαστική του αξία), ώστε η Κεντρική Τράπεζα να εγγυάται κι άλλο κι άλλο χρέος και ο φαύλος κύκλος καλά κρατεί, όσο μαζεύεται ζεστό χρήμα από τις τσέπες των ανθρώπων δια της σημερινής ληστρικής φορολόγησης. Βέβαια, το φτωχό μου το μυαλό δεν καταλαβαίνει αν η αύξηση του χρέους σημαίνει ότι αυτό το τέρας δεν έχει να φάει άλλο και πρόκειται να ψοφήσει ή αν θα συνεχίσει να τρώει εμάς και να μικραίνει το φαγητό στο τραπέζι μας. Μάλλον το δεύτερο… Αλλά, γιατί δεν υπάρχει ένας σημαίνων πολιτικάντης που να βαστάει η καρδιά του να σκοτώσει το θηρίο; Και θα πάμε να τον βοηθήσουμε.
Το πνεύμα του Μανιτού ξέρει
Και ποιός είναι ο σκοπός, έστω ο στρατηγικός στόχος της ασκούμενης πανευρωπαϊκής πολιτικής; Πιστεύω πως είναι πρωτίστως η ψυχολογική καταβαράθρωση του ευρωπαϊκού καθαρτηρίου: «πρέπει να τιμωρηθείτε δουλάκια αμαρτωλοί! Κάτω….κάτωω…!!». Το υπόλοιπο είναι πρόδηλο: να πτωχύνουμε, να κατακρημνιστούμε μαζικά και με το ζόρι λίγο έξω από το Ταίναρο για να έρθουν οι νέοι φεουδάρχες σαν σε υγιεινό περίπατο και όσους ταλαίπωρους μείνουν πίσω να τους καταστήσουν υπόδουλους με μισθούς και συντάξεις πείνας. Εκείνη την ώρα όμως έρχονται οι διεθνιστές και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους: «μην το βλέπεις έτσι, δεν είναι το κακό μόνο στην Ελλάδα είναι και σε άλλες χώρες και κυρίως σε όλη τη νότια Ευρώπη». Επομένως, αφού είναι και άλλοι σε ίδια μοίρα ας πεθάνουμε όλοι μαζί, αρκεί να μην μας πεθάνει το καημένο το χρέος… Στο ίδιο μήκος κύματος, άλλοι, εξυπνότεροι των πρώτων διατείνονται: «πρέπει πάση θυσία να διασώσουμε το ευρώ».
Ο κανιβαλισμός του οικονομολόγου
Τί εννοείτε αγαπητέ με τον όρο «πάση θυσία»; Και γιατί δεν θυσιάζουμε εσάς τον ευφυή και ευτραφή οικονομολόγο, τον παχουλό νομικό, τον πολιτικό διεθνούς φήμης, δια το καλόν του ευρώ, διότι ο γείτονάς μου, που είναι και διάσημο μέντιουμ και πασίγνωστος καταναλωτής παλαβών μανιταριών, μου εκμυστηρεύτηκε τις προάλλες ότι αυτό είναι το θέλημα του θεού των Ινδιάνων, του Μανιτού. Και καλά εκείνος είναι μέντιουμ και λέει και καμιά βλακεία. Εσείς όμως αγαπητέ μου; Επιπλέον, εκείνη η απίστευτου θράσους παραμυθία περί «ανάκτησης των επιπέδων ανταγωνιστικότητας» που θα μας βάλουν και πάλι στην πρώτη ταχύτητα της ανάπτυξης, εφόσον οι μισθοί και οι συντάξεις φθάσουν στα 300 ευρώ (όσο και στη Βουλγαρία), ακολουθώντας τη δημοσιονομική πειθαρχία των Βρυξελλών. Και τότε, για ποιό λόγο η Γερμανία με τους υψηλότερους δείκτες ανταγωνιστικότητας διακρίνεται και για τις υψηλότερες μισθολογικές απολαβές της ευρωζώνης; Δηλαδή, κάποιος μας επεξεργάζεται ψιλό γαζί –που έλεγε κι η συχωρεμένη η γιαγιά μου- ειδάλλως, λερώθηκε η φοράδα στο αλώνι!
Ποιόν εξυπηρετεί το νέο Ράιχσταγκ;
Οι μονεταριστικές ιδεοληψίες της Γερμανίας, συνδυάστηκαν και σχεδιάστηκαν επί χάρτου, από τους επιτελείς της γερμανίδας καγκελαρίου, με το πρόσχημα της ευρωπαϊκής επιβίωσης και ενοποίησης, στην πραγματικότητα όμως για να καταστήσουν τη Γερμανία υπερδύναμη, για άλλη μια φορά στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Δυστυχώς! Ο γερμανικός λαός θα έχει να αντιμετωπίσει πολύ σύντομα τη Νέμεση των ιδεοπολιτικών του επιλογών, ίσως από τη στιγμή που η εξουσία θα αλλάξει για δεύτερη φορά χέρια και οπωσδήποτε μετά τις εκεί εθνικές βουλευτικές εκλογές του 2013. Φοβούμαι ότι το φάντασμα της φασιστικής Γερμανίας των Πολέμων έχει ήδη αρχίσει να ξυπνά από το λήθαργο και γι’ αυτό δεν φταίει διόλου ο μισθοσυντήρητος Γερμανός πολίτης, που μπορεί και εκείνος να... απολαμβάνει το μισθό των 900 ή και 300 ευρώ μηνιαίως. Χρειάζεται μόνο ένα τετελεσμένο γεγονός (όπως εκείνη η τυχαία πυρκαγιά που ξέσπασε το ’33 στο Ράιχσταγκ) για να αναλάβει εκ νέου δράση. Είναι τέτοιο το θράσος και η απανθρωπιά όσων συμφερόντων κινούν τα νήματα της Γερμανίας και κρύβονται πίσω από την καγκελάριο, που όταν δεν θα χρειάζονται πλέον τους Βάιντμαν, Ακερμαν, Σόιμπλε κλπ. θα επανέλθουν πιθανώς και συνθήματα όπως «Blut und Boden» (Αίμα και Γη), «πολιτιστική επανάσταση» και το διαβόητο «Deutschland über alles». Και θυμηθείτε: πάντοτε τα φαντάσματα προκαλούν περισσότερο φόβο από το ίδιο το πρόβλημα.
Ευρώπη 2020 δίχως πολιτικά και δίχως ανθρώπινα δικαιώματα
Στον ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο, η «Ευρώπη του 2020» θα είναι «η αναπτυξιακή στρατηγική της Ε.Ε. για μια έξυπνη, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς οικονομία». Δεν είναι δικά μου λόγια, αλλά του αξιότιμου Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που φιλοξενούνται στην επίσημη ιστοσελίδα της. Προσέξτε: δεν προτάσσει την κοινωνία, τη συναδέλφωση, την ανθρωπιά, αλλά την Οικονομία. Θα μου πείτε, ότι αυτός ήταν και ο σκοπός της ίδρυσης της μεταπολεμικής Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), και μετέπειτα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, έστω μετά την εφαρμογή της Συνθήκης της Ρώμης του ’57. Πράγματι. Και λοιπόν; Τί είναι εκείνο που τους εμποδίζει να προτάξουν τον άνθρωπο, την ανθρωπιά, την υγεία, την παιδεία, την έρευνα και όλα εκείνα που μπορούν να κάνουν τη ζωή καλύτερη και περισσότερο ανθρώπινη; Πόσο δύσκολο είναι να μπορεί να εφαρμοστεί εκείνο το Κράτος Πρόνοιας, η δωρεάν πρόσβαση στη γνώση κλπ.
Σιγά! Η Ευρώπη βρυχάται, αλλά κοιμάται. Καληνύχτα μας
Πώς είναι δυνατόν οι μεγάλοι ευρωπαίοι ηγήτορες να μην κατάφεραν να διαχειριστούν με σταθερή στρατηγική μια υπόθεση αναδιάρθρωσης χρέους και να τη μετατρέψουν σε Κρίση (τραπεζική, νομισματική, δημοσιονομική, πολιτική, κοινωνική, αξιακή, ανθρώπινη κλπ.); Και με δεκάδες απόπειρες διάσωσης και συνόδους κορυφής; Τί κάνουν, που να τους πάρει η ευχή, τόσο «πραγματικό χρήμα» που μαζεύουν, ποιά η αναλογία του με το «εικονικό χρήμα» και γιατί δεν αποφασίζουν να κόψουν αληθινό χρήμα να δώσουν στον κοσμάκη; (όχι στις τράπεζες, αλλά απ’ ευθείας στους ανθρώπους!) Με μία νομοθετική ρύθμιση. Χρήμα ζεστό, έστω πληθωριστικό. Ποιός, στ’ αλήθεια, τους δεσμεύει και από πού αντλεί την νομιμότητά του; Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ένας μέτριος πολιτικός ηγέτης, μόλις είκοσι χρόνια πριν, δεν θα αποδεικνυόταν τόσο ανίκανος, όσο οι παρόντες ευρωπαίοι ηγήτορες. Δυστυχώς, το πολιτικό πρόβλημα της ΕΕ δεν είναι μόνο θεσμικό, αλλά και πρόβλημα εμβληματικών ηγετικών προσωπικοτήτων. Θα μου πείτε ότι αναμένω κι εγώ «σωτήρες». Όχι, αλλά περιμένω τη δράση του «από μηχανής θεού», που μπορεί μάλιστα να προέρχεται και από την Ελλάδα. Δεν θέλει ιδιαίτερη ευφυΐα, μόνο λογική και αξιοπρέπεια.
Να κόψω ή να μην κόψω χρήμα, που θα παράγει χρέος;
Πρόσφατα, η ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι ήταν έτοιμη να τυπώσει χρήμα για να βοηθήσει τις χώρες που βρίσκονται σε έκτακτη ανάγκη, με αποτέλεσμα να σταματήσει να βρυχάται το θηρίο των «αγορών». Η Γερμανία αντέδρασε ζητώντας δημοσιονομική πειθαρχία και αυτομαστίγωμα, και αγρίεψε το θεριό-αγορές. Μετά η ΕΚΤ «δημιούργησε» περίπου €490 δις και τα έδωσε στις τράπεζες με επιτόκιο 1%, προκειμένου να βοηθηθούν οι πτωχευμένες εξ αυτών τράπεζες (για να δανείσουν, δήθεν, με ομόλογα, τις κυβερνήσεις ή/και να ‘παίξουν’ στο διεθνές καζίνο. Τράπεζες είναι, ό,τι θέλουν κάνουν) και να καταφέρουν να επιστρέψουν τους τόκους και τα κεφάλαια των €200 δις περίπου που ενεφάνιζαν ως δανειακή υποχρέωση και ..ουφ..το χρέος καλά κρατεί. Αλλά γιατί η ΕΚΤ τυπώνει χρήμα για τις πτωχευμένες τράπεζες και όχι για τα κράτη, αλλά ζητά από αυτά να εγγυηθούν για τις τράπεζές τους, αντί να εγγυηθεί εκείνη για όσες πρέπει; Και γιατί, ουσιαστικά, στέλνει τα προβληματικά PIGS που έχουν πρόβλημα να δανειστούν από τις αγορές, να δανειστούν από τις ..υπό πτώχευση τράπεζες; Ποιός δουλεύει ποιόν σε αυτή την τυχάρπαστη και υποκριτική ευρωζώνη;
Μεγαλοτραπεζίτη μου, θα με αγαπήσεις;
Για ποιόν λόγο, η ΕΚΤ και ο κ. Ντράγκι, η κ. Μέρκελ, ο κ. Σαρκοζί κλπ., δηλώνουν εμπράκτως την αμέριστη υποστήριξή τους στους τραπεζίτες που προκάλεσαν την κρίση στην ευρωζώνη, εμπιστεύονται τους ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης και τιμωρούν άμεσα τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ της Ευρώπης, με τη ληστρική φορολόγηση και την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου; Από πού κι ως πού, οι περιβόητες ..αγορές δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο, έχουν την ασύδοτη ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν, όπως θέλουν και με οποιοδήποτε κόστος; Πώς επιτρέπεται στον μπουζουκοκέφαλο τραπεζίτη να τιτλοποιεί σε επενδυτικά πακέτα μολυσμένα ενυπόθηκα δάνεια και μάλιστα 2 και 3 φορές; Τί διάολο παράγει για τη ζωή και την κοινωνία το dealing των re-quotes, η διεύρυνση των spreads, τα μεγάλα pips, τα απίστευτα ασφαλιστήρια λόγω μόχλευσης, τα CDS κλπ.; Ποιά διεθνής (και κυρίως ευρωπαϊκή) νομιμότητα επιτρέπει σε ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης να βαθμολογούν αμοραλιστικά την πιστοληπτική (και συνεκδοχικά την βιοτική και ζωτική) πορεία μιας χώρας, ενός λαού και των ανθρώπων του; Γιατί συντηρείται θεσμικά και λειτουργικά η Bubble Economy και γιατί προσδοκούμε ακόμη στην κρατική επίλυση μέσω της περιβόητης μόχλευσης; Γιατί οι οίκοι και οι αγορές δεν έχουν όρια σε αυτό το αλισβερίσι; Πού είναι οι αρχιδικαστές της ΕΕ και πού κοιμάται το δίκαιο;
Δεν υπάρχει υλικό ισοδύναμο της ανθρώπινης Αξίας
Η απλοϊκή ή και υπεραπλουστευτική μου λογική δεν είναι δυνατόν να δεχθεί ότι το μέλλον είναι ισοδύναμο του Ευρώ ή, άλλως, ότι η Οικονομία της Ευρωζώνης ισοδυναμεί με τη Ζωή των Ανθρώπων. Το νόμισμα είναι μια μονάδα αξίας και ΔΕΝ ισοδυναμεί ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ με την Αξία, όπως αυτή έχει προσδιοριστεί από τον ίδιο τον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Δηλαδή, όπως κάποια στιγμή οι ίδιοι οι άνθρωποι αποφάσισαν ότι π.χ. οι ανθρωποθυσίες των Αζτέκων δεν είναι αναγκαίες για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, ως κόσμου γενικά ή του ανθρώπου ως είδος ή ότι οι θηριωδίες της ναζιστικής πολιτικής ήταν κοινώς εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, έτσι ακριβώς θα έπρεπε να καταφερθούν εναντίον της εγκληματικής δράσης συμφερόντων που είναι προδήλως αντιανθρώπινα. Ποιά είναι αυτά τα εγκλήματα κατά του σύγχρονου ανθρώπου; Η εφαρμοσμένη τακτική εκείνου του βλαμμένου χρηματιστηριακού ντίλερ, που μπορεί με τις επιλογές του να προκαλέσει την κατάρρευση μιας ολόκληρης κοινωνίας, δηλαδή εκατομμυρίων ανθρώπων, προκειμένου να ικανοποιήσει τον πελάτη του. (Παρακολούθησα μαζί με δισεκατομμύρια άλλους εκείνον τον απίθανο «επενδυτή» που σε συνέντευξή του στο BBC, υποστήριξε ότι περίμενε χρόνια αυτή την κρίση για να κερδίσει τα μαλλιά της κεφαλής του και ότι δεν τον ενδιαφέρει αν οι άνθρωποι πεινάνε ή αν πεθαίνουν εξαιτίας της φτώχειας. Να βράσω και τον ΟΗΕ και το Διεθνές Δικαστήριο και όποιον διεθνή οργανισμό δεν έχει τη δυνατότητα παρέμβασης και άμεσης απονομής δικαιοσύνης σε πανθομολογούμενα εγκλήματα κατά του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Δηλαδή, τί χρειάζεται πια για να αλλάξει το νομικό πλαίσιο για τέτοιου είδους πράξεις στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό μας;)
Η περιβόητη ανάπτυξη
Και τους πολιτικούς της ημεδαπής θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει, να καίγονται, να χάνουν τον ύπνο τους, να κάνουν ό,τι μπορούν και δεν μπορούν, έστω για το ένα παιδάκι που οι ανήμπορη μητέρα του το εγκαταλείπει στον παιδικό σταθμό, στο ίδρυμα, στα σκουπίδια γιατί δεν μπορεί να το θρέψει. Δεν είναι το παιδί του δελτίου ειδήσεων, αγαπητέ μου, αλλά το παιδί της γειτόνισσας, του μπακάλη, της μετανάστριας, το δικό μου, το δικό σου παιδί. Το παιδί που λιποθυμάει από την πείνα πάνω στο θρανίο ή στην αυλή του σχολείου. Το γεροντάκι και η γερόντισσα που πηγαίνουν κρυφά στα σκουπίδια, δήθεν για να ψάξουν κάτι που έχασαν, στην πραγματικότητα για να βρουν φαγητό. Δεν είναι το γεροντάκι των πρωϊνάδικων–ενημερωτικών εκπομπών, αλλά ο δικός μου και ο δικός σου γέροντας, ο πατέρας σου, που δούλευε μια ζωή, για να πληρώνει τα ασφαλιστικά ταμεία και τώρα κατήντησε πένης. Εκείνος ο απισχνασμένος ξένος, που περιδιαβαίνει τα στενά γύρω από τη Βαρβάκειο όχι για να βρει τη δόση του, γιατί δεν είναι βαποράκι, αλλά για να μαζέψει τσουβάλια να τυλίξει τα πόδια του που έχουν μολυνθεί. Γιατί αυτά είναι τα παπούτσια και η ίασή του, καθώς κανένα νοσοκομείο δεν τον αναλαμβάνει. Αυτός ο ξένος, ο απόβλητος της κοινωνίας, ο άστεγος ζητιάνος είμαι εσύ κι εγώ, βρε ανίκανε μισθοφόρε, από όποιον πολιτικό χώρο κι αν προέρχεσαι, που έχεις το θράσος να μου μιλάς για κοινωνική πολιτική, για κράτος πρόνοιας, για ευρωπαϊκή πορεία και για ..ανάπτυξη και την ίδια ώρα να υπάρχει έστω και ένα παιδί που πεινάει. ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ!
Το παιδί του ..Μάρκου
Επειδή με ρωτούν, εξ αφορμής των θέσεων που διατύπωσα σε προηγούμενα άρθρα, αν ανήκω σε εκείνους που ζητούν την επιστροφή στη δραχμή, και καθώς δεν είμαι οικονομολόγος, οφείλω να απαντήσω μόνο με ό,τι λέει η φτωχή λογική μου: Αν δεν διαλύσει το ευρώ ο ίδιος ο γερμανικός άξονας (όχι ο γαλλογερμανικός) δημιουργώντας το παιδί του Μάρκου (του νομίσματος, εξελληνισμένα), βγαίνοντας πρώτος από την ευρωζώνη, με τεράστια κέρδη, το ευρώ δυστυχώς θα εξαφανιστεί εκ των πραγμάτων και μάλιστα πολύ σύντομα. Οι ..ενεσούλες της ΕΚΤ και η έλλειψη πολιτικών παντελονιών (βλ. προηγ. άρθρο) στην Ε.Ε. θα φέρνει ολοένα και μεγαλύτερη ύφεση, ανεργία και πληθωρισμό. Η κρίση εκτός από δομική θα γίνεται και ..λειτουργική, καθώς κανένας θεσμός δεν θα μπορεί να αρθεί αξιοπρεπώς στο ύψος της ανάγκης για αξιοπρεπή διαβίωση και πολύ σύντομα, όπως κατέρρευσε η Ελλάδα και διαλύεται ακόμη, θα πέφτουν το ένα μετά το άλλο τα κράτη της ευρωζώνης.
Πάρτε πίσω το μέλλον μας
Το ευρώ δεν χρειαζόταν εξ αρχής να αποτελεί νόμισμα της Ελλάδος (και άλλων χωρών, πλην ίσως 3-4 της ΕΕ), διότι στηρίχθηκε σε ανύπαρκτα θεμέλια. Με το που ξέσπασε η κρίση, θα έπρεπε να κηρύξουμε άμεσα στάση πληρωμών προς τους πιστωτές μας (και όχι προς το εσωτερικό) και να διαπραγματευθούμε τους όρους του παιχνιδιού με αυτό το δεδομένο, έχοντας στα χέρια μας την εθνική μας κυριαρχία. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ εδώ στα τεράστια σφάλματα της υπαγωγής στο ΔΝΤ, στα μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, απλά να ξεκαθαρίσω ότι η δική μου φιλοσοφία έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό, δίχως όμως αυτή την κατάντια των πολιτικών της ευρωζώνης της τελευταίας διετίας. Η αντίστοιχη έλλειψη ικανών πολιτικών από την ημεδαπή οδήγησε στα ολέθρια αποτελέσματα που βιώνει όλη η Ελλάδα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι εδώ που μας φτάσανε, θα πρέπει να περιμένουμε απλά να διασωθεί το ευρώ, ειδάλλως να βυθιστούμε όλοι μαζί, Έλληνες και Ευρωπαίοι, γιατί πρέπει να είμαστε μαζί, τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα. Μεγαλύτερη βλακεία από αυτή δεν έχω ξανακούσει. Έχω σημειώσει και σε προηγούμενα άρθρα, ότι η καλή τρόικα δεν διασώζει την Ελλαδίτσα επειδή την αγαπά, αλλά επειδή την τιμωρεί και γιατί την έχει ακόμη ανάγκη, να μην συμπαρασύρει στο γκρεμό την Ιταλία, την Ισπανία κλπ., που τελούν επίσης υπό χρεωκοπία.
Την πλύστρα του φεουδάρχη.. δείτε, τη βιάζουνε
Η λύση μπορεί να είναι πολιτική, εφόσον οι πολιτικοί μας δεν θα συνεχίσουν το δρόμο της παθητικότητας και της μεμψιμοιρίας, γεμίζοντας με δισεκατομμύρια τις τσέπες των βορειοευρωπαίων μεγαλοτραπεζιτών: Νέες συμμαχίες, στο πλαίσιο της χάραξης εθνικής στρατηγικής, που δεν ξέρω αν υφίσταται ήδη. Εάν η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία κλπ. βρίσκονται σε κατάσταση παρόμοια με τη δική μας, γιατί δεν προετοιμάζουμε από κοινού το έδαφος για την υποδοχή της επόμενης μέρας; Έστω με νέο κοινό νόμισμα, που δεν είναι ανάγκη να είναι το ευρώ, η δραχμή, η πεσέτα, η λιρέτα, αλλά ένα ΑΛΛΟ, νέο νόμισμα, που θα γειτνιάζει και θα συμμαχεί γεωστρατηγικά και οικονομικά με νομίσματα και πολιτικές ισχυρών χωρών, οι οποίες μπορεί να βρίσκονται ΚΑΙ εκτός Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι τσαντίρι, αλλά περήφανη χώρα, που υπάρχει σήμερα, επειδή έχει αντέξει στο χρόνο, με ανθρώπους που ξέρουν από πού έρχονται και πού πάνε. Και παραμένει πλούσια, αν δεν έχουν ξεπουλήσει ήδη, αντί πινακίου φακής, τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους. Προτείνω λοιπόν λύση εκτός πλαισίου. Με συνεργασίες και ανταλλάγματα που θα είναι επωφελή και για τις δύο πλευρές και θα έχουν σαφώς ημερομηνία λήξεως. Με κανονικότατες διαπραγματεύσεις, σύμφωνα με τον στρατηγικό σχεδιασμό. Με ξεκάθαρα ΟΧΙ και ακόμη πιο ξεκάθαρα ΥΠΕΥΘΥΝΑ ΠΡΕΠΕΙ, δίχως ξενόφερτα τελεσίγραφα και μπαμπούλες και ..διάτρητες «κόκκινες γραμμές», αλλά με αξιοπρέπεια και προσήλωση στο παρόν του μέλλοντός μας. Δεν είναι δύσκολο. Φθάνει να αποφασίσουμε έγκαιρα ότι δεν θα είμαστε οι ..βιασμένες πλύστρες στα μεσαιωνικά βαλκανικά χωράφια του νέου φεουδάρχη, που δεν είναι καν ευρωπαίος. Άντε να δούμε.
Ο Χρήστος Κεχαγιάς είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου
(Πηγή φωτογραφίας: IndustryLeadersMagazine)
Αν θέλετε να βρείτε από ποιά στιγμή και έπειτα η παλιά καλή Ευρώπη των λαών, η Γηραιά Ήπειρος των Αξιών μετατρέπεται σε Ένωση Φεουδαρχών, μπορείτε να σημειώσετε την ημερομηνία: 1 Δεκεμβρίου 2009. Είναι εκείνη η αποφράδα ημέρα κατά την οποία τέθηκε σε ισχύ η (νέα) Συνθήκη της Λισσαβόνας. Λίγες ημέρες πριν, από τις 19 Νοεμβρίου 2009 ολόκληρη η Ευρώπη πανηγύριζε την εκλογή-διορισμό του ..λαοπρόβλητου Βέλγου Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ (μισθός €300.000. πηγή: επίσημη ιστοσελίδα ΕΕ-γιατί κι αυτός από εμάς πληρώνεται), ο οποίος θα εκπροσωπούσε την Ε.Ε. στη διεθνή σκηνή, α και θα προετοίμαζε τις συνόδους κορυφής. Έκτοτε ψάχνω με το κεράκι να βρω μία πετυχημένη Σύνοδο. Όχι πολλές. Μία να πάρει η ευχή!!
ΥΠΕΞ μου αγαπημένη
Επίσης, και μιας κάποιας υπουργού ..Εξωτερικών της Ένωσης, της Βρετανίδας βαρόνης, Κάθριν 'Αστον (μισθός €265.470 που αντικατέστησε τον ..απολύτως επιτυχημένο φιλοευρωπαϊστή και φιλάνθρωπο και φιλειρηνιστή πρώην Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα. εκείνον που (μαζί με το Χόλμπρουκ) όποτε πραγματοποιούσε εθιμοτυπική επίσκεψη ή περιοδεία σε μία χώρα, την άλλη μέρα ξεσπούσε [τυχαία] πόλεμος). Αυτή την βαρόνη δεν είχα την τιμή να γνωρίσω, αλλά εκτιμώ ότι θα δικαιολόγησε πλήρως τον μισθό της, με τις μοναδικές ενέργειές της να αποτρέψει τις πολεμικές συρράξεις σε όλη τη νότια γειτονιά της Ευρώπης. Με τέτοια ΥΠΕΞ της Ευρώπης κοιμόμαστε πλέον ήσυχοι τα βράδια.
Γιατί τέτοια αγάπη…
Μέσα σε όλα εκείνα τα οποία είχαν από καιρό αποφασισθεί και ετέθησαν σε εφαρμογή –όχι εξ αδοκήτω- αλλά λάθρα των πολιτών, ήταν κάποιες όμορφες και ακίνδυνες διατυπώσεις περί κοινής πολιτικής στον τομέα της ενέργειας και της καταπολέμησης της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η αναγνώριση της σημασίας των δημόσιων υπηρεσιών, η «κοινωνική ρήτρα» και άλλες καθωσπρέπει λεκτικές πομφόλυγες, που τώρα πια έχουν σκάσει απελευθερώνοντας εκατομμύρια γαλόνια κοινωνικού μίσους, απανθρωπιάς, εξαθλίωσης, φόβου και εξοστρακισμού της ελπίδας. Διότι, ναι κύριοι, η συντριπτική πλειονότητα αυτών των τύπων που μας εκπροσωπούν στα ανώτατα κλιμάκια της ΕΕ είναι ηλίου φαεινότερο ότι μας μισούν. Εκ των πραγμάτων και ..αποτελεσμάτων. Και επιζητούν νυχθημερόν την εξαθλίωσή μας.
Γίνε κι εσύ Ιεροεξεταστής από τους ειδικούς
Δεν έχω κανένα λόγο να μην συμπεριλαμβάνω στους σύγχρονους Ιεροεξεταστές της Ευρωπαϊκής Νεο-φεουδαρχίας αυτούς τους απίθανους τύπους που ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μας, τους Μπαρόζο (μισθός €266.530), Ρεν (μισθός €240.000 περίπου), Γιούγκερ (μισθός €600.000), Τρισέ (μισθός €367,863) και το κακό συναπάντημα. Ποιοί είναι αυτοί οι τύποι; Από πού κατέβηκαν; Είναι άραγε κάποιοι ανίκανοι ακαδημαϊκοί (οι περισσότεροι) και δεν βλέπουν το κακό που προκαλούν; Μήπως είναι άνθρωποι και αυτοί και δικαιούνται να κάνουν «λάθη»; Όπως και κάποιοι …πρωθυπουργοί της ημεδαπής, της εξωτικής μας αποικίας, οι οποίοι έχουν κατά καιρούς το απύθμενο θράσος να ζητούν από το λαό –άκουσον άκουσον- πίστωση χρόνου για να ολοκληρώσουν το (ολετήριο) έργο τους; Νομίζουν ότι είναι σαν τους προπονητές ποδοσφαιρικής ομάδας, που έκαναν 1-2 λάθος επιλογές στα πρόσωπα ή στο σύστημα, αλλά προλαβαίνουν να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα…
Να ζήσει το χρέος, να πεθάνουμε εμείς..
Όμως οι περισσότεροι από αυτούς τους απίθανους σκερβελέδες που διορίστηκαν από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών να καθορίζουν την μοίρα των ανθρώπων της Ε.Ε. μπορεί να φαίνονται οι ίδιοι τυχάρπαστοι και καιροσκόποι, αλλά δεν είναι διόλου στην τύχη οι κινήσεις τους. Όλα είναι 100% προϋπολογισμένα, προμελετημένα, προκαθορισμένα. Και νομίζω ότι το έχουν καταλάβει πλέον, ακόμη και εκείνοι οι άφρονες θιασώτες της τρόικας, των μνημονίων, των κουρεμάτων, της ελεγχόμενης χρεοκοπίας και όλων αυτών των αιμοδιψών εγκληματιών που κρύβονται πονηρά πίσω τους, καθώς και των πράξεών τους. Διότι, λένε οι ειδικότεροι εμού, ότι πριν από 2 χρόνια το χρέος της Ελλάδας ήταν στο 115% του ΑΕΠ και ήταν μη βιώσιμο και έπρεπε να καταστεί βιώσιμο. (άλλη ηλιθιότητα και τούτη: το «να καταστεί το χρέος βιώσιμο» είναι τόσο γελοίο και στερημένο νοήματος αίτημα, που και παιδάκι δημοτικού θα χαχάνιζε και θα μας έψεγε για την γεροντική μας άνοια: να ζήσει το χρέος και να πεθάνουν οι άνθρωποι!).
Αφήστε το τέρας να ψοφήσει
Όλες οι πολιτικές ενέργειες, τα στρατηγικά σχέδια, τα κατευθυντήρια σχέδια και όλα τα συναφή οδήγησαν στην εκτόξευση του δημόσιου χρέους στο 165%, που θα σκαρφαλώσει και στο 190% του ΑΕΠ. Και η ΕΚΤ θα δανείζει χρήματα σε τράπεζες, που θα αγοράζουν χρέος (και θα διατηρούν το παλιό με την ίδια ονομαστική του αξία), ώστε η Κεντρική Τράπεζα να εγγυάται κι άλλο κι άλλο χρέος και ο φαύλος κύκλος καλά κρατεί, όσο μαζεύεται ζεστό χρήμα από τις τσέπες των ανθρώπων δια της σημερινής ληστρικής φορολόγησης. Βέβαια, το φτωχό μου το μυαλό δεν καταλαβαίνει αν η αύξηση του χρέους σημαίνει ότι αυτό το τέρας δεν έχει να φάει άλλο και πρόκειται να ψοφήσει ή αν θα συνεχίσει να τρώει εμάς και να μικραίνει το φαγητό στο τραπέζι μας. Μάλλον το δεύτερο… Αλλά, γιατί δεν υπάρχει ένας σημαίνων πολιτικάντης που να βαστάει η καρδιά του να σκοτώσει το θηρίο; Και θα πάμε να τον βοηθήσουμε.
Το πνεύμα του Μανιτού ξέρει
Και ποιός είναι ο σκοπός, έστω ο στρατηγικός στόχος της ασκούμενης πανευρωπαϊκής πολιτικής; Πιστεύω πως είναι πρωτίστως η ψυχολογική καταβαράθρωση του ευρωπαϊκού καθαρτηρίου: «πρέπει να τιμωρηθείτε δουλάκια αμαρτωλοί! Κάτω….κάτωω…!!». Το υπόλοιπο είναι πρόδηλο: να πτωχύνουμε, να κατακρημνιστούμε μαζικά και με το ζόρι λίγο έξω από το Ταίναρο για να έρθουν οι νέοι φεουδάρχες σαν σε υγιεινό περίπατο και όσους ταλαίπωρους μείνουν πίσω να τους καταστήσουν υπόδουλους με μισθούς και συντάξεις πείνας. Εκείνη την ώρα όμως έρχονται οι διεθνιστές και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους: «μην το βλέπεις έτσι, δεν είναι το κακό μόνο στην Ελλάδα είναι και σε άλλες χώρες και κυρίως σε όλη τη νότια Ευρώπη». Επομένως, αφού είναι και άλλοι σε ίδια μοίρα ας πεθάνουμε όλοι μαζί, αρκεί να μην μας πεθάνει το καημένο το χρέος… Στο ίδιο μήκος κύματος, άλλοι, εξυπνότεροι των πρώτων διατείνονται: «πρέπει πάση θυσία να διασώσουμε το ευρώ».
Ο κανιβαλισμός του οικονομολόγου
Τί εννοείτε αγαπητέ με τον όρο «πάση θυσία»; Και γιατί δεν θυσιάζουμε εσάς τον ευφυή και ευτραφή οικονομολόγο, τον παχουλό νομικό, τον πολιτικό διεθνούς φήμης, δια το καλόν του ευρώ, διότι ο γείτονάς μου, που είναι και διάσημο μέντιουμ και πασίγνωστος καταναλωτής παλαβών μανιταριών, μου εκμυστηρεύτηκε τις προάλλες ότι αυτό είναι το θέλημα του θεού των Ινδιάνων, του Μανιτού. Και καλά εκείνος είναι μέντιουμ και λέει και καμιά βλακεία. Εσείς όμως αγαπητέ μου; Επιπλέον, εκείνη η απίστευτου θράσους παραμυθία περί «ανάκτησης των επιπέδων ανταγωνιστικότητας» που θα μας βάλουν και πάλι στην πρώτη ταχύτητα της ανάπτυξης, εφόσον οι μισθοί και οι συντάξεις φθάσουν στα 300 ευρώ (όσο και στη Βουλγαρία), ακολουθώντας τη δημοσιονομική πειθαρχία των Βρυξελλών. Και τότε, για ποιό λόγο η Γερμανία με τους υψηλότερους δείκτες ανταγωνιστικότητας διακρίνεται και για τις υψηλότερες μισθολογικές απολαβές της ευρωζώνης; Δηλαδή, κάποιος μας επεξεργάζεται ψιλό γαζί –που έλεγε κι η συχωρεμένη η γιαγιά μου- ειδάλλως, λερώθηκε η φοράδα στο αλώνι!
Ποιόν εξυπηρετεί το νέο Ράιχσταγκ;
Οι μονεταριστικές ιδεοληψίες της Γερμανίας, συνδυάστηκαν και σχεδιάστηκαν επί χάρτου, από τους επιτελείς της γερμανίδας καγκελαρίου, με το πρόσχημα της ευρωπαϊκής επιβίωσης και ενοποίησης, στην πραγματικότητα όμως για να καταστήσουν τη Γερμανία υπερδύναμη, για άλλη μια φορά στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Δυστυχώς! Ο γερμανικός λαός θα έχει να αντιμετωπίσει πολύ σύντομα τη Νέμεση των ιδεοπολιτικών του επιλογών, ίσως από τη στιγμή που η εξουσία θα αλλάξει για δεύτερη φορά χέρια και οπωσδήποτε μετά τις εκεί εθνικές βουλευτικές εκλογές του 2013. Φοβούμαι ότι το φάντασμα της φασιστικής Γερμανίας των Πολέμων έχει ήδη αρχίσει να ξυπνά από το λήθαργο και γι’ αυτό δεν φταίει διόλου ο μισθοσυντήρητος Γερμανός πολίτης, που μπορεί και εκείνος να... απολαμβάνει το μισθό των 900 ή και 300 ευρώ μηνιαίως. Χρειάζεται μόνο ένα τετελεσμένο γεγονός (όπως εκείνη η τυχαία πυρκαγιά που ξέσπασε το ’33 στο Ράιχσταγκ) για να αναλάβει εκ νέου δράση. Είναι τέτοιο το θράσος και η απανθρωπιά όσων συμφερόντων κινούν τα νήματα της Γερμανίας και κρύβονται πίσω από την καγκελάριο, που όταν δεν θα χρειάζονται πλέον τους Βάιντμαν, Ακερμαν, Σόιμπλε κλπ. θα επανέλθουν πιθανώς και συνθήματα όπως «Blut und Boden» (Αίμα και Γη), «πολιτιστική επανάσταση» και το διαβόητο «Deutschland über alles». Και θυμηθείτε: πάντοτε τα φαντάσματα προκαλούν περισσότερο φόβο από το ίδιο το πρόβλημα.
Ευρώπη 2020 δίχως πολιτικά και δίχως ανθρώπινα δικαιώματα
Στον ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο, η «Ευρώπη του 2020» θα είναι «η αναπτυξιακή στρατηγική της Ε.Ε. για μια έξυπνη, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς οικονομία». Δεν είναι δικά μου λόγια, αλλά του αξιότιμου Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που φιλοξενούνται στην επίσημη ιστοσελίδα της. Προσέξτε: δεν προτάσσει την κοινωνία, τη συναδέλφωση, την ανθρωπιά, αλλά την Οικονομία. Θα μου πείτε, ότι αυτός ήταν και ο σκοπός της ίδρυσης της μεταπολεμικής Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), και μετέπειτα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, έστω μετά την εφαρμογή της Συνθήκης της Ρώμης του ’57. Πράγματι. Και λοιπόν; Τί είναι εκείνο που τους εμποδίζει να προτάξουν τον άνθρωπο, την ανθρωπιά, την υγεία, την παιδεία, την έρευνα και όλα εκείνα που μπορούν να κάνουν τη ζωή καλύτερη και περισσότερο ανθρώπινη; Πόσο δύσκολο είναι να μπορεί να εφαρμοστεί εκείνο το Κράτος Πρόνοιας, η δωρεάν πρόσβαση στη γνώση κλπ.
Σιγά! Η Ευρώπη βρυχάται, αλλά κοιμάται. Καληνύχτα μας
Πώς είναι δυνατόν οι μεγάλοι ευρωπαίοι ηγήτορες να μην κατάφεραν να διαχειριστούν με σταθερή στρατηγική μια υπόθεση αναδιάρθρωσης χρέους και να τη μετατρέψουν σε Κρίση (τραπεζική, νομισματική, δημοσιονομική, πολιτική, κοινωνική, αξιακή, ανθρώπινη κλπ.); Και με δεκάδες απόπειρες διάσωσης και συνόδους κορυφής; Τί κάνουν, που να τους πάρει η ευχή, τόσο «πραγματικό χρήμα» που μαζεύουν, ποιά η αναλογία του με το «εικονικό χρήμα» και γιατί δεν αποφασίζουν να κόψουν αληθινό χρήμα να δώσουν στον κοσμάκη; (όχι στις τράπεζες, αλλά απ’ ευθείας στους ανθρώπους!) Με μία νομοθετική ρύθμιση. Χρήμα ζεστό, έστω πληθωριστικό. Ποιός, στ’ αλήθεια, τους δεσμεύει και από πού αντλεί την νομιμότητά του; Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ένας μέτριος πολιτικός ηγέτης, μόλις είκοσι χρόνια πριν, δεν θα αποδεικνυόταν τόσο ανίκανος, όσο οι παρόντες ευρωπαίοι ηγήτορες. Δυστυχώς, το πολιτικό πρόβλημα της ΕΕ δεν είναι μόνο θεσμικό, αλλά και πρόβλημα εμβληματικών ηγετικών προσωπικοτήτων. Θα μου πείτε ότι αναμένω κι εγώ «σωτήρες». Όχι, αλλά περιμένω τη δράση του «από μηχανής θεού», που μπορεί μάλιστα να προέρχεται και από την Ελλάδα. Δεν θέλει ιδιαίτερη ευφυΐα, μόνο λογική και αξιοπρέπεια.
Να κόψω ή να μην κόψω χρήμα, που θα παράγει χρέος;
Πρόσφατα, η ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι ήταν έτοιμη να τυπώσει χρήμα για να βοηθήσει τις χώρες που βρίσκονται σε έκτακτη ανάγκη, με αποτέλεσμα να σταματήσει να βρυχάται το θηρίο των «αγορών». Η Γερμανία αντέδρασε ζητώντας δημοσιονομική πειθαρχία και αυτομαστίγωμα, και αγρίεψε το θεριό-αγορές. Μετά η ΕΚΤ «δημιούργησε» περίπου €490 δις και τα έδωσε στις τράπεζες με επιτόκιο 1%, προκειμένου να βοηθηθούν οι πτωχευμένες εξ αυτών τράπεζες (για να δανείσουν, δήθεν, με ομόλογα, τις κυβερνήσεις ή/και να ‘παίξουν’ στο διεθνές καζίνο. Τράπεζες είναι, ό,τι θέλουν κάνουν) και να καταφέρουν να επιστρέψουν τους τόκους και τα κεφάλαια των €200 δις περίπου που ενεφάνιζαν ως δανειακή υποχρέωση και ..ουφ..το χρέος καλά κρατεί. Αλλά γιατί η ΕΚΤ τυπώνει χρήμα για τις πτωχευμένες τράπεζες και όχι για τα κράτη, αλλά ζητά από αυτά να εγγυηθούν για τις τράπεζές τους, αντί να εγγυηθεί εκείνη για όσες πρέπει; Και γιατί, ουσιαστικά, στέλνει τα προβληματικά PIGS που έχουν πρόβλημα να δανειστούν από τις αγορές, να δανειστούν από τις ..υπό πτώχευση τράπεζες; Ποιός δουλεύει ποιόν σε αυτή την τυχάρπαστη και υποκριτική ευρωζώνη;
Μεγαλοτραπεζίτη μου, θα με αγαπήσεις;
Για ποιόν λόγο, η ΕΚΤ και ο κ. Ντράγκι, η κ. Μέρκελ, ο κ. Σαρκοζί κλπ., δηλώνουν εμπράκτως την αμέριστη υποστήριξή τους στους τραπεζίτες που προκάλεσαν την κρίση στην ευρωζώνη, εμπιστεύονται τους ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης και τιμωρούν άμεσα τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ της Ευρώπης, με τη ληστρική φορολόγηση και την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου; Από πού κι ως πού, οι περιβόητες ..αγορές δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο, έχουν την ασύδοτη ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν, όπως θέλουν και με οποιοδήποτε κόστος; Πώς επιτρέπεται στον μπουζουκοκέφαλο τραπεζίτη να τιτλοποιεί σε επενδυτικά πακέτα μολυσμένα ενυπόθηκα δάνεια και μάλιστα 2 και 3 φορές; Τί διάολο παράγει για τη ζωή και την κοινωνία το dealing των re-quotes, η διεύρυνση των spreads, τα μεγάλα pips, τα απίστευτα ασφαλιστήρια λόγω μόχλευσης, τα CDS κλπ.; Ποιά διεθνής (και κυρίως ευρωπαϊκή) νομιμότητα επιτρέπει σε ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης να βαθμολογούν αμοραλιστικά την πιστοληπτική (και συνεκδοχικά την βιοτική και ζωτική) πορεία μιας χώρας, ενός λαού και των ανθρώπων του; Γιατί συντηρείται θεσμικά και λειτουργικά η Bubble Economy και γιατί προσδοκούμε ακόμη στην κρατική επίλυση μέσω της περιβόητης μόχλευσης; Γιατί οι οίκοι και οι αγορές δεν έχουν όρια σε αυτό το αλισβερίσι; Πού είναι οι αρχιδικαστές της ΕΕ και πού κοιμάται το δίκαιο;
Δεν υπάρχει υλικό ισοδύναμο της ανθρώπινης Αξίας
Η απλοϊκή ή και υπεραπλουστευτική μου λογική δεν είναι δυνατόν να δεχθεί ότι το μέλλον είναι ισοδύναμο του Ευρώ ή, άλλως, ότι η Οικονομία της Ευρωζώνης ισοδυναμεί με τη Ζωή των Ανθρώπων. Το νόμισμα είναι μια μονάδα αξίας και ΔΕΝ ισοδυναμεί ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ με την Αξία, όπως αυτή έχει προσδιοριστεί από τον ίδιο τον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Δηλαδή, όπως κάποια στιγμή οι ίδιοι οι άνθρωποι αποφάσισαν ότι π.χ. οι ανθρωποθυσίες των Αζτέκων δεν είναι αναγκαίες για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, ως κόσμου γενικά ή του ανθρώπου ως είδος ή ότι οι θηριωδίες της ναζιστικής πολιτικής ήταν κοινώς εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, έτσι ακριβώς θα έπρεπε να καταφερθούν εναντίον της εγκληματικής δράσης συμφερόντων που είναι προδήλως αντιανθρώπινα. Ποιά είναι αυτά τα εγκλήματα κατά του σύγχρονου ανθρώπου; Η εφαρμοσμένη τακτική εκείνου του βλαμμένου χρηματιστηριακού ντίλερ, που μπορεί με τις επιλογές του να προκαλέσει την κατάρρευση μιας ολόκληρης κοινωνίας, δηλαδή εκατομμυρίων ανθρώπων, προκειμένου να ικανοποιήσει τον πελάτη του. (Παρακολούθησα μαζί με δισεκατομμύρια άλλους εκείνον τον απίθανο «επενδυτή» που σε συνέντευξή του στο BBC, υποστήριξε ότι περίμενε χρόνια αυτή την κρίση για να κερδίσει τα μαλλιά της κεφαλής του και ότι δεν τον ενδιαφέρει αν οι άνθρωποι πεινάνε ή αν πεθαίνουν εξαιτίας της φτώχειας. Να βράσω και τον ΟΗΕ και το Διεθνές Δικαστήριο και όποιον διεθνή οργανισμό δεν έχει τη δυνατότητα παρέμβασης και άμεσης απονομής δικαιοσύνης σε πανθομολογούμενα εγκλήματα κατά του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Δηλαδή, τί χρειάζεται πια για να αλλάξει το νομικό πλαίσιο για τέτοιου είδους πράξεις στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό μας;)
Η περιβόητη ανάπτυξη
Και τους πολιτικούς της ημεδαπής θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει, να καίγονται, να χάνουν τον ύπνο τους, να κάνουν ό,τι μπορούν και δεν μπορούν, έστω για το ένα παιδάκι που οι ανήμπορη μητέρα του το εγκαταλείπει στον παιδικό σταθμό, στο ίδρυμα, στα σκουπίδια γιατί δεν μπορεί να το θρέψει. Δεν είναι το παιδί του δελτίου ειδήσεων, αγαπητέ μου, αλλά το παιδί της γειτόνισσας, του μπακάλη, της μετανάστριας, το δικό μου, το δικό σου παιδί. Το παιδί που λιποθυμάει από την πείνα πάνω στο θρανίο ή στην αυλή του σχολείου. Το γεροντάκι και η γερόντισσα που πηγαίνουν κρυφά στα σκουπίδια, δήθεν για να ψάξουν κάτι που έχασαν, στην πραγματικότητα για να βρουν φαγητό. Δεν είναι το γεροντάκι των πρωϊνάδικων–ενημερωτικών εκπομπών, αλλά ο δικός μου και ο δικός σου γέροντας, ο πατέρας σου, που δούλευε μια ζωή, για να πληρώνει τα ασφαλιστικά ταμεία και τώρα κατήντησε πένης. Εκείνος ο απισχνασμένος ξένος, που περιδιαβαίνει τα στενά γύρω από τη Βαρβάκειο όχι για να βρει τη δόση του, γιατί δεν είναι βαποράκι, αλλά για να μαζέψει τσουβάλια να τυλίξει τα πόδια του που έχουν μολυνθεί. Γιατί αυτά είναι τα παπούτσια και η ίασή του, καθώς κανένα νοσοκομείο δεν τον αναλαμβάνει. Αυτός ο ξένος, ο απόβλητος της κοινωνίας, ο άστεγος ζητιάνος είμαι εσύ κι εγώ, βρε ανίκανε μισθοφόρε, από όποιον πολιτικό χώρο κι αν προέρχεσαι, που έχεις το θράσος να μου μιλάς για κοινωνική πολιτική, για κράτος πρόνοιας, για ευρωπαϊκή πορεία και για ..ανάπτυξη και την ίδια ώρα να υπάρχει έστω και ένα παιδί που πεινάει. ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ!
Το παιδί του ..Μάρκου
Επειδή με ρωτούν, εξ αφορμής των θέσεων που διατύπωσα σε προηγούμενα άρθρα, αν ανήκω σε εκείνους που ζητούν την επιστροφή στη δραχμή, και καθώς δεν είμαι οικονομολόγος, οφείλω να απαντήσω μόνο με ό,τι λέει η φτωχή λογική μου: Αν δεν διαλύσει το ευρώ ο ίδιος ο γερμανικός άξονας (όχι ο γαλλογερμανικός) δημιουργώντας το παιδί του Μάρκου (του νομίσματος, εξελληνισμένα), βγαίνοντας πρώτος από την ευρωζώνη, με τεράστια κέρδη, το ευρώ δυστυχώς θα εξαφανιστεί εκ των πραγμάτων και μάλιστα πολύ σύντομα. Οι ..ενεσούλες της ΕΚΤ και η έλλειψη πολιτικών παντελονιών (βλ. προηγ. άρθρο) στην Ε.Ε. θα φέρνει ολοένα και μεγαλύτερη ύφεση, ανεργία και πληθωρισμό. Η κρίση εκτός από δομική θα γίνεται και ..λειτουργική, καθώς κανένας θεσμός δεν θα μπορεί να αρθεί αξιοπρεπώς στο ύψος της ανάγκης για αξιοπρεπή διαβίωση και πολύ σύντομα, όπως κατέρρευσε η Ελλάδα και διαλύεται ακόμη, θα πέφτουν το ένα μετά το άλλο τα κράτη της ευρωζώνης.
Πάρτε πίσω το μέλλον μας
Το ευρώ δεν χρειαζόταν εξ αρχής να αποτελεί νόμισμα της Ελλάδος (και άλλων χωρών, πλην ίσως 3-4 της ΕΕ), διότι στηρίχθηκε σε ανύπαρκτα θεμέλια. Με το που ξέσπασε η κρίση, θα έπρεπε να κηρύξουμε άμεσα στάση πληρωμών προς τους πιστωτές μας (και όχι προς το εσωτερικό) και να διαπραγματευθούμε τους όρους του παιχνιδιού με αυτό το δεδομένο, έχοντας στα χέρια μας την εθνική μας κυριαρχία. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ εδώ στα τεράστια σφάλματα της υπαγωγής στο ΔΝΤ, στα μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, απλά να ξεκαθαρίσω ότι η δική μου φιλοσοφία έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό, δίχως όμως αυτή την κατάντια των πολιτικών της ευρωζώνης της τελευταίας διετίας. Η αντίστοιχη έλλειψη ικανών πολιτικών από την ημεδαπή οδήγησε στα ολέθρια αποτελέσματα που βιώνει όλη η Ελλάδα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι εδώ που μας φτάσανε, θα πρέπει να περιμένουμε απλά να διασωθεί το ευρώ, ειδάλλως να βυθιστούμε όλοι μαζί, Έλληνες και Ευρωπαίοι, γιατί πρέπει να είμαστε μαζί, τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα. Μεγαλύτερη βλακεία από αυτή δεν έχω ξανακούσει. Έχω σημειώσει και σε προηγούμενα άρθρα, ότι η καλή τρόικα δεν διασώζει την Ελλαδίτσα επειδή την αγαπά, αλλά επειδή την τιμωρεί και γιατί την έχει ακόμη ανάγκη, να μην συμπαρασύρει στο γκρεμό την Ιταλία, την Ισπανία κλπ., που τελούν επίσης υπό χρεωκοπία.
Την πλύστρα του φεουδάρχη.. δείτε, τη βιάζουνε
Η λύση μπορεί να είναι πολιτική, εφόσον οι πολιτικοί μας δεν θα συνεχίσουν το δρόμο της παθητικότητας και της μεμψιμοιρίας, γεμίζοντας με δισεκατομμύρια τις τσέπες των βορειοευρωπαίων μεγαλοτραπεζιτών: Νέες συμμαχίες, στο πλαίσιο της χάραξης εθνικής στρατηγικής, που δεν ξέρω αν υφίσταται ήδη. Εάν η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία κλπ. βρίσκονται σε κατάσταση παρόμοια με τη δική μας, γιατί δεν προετοιμάζουμε από κοινού το έδαφος για την υποδοχή της επόμενης μέρας; Έστω με νέο κοινό νόμισμα, που δεν είναι ανάγκη να είναι το ευρώ, η δραχμή, η πεσέτα, η λιρέτα, αλλά ένα ΑΛΛΟ, νέο νόμισμα, που θα γειτνιάζει και θα συμμαχεί γεωστρατηγικά και οικονομικά με νομίσματα και πολιτικές ισχυρών χωρών, οι οποίες μπορεί να βρίσκονται ΚΑΙ εκτός Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι τσαντίρι, αλλά περήφανη χώρα, που υπάρχει σήμερα, επειδή έχει αντέξει στο χρόνο, με ανθρώπους που ξέρουν από πού έρχονται και πού πάνε. Και παραμένει πλούσια, αν δεν έχουν ξεπουλήσει ήδη, αντί πινακίου φακής, τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους. Προτείνω λοιπόν λύση εκτός πλαισίου. Με συνεργασίες και ανταλλάγματα που θα είναι επωφελή και για τις δύο πλευρές και θα έχουν σαφώς ημερομηνία λήξεως. Με κανονικότατες διαπραγματεύσεις, σύμφωνα με τον στρατηγικό σχεδιασμό. Με ξεκάθαρα ΟΧΙ και ακόμη πιο ξεκάθαρα ΥΠΕΥΘΥΝΑ ΠΡΕΠΕΙ, δίχως ξενόφερτα τελεσίγραφα και μπαμπούλες και ..διάτρητες «κόκκινες γραμμές», αλλά με αξιοπρέπεια και προσήλωση στο παρόν του μέλλοντός μας. Δεν είναι δύσκολο. Φθάνει να αποφασίσουμε έγκαιρα ότι δεν θα είμαστε οι ..βιασμένες πλύστρες στα μεσαιωνικά βαλκανικά χωράφια του νέου φεουδάρχη, που δεν είναι καν ευρωπαίος. Άντε να δούμε.
Ο Χρήστος Κεχαγιάς είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου
(Πηγή φωτογραφίας: IndustryLeadersMagazine)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου