Καρτεσιος....
Φεύγουν οι Αλβανοί. Επιστρέφουν από κει που έφυγαν, μην έχοντας καμία ελπίδα και προοπτική. Τώρα, ακόμη κι εκεί νιώθουν ότι θα είναι καλύτερα. Μπορεί πεινασμένοι, αλλά στη γη τους.
Το ΛΑΟΣ δε θα ξεμείνει από «εχθρούς». Υπάρχουν ακόμη πολύ μετανάστες που μπορούν να αποτελέσουν στόχο των φασιστών. Αυτοί οι έρμοι μετανάστες και να θέλουν δε μπορούν να φύγουν. Τους έτυχε να πέσουν στη μαύρη τρύπα της Ελλάδας.
Φεύγουν και οι Έλληνες. Δεν έχει σημασία για πού. Σημασία έχει ότι δεν υπάρχει κάτι εδώ που να τους κρατάει. Έστω μια ελπίδα. Ένα ξημέρωμα. Αυτή η νύχτα δεν έχει χάραμα για τούτη τη γενιά. Μπορεί και για την επόμενη να μην έχει.
Κι έτσι θα συνεχίσουμε να φεύγουμε. Ν’ αδειάζει η χώρα. Να γίνει οικόπεδο, να τεμαχιστεί και να πουληθεί. Τα γνωστά. Τα βλέπουμε, τα ζούμε, τα ξέρουμε. Ως εκεί. Μας αρκεί η γνώση και οι διαπιστώσεις. Ολιγαρκείς. Ίσως και μακάριοι…
Την αυτοκριτική μας την αποφύγαμε. Τις ευθύνες τις παραδώσαμε στους άλλους και οι άλλοι φόρτωσαν τις δικές τους σ’ εμάς. Έτσι απλά. Όχι, δεν υπήρξε δόλος. Αυτό μπορέσαμε, αυτό κάναμε. Ως εκεί φτάνουμε.
Αν κάποιοι νιώσαμε ενοχές, ξεμπερδέψαμε μαζί τους. Τόσα φιλανθρωπικά bazaar έγιναν μέσα στις γιορτές, αλίμονο. Μαζί με τα υπόλοιπα, ψωνίσαμε και λίγη ευαισθησία, τσιρότο στις αδυναμίες μας.
Το ξεπεράσαμε κι αυτό το επίπεδο. Πάμε τώρα για πιο χαμηλά. Εκεί που θα τελειώσουν τα χρήματα από τις αποζημιώσεις των απολυμένων και τα λίγα ή περισσότερα που είχαν αποταμιευτεί.
Αρχίζω να πιστεύω ότι ο ξεσηκωμός θα ξεκινήσει από τα μπουζούκια. Κάποια νύχτα που ο Σφακιανάκης θα δει την πρώτη σειρά τραπεζιών άδεια και θα φρικάρει άσχημα. Μια νύχτα που ένας σκυλάς θα ντραπεί επειδή δεν έχει πολλά λεφτά πάνω του για να πετάξει όσα καλάθια θέλει και να εντυπωσιάσει τη γκόμενα.
Επένδυσα τις ελπίδες μου στο σουρεαλισμό. Η κοινή λογική και το αυτονόητο μπήκαν στο άρθρο 99 και σταμάτησαν να καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους.
Σκέφτομαι πόσο εύκολα γίναμε 1.000.000 άνεργοι, τόσοι απλήρωτοι, τόσοι χωρίς τα βασικά, τόσοι χωρίς σπίτι. Αριθμοί. Τέλος με τα ονόματα. Ξεμπερδέψαμε. Τώρα είναι πιο εύκολο να το αποδεχθούμε. Όπως όταν ακούς 5.000 νεκροί εκεί. Ε, εντάξει, ταράζεσαι, αλλά το ξεπερνάς. Όταν ακούς όμως «ξεκληρίστηκε οικογένεια σε τροχαίο», σοκάρεσαι. Ψάχνεσαι να μάθεις πού έγινε το τροχαίο, μήπως τους ήξερες. Εμείς περάσαμε εύκολα και γρήγορα από το «τροχαίο» στη μαζικότητα.
Απλώς ταραζόμαστε. Κι αν αύριο ενταχθούμε κι εμείς στα «σύνολα» των επιπτώσεων ή ήδη σήμερα είμαστε μέσα, απλώς περιμένουμε τους υπόλοιπους που θα χάσουν τη δουλειά τους. Το μόνο ειρωνικά αισιόδοξο στην ιστορία, είναι ότι είμαστε πολύ περισσότεροι από όσους λένε οι αριθμοί.
Για παράδειγμα, έγιναν 1.545 καταγγελίες για μη καταβολή δώρου Χριστουγέννων, οι οποίες αφορούσαν 763 επιχειρήσεις που απασχολούν συνολικά 10.750 εργαζομένους.
Λες και δεν ξέρουμε ότι πολύ περισσότεροι από 10.750 είναι εκείνοι οι εργαζόμενοι που ενώ δεν πήραν δώρο, δεν το κατήγγειλαν πουθενά, αλλά υπέγραψαν ότι το πήραν για να μη χάσουν τη δουλειά τους.
Λες και δεν ξέρουμε ότι οι άνεργοι είναι περισσότεροι από όσους ανακοινώνει ο ΟΑΕΔ, καθώς πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες που έκλεισαν τα μαγαζιά ή τα γραφεία τους δεν πηγαίνουν να εγγραφούν στις λίστες ανέργων, αφού ξέρουν ότι δε δικαιούνται επίδομα ανεργίας.
Κατά τα λοιπά, συνεχίζουμε ατάραχοι να μαλώνουμε μεταξύ μας και να καταθέτουμε τις ενστάσεις μας ως προς τα διαδικαστικά του ξεκληρίσματος. Σα γέροι που μαλώνουν για το μπιλότ στα καφενεία.
Ε, και κάποιο πρωί θα ξυπνήσω και θα δω την ερημιά. Τότε θ’ αναρωτηθώ «πού πήγαν όλοι;», αλλά σιγά μην πάρω απάντηση. Κάποιοι θα έχουν φύγει, κάποιοι θα… έφυγαν ψηλά κι εμένα δε θα με έχουν ξυπνήσει, γιατί δεν έλειψα από κανέναν. Τέτοιος άχρηστος ήμουν. Μακάριοι…
Το ΛΑΟΣ δε θα ξεμείνει από «εχθρούς». Υπάρχουν ακόμη πολύ μετανάστες που μπορούν να αποτελέσουν στόχο των φασιστών. Αυτοί οι έρμοι μετανάστες και να θέλουν δε μπορούν να φύγουν. Τους έτυχε να πέσουν στη μαύρη τρύπα της Ελλάδας.
Φεύγουν και οι Έλληνες. Δεν έχει σημασία για πού. Σημασία έχει ότι δεν υπάρχει κάτι εδώ που να τους κρατάει. Έστω μια ελπίδα. Ένα ξημέρωμα. Αυτή η νύχτα δεν έχει χάραμα για τούτη τη γενιά. Μπορεί και για την επόμενη να μην έχει.
Κι έτσι θα συνεχίσουμε να φεύγουμε. Ν’ αδειάζει η χώρα. Να γίνει οικόπεδο, να τεμαχιστεί και να πουληθεί. Τα γνωστά. Τα βλέπουμε, τα ζούμε, τα ξέρουμε. Ως εκεί. Μας αρκεί η γνώση και οι διαπιστώσεις. Ολιγαρκείς. Ίσως και μακάριοι…
Την αυτοκριτική μας την αποφύγαμε. Τις ευθύνες τις παραδώσαμε στους άλλους και οι άλλοι φόρτωσαν τις δικές τους σ’ εμάς. Έτσι απλά. Όχι, δεν υπήρξε δόλος. Αυτό μπορέσαμε, αυτό κάναμε. Ως εκεί φτάνουμε.
Αν κάποιοι νιώσαμε ενοχές, ξεμπερδέψαμε μαζί τους. Τόσα φιλανθρωπικά bazaar έγιναν μέσα στις γιορτές, αλίμονο. Μαζί με τα υπόλοιπα, ψωνίσαμε και λίγη ευαισθησία, τσιρότο στις αδυναμίες μας.
Το ξεπεράσαμε κι αυτό το επίπεδο. Πάμε τώρα για πιο χαμηλά. Εκεί που θα τελειώσουν τα χρήματα από τις αποζημιώσεις των απολυμένων και τα λίγα ή περισσότερα που είχαν αποταμιευτεί.
Αρχίζω να πιστεύω ότι ο ξεσηκωμός θα ξεκινήσει από τα μπουζούκια. Κάποια νύχτα που ο Σφακιανάκης θα δει την πρώτη σειρά τραπεζιών άδεια και θα φρικάρει άσχημα. Μια νύχτα που ένας σκυλάς θα ντραπεί επειδή δεν έχει πολλά λεφτά πάνω του για να πετάξει όσα καλάθια θέλει και να εντυπωσιάσει τη γκόμενα.
Επένδυσα τις ελπίδες μου στο σουρεαλισμό. Η κοινή λογική και το αυτονόητο μπήκαν στο άρθρο 99 και σταμάτησαν να καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους.
Σκέφτομαι πόσο εύκολα γίναμε 1.000.000 άνεργοι, τόσοι απλήρωτοι, τόσοι χωρίς τα βασικά, τόσοι χωρίς σπίτι. Αριθμοί. Τέλος με τα ονόματα. Ξεμπερδέψαμε. Τώρα είναι πιο εύκολο να το αποδεχθούμε. Όπως όταν ακούς 5.000 νεκροί εκεί. Ε, εντάξει, ταράζεσαι, αλλά το ξεπερνάς. Όταν ακούς όμως «ξεκληρίστηκε οικογένεια σε τροχαίο», σοκάρεσαι. Ψάχνεσαι να μάθεις πού έγινε το τροχαίο, μήπως τους ήξερες. Εμείς περάσαμε εύκολα και γρήγορα από το «τροχαίο» στη μαζικότητα.
Απλώς ταραζόμαστε. Κι αν αύριο ενταχθούμε κι εμείς στα «σύνολα» των επιπτώσεων ή ήδη σήμερα είμαστε μέσα, απλώς περιμένουμε τους υπόλοιπους που θα χάσουν τη δουλειά τους. Το μόνο ειρωνικά αισιόδοξο στην ιστορία, είναι ότι είμαστε πολύ περισσότεροι από όσους λένε οι αριθμοί.
Για παράδειγμα, έγιναν 1.545 καταγγελίες για μη καταβολή δώρου Χριστουγέννων, οι οποίες αφορούσαν 763 επιχειρήσεις που απασχολούν συνολικά 10.750 εργαζομένους.
Λες και δεν ξέρουμε ότι πολύ περισσότεροι από 10.750 είναι εκείνοι οι εργαζόμενοι που ενώ δεν πήραν δώρο, δεν το κατήγγειλαν πουθενά, αλλά υπέγραψαν ότι το πήραν για να μη χάσουν τη δουλειά τους.
Λες και δεν ξέρουμε ότι οι άνεργοι είναι περισσότεροι από όσους ανακοινώνει ο ΟΑΕΔ, καθώς πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες που έκλεισαν τα μαγαζιά ή τα γραφεία τους δεν πηγαίνουν να εγγραφούν στις λίστες ανέργων, αφού ξέρουν ότι δε δικαιούνται επίδομα ανεργίας.
Κατά τα λοιπά, συνεχίζουμε ατάραχοι να μαλώνουμε μεταξύ μας και να καταθέτουμε τις ενστάσεις μας ως προς τα διαδικαστικά του ξεκληρίσματος. Σα γέροι που μαλώνουν για το μπιλότ στα καφενεία.
Ε, και κάποιο πρωί θα ξυπνήσω και θα δω την ερημιά. Τότε θ’ αναρωτηθώ «πού πήγαν όλοι;», αλλά σιγά μην πάρω απάντηση. Κάποιοι θα έχουν φύγει, κάποιοι θα… έφυγαν ψηλά κι εμένα δε θα με έχουν ξυπνήσει, γιατί δεν έλειψα από κανέναν. Τέτοιος άχρηστος ήμουν. Μακάριοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου