Κωστας Καναβούρης απο την Αυγη...
Κοίταξε τώρα τι του έρχεται του ανθρώπου στο μυαλό. Με το συμπάθειο, δηλαδή, και χωρίς -με κάθε ειλικρίνεια- να θέλω να διαταράξω το κλίμα που επικρατεί μετά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, καθώς έβλεπα τα εκατοντάδες μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής μέχρι το Συνέδριο, μου ήρθε στο μυαλό ο Αλέξανδρος Ισιγώνης (1916-1988). Αυτός ο δαιμόνιος Σμυρνιός, ο οποίος σχεδίασε το θρυλικό Μίνι Κούπερ (πάνω στο τραπεζομάντηλο ενός εστιατορίου, παρακαλώ). Έλεγε, λοιπόν, ο Αλέξανδρος Ισιγώνης, ο οποίος προφανώς δεν έτρεφε και μεγάλη εκτίμηση για τις σχοινοτενείς συνεδριάσεις και τις πολυπληθείς επιτροπές: "Η γκαμήλα είναι ένα άλογο που σχεδιάστηκε από επιτροπή". Ο καιρός θα δείξει (αν και συνήθως ο καιρός δείχνει ό,τι του δείχνεις), αν και κατά πόσο είχε δίκιο ο Ισιγώνης στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Αν και κατά πόσο, δηλαδή, πηγαίνοντας για άλογο, σχεδιάζουμε μια γκαμήλα. Οι κίνδυνοι είναι φανεροί και καλό θα ήταν να εκτιμηθούν δεόντως, γιατί τότε το ποιοτικό άλμα θα μετατραπεί σε άλμα στο κενό.
Θα ήθελα, λοιπόν, να πω ότι το συναίσθημα που ένιωσα βλέποντας στην "Αυγή" της περασμένης Κυριακής την πρωτοσέλιδη φωτογραφία από τη Συνδιάσκεψη ήταν η ελαφρά -επιεικώς ελαφρά- ανατριχίλα. Οι φαραωνικές διαστάσεις του χώρου, οι χιλιάδες συνδιασκεπτόμενοι (και εδώ ομολογώ ότι αδυνατώ να κατανοήσω επακριβώς πώς και πάνω σε τι συνδιασκέφτηκαν τόσοι άνθρωποι ώστε το αποτέλεσμα να απηχεί σκέψη κοινή), οι γιγαντοοθόνες με τον μεγεθυμένο Αλέξη Τσίπρα στο βήμα (συμβολικά θα έλεγα ότι και η ίδια η Συνδιάσκεψη ήταν μια υπερμεγέθυνση), η διαμόρφωση της απέραντης σκηνής με το προεδρείο, ήταν αυτά που μου δημιούργησαν την ανατριχίλα. Γιατί ξεκάθαρα μού θύμισαν συνέδρια του ΠΑΣΟΚ στις πιο "ένδοξες" στιγμές του, που είδαμε πού οδήγησαν και το ΠΑΣΟΚ (πράγμα το οποίο ουδαμώς με αφορά, αντιθέτως μάλιστα επιχαίρω) και κυρίως τη χώρα. Την οδήγησαν στην τραγωδία και καταδίκασαν τον λαό της σε απηνή διωγμό. Προς τι όλη αυτή η ρηχή επίδειξη δημοκρατικού πλούτου;
Στα σοβαρά θέλουμε να πιστεύουμε ότι 3.000 άνθρωποι είναι δυνατόν να σκεφτούν ομού και να καταλήξουν σε συμπεράσματα τέτοια που θα ανατρέπουν καθεστώσες απόψεις και θα εκτινάσσουν το νέο πολιτικό σχήμα σε βαθύτερες θεωρήσεις; Η εμπειρία έχει δείξει ότι ουδέποτε συνέβη κάτι τέτοιο. Τέτοιου είδους συνάξεις καταλήγουν πάντοτε -χωρίς ουδόλως να αμφισβητείται η πλούσια σκέψη, δηλαδή το πλήθος των μονολόγων που ακούστηκαν- στο χειροκρότημα ειλημμένων κατευθύνσεων με ελάχιστες και ως επί το πλείστον επουσιώδεις τροποποιήσεις. Έχω την πεποίθηση ότι η δημοκρατία είναι πολύπλοκη και επώδυνη διαδικασία, που δεν αναβαθμίζεται με ποσοτικές επιδείξεις δημοκρατικής ευαισθησίας. Φυσικά οι ποσότητες δημιουργούν ποιότητες, όπως μας δίδαξε η γιαγιά μας η διαλεκτική. Μόνο που η έννοια της ποιότητας δεν έχει αναγκαστικά θετικό πρόσημο. Πολλές φορές έχει αρνητικό, έως ολέθριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι χτες είχε 3.000 μέλη, που λέει ο λόγος. Πότε μεγάλωσε τόσο πολύ -εννοώ ως βάθος σκέψης, ως πολιτική οντότητα, ως αναγκαία συνθήκη- ώστε να χρειάζεται 3.000 εκπροσώπους των μελών του; Εδώ -και παρακαλώ να μην υπάρξει αναλογικότητα των όσων αισχρών είπε ο Φούχτελ για τους εργαζομένους στους ΟΤΑ-, στο πρόσφατο συνέδριο του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος στο Ανόβερο και με τα πληθυσμιακά δεδομένα της Γερμανίας, μετείχαν 1.000 όλοι κι όλοι σύνεδροι. Ποιο είναι, λοιπόν, το καινόν -και συμβολικά και πραγματικά- που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ όταν, στα προεόρτια των ιδρυτικών του βημάτων, μοιάζει να ενστερνίζεται την καταγωγική ανωμαλία ενός νεοπλουτικού δημοκρατισμού και την αρχέκακο πεπατημένη του κενού λόγου;
Αλλά, κι αν ακόμα τα αγνοήσουμε όλα αυτά, υπάρχει και κάτι που με συγκλόνισε αρνητικά. Εκείνο το "αριστίνδην". Εκείνο το βαθύτατα αντιδραστικό "αριστίνδην", που μετατρέπει σε θλιβερό πανηγυράκι όλη την πυροτεχνημένη επίδειξη δημοκρατίας. Αριστίνδην, λέει, μέλη της ΠΣΕ - Αριστίνδην; Τι θα πει αριστίνδην; Και τότε γιατί έγινε όλο αυτό το σκηνικό και όλη αυτή η κινητοποίηση; Μα τους επέλεξε, λέει, η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Τους διόρισε δηλαδή. Μπα; Αυτό είναι ο νέος πολιτικός λόγος και το ανατρεπτικό κόμμα; Είναι πολύ ανατρεπτικό, φαίνεται, να διορίζεις στην ψύχρα τα "φωτεινά μυαλά", που χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτα, και να αφήνεις στη βάσανο της κρίσεως τα ρετάλια. Και ποια είναι αυτή η Γραμματεία των 3.000 μελών που διορίζει σ' έναν ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ των 40.000 μελών; Άσε που διορίζουν τους εαυτούς τους, αφού οι περισσότεροι από τους "αριστίνδην" συμμετέχουν ήδη στα ανώτατα όργανα του κόμματος. Δεν είναι απλώς κάκιστη υπηρεσία σε μια προσπάθεια στην οποία απελπισμένα ελπίζει ο ελληνικός λαός. Είναι ντροπή. Γιατί απηχεί τη μαυρίλα των πιο οπισθοδρομικών στιγμών της ελληνικής Αριστεράς.
Είναι ντροπή και γι' αυτούς που διόρισαν και για τους "αριστίνδην" που διορίστηκαν και για τους υπόλοιπους που αποδέχτηκαν τους διορισθέντες. Εκλεγμένους και εκλέγοντες. Και το "ντροπή" παρακαλώ να μην εκληφθεί ως έκφραση οργής. Γιατί -κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι ένα βαθύτατα δυσοίωνο πολιτικό αποτέλεσμα. Και συγγνώμη κιόλας αν χαλάω τη γιορτή. Είναι που θυμάμαι τον Κάρολο Κουν που έλεγε "κάνουμε θέατρο ΓΙΑ την ψυχή μας". Εμείς, θα μου πεις, που δεν κάνουμε θέατρο, κάνουμε πολιτική. Αλίμονό μας, λοιπόν (άσε που θα πάρουμε κι άλλους πολλούς στο λαιμό μας), αν δεν κάνουμε πολιτική ΜΕ την ψυχή μας. Αυτό είναι το δύσκολο. Το "αριστίνδην" είναι, σχεδόν χυδαία, φτηνό.
Δικός σας πάντα
Θα ήθελα, λοιπόν, να πω ότι το συναίσθημα που ένιωσα βλέποντας στην "Αυγή" της περασμένης Κυριακής την πρωτοσέλιδη φωτογραφία από τη Συνδιάσκεψη ήταν η ελαφρά -επιεικώς ελαφρά- ανατριχίλα. Οι φαραωνικές διαστάσεις του χώρου, οι χιλιάδες συνδιασκεπτόμενοι (και εδώ ομολογώ ότι αδυνατώ να κατανοήσω επακριβώς πώς και πάνω σε τι συνδιασκέφτηκαν τόσοι άνθρωποι ώστε το αποτέλεσμα να απηχεί σκέψη κοινή), οι γιγαντοοθόνες με τον μεγεθυμένο Αλέξη Τσίπρα στο βήμα (συμβολικά θα έλεγα ότι και η ίδια η Συνδιάσκεψη ήταν μια υπερμεγέθυνση), η διαμόρφωση της απέραντης σκηνής με το προεδρείο, ήταν αυτά που μου δημιούργησαν την ανατριχίλα. Γιατί ξεκάθαρα μού θύμισαν συνέδρια του ΠΑΣΟΚ στις πιο "ένδοξες" στιγμές του, που είδαμε πού οδήγησαν και το ΠΑΣΟΚ (πράγμα το οποίο ουδαμώς με αφορά, αντιθέτως μάλιστα επιχαίρω) και κυρίως τη χώρα. Την οδήγησαν στην τραγωδία και καταδίκασαν τον λαό της σε απηνή διωγμό. Προς τι όλη αυτή η ρηχή επίδειξη δημοκρατικού πλούτου;
Στα σοβαρά θέλουμε να πιστεύουμε ότι 3.000 άνθρωποι είναι δυνατόν να σκεφτούν ομού και να καταλήξουν σε συμπεράσματα τέτοια που θα ανατρέπουν καθεστώσες απόψεις και θα εκτινάσσουν το νέο πολιτικό σχήμα σε βαθύτερες θεωρήσεις; Η εμπειρία έχει δείξει ότι ουδέποτε συνέβη κάτι τέτοιο. Τέτοιου είδους συνάξεις καταλήγουν πάντοτε -χωρίς ουδόλως να αμφισβητείται η πλούσια σκέψη, δηλαδή το πλήθος των μονολόγων που ακούστηκαν- στο χειροκρότημα ειλημμένων κατευθύνσεων με ελάχιστες και ως επί το πλείστον επουσιώδεις τροποποιήσεις. Έχω την πεποίθηση ότι η δημοκρατία είναι πολύπλοκη και επώδυνη διαδικασία, που δεν αναβαθμίζεται με ποσοτικές επιδείξεις δημοκρατικής ευαισθησίας. Φυσικά οι ποσότητες δημιουργούν ποιότητες, όπως μας δίδαξε η γιαγιά μας η διαλεκτική. Μόνο που η έννοια της ποιότητας δεν έχει αναγκαστικά θετικό πρόσημο. Πολλές φορές έχει αρνητικό, έως ολέθριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι χτες είχε 3.000 μέλη, που λέει ο λόγος. Πότε μεγάλωσε τόσο πολύ -εννοώ ως βάθος σκέψης, ως πολιτική οντότητα, ως αναγκαία συνθήκη- ώστε να χρειάζεται 3.000 εκπροσώπους των μελών του; Εδώ -και παρακαλώ να μην υπάρξει αναλογικότητα των όσων αισχρών είπε ο Φούχτελ για τους εργαζομένους στους ΟΤΑ-, στο πρόσφατο συνέδριο του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος στο Ανόβερο και με τα πληθυσμιακά δεδομένα της Γερμανίας, μετείχαν 1.000 όλοι κι όλοι σύνεδροι. Ποιο είναι, λοιπόν, το καινόν -και συμβολικά και πραγματικά- που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ όταν, στα προεόρτια των ιδρυτικών του βημάτων, μοιάζει να ενστερνίζεται την καταγωγική ανωμαλία ενός νεοπλουτικού δημοκρατισμού και την αρχέκακο πεπατημένη του κενού λόγου;
Αλλά, κι αν ακόμα τα αγνοήσουμε όλα αυτά, υπάρχει και κάτι που με συγκλόνισε αρνητικά. Εκείνο το "αριστίνδην". Εκείνο το βαθύτατα αντιδραστικό "αριστίνδην", που μετατρέπει σε θλιβερό πανηγυράκι όλη την πυροτεχνημένη επίδειξη δημοκρατίας. Αριστίνδην, λέει, μέλη της ΠΣΕ - Αριστίνδην; Τι θα πει αριστίνδην; Και τότε γιατί έγινε όλο αυτό το σκηνικό και όλη αυτή η κινητοποίηση; Μα τους επέλεξε, λέει, η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Τους διόρισε δηλαδή. Μπα; Αυτό είναι ο νέος πολιτικός λόγος και το ανατρεπτικό κόμμα; Είναι πολύ ανατρεπτικό, φαίνεται, να διορίζεις στην ψύχρα τα "φωτεινά μυαλά", που χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτα, και να αφήνεις στη βάσανο της κρίσεως τα ρετάλια. Και ποια είναι αυτή η Γραμματεία των 3.000 μελών που διορίζει σ' έναν ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ των 40.000 μελών; Άσε που διορίζουν τους εαυτούς τους, αφού οι περισσότεροι από τους "αριστίνδην" συμμετέχουν ήδη στα ανώτατα όργανα του κόμματος. Δεν είναι απλώς κάκιστη υπηρεσία σε μια προσπάθεια στην οποία απελπισμένα ελπίζει ο ελληνικός λαός. Είναι ντροπή. Γιατί απηχεί τη μαυρίλα των πιο οπισθοδρομικών στιγμών της ελληνικής Αριστεράς.
Είναι ντροπή και γι' αυτούς που διόρισαν και για τους "αριστίνδην" που διορίστηκαν και για τους υπόλοιπους που αποδέχτηκαν τους διορισθέντες. Εκλεγμένους και εκλέγοντες. Και το "ντροπή" παρακαλώ να μην εκληφθεί ως έκφραση οργής. Γιατί -κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι ένα βαθύτατα δυσοίωνο πολιτικό αποτέλεσμα. Και συγγνώμη κιόλας αν χαλάω τη γιορτή. Είναι που θυμάμαι τον Κάρολο Κουν που έλεγε "κάνουμε θέατρο ΓΙΑ την ψυχή μας". Εμείς, θα μου πεις, που δεν κάνουμε θέατρο, κάνουμε πολιτική. Αλίμονό μας, λοιπόν (άσε που θα πάρουμε κι άλλους πολλούς στο λαιμό μας), αν δεν κάνουμε πολιτική ΜΕ την ψυχή μας. Αυτό είναι το δύσκολο. Το "αριστίνδην" είναι, σχεδόν χυδαία, φτηνό.
Δικός σας πάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου