ΤΙ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ, τα προνόμια, τους κανόνες, τις απαγορεύσεις; Τι περιφρονεί όλα τούτα τα σπουδαιοφανή, τι είναι αυτό που τα περιπαίζει περιφρονητικά;
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους, έστω και για λίγο, να ξεφύγουν από τα στενά ιδεολογικά σύνορα τους, να αυτοσαρκαστούν, να δώσουν βαρύτητα στη στιγμή και όχι στη διάρκεια; Ποια είναι η δύναμη που τους ωθεί να υπερβούν τα βάσανα της κάθε μέρας και τη φτώχεια τους και το αδιέξοδο της περιορισμένης εμβελείας του νου τους; Τι βοηθάει τον άνθρωπο να ψάξει τον εαυτό του, να γίνει ο εαυτός του, να είναι ο εαυτός του; Ποιος δαίμονας του αφαιρεί τη διάθεση για ανούσιες ερωτήσεις, για αδιέξοδες προσδοκίες; Τι τον απαλλάσσει από ανουσίους προβληματισμούς για το μέλλον των παιδιών του, του δικού του, του κόσμου;
Ποιος αέρας φυσάει στα μυαλά του και τα αποκαθαίρει από κάθε μαθηματική εξίσωση; Τι τον γαληνεύει και τον μετουσιώνει σε ζώσα ύπαρξη; Ποια κύτταρα τον ξεσηκώνουν και προκαλούν ανωφελούς σπασμούς στο σώμα του; Ποια γλώσσα τον κάνει άφωνο και τόσο εύγλωττο συνάμα; Ποια αύρα τον αναγκάζει να υπερυψούται και να στροβιλίζεται σε άγνωστες για την καθημερινότητα περιοχές; Ποιο υλικό του καθαρίζει το μέτωπο και την ψυχή σχεδόν την ίδια στιγμή; Ποιός πολιτισμός, ποιο κάλλος τον οδηγεί στην ομορφιά της ελεύθερης βούλησης, στον μυχό των πρωταρχών του είδους, στην αμηχανία της επιστήμης, στον εκστασιασμό της μουσικής;
Τι καθιστά άνθρωπο τον άνθρωπο, σε συνθήκες ασφυκτικές και αλλοπρόσαλλες; Γιατί φαίνεται αντισυμβατικός ενώ δεν είναι; Γιατί δεν τον ενδιαφέρει η φιλοσοφία και η πολιτική αλλά υποκλίνεται στη (βαθιά) σοφία των διπλανών του; Γιατί, ενώ αρνείται την Ιστορία, φαντάζει μεγαλοπρεπώς ιστορικός; Πώς γίνεται να θεωρείται μικρόνους ή υποχθόνιος και έξαιφνης να μετατρέπεται σε «θεϊκή» μορφή; Πώς είναι δυνατόν να μεταμορφώνεται χωρίς να το επιδιώκει; Τι, ακριβώς, τον καθιστά όμορφο και ξεχωριστό (και εντυπωσιακό); Ποια φλόγα τον πυρπολεί και λάμπει ολόκληρος; Ποια θερμοκρασία ζεσταίνει το αίμα του και διαχέει το πορφυρούν στην επικοινωνιοσφαίρα; Ποιοι σπασμοί γλυκαίνουν το σώμα του, τις ρυτίδες του και εξορίζουν τις ατέλειές του; Ποιός ζωγράφος να μπορέσει να αποτυπώσει στον καμβά το πρόσωπο του, την ελευθερία του; Ποιος φωτογράφος να απαθανατίσει τον μυϊκό χορό του βλέμματός του; Γιατί παραμένει αυτόνομος, ανεξάρτητος, μοναδικός, αχειραγώγητος; Γιατί η εξουσία τα χάνει αντικρίζοντάς τον; Τι είναι αυτό που τον κάνει να μοιάζει με παιδί χωρίς να είναι;
ΥΓ.: Δεν είναι ο έρωτας (θα μπορούσε, μιας και είναι η απάντηση σε όλα, αλλά ταυτόχρονα είναι και η ερώτηση…). Το γέλιο είναι η απάντηση, όσο και αν κούρασαν οι ερωτήσεις.
gstamatopoulos@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου