Άλλη μια ουράνια
μέρα! Άλλη μια ευτυχισμένη μέρα! Κι ας κοντεύει να μας πνίξει αυτό το
πελώριο βουνό από “σκουπίδια” που θέλει να μας βουλιάξει
στο βάλτο της
απραξίας και της αδράνειας.
Σκουπίδια από χρέη, φόρους, αντάρτες δήμαρχους και μη, ανίκανους και λαμόγια πολιτικούς, συμφέρουσες φιλίες και ανεξόφλητους έρωτες. Προσπαθούμε, ως άλλη Ουϊνι, να ακονίσουμε το πνεύμα μας (πριν το παραδώσουμε) επιτελώντας εργασίες άσκοπες, ξεστομίζοντας φράσεις ανούσιες χωρίς ειρμό, για όποιον δεν γνωρίζει και για όποιον δεν αντιλαμβάνεται! Ίσως και για μας να μην έχουν κανένα νόημα πια όπως παλιά, αλλά η συνεχής επανάληψή τους αναπαράγει ένα πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν, βοηθώντας μας να αντιμετωπίσουμε το επερχόμενο μέλλον.
Δεν είναι ότι αδυνατούμε, είναι ότι ακούσια αρνιόμαστε! Μια άρνηση απέναντι σε κάθε τι που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία καταστροφικό ή τεχνηέντως αστραφτερό και ανεπανάληπτο! Είναι από εκείνες τις μέρες που η σκέψη καταλαμβάνει ολόκληρο το είναι, που η σκέψη αναλαμβάνει το ρόλο της πράξης μέσα στην απόλυτη απραξία που την χαρακτηρίζει.
Μπορούμε και το κάνουμε ευθαρσώς (ή θρασυδείλως) να σκεφτόμαστε ασίγαστα για μέρες ολόκληρες, να σκεφτόμαστε άτακτα και ακούραστα. Να στεκόμαστε ώρες ολόκληρες μπροστά στο θηριώδες πληκτρολόγιο και τη γιγαντιαία οθόνη του δαιμονισμένου laptop μας και να μην μπορούμε να κάνουμε φράσεις τις λάθρες σκέψεις μας. Μπορούμε να βρίσκουμε άλλοθι και δικαιολογίες για να αποφύγουμε οτιδήποτε συγγενεύει με αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε. Και μόνο αυτή η λέξη καθιστά την κάθε ενέργειά μας a priori άκυρη και άγευστη!
Είναι μέρες που ό,τι κι αν κάνουμε καταλήγει να είναι ανόητο, αμφίσημο και ποταπό! Είμαστε καλοί μόνο για ύπνο. Οι καναπέδες γίνονται μέρη καθαγίασης και ο ύπνος τελετουργία! Προσωπικά δεν σταματώ ακόμα και σε αυτούς τους μικρούς διακοπτόμενους, αμέτρητους μέσα στη μέρα ,μικρούς υπνάκους, να σκέφτομαι για το τι θα ΕΠΡΕΠΕ να κάνω και δεν το κάνω, όχι από αντίδραση αλλά γιατί απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!
Κοιμάμαι σκεπτόμενος και σκέπτομαι κοιμώμενος σε μια ατέρμονη εναλλαγή αυτών των συγγενικών καταστάσεων! Κι ακόμα όταν επιχειρώ να γράψω κάτι... οτιδήποτε, είναι περισσότερο σαν όνειρο με εφιαλτικές προεκτάσεις παρά σαν μια πραγματική πραγματικότητα!
Αναπολώ το παλιό στυλ, τις παλιές μέρες. Αν και όλο πιο αχνά φτάνουν στη μνήμη μου πια. Τις περισσότερες φορές, απλώς κλείνω τα μάταια και περιμένω να έρθει η μέρα, η ευτυχισμένη μέρα, the happy day! Τη βλέπω στον ορίζοντα όσο κι αν το οπτικό μου πεδίο περιορίζεται από το σωρό των “σκουπιδιών” όσο κι αν το μυαλό μου βαλτώνει στο έλος της άπρακτης σκέψης! Δεν έχει σημασία αν ερεθίζομαι από τα υγρά φυτά που δόλια μπλέκονται στα πόδια μου και με κρατούν ακίνητο, δεν έχει σημασία που οι οργασμοί είναι αλλεπάλληλοι και συνεχώς εντονότεροι. Πάντα ελπίζω σε αυτή την ευτυχισμένη μέρα της αποκόλλησης από την τωρινή μου “ευτυχία”! Ανευχαρίστητη αυτή η ανθρώπινη φυλή... ναι το έχω ξαναπεί!
Και πάντα κάθε πρωί η ίδια βασανιστική ερώτηση: Να βουρτσίσω και να χτενίσω τα μαλλιά ή τα μυαλά μου; Μυαλά ή μαλλιά; Τι θα λέγαμε μιλώντας για τις τρίχες μας άραγε; Δεν μπορώ να δώσω ποτέ ικανοποιητική απάντηση. Είναι από τις ερωτήσεις που με κάνουν ενίοτε, αν και σπάνια, να αποφεύγω να χτενιστώ το πρωί μην τυχόν και χάσω κάποια τρίχα από τα μυαλά μου (ή τα μαλλιά μου;) και καταστεί αδύνατη οποιαδήποτε επανάκληση ή ανάκληση (πε)περασμένης σκέψης. Σκέψης που τρέμω μην τυχόν και χαθεί κάπου στο πάτωμα ή στο σιφόνι του νιπτήρα. Είναι κάτι που με δυσκολία θα αποδεχόμουν ως ατυχές γεγονός τουτέστιν ατύχημα! Χτενίζομαι μόνο όταν θέλω να ξεχάσω και τελευταία γίνεται όλο και συχνότερα!
Και οι λέξεις κάθε μέρα όλο και λιγοστεύουν! Οι λέξεις, τα λόγια φθίνουν, αδυνατίζουν, εξασθενούν, εξαντλούνται, τελειώνουν, οι λέξεις φθείρονται, μυούνται, εξαντλούνται, εγκαταλείπουν, οι λέξεις σε παρατούν. Ναι, υπάρχουν είναι φορές που και ακόμα αυτές σε εγκαταλείπουν!
Είναι κι αυτή η διάχυτη θλίψη παντού, ακόμα κι αν την παραβλέπουμε, ακόμα κι αν αρνιόμαστε ότι υπάρχει. Κυρίως η θλίψη μετά τη σεξουαλική πράξη! Κυρίως αυτή!
Ευτυχώς υπάρχει η «τσάντα» με τα πράγματα. Πράγματα που πρέπει να κάνω, πράγματα που θέλω να κάνω, πράγματα που αναγκάζομαι να κάνω! Χιλιάδες πράγματα, άνθρωποι, σχέσεις, αισθήματα, συναισθήματα που με κρατάνε ζωντανό και σε εγρήγορση!
Άλλη μια ευτυχισμένη μέρα, λοιπόν!
Ακόμα μια ωραία μέρα!
Μέχρι στιγμής!
ΥΓ. Οι “Ευτυχισμένες μέρες” του Μπέκετ, μετά από τόσα χρόνια ακόμα με συντροφεύουν... που και που μού αποκαλύπτουν κρυμμένες πτυχές, με οδηγούν σε αφανέρωτους δρόμους και μου επιβεβαιώνουν το άχρονο ή το διαχρονικό της καθάριας σκέψης!
Σκουπίδια από χρέη, φόρους, αντάρτες δήμαρχους και μη, ανίκανους και λαμόγια πολιτικούς, συμφέρουσες φιλίες και ανεξόφλητους έρωτες. Προσπαθούμε, ως άλλη Ουϊνι, να ακονίσουμε το πνεύμα μας (πριν το παραδώσουμε) επιτελώντας εργασίες άσκοπες, ξεστομίζοντας φράσεις ανούσιες χωρίς ειρμό, για όποιον δεν γνωρίζει και για όποιον δεν αντιλαμβάνεται! Ίσως και για μας να μην έχουν κανένα νόημα πια όπως παλιά, αλλά η συνεχής επανάληψή τους αναπαράγει ένα πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν, βοηθώντας μας να αντιμετωπίσουμε το επερχόμενο μέλλον.
Δεν είναι ότι αδυνατούμε, είναι ότι ακούσια αρνιόμαστε! Μια άρνηση απέναντι σε κάθε τι που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία καταστροφικό ή τεχνηέντως αστραφτερό και ανεπανάληπτο! Είναι από εκείνες τις μέρες που η σκέψη καταλαμβάνει ολόκληρο το είναι, που η σκέψη αναλαμβάνει το ρόλο της πράξης μέσα στην απόλυτη απραξία που την χαρακτηρίζει.
Μπορούμε και το κάνουμε ευθαρσώς (ή θρασυδείλως) να σκεφτόμαστε ασίγαστα για μέρες ολόκληρες, να σκεφτόμαστε άτακτα και ακούραστα. Να στεκόμαστε ώρες ολόκληρες μπροστά στο θηριώδες πληκτρολόγιο και τη γιγαντιαία οθόνη του δαιμονισμένου laptop μας και να μην μπορούμε να κάνουμε φράσεις τις λάθρες σκέψεις μας. Μπορούμε να βρίσκουμε άλλοθι και δικαιολογίες για να αποφύγουμε οτιδήποτε συγγενεύει με αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε. Και μόνο αυτή η λέξη καθιστά την κάθε ενέργειά μας a priori άκυρη και άγευστη!
Είναι μέρες που ό,τι κι αν κάνουμε καταλήγει να είναι ανόητο, αμφίσημο και ποταπό! Είμαστε καλοί μόνο για ύπνο. Οι καναπέδες γίνονται μέρη καθαγίασης και ο ύπνος τελετουργία! Προσωπικά δεν σταματώ ακόμα και σε αυτούς τους μικρούς διακοπτόμενους, αμέτρητους μέσα στη μέρα ,μικρούς υπνάκους, να σκέφτομαι για το τι θα ΕΠΡΕΠΕ να κάνω και δεν το κάνω, όχι από αντίδραση αλλά γιατί απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!
Κοιμάμαι σκεπτόμενος και σκέπτομαι κοιμώμενος σε μια ατέρμονη εναλλαγή αυτών των συγγενικών καταστάσεων! Κι ακόμα όταν επιχειρώ να γράψω κάτι... οτιδήποτε, είναι περισσότερο σαν όνειρο με εφιαλτικές προεκτάσεις παρά σαν μια πραγματική πραγματικότητα!
Αναπολώ το παλιό στυλ, τις παλιές μέρες. Αν και όλο πιο αχνά φτάνουν στη μνήμη μου πια. Τις περισσότερες φορές, απλώς κλείνω τα μάταια και περιμένω να έρθει η μέρα, η ευτυχισμένη μέρα, the happy day! Τη βλέπω στον ορίζοντα όσο κι αν το οπτικό μου πεδίο περιορίζεται από το σωρό των “σκουπιδιών” όσο κι αν το μυαλό μου βαλτώνει στο έλος της άπρακτης σκέψης! Δεν έχει σημασία αν ερεθίζομαι από τα υγρά φυτά που δόλια μπλέκονται στα πόδια μου και με κρατούν ακίνητο, δεν έχει σημασία που οι οργασμοί είναι αλλεπάλληλοι και συνεχώς εντονότεροι. Πάντα ελπίζω σε αυτή την ευτυχισμένη μέρα της αποκόλλησης από την τωρινή μου “ευτυχία”! Ανευχαρίστητη αυτή η ανθρώπινη φυλή... ναι το έχω ξαναπεί!
Και πάντα κάθε πρωί η ίδια βασανιστική ερώτηση: Να βουρτσίσω και να χτενίσω τα μαλλιά ή τα μυαλά μου; Μυαλά ή μαλλιά; Τι θα λέγαμε μιλώντας για τις τρίχες μας άραγε; Δεν μπορώ να δώσω ποτέ ικανοποιητική απάντηση. Είναι από τις ερωτήσεις που με κάνουν ενίοτε, αν και σπάνια, να αποφεύγω να χτενιστώ το πρωί μην τυχόν και χάσω κάποια τρίχα από τα μυαλά μου (ή τα μαλλιά μου;) και καταστεί αδύνατη οποιαδήποτε επανάκληση ή ανάκληση (πε)περασμένης σκέψης. Σκέψης που τρέμω μην τυχόν και χαθεί κάπου στο πάτωμα ή στο σιφόνι του νιπτήρα. Είναι κάτι που με δυσκολία θα αποδεχόμουν ως ατυχές γεγονός τουτέστιν ατύχημα! Χτενίζομαι μόνο όταν θέλω να ξεχάσω και τελευταία γίνεται όλο και συχνότερα!
Και οι λέξεις κάθε μέρα όλο και λιγοστεύουν! Οι λέξεις, τα λόγια φθίνουν, αδυνατίζουν, εξασθενούν, εξαντλούνται, τελειώνουν, οι λέξεις φθείρονται, μυούνται, εξαντλούνται, εγκαταλείπουν, οι λέξεις σε παρατούν. Ναι, υπάρχουν είναι φορές που και ακόμα αυτές σε εγκαταλείπουν!
Είναι κι αυτή η διάχυτη θλίψη παντού, ακόμα κι αν την παραβλέπουμε, ακόμα κι αν αρνιόμαστε ότι υπάρχει. Κυρίως η θλίψη μετά τη σεξουαλική πράξη! Κυρίως αυτή!
Ευτυχώς υπάρχει η «τσάντα» με τα πράγματα. Πράγματα που πρέπει να κάνω, πράγματα που θέλω να κάνω, πράγματα που αναγκάζομαι να κάνω! Χιλιάδες πράγματα, άνθρωποι, σχέσεις, αισθήματα, συναισθήματα που με κρατάνε ζωντανό και σε εγρήγορση!
Άλλη μια ευτυχισμένη μέρα, λοιπόν!
Ακόμα μια ωραία μέρα!
Μέχρι στιγμής!
ΥΓ. Οι “Ευτυχισμένες μέρες” του Μπέκετ, μετά από τόσα χρόνια ακόμα με συντροφεύουν... που και που μού αποκαλύπτουν κρυμμένες πτυχές, με οδηγούν σε αφανέρωτους δρόμους και μου επιβεβαιώνουν το άχρονο ή το διαχρονικό της καθάριας σκέψης!
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου