«Κλείστε τις τηλεοράσεις!». Είναι, νομίζω, η
πιο επιτυχημένη προεκλογική ατάκα του Αλέξη Τσίπρα, που αλωνίζει απ'
άκρη σ' άκρη τη χώρα, μιμούμενος, ατυχώς, όλο και περισσότερο τον (ένα,
ανεπανάληπτο και μέγιστο λαοπλάνο) Αντρέα...
Την πατήσαμε χοντρά όσοι δεν πήραμε
τοις μετρητοίς την προτροπή του και ξημεροβραδιαζόμαστε μαζοχιστικά
μπροστά στη μικρή οθόνη. Λουζόμαστε ανηλεώς:Το, χωρίς προηγούμενο, φιλοκυβερνητικό παραλήρημα όλων, ανεξαιρέτως, των μεγάλων καναλιών. Τον Αντ. Σαμαρά κάθε που αυτολιβανίζεται (ότι λ.χ. εμπέδωσε στους Ελληνες το αίσθημα ασφάλειας, την αισιοδοξία και την ελπίδα και ότι η ευτυχέστερη στιγμή της πρωθυπουργικής θητείας του ήταν όταν βγήκαμε... στις αγορές!). Τον Ευ. Βενιζέλο να απειλεί θρασύτατα τους ψηφοφόρους ότι λιμοί, λοιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί θα σαρώσουν ό,τι άφησε ακόμη όρθιο η μνημονιακή λαίλαπα, έτσι και πατώσει, όπως του πρέπει, στις κάλπες. Τον Π. Καμμένο, προσωποποίηση της ευζωίας, να καταμετρά επιμελώς τους τραγικούς αυτόχειρες της κρίσης -ξεπέρασαν ήδη τους 6.000... Τους υπόδικους χρυσαυγίτες βουλευτές, που διστάζουν τώρα να λιντσάρουν μετανάστες, να αλληλοσπαράσσονται κανιβαλικά...
Τον Φώτη Κουβέλη, που δεν θέλει σήμερα συνταγματική αναθεώρηση και αντ' αυτής καταθέτει πέντε σοβαρές (και σωστές) προτάσεις, άμεσα εφαρμόσιμες, χωρίς και να εξηγεί πώς και πότε επιτέλους θα γλιτώσει ο τόπος από το διαβόητο άρθρο 86, που διασφαλίζει την ποινική ασυλία των υπουργών -άρα και την εσαεί ατιμωρησία της άθλιας και κλεπτομανούς συντεχνίας των πολιτικών. Τον από μηχανής θεό στο πολιτικό θέατρο Στ. Θεοδωράκη να κομπάζει πως, όταν επισκέφθηκε το Ευρωκοινοβούλιο, όλες οι πτέρυγες ξεστόμισαν ένα «ουφ...» ανακούφισης που, επιτέλους, βρήκαν Ελληνα πολιτικό για να συζητήσουν σοβαρά! Και επειδή με τον συμπαθή Δ. Κουτσούμπα αλλάζεις κανάλι, για να μην ξανακούσεις το ίδιο μονότονο τροπάρι, που μηρυκάζει διαρκώς, επιλέγουμε από το ΚΚΕ τη Λιάνα Κανέλλη έξαλλη (πώς το 'παθε) να κραδαίνει το... σφυροδρέπανο πάνω από τις τορνευτές καμπύλες της Ιταλίδας συντρόφισσας Πάολας, που σαγηνεύει πειστικότατα τους Ευρωπαίους να ψηφίσουν... Τσίπρα.
Μέσα σ' αυτή την παραζάλη αδυνατώ να προσθέσω άλλη μία περισπούδαστη «ανάλυση» περί τα εκλογικά...
Θα αφηγηθώ, έτσι, μια αληθινή ιστοριούλα, συναφή κι ίσως διδακτική: Τη μακρινή εποχή της ευμάρειας, που επέτρεπε να σκαρώνουμε κάνα γλεντάκι στο σπίτι και συγκεκριμένα στις 21 Μαΐου 1990, γιόρταζε η γυναίκα μου. Σε μία από τις φορές που χτύπησε το κουδούνι και άνοιξα την πόρτα, είχα μπροστά μου, κεφάτο και διαχυτικό, τον αξέχαστο Αντώνη Τρίτση.
Σαν σε αναλαμπή μου 'ρθε το καλωσόρισμα:
«Γεια σου, δήμαρχε!».
«Τι 'ναι αυτά, ρε, πού λες;».
«Τώρα που το ακούω, μου αρέσει και το ξαναλέω πιο φωναχτά: γεια σου, δήμαρχε!».
Ο Αντώνης είχε προχωρήσει σε άλλες αγκαλιές, όταν με πλεύρισε η Μαρία Δαμανάκη, τότε ηγετικό στέλεχος του Συνασπισμού:
«Είσαι με τα καλά σου να θέλεις τον Τρίτση δήμαρχο της Αθήνας; Αυτός είναι κουζουλός...».
«Ενας λόγος παραπάνω, μπας και κάτι διορθώσει στο χάλι που την κατάντησαν οι φρόνιμοι...».
Ετσι όπως το «γεια σου, δήμαρχε» έκανε το γύρο, έφτασε και στα αυτιά της πανέξυπνης και πολιτικά πολύπειρης Πανδώρας Τσαλδάρη, που έσπευσε να το μεταφέρει στον άντρα της Νανά Τσαλδάρη, τότε πρόεδρο της Βουλής.
«Η ιδέα του Γιώργου σάς λύνει το πρόβλημα πώς θα αντιμετωπίσετε κοτζάμ Μελίνα για τη δημαρχία της Αθήνας: Τρίτσης!».
Μόλις ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ εχρίσθη από τη Ν.Δ. υποψήφιος, μου τηλεφώνησε:
«Με έβαλες στο χορό, θα χορέψεις μαζί μου...».
«Με κομματικό χρίσμα στην πλάτη σου; Οχι, αδελφέ. Κάθε τόσο γράφω ότι κομματισμός και δημοσιογραφία δεν πάνε μαζί...».
«Θα σε πείσω! Ραντεβού αύριο το πρωί».
Βρεθήκαμε χαράματα, στις 6.30, στα γραφεία της «Ε» (Κολοκοτρώνη). Και ξεκινήσαμε ένα τετράωρο ποδαρόδρομο στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Κάθε τόσο επέλεγε το σημείο να 'ναι πανοπτικό, στύλωνε τα πόδια σε διάσταση, τέντωνε το γυμνασμένο κορμί του, έκλεινε τα μάτια και μου 'λεγε:
«Πες μου με κάθε λεπτομέρεια τι βλέπεις γύρω σου».
Ελεγα, επιμελέστατα, εγώ. Οταν τελείωνε η περιγραφή, άνοιγε τα μάτια και έδειχνε ολόγυρα: Εδώ θα γίνει αυτό, εκείνο εκεί... Μέγας οραματιστής, είχε κατά νου ολοκληρωμένη την εικόνα μιας αναπλασμένης Αθήνας. Ο μακράν καλύτερος υπουργός Περιβάλλοντος Αντώνης Τρίτσης δεν ευτύχησε ως δήμαρχος, εκλεγμένος από συνειδητοποιημένους πολίτες όλου του φάσματος. Δεν πρόλαβε να δημιουργήσει: Εμεινε δήμαρχος μόλις 15 μήνες. Τον χάσαμε, η Αθήνα τον έχασε, στα 55 του...
Πρότυπο ο Τρίτσης, ιδιαίτερα σ' αυτές τις αυτοδιοικητικές κάλπες, για να προσέλθουμε με περιβαλλοντικά, πρωτίστως, κριτήρια. Για να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατόν από τις παραλίες και όλο τον φυσικό πλούτο μας, που έχουν βάλει αδίστακτα στο στόχαστρο οι κυβερνώντες. Για να φανεί και στις κάλπες και να φουντώσει η λαϊκή αντίσταση στη Χαλκιδική, με τις Σκουριές σύμβολο, στην Κρήτη για τα χημικά της Συρίας, στην τσιμεντούπολη Αθήνα για το Ελληνικό και το θαλάσσιο μέτωπο, στη Θεσσαλονίκη για το νερό, στην Κέρκυρα για τον Ερημίτη και παντού στο ρημαγμένο τόπο μας, που του δίνουν τώρα οι ανεγκέφαλοι τη χαριστική βολή. Για να μην ντρεπόμαστε τα παιδιά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου