του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Πώς μπορεί να πιστωθεί ή να χρεωθεί η νίκη ή η ήττα στις επερχόμενες εκλογές, όταν ένα σοβαρό τμήμα του κόσμου, περιθωριοποιημένο οικονομικά και εργασιακά, δεν εκφράζεται πολιτικά; Το συγκεκριμένο τμήμα κλείνει το τηλέφωνο στους δημοσκόπους, δεν μετακινείται, δεν εκδηλώνεται.
Πέρασε από το σημείο της οργής και της (θνησιγενούς) πλατείας στο σημείο της κάμψης και της εσωστρεφούς ηττοπάθειας. Εχει στείλει άπειρα βιογραφικά, έχει πάει σε άπειρους γνωστούς ή «φίλους μιας φίλης». Τίποτα. Δεν περιμένει κάτι απέξω, κάτι πολιτικά αποτελεσματικό.
Δεν αντέχει τον δημόσιο λόγο, την πολιτική διαφήμιση, το μαζικό e-mail, τις έγχρωμες φάτσες -αισθητικής ψησταριάς- που κυκλοφορούν. Τους θεωρεί όλους ίδιους, συστημικούς, χωμένους. Η μάχη έχει χαθεί για αυτό το είδος πολίτη. Δεν ακούει, δεν κερδίζεται. Είχε την ψευδαίσθηση ενός πολιτικού ζάπινγκ που θα αντικαθιστούσε τους «κακούς» με «καλούς». Δεν συνέβη. Ενοχοποιεί για αυτό όχι μόνο τη εξουσία με τα δακρυγόνα, αλλά και την αντιπολίτευση με την αναποτελεσματικότητα. «Δεν φεύγουν αυτοί, αλλά κι εσείς δεν μπορείτε να τους διώξετε».
Μια ενοχοποιητική ισοδυναμία που πριν από τη βλάβη στη μία ή την άλλη πλευρά, την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, εξαρθρώνει τις πολιτικές προϋποθέσεις της πολιτικής. Ούτε το ΚΚΕ, ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε οι άλλοι γλιτώνουν από αυτήν τη διαβρωτική ακύρωση.
Δυστυχώς αυτό το στοιχείο εσωτερικής αποδόμησης το πολιτικό σύστημα δεν το βλέπει. Τα κόμματα προσπαθούν να απευθυνθούν, ξεπερνώντας αυτήν τη διευρυνόμενη μαύρη τρύπα, του πολιτικά άγλωσσου, ανέκφραστου, συρρικνωμένου ιδιώτη. Ποιον ευνοεί αυτή η αφαίρεση; Την οικονομία, τον παραγωγικά έξυπνο και μαχητή πολίτη, την πολιτική ανάλυση, τους αγώνες, την ευστάθεια;
Ευνοεί την οφθαλμαπάτη. Ολόκληρο το πολιτικό αφήγημα συντάσσεται με ισχυρά στοιχεία σεναρίου, υπεκφυγής, μύθου, αοριστίας, ακυρολεξίας. Ταυτολογίες, αναγωγή σε ένα γενικό καλό ή δαιμονικό κακό κ.λπ. Επειδή πρόκειται για μη ανάλυση της πραγματικότητας, αλλά για συρραφή επιθυμιών και ονειρώξεων, διαφημιστικών και πολιτικά ορθών στερεοτύπων, η κατανομή δυνάμεων και ποσοστών θα είναι παροδική - ούτως ή άλλως δεν είναι πολιτικά επιχειρησιακή. Η φυγή στη μυθιστορία είναι το συμμετρικό πρόσωπο του τέρατος μιας ευνοιοκρατικής γραφειοκρατίας που δεν παράγει, ούτε οραματίζεται, αλλά σιτίζεται.
dsevastakis@arch.ntua.gr
Πώς μπορεί να πιστωθεί ή να χρεωθεί η νίκη ή η ήττα στις επερχόμενες εκλογές, όταν ένα σοβαρό τμήμα του κόσμου, περιθωριοποιημένο οικονομικά και εργασιακά, δεν εκφράζεται πολιτικά; Το συγκεκριμένο τμήμα κλείνει το τηλέφωνο στους δημοσκόπους, δεν μετακινείται, δεν εκδηλώνεται.
Πέρασε από το σημείο της οργής και της (θνησιγενούς) πλατείας στο σημείο της κάμψης και της εσωστρεφούς ηττοπάθειας. Εχει στείλει άπειρα βιογραφικά, έχει πάει σε άπειρους γνωστούς ή «φίλους μιας φίλης». Τίποτα. Δεν περιμένει κάτι απέξω, κάτι πολιτικά αποτελεσματικό.
Δεν αντέχει τον δημόσιο λόγο, την πολιτική διαφήμιση, το μαζικό e-mail, τις έγχρωμες φάτσες -αισθητικής ψησταριάς- που κυκλοφορούν. Τους θεωρεί όλους ίδιους, συστημικούς, χωμένους. Η μάχη έχει χαθεί για αυτό το είδος πολίτη. Δεν ακούει, δεν κερδίζεται. Είχε την ψευδαίσθηση ενός πολιτικού ζάπινγκ που θα αντικαθιστούσε τους «κακούς» με «καλούς». Δεν συνέβη. Ενοχοποιεί για αυτό όχι μόνο τη εξουσία με τα δακρυγόνα, αλλά και την αντιπολίτευση με την αναποτελεσματικότητα. «Δεν φεύγουν αυτοί, αλλά κι εσείς δεν μπορείτε να τους διώξετε».
Μια ενοχοποιητική ισοδυναμία που πριν από τη βλάβη στη μία ή την άλλη πλευρά, την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, εξαρθρώνει τις πολιτικές προϋποθέσεις της πολιτικής. Ούτε το ΚΚΕ, ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε οι άλλοι γλιτώνουν από αυτήν τη διαβρωτική ακύρωση.
Δυστυχώς αυτό το στοιχείο εσωτερικής αποδόμησης το πολιτικό σύστημα δεν το βλέπει. Τα κόμματα προσπαθούν να απευθυνθούν, ξεπερνώντας αυτήν τη διευρυνόμενη μαύρη τρύπα, του πολιτικά άγλωσσου, ανέκφραστου, συρρικνωμένου ιδιώτη. Ποιον ευνοεί αυτή η αφαίρεση; Την οικονομία, τον παραγωγικά έξυπνο και μαχητή πολίτη, την πολιτική ανάλυση, τους αγώνες, την ευστάθεια;
Ευνοεί την οφθαλμαπάτη. Ολόκληρο το πολιτικό αφήγημα συντάσσεται με ισχυρά στοιχεία σεναρίου, υπεκφυγής, μύθου, αοριστίας, ακυρολεξίας. Ταυτολογίες, αναγωγή σε ένα γενικό καλό ή δαιμονικό κακό κ.λπ. Επειδή πρόκειται για μη ανάλυση της πραγματικότητας, αλλά για συρραφή επιθυμιών και ονειρώξεων, διαφημιστικών και πολιτικά ορθών στερεοτύπων, η κατανομή δυνάμεων και ποσοστών θα είναι παροδική - ούτως ή άλλως δεν είναι πολιτικά επιχειρησιακή. Η φυγή στη μυθιστορία είναι το συμμετρικό πρόσωπο του τέρατος μιας ευνοιοκρατικής γραφειοκρατίας που δεν παράγει, ούτε οραματίζεται, αλλά σιτίζεται.
dsevastakis@arch.ntua.gr
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου