Περίπτερο της Ανοιχτής Πόλης. Bράδυ Κυριακής, ώρα 10.00. Αν κάτι μπορώ να κάνω σε αυτό το σύντομο σημείωμα, είναι να μεταφέρω το κλίμα, τη θερμοκρασία, και κάποιες πρώτες σκέψεις. Θερμοκρασία (πολιτική) υψηλή, αναβρασμός. Κόσμος, πολύς, κόσμος της Αριστεράς παλιός και νεότερος. Και χαρά, μεγάλη χαρά.
Χαρά, όχι μόνο για το αποτέλεσμα, για το ότι ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης - σε πείσμα των δημοσκοπήσεων, σε πείσμα των media που προμοτάριζαν με κάθε τρόπο τον συνδυασμό Καμίνη και το έδειχναν μπροστά με κάμποσες μονάδες -είναι δίπλα-δίπλα με τον Καμίνη- ούτε μόνο για τη σαφή υπεροχή της Ρένας Δούρου - και πάλι σε πείσμα των «συνήθων υπόπτων». Αλλά και γιατί αυτή η μεγάλη πολιτική επιτυχία επιβεβαιώνει ότι μια καμπάνια μπορεί να είναι ριζοσπαστική, αριστερή, ανθρώπινη, μαχητική, κινηματική και ταυτόχρονα να κερδίζει. Μια επιτυχία λοιπόν που έρχεται ως επιβράβευση ενός αγώνα έντιμου, ωραίου, αριστερού. Και νικηφόρου. Χαρά, λοιπόν, μεγάλη χαρά, που σκιάζεται όμως. Και από τα ποσοστά Κασιδιάρη-Παναγιώταρου, αλλά και από το ότι ο σπουδαίος, ο λαμπρός αγώνας που έδωσαν οι σύντροφοι του Λιμανιού της Αγωνίας στον Πειραιά δεν δικαιώθηκε στην κάλπη, από την επέλαση Μαρινάκη, με όλο το ζοφερό σύμπλεγμα Ακροδεξιάς - χειραγώγησης - συμφερόντων.
Μερικές πρώτες σκέψεις λοιπόν:
α) Η κυβέρνηση έκανε ένα σωρό μανούβρες, με βασική την παράνομη μετάθεση των ευρωεκλογών τη δεύτερη Κυριακή, με έναν προφανή και ευτελή στόχο: να ανακόψει το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενη τις ιδιομορφίες των αυτοδιοικητικών εκλογών. Δεν της βγήκε. Και σε αυτό συνετέλεσε αποφασιστικά η επίδοση Σακελλαρίδη και Δούρου.
β) Το ποσοστό της Χρυσής Αυγής, σε Αθήνα και Αττική, είναι ασφαλώς ανησυχητικό. Και αποτελεί μέγα πολιτικό πρόβλημα ότι παρά την ποινική της δίωξη κατέγραψε τέτοια ποσοστά, επιβεβαιώνοντας ότι δεν αρκούν μόνο οι διώξεις. Δεν αρκούν, ωστόσο είναι απαραίτητες. Όχι μόνο για να μη θρηνούμε νεκρούς, αλλά και γιατί, αν σκεφτούμε το κλίμα και τη δυναμική πριν τη δολοφονία Φύσσα, η σημερινή εικόνα (με τα ισχυρά ποσοστά σε Αθήνα και Αττική, αλλά όχι πανελλαδικά) δεν έχει καμιά σχέση με τη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα όπως περίπου συνέβαινε πριν τον Σεπτέμβριο.

γ) Η μάχη του Πειραιά ήταν μάχη για τη δημοκρατία, λέγαμε. Άρα και η επικράτηση Μώραλη - Μαρινάκη δεν είναι μόνο ήττα του Λιμανιού και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα ήταν το λιγότερο. Είναι ήττα της δημοκρατίας και της πολιτικής. Όποιος δεν το βλέπει, νομίζω ότι εθελοτυφλεί.
δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από την ισχνή καταγραφή ή και αποτυχία των υπόλοιπων πολιτικών παικτών, αναδεικνύεται στον βασικό αντίπαλο της κυβέρνησης και της μνημονιακής πολιτικής. Και ο μόνος που μπορεί να κερδίσει τη Ν.Δ. Ωστόσο, πρέπει να πούμε με ειλικρίνεια ότι τα αποτελέσματα σε όλη την Ελλάδα, σε δήμους και περιφέρειες, δεν ήταν αυτά που θα θέλαμε, δεν ήταν αυτά που θέλαμε. Και εδώ πρέπει να σκεφτούμε πολλά, όπως π.χ. το χάσμα Αττικής-επαρχίας που είδαμε στις διπλές εκλογές του 2012, τις μέτριες επιδόσεις σε φοιτητικούς ή επαγγελματικούς συλλόγους. Με άλλα λόγια, φαίνεται πώς η υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ στο κεντρικό πολιτικό δεν εκφράζεται (ακόμα;) στο τοπικό και το επιμέρους. Και γι' αυτό δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν δούμε μια περιφέρεια, όπου ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τρίτος, στις ευρωεκλογές να αναδεικνύει τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα.
ε) Οι ψήφοι δεν είναι ψυχρά νούμερα, δεν είναι σακιά με πατάτες. Παρά τις επιμέρους διαφορές, παρά τις νίκες που θέλαμε και δεν ήρθαν, υπάρχει μια πολιτική δυναμική. Κυριακή-κοντή γιορτή, εδώ θα είμαστε και την άλλη βδομάδα και διακινδυνεύω μια πρόβλεψη: η χθεσινή Κυριακή καταγράφει μια δυναμική που θα εκφραστεί σε μια μεγάλη νίκη στις ευρωεκλογές. Σε αυτόν τον αγώνα δεν είμαστε παρατηρητές και αναλυτές, είμαστε μαχητές. Όλοι και όλες στον αγώνα! Και με τη νίκη!