της Μαριας Καλαντζοπουλου, απο τις Οικοτριβες...
Με τα τρία νομοσχέδια του ΥΠΟΙΚ που κατατέθηκαν μέσα στο Πάσχα σε δημόσια διαβούλευση εξπρές, αποκαλύπτεται προκλητικά και απροσχημάτιστα,
το βασικό πρόγραμμα που συνέχει πιο ξεκάθαρα από ποτέ την ασκούμενη πολιτική από το 2010 μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα τα νομοσχέδια αυτά αφορούν: α) τον αιγιαλό, την παραλία, την όχθη και την παρόχθια ζώνη, β) τα διαφιλονικούμενα από καταπατητές «ιστορικούς» ή μη ακίνητα του δημοσίου και γ) τους όρους εξαγοράς αυτών των ακινήτων από τους καταπατητές.
Μολονότι η ιστορία δύο αιώνων νέου ελληνικού κράτους διακρίνεται από την ανοχή που δείχνει διαχρονικά το Δημόσιο σε καταπατήσεις και αυθαιρεσίες (ιδιαίτερα τις «μεγάλες») η πολιτική αυτή «παράδοση» παίρνει στις μέρες μας πρωτόγνωρες διαστάσεις. Με νομιμοποιητική βάση το «χρέος» και ομνύοντας στα τοτέμ των ιδιωτικών επενδύσεων και της «ανταγωνιστικότητας», το Δημόσιο παραιτείται με θόρυβο (και σύστημα), όχι μόνο από την προστασία αλλά και από την υπεράσπιση της δημόσιας γης. Οι νομοθέτες της «κρίσης», ξεκινώντας από τον θεμελιώδη νόμο για το ξεπούλημα και την άνευ όρων εκμετάλλευση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, τον Εφαρμοστικό του Μεσοπρόθεσμου ν. 3986/2011 όπως ισχύει, που δημιουργεί με τα ΕΣΧΑΔΑ «καθεστώς νόμιμης εξαίρεσης» για «μεγάλες» επενδύσεις σε δημόσια ακίνητα, κοπιάροντας στη συνέχεια με τα ΕΣΧΑΣΕ την ίδια συνταγή για τα μεγάλα ιδιωτικά ακίνητα, τη συνταγή δηλαδή υποχώρησης του κράτους και της νομιμότητας στις όποιες απαιτήσεις του «στρατηγικού» μεγαλοεπενδυτή (τις οποίες δια νόμου ταυτίζει με το «δημόσιο συμφέρον»), θεσμοθετώντας νόμους-τιμοκαταλόγους για τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων κτισμάτων και χρήσεων χωρίς κανένα κριτήριο περιβαλλοντικής επίπτωσης της αυθαιρεσίας, προσπερνώντας «από δεξιά» τον ορθολογισμό με το να κηρύξουν ξαφνικά ολόκληρη τη χώρα υπό άρον-άρον κτηματογράφηση χωρίς δημόσιες υπηρεσίες που να μπορούν να ελέγξουν, χωρίς κυρωμένους δασικούς χάρτες, χωρίς κυρωμένη γραμμή αιγιαλού και εκχωρώντας το σύνολο της αρμοδιότητας (και της γεωχωρικής πληροφορίας) αποκλειστικά σε μία Α.Ε., έρχονται με τα τρία αυτά νομοσχέδια του ΥΠΟΙΚ να αγγίξουν γκροτέσκ επίπεδα (ιερόσυλης σχεδόν) νομολογίας, εξαγριώνοντας πρωτοφανώς ευρύ πολιτικά φάσμα της κοινωνίας.
Το ότι το Δημόσιο, στο όνομα της «πάταξης της γραφειοκρατίας» επιβραβεύει τους καταπατητές δίνοντάς τους τη δυνατότητα να εξαγοράσουν τα καταπατημένα δημόσια ακίνητα με έκπτωση 50%, μοιάζει να μην σοκάρει και πολλούς. Το ότι όμως, ταυτόχρονα, το Δημόσιο τολμά να αυτοαναιρεθεί τόσο ακραία ώστε να νομιμοποιεί έναντι ανταλλάγματος και αδιακρίτως τα όποια εγκατεστημένα αυθαίρετα σε αιγιαλούς, παραλίες, όχθες και παρόχθιες ζώνες, το ότι δίνει σε ιδιώτες δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης αυτών των ζωνών καταργώντας έτσι τον από αιώνων δικαιικά κατοχυρωμένο κοινόχρηστο χαρακτήρα τους, το ότι αντιμετωπίζει τον αιγιαλό όχι ως προστατευτέο αντικείμενο, ούτε καν ως φυσικό στοιχείο ή φαινόμενο, αλλά ως μια οποιαδήποτε οριογραμμή οικοπέδου, το ότι καταργεί πρακτικά τη σκοπιμότητα καθορισμού φυσικής παραλίας, αυτά και πολλά άλλα κυριολεκτικά ανήκουστα μοιάζει να πείθουν και τον μέχρι σήμερα πιο ανυποψίαστο ότι έχουμε αλλάξει «παράδειγμα». Παράκτιες και παρόχθιες ζώνες, θυσιάζονται εν ψυχρώ σε ένα παταγωδώς χρεωκοπημένο μοντέλο «ανάπτυξης», ήδη δοκιμασμένο εντός και εκτός Ευρώπης που κληροδότησε κατεστραμμένους τόπους και τοπία. Για μικρές ή μεγάλες ιδιωτικές αρπαχτές, για περισσότερους πελάτες ή ψηφοφόρους, κατάλληλα διεφθαρμένους. Η ομολογία του ίδιου του Υπουργού στην επιστολή που συνοδεύει το νομοσχέδιο είναι κυνική: Μπροστά στην επιζητούμενη «απελευθέρωση» των αναπτυξιακών δυνατοτήτων των ακτών, κάθε έλεγχος από πλευράς Δημοσίου είναι «αναιτιολόγητη πολυπλοκότητα» και πρέπει να εξαφανιστεί.
Ήδη υπό το κράτος της γενικής κατακραυγής η δημόσια διαβούλευση παρατάθηκε για άλλες έντεκα μέρες. Ας είναι η υπεράσπιση της ακρογιαλιάς τελικά το ανάχωμα, το κρίσιμο έναυσμα για να αναλογιστούμε ως κοινωνία τι θέλουμε να σώσουμε, πώς θέλουμε να ορθοποδήσουμε και σε τι τόπο και με τι τρόπο θέλουμε να ζήσουμε.
ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
Με τα τρία νομοσχέδια του ΥΠΟΙΚ που κατατέθηκαν μέσα στο Πάσχα σε δημόσια διαβούλευση εξπρές, αποκαλύπτεται προκλητικά και απροσχημάτιστα,
το βασικό πρόγραμμα που συνέχει πιο ξεκάθαρα από ποτέ την ασκούμενη πολιτική από το 2010 μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα τα νομοσχέδια αυτά αφορούν: α) τον αιγιαλό, την παραλία, την όχθη και την παρόχθια ζώνη, β) τα διαφιλονικούμενα από καταπατητές «ιστορικούς» ή μη ακίνητα του δημοσίου και γ) τους όρους εξαγοράς αυτών των ακινήτων από τους καταπατητές.
Μολονότι η ιστορία δύο αιώνων νέου ελληνικού κράτους διακρίνεται από την ανοχή που δείχνει διαχρονικά το Δημόσιο σε καταπατήσεις και αυθαιρεσίες (ιδιαίτερα τις «μεγάλες») η πολιτική αυτή «παράδοση» παίρνει στις μέρες μας πρωτόγνωρες διαστάσεις. Με νομιμοποιητική βάση το «χρέος» και ομνύοντας στα τοτέμ των ιδιωτικών επενδύσεων και της «ανταγωνιστικότητας», το Δημόσιο παραιτείται με θόρυβο (και σύστημα), όχι μόνο από την προστασία αλλά και από την υπεράσπιση της δημόσιας γης. Οι νομοθέτες της «κρίσης», ξεκινώντας από τον θεμελιώδη νόμο για το ξεπούλημα και την άνευ όρων εκμετάλλευση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, τον Εφαρμοστικό του Μεσοπρόθεσμου ν. 3986/2011 όπως ισχύει, που δημιουργεί με τα ΕΣΧΑΔΑ «καθεστώς νόμιμης εξαίρεσης» για «μεγάλες» επενδύσεις σε δημόσια ακίνητα, κοπιάροντας στη συνέχεια με τα ΕΣΧΑΣΕ την ίδια συνταγή για τα μεγάλα ιδιωτικά ακίνητα, τη συνταγή δηλαδή υποχώρησης του κράτους και της νομιμότητας στις όποιες απαιτήσεις του «στρατηγικού» μεγαλοεπενδυτή (τις οποίες δια νόμου ταυτίζει με το «δημόσιο συμφέρον»), θεσμοθετώντας νόμους-τιμοκαταλόγους για τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων κτισμάτων και χρήσεων χωρίς κανένα κριτήριο περιβαλλοντικής επίπτωσης της αυθαιρεσίας, προσπερνώντας «από δεξιά» τον ορθολογισμό με το να κηρύξουν ξαφνικά ολόκληρη τη χώρα υπό άρον-άρον κτηματογράφηση χωρίς δημόσιες υπηρεσίες που να μπορούν να ελέγξουν, χωρίς κυρωμένους δασικούς χάρτες, χωρίς κυρωμένη γραμμή αιγιαλού και εκχωρώντας το σύνολο της αρμοδιότητας (και της γεωχωρικής πληροφορίας) αποκλειστικά σε μία Α.Ε., έρχονται με τα τρία αυτά νομοσχέδια του ΥΠΟΙΚ να αγγίξουν γκροτέσκ επίπεδα (ιερόσυλης σχεδόν) νομολογίας, εξαγριώνοντας πρωτοφανώς ευρύ πολιτικά φάσμα της κοινωνίας.
Το ότι το Δημόσιο, στο όνομα της «πάταξης της γραφειοκρατίας» επιβραβεύει τους καταπατητές δίνοντάς τους τη δυνατότητα να εξαγοράσουν τα καταπατημένα δημόσια ακίνητα με έκπτωση 50%, μοιάζει να μην σοκάρει και πολλούς. Το ότι όμως, ταυτόχρονα, το Δημόσιο τολμά να αυτοαναιρεθεί τόσο ακραία ώστε να νομιμοποιεί έναντι ανταλλάγματος και αδιακρίτως τα όποια εγκατεστημένα αυθαίρετα σε αιγιαλούς, παραλίες, όχθες και παρόχθιες ζώνες, το ότι δίνει σε ιδιώτες δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης αυτών των ζωνών καταργώντας έτσι τον από αιώνων δικαιικά κατοχυρωμένο κοινόχρηστο χαρακτήρα τους, το ότι αντιμετωπίζει τον αιγιαλό όχι ως προστατευτέο αντικείμενο, ούτε καν ως φυσικό στοιχείο ή φαινόμενο, αλλά ως μια οποιαδήποτε οριογραμμή οικοπέδου, το ότι καταργεί πρακτικά τη σκοπιμότητα καθορισμού φυσικής παραλίας, αυτά και πολλά άλλα κυριολεκτικά ανήκουστα μοιάζει να πείθουν και τον μέχρι σήμερα πιο ανυποψίαστο ότι έχουμε αλλάξει «παράδειγμα». Παράκτιες και παρόχθιες ζώνες, θυσιάζονται εν ψυχρώ σε ένα παταγωδώς χρεωκοπημένο μοντέλο «ανάπτυξης», ήδη δοκιμασμένο εντός και εκτός Ευρώπης που κληροδότησε κατεστραμμένους τόπους και τοπία. Για μικρές ή μεγάλες ιδιωτικές αρπαχτές, για περισσότερους πελάτες ή ψηφοφόρους, κατάλληλα διεφθαρμένους. Η ομολογία του ίδιου του Υπουργού στην επιστολή που συνοδεύει το νομοσχέδιο είναι κυνική: Μπροστά στην επιζητούμενη «απελευθέρωση» των αναπτυξιακών δυνατοτήτων των ακτών, κάθε έλεγχος από πλευράς Δημοσίου είναι «αναιτιολόγητη πολυπλοκότητα» και πρέπει να εξαφανιστεί.
Ήδη υπό το κράτος της γενικής κατακραυγής η δημόσια διαβούλευση παρατάθηκε για άλλες έντεκα μέρες. Ας είναι η υπεράσπιση της ακρογιαλιάς τελικά το ανάχωμα, το κρίσιμο έναυσμα για να αναλογιστούμε ως κοινωνία τι θέλουμε να σώσουμε, πώς θέλουμε να ορθοποδήσουμε και σε τι τόπο και με τι τρόπο θέλουμε να ζήσουμε.
ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου