β.λ.ε.πο. - vlepo...
Το παρακάτω κείμενο , που μπορείται να το βρείτε εδώ ,μας λέει κάποια πράγματα γιατί δεν μας χρεοκοπούν ακόμα οι "φίλοι" και "εταίροι" μας και προτείνει σαν λύσει τον έλεγχο του χρέους , επιτροπή λογιστικού ελέγχου ,και ουσιαστικά το " κούρεμα" του χρέους μετά από διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές μας, αφού βρούμε πιο χρέος είναι νόμιμο και πιο όχι.(αν και εγώ υποστηρίζω την στάση πληρωμών ,την μονομερή διαγραφή του χρέους και άρνηση αναγνωρισής του με ταυτόχρονη έξοδο από το ευρώ και Ε.Ε. ) Τέλος λέει κάτι πολύ σημαντικό ότι για να καταφέρουμε να τα επιβάλλουμε αυτά ,έστω και την λιγότερο ασύμφορη λύση για τους δανειστές μας ,θα πρέπει να παλέψουμε σκληρά γι' αυτό και να προσπαθήσουμε να πάρουμε την "εξουσία".
από τον Nick Dearden
Κάθε μέρα οι ίδιες ειδήσεις -η Ελλάδα παραπαίει όλο και πιο κοντά σε μια χρεοκοπία, οι χρηματοπιστωτικές αγορές πανικοβάλλονται, και οι κυβερνήσεις καταλήγουν να δίνουν λίγα ευρώ παραπάνω ή να λένε κάνουν μερικές κατευναστικές δηλώσεις για να τις ηρεμήσουν για λίγες ώρες. Η κατάρρευση έχει αναβληθεί για μια ακόμη μέρα.
Σχεδόν κάθε σχολιαστής δέχεται η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει. Το ερώτημα είναι πότε, με ποιους όρους και ποιος θα είναι ο περισσότερο ζημιωμένος.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι κάθε μέρα που περνάει το υψηλότερο κόστος δεν πληρώνεται από την Άνγκελα Μέρκελ και τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες οι οποίοι φαίνεται να έχουν όλα την προνοητικότητα του Οιδίποδα. Αυτοί που πραγματικά πληρώνουν είναι ο ελληνικός λαός - και μάλιστα και οι πληθυσμοί των άλλων χωρών που πλήττονται από την κρίση.
Η ελληνική οικονομία συρρικνώνεται για τρίτο συνεχόμενο έτος το 2011. Η ανεργία έχει διπλασιαστεί μέσα σε τρία χρόνια. Ακόμα και η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου η Christine Legarde έχει προειδοποιήσει ότι το ίδιο το πολιτικό σύστημα να δώσει λύση στα προβλήματα της Ελλάδας ,στην "αδύναμη ανάπτυξη και τις δυσχέρειες στους ισολογισμούς ... οι οποίοι επιδρούν αρνητικά ο ένας στον άλλο, τροφοδοτώντας μια κρίση εμπιστοσύνης και θέτοντας εμπόδια για τη ζήτηση, τις επενδύσεις και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Αυτός ο φαύλος κύκλος κερδίζει έδαφος ". Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η Legarde απειλεί να μην συναινέσει στην καταβολή της 6ης δόσης, εκτός εάν η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να ακολουθεί το πρόγραμμα «διαρθρωτικής προσαρμογής» που υπαγορεύονται από το Δ.Ν.Τ. ,την Ε.Κ.Τ. και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα μέτρα αυτά δεν θα αντιστρέψουν την κρίση, αλλά όσα περισσότερα χρήματα η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει, τόσο καλύτερα είναι τα πράγματα για τις τράπεζες. Οι τράπεζες της Γαλλίας βρίσκονται τώρα υπό επίθεσης λόγω της μεγάλης τους έκθεση σε ελληνικά ομόλογα. Στην ουσία, η διάσωση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει να δίνεται δημόσιο χρήμα στις τράπεζες, μέσω της Ελλάδας, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να ενεργούσε για τα στενά τους συμφέροντα και όχι για τα συμφέροντα της ευρύτερης κοινωνίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις και οι άλλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται στην Ελλάδα, θα ενδυναμώσουν περαιτέρω το χρηματοπιστωτικό σύστημα που, αυτό το ίδιο, δημιούργησε την οικονομική κρίση.
Μία ένδειξη για την ανοησία της ελληνικής περίπτωσης αποκαλύφθηκε την περασμένη εβδομάδα. Επιτέλους έχει γίνει αποδεκτό ότι θα πρέπει να υπάρξει κάποια μορφή «κουρέματος» για το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα - δηλαδή οι ιδιώτες δανειστές θα πρέπει να μειώσουν το ποσό που μπορούν να περιμένουν ότι θα πάρουν πίσω. Αλλά για να καταφέρουν αρκετούς πιστωτές να αποδεχθούν το κούρεμα, οι εθνικοποιημένες ελληνικές τράπεζες θα πρέπει να υποστούν αυτό το «κούρεμα» και οι ίδιες, με την έννοια ότι οι ζημιές τους θα είναι μεγάλες. Για ένα μικρό «κούρεμα», η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να χρησιμοποιήσει περισσότερο δημόσιο χρήμα για την διάσωση των τραπεζών αυτών, ώστε να ώστε να μπορούν αργότερα να ιδιωτικοποιηθούν σύμφωνα με το πρόγραμμα ΔΝΤ / ΕΕ/ ΕΚΤ.
Κανείς δεν φαίνεται να πιστεύει στα σοβαρά ότι η λιτότητα θα βοηθήσει μια χώρα σαν την Ελλάδα να βγει από την ύφεση. Ο Jeffrey Sachs, ο ίδιος υπέρμαχος της διαρθρωτικής προσαρμογής στην Ανατολική Ευρώπη, έχει πει ότι «τώρα πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο γκρεμό της κοινωνικής αστάθειας. Περαιτέρω περικοπές θα ωθήσει τα πράγματα στα άκρα »για να μην αναφέρουμε ότι η κρίση μπορεί να διαχυθεί ευρύτερα στην" Ιταλία, στην Ισπανία, στη Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, ακόμα και στη Γαλλία ".
Ο φορέας του ΟΗΕ UNCTAD κυκλοφόρησε μια έκθεση νωρίτερα αυτή την εβδομάδα που εξετάζει την τρέλα της λιτότητας λέγοντας "Μέτρα λιτότητας, ως το κύριο μέσο για την αντιμετώπιση της κρίσης του ευρώ χωρίς να λαμβάνονται υπόψη η ανάπτυξη της ζήτησης στην περιφέρεια, μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ». Επισημαίνει, επίσης, τον παραλογισμό της κατάρτισης των οικονομικών «λύσεων» για να ευχαριστήσουν τα τραπεζικά ιδρύματα που μας οδήγησαν στην οικονομική κρίση - και όχι στο να εξασφαλιστεί ότι δεν θα μπορούν να το κάνουν ξανά.
Αντί της λιτότητας, θα πρέπει να σταθούμε απέναντι στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να τους αποτρέψουμε από το να υπαγορεύουν όρους σε χρεωμένες χώρες. Σε τελική ανάλυση όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες φέρουν πολύ μεγαλύτερη ευθύνη για τον αλόγιστο δανεισμό που έσπρωξαν την Ευρώπη από ό, τι οι άνθρωποι στην Ελλάδα που έχουν υποφέρουν για αυτό. Ούτε οι τράπεζες ή οι κυβερνήσεις που έχουν δανείσει απερίσκεπτα έχουν καμία πειστική απάντηση στην ερώτηση αν ο δανεισμός τους ήταν πραγματικά σωστός, δίκαιος ή υπεύθυνος. Κάθε σύστημα δικαιοσύνης στον κόσμο, θα επισήμανε την ανάγκη για ένα ανεξάρτητο όργανο που θα μπορούσε επίσης να αποφανθεί σχετικά με την ευθύνη του δανειστή.
Αλλά ακόμα και στο φανταστικό κόσμο των Ευρωπαίων πολιτικών στον οποίο οι φτωχοί στην Ελλάδα πραγματικά ήταν υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση, η συνεχιζόμενη τιμωρία τους είναι εντελώς ανώφελη. Το 1982 ο κόσμος βρισκόταν σε ένα οικονομικό βάραθρο όταν πολλές κυβέρνησης είπαν στις δυτικές τράπεζες ότι δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Στον συχνά επαναλαμβανόμενο κύκλο, το ΔΝΤ σπεύδει στο να διασώσει τις τράπεζες ,αγοράζοντας το χρέους από αυτές. Δύο μακρές δεκαετίες λιτότητας και το χρέος εξακολουθούσε να αυξάνεται. Ο κόσμος μόλις έγινε πιο άνισος, πιο ασταθής και πιο επιρρεπείς στις κρίσης. Οι κρίσεις χρέους πήγαν από το κακό στο χειρότερο.
Αντίθετα, συγκριτικά με το τι συνέβη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1953, στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Λονδίνου, το ήμισυ του πολεμικού χρέους της Γερμανίας ακυρώθηκε από, μεταξύ άλλων, και την Ελλάδα. Όπως ο γερμανός ακτιβιστής Jurgen Kaiser σημειώνει "Τίποτα δεν κατέρρευσε ή επιδεινώθηκε λόγω αυτής της μείωσης του χρέους. Αντίθετα ... η συμφωνία ήταν ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του «οικονομικού θαύματος» της Γερμανίας , τα επόμενα χρόνια. "Επιπλέον," η ελάφρυνση του χρέους για τη Γερμανία δεν εξαρτιόταν από την εφαρμογή οποιασδήποτε προγράμματος λιτότητας ή διαρθρωτικής προσαρμογής ".
Το παρόν χρηματοπιστωτικό σύστημα αγνοεί αυτό το παράδειγμα, μάλλον επειδή ενισχύει τη δύναμη του δανειστή. Αυτή η επιβλαβής σχέση μεταξύ των διεθνών δανειστών και των δανειζομένων επιτρέπει στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να ξεφύγουν με την εφαρμογή πολιτικών από τις οποίες επωφελούνται μόνο τα περιθώρια κέρδους των τραπεζών τους. Χρειάζεται επειγόντως μια αλλαγή, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ακτιβιστές καλούν για ένα «Δικαστήριο του χρέους», το οποία θα αφαιρέσει τη δύναμη από τα χέρια των δανειστών, και να κρίνει με ορθότητα τόσο τα χρέη και τα δάνεια στα οποία βασίστηκαν.
Μέχρι τότε οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Αυτή την εβδομάδα οι Ιρλανδοί ολοκλήρωσαν την πρώτη φάση της εκστρατείας τους για τον έλεγχο του χρέους τους.(το αντίστοιχο με την δικιά μας Ε.Λ.Ε ) Ο σκοπός του ελέγχου του χρέος είναι να επιτρέψει στους πολίτες μιας χώρας να εξετάσουν την ιστορία του δανεισμού της και να καλέσουν τους πολιτικούς τους να λογοδοτήσουν. Διεξάγεται με επίσημη υποστήριξη, θα αποτελέσει ένα ουσιαστικό στοιχείο για την δικαστική απόφαση ενός Δικαστηρίου για το χρέος.
Η ιρλανδικός έλεγχος διαπίστωσε ότι μέχρι και το 82% των μακροπρόθεσμων κρατικών ομολόγων ανήκουν σε ομολογιούχους του εξωτερικού, με τις ταυτότητες να καλύπτονται από ένα πέπλο αδιαφάνειας του βαθιά ασύδοτου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτό ώθησε την Unite the Union να δηλώσει ότι "η Ιρλανδία ενεργεί ως μια ρουλέτα για μεγαλύτερη οικονομικούς τζογαδόρους του κόσμου ως αποτέλεσμα τη μαζικής αύξησης της δευτερογενούς αγοράς για τα κρατικά χρέη της».
Ο ελληνικός και η ιρλανδικός λαός υποφέρει - όπως πολλοί άλλοι σε όλο τον κόσμο πριν από αυτούς - λόγω της δύναμης ενός ανεύθυνου και ιδιοτελούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ένα Δικαστήριο χρέους, αν δημιουργηθεί σωστά, θα αφαιρέσει δύναμη από τα χέρια των χρηματοπιστωτικών αγορών και θα προστατεύσει τα δικαιώματα όσων ζουν σε κράτη «οφειλέτες». Χωρίς ένα δίκαιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο μόνος τρόπος για τους ανθρώπους να διατηρήσουν τα δικαιώματά τους είναι να αγωνίζονται για αυτά. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα αφήσουν την Ελλάδα και το λαό της να αιμορραγεί μέχρι τέλους. Αν δεν θέλουμε η τραγωδία που έπληξε την Ελλάδα να επαναληφθεί, θα πρέπει να στηρίξουμε τον ελληνικό λαό.
Nick Dearden είναι διευθυντής της Jubilee Debt Campaign.
Το παρακάτω κείμενο , που μπορείται να το βρείτε εδώ ,μας λέει κάποια πράγματα γιατί δεν μας χρεοκοπούν ακόμα οι "φίλοι" και "εταίροι" μας και προτείνει σαν λύσει τον έλεγχο του χρέους , επιτροπή λογιστικού ελέγχου ,και ουσιαστικά το " κούρεμα" του χρέους μετά από διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές μας, αφού βρούμε πιο χρέος είναι νόμιμο και πιο όχι.(αν και εγώ υποστηρίζω την στάση πληρωμών ,την μονομερή διαγραφή του χρέους και άρνηση αναγνωρισής του με ταυτόχρονη έξοδο από το ευρώ και Ε.Ε. ) Τέλος λέει κάτι πολύ σημαντικό ότι για να καταφέρουμε να τα επιβάλλουμε αυτά ,έστω και την λιγότερο ασύμφορη λύση για τους δανειστές μας ,θα πρέπει να παλέψουμε σκληρά γι' αυτό και να προσπαθήσουμε να πάρουμε την "εξουσία".
από τον Nick Dearden
Κάθε μέρα οι ίδιες ειδήσεις -η Ελλάδα παραπαίει όλο και πιο κοντά σε μια χρεοκοπία, οι χρηματοπιστωτικές αγορές πανικοβάλλονται, και οι κυβερνήσεις καταλήγουν να δίνουν λίγα ευρώ παραπάνω ή να λένε κάνουν μερικές κατευναστικές δηλώσεις για να τις ηρεμήσουν για λίγες ώρες. Η κατάρρευση έχει αναβληθεί για μια ακόμη μέρα.
Σχεδόν κάθε σχολιαστής δέχεται η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει. Το ερώτημα είναι πότε, με ποιους όρους και ποιος θα είναι ο περισσότερο ζημιωμένος.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι κάθε μέρα που περνάει το υψηλότερο κόστος δεν πληρώνεται από την Άνγκελα Μέρκελ και τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες οι οποίοι φαίνεται να έχουν όλα την προνοητικότητα του Οιδίποδα. Αυτοί που πραγματικά πληρώνουν είναι ο ελληνικός λαός - και μάλιστα και οι πληθυσμοί των άλλων χωρών που πλήττονται από την κρίση.
Η ελληνική οικονομία συρρικνώνεται για τρίτο συνεχόμενο έτος το 2011. Η ανεργία έχει διπλασιαστεί μέσα σε τρία χρόνια. Ακόμα και η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου η Christine Legarde έχει προειδοποιήσει ότι το ίδιο το πολιτικό σύστημα να δώσει λύση στα προβλήματα της Ελλάδας ,στην "αδύναμη ανάπτυξη και τις δυσχέρειες στους ισολογισμούς ... οι οποίοι επιδρούν αρνητικά ο ένας στον άλλο, τροφοδοτώντας μια κρίση εμπιστοσύνης και θέτοντας εμπόδια για τη ζήτηση, τις επενδύσεις και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Αυτός ο φαύλος κύκλος κερδίζει έδαφος ". Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η Legarde απειλεί να μην συναινέσει στην καταβολή της 6ης δόσης, εκτός εάν η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να ακολουθεί το πρόγραμμα «διαρθρωτικής προσαρμογής» που υπαγορεύονται από το Δ.Ν.Τ. ,την Ε.Κ.Τ. και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα μέτρα αυτά δεν θα αντιστρέψουν την κρίση, αλλά όσα περισσότερα χρήματα η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει, τόσο καλύτερα είναι τα πράγματα για τις τράπεζες. Οι τράπεζες της Γαλλίας βρίσκονται τώρα υπό επίθεσης λόγω της μεγάλης τους έκθεση σε ελληνικά ομόλογα. Στην ουσία, η διάσωση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει να δίνεται δημόσιο χρήμα στις τράπεζες, μέσω της Ελλάδας, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να ενεργούσε για τα στενά τους συμφέροντα και όχι για τα συμφέροντα της ευρύτερης κοινωνίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις και οι άλλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται στην Ελλάδα, θα ενδυναμώσουν περαιτέρω το χρηματοπιστωτικό σύστημα που, αυτό το ίδιο, δημιούργησε την οικονομική κρίση.
Μία ένδειξη για την ανοησία της ελληνικής περίπτωσης αποκαλύφθηκε την περασμένη εβδομάδα. Επιτέλους έχει γίνει αποδεκτό ότι θα πρέπει να υπάρξει κάποια μορφή «κουρέματος» για το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα - δηλαδή οι ιδιώτες δανειστές θα πρέπει να μειώσουν το ποσό που μπορούν να περιμένουν ότι θα πάρουν πίσω. Αλλά για να καταφέρουν αρκετούς πιστωτές να αποδεχθούν το κούρεμα, οι εθνικοποιημένες ελληνικές τράπεζες θα πρέπει να υποστούν αυτό το «κούρεμα» και οι ίδιες, με την έννοια ότι οι ζημιές τους θα είναι μεγάλες. Για ένα μικρό «κούρεμα», η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να χρησιμοποιήσει περισσότερο δημόσιο χρήμα για την διάσωση των τραπεζών αυτών, ώστε να ώστε να μπορούν αργότερα να ιδιωτικοποιηθούν σύμφωνα με το πρόγραμμα ΔΝΤ / ΕΕ/ ΕΚΤ.
Κανείς δεν φαίνεται να πιστεύει στα σοβαρά ότι η λιτότητα θα βοηθήσει μια χώρα σαν την Ελλάδα να βγει από την ύφεση. Ο Jeffrey Sachs, ο ίδιος υπέρμαχος της διαρθρωτικής προσαρμογής στην Ανατολική Ευρώπη, έχει πει ότι «τώρα πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο γκρεμό της κοινωνικής αστάθειας. Περαιτέρω περικοπές θα ωθήσει τα πράγματα στα άκρα »για να μην αναφέρουμε ότι η κρίση μπορεί να διαχυθεί ευρύτερα στην" Ιταλία, στην Ισπανία, στη Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, ακόμα και στη Γαλλία ".
Ο φορέας του ΟΗΕ UNCTAD κυκλοφόρησε μια έκθεση νωρίτερα αυτή την εβδομάδα που εξετάζει την τρέλα της λιτότητας λέγοντας "Μέτρα λιτότητας, ως το κύριο μέσο για την αντιμετώπιση της κρίσης του ευρώ χωρίς να λαμβάνονται υπόψη η ανάπτυξη της ζήτησης στην περιφέρεια, μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ». Επισημαίνει, επίσης, τον παραλογισμό της κατάρτισης των οικονομικών «λύσεων» για να ευχαριστήσουν τα τραπεζικά ιδρύματα που μας οδήγησαν στην οικονομική κρίση - και όχι στο να εξασφαλιστεί ότι δεν θα μπορούν να το κάνουν ξανά.
Αντί της λιτότητας, θα πρέπει να σταθούμε απέναντι στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να τους αποτρέψουμε από το να υπαγορεύουν όρους σε χρεωμένες χώρες. Σε τελική ανάλυση όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες φέρουν πολύ μεγαλύτερη ευθύνη για τον αλόγιστο δανεισμό που έσπρωξαν την Ευρώπη από ό, τι οι άνθρωποι στην Ελλάδα που έχουν υποφέρουν για αυτό. Ούτε οι τράπεζες ή οι κυβερνήσεις που έχουν δανείσει απερίσκεπτα έχουν καμία πειστική απάντηση στην ερώτηση αν ο δανεισμός τους ήταν πραγματικά σωστός, δίκαιος ή υπεύθυνος. Κάθε σύστημα δικαιοσύνης στον κόσμο, θα επισήμανε την ανάγκη για ένα ανεξάρτητο όργανο που θα μπορούσε επίσης να αποφανθεί σχετικά με την ευθύνη του δανειστή.
Αλλά ακόμα και στο φανταστικό κόσμο των Ευρωπαίων πολιτικών στον οποίο οι φτωχοί στην Ελλάδα πραγματικά ήταν υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση, η συνεχιζόμενη τιμωρία τους είναι εντελώς ανώφελη. Το 1982 ο κόσμος βρισκόταν σε ένα οικονομικό βάραθρο όταν πολλές κυβέρνησης είπαν στις δυτικές τράπεζες ότι δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Στον συχνά επαναλαμβανόμενο κύκλο, το ΔΝΤ σπεύδει στο να διασώσει τις τράπεζες ,αγοράζοντας το χρέους από αυτές. Δύο μακρές δεκαετίες λιτότητας και το χρέος εξακολουθούσε να αυξάνεται. Ο κόσμος μόλις έγινε πιο άνισος, πιο ασταθής και πιο επιρρεπείς στις κρίσης. Οι κρίσεις χρέους πήγαν από το κακό στο χειρότερο.
Αντίθετα, συγκριτικά με το τι συνέβη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1953, στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Λονδίνου, το ήμισυ του πολεμικού χρέους της Γερμανίας ακυρώθηκε από, μεταξύ άλλων, και την Ελλάδα. Όπως ο γερμανός ακτιβιστής Jurgen Kaiser σημειώνει "Τίποτα δεν κατέρρευσε ή επιδεινώθηκε λόγω αυτής της μείωσης του χρέους. Αντίθετα ... η συμφωνία ήταν ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του «οικονομικού θαύματος» της Γερμανίας , τα επόμενα χρόνια. "Επιπλέον," η ελάφρυνση του χρέους για τη Γερμανία δεν εξαρτιόταν από την εφαρμογή οποιασδήποτε προγράμματος λιτότητας ή διαρθρωτικής προσαρμογής ".
Το παρόν χρηματοπιστωτικό σύστημα αγνοεί αυτό το παράδειγμα, μάλλον επειδή ενισχύει τη δύναμη του δανειστή. Αυτή η επιβλαβής σχέση μεταξύ των διεθνών δανειστών και των δανειζομένων επιτρέπει στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να ξεφύγουν με την εφαρμογή πολιτικών από τις οποίες επωφελούνται μόνο τα περιθώρια κέρδους των τραπεζών τους. Χρειάζεται επειγόντως μια αλλαγή, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ακτιβιστές καλούν για ένα «Δικαστήριο του χρέους», το οποία θα αφαιρέσει τη δύναμη από τα χέρια των δανειστών, και να κρίνει με ορθότητα τόσο τα χρέη και τα δάνεια στα οποία βασίστηκαν.
Μέχρι τότε οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Αυτή την εβδομάδα οι Ιρλανδοί ολοκλήρωσαν την πρώτη φάση της εκστρατείας τους για τον έλεγχο του χρέους τους.(το αντίστοιχο με την δικιά μας Ε.Λ.Ε ) Ο σκοπός του ελέγχου του χρέος είναι να επιτρέψει στους πολίτες μιας χώρας να εξετάσουν την ιστορία του δανεισμού της και να καλέσουν τους πολιτικούς τους να λογοδοτήσουν. Διεξάγεται με επίσημη υποστήριξη, θα αποτελέσει ένα ουσιαστικό στοιχείο για την δικαστική απόφαση ενός Δικαστηρίου για το χρέος.
Η ιρλανδικός έλεγχος διαπίστωσε ότι μέχρι και το 82% των μακροπρόθεσμων κρατικών ομολόγων ανήκουν σε ομολογιούχους του εξωτερικού, με τις ταυτότητες να καλύπτονται από ένα πέπλο αδιαφάνειας του βαθιά ασύδοτου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτό ώθησε την Unite the Union να δηλώσει ότι "η Ιρλανδία ενεργεί ως μια ρουλέτα για μεγαλύτερη οικονομικούς τζογαδόρους του κόσμου ως αποτέλεσμα τη μαζικής αύξησης της δευτερογενούς αγοράς για τα κρατικά χρέη της».
Ο ελληνικός και η ιρλανδικός λαός υποφέρει - όπως πολλοί άλλοι σε όλο τον κόσμο πριν από αυτούς - λόγω της δύναμης ενός ανεύθυνου και ιδιοτελούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ένα Δικαστήριο χρέους, αν δημιουργηθεί σωστά, θα αφαιρέσει δύναμη από τα χέρια των χρηματοπιστωτικών αγορών και θα προστατεύσει τα δικαιώματα όσων ζουν σε κράτη «οφειλέτες». Χωρίς ένα δίκαιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο μόνος τρόπος για τους ανθρώπους να διατηρήσουν τα δικαιώματά τους είναι να αγωνίζονται για αυτά. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα αφήσουν την Ελλάδα και το λαό της να αιμορραγεί μέχρι τέλους. Αν δεν θέλουμε η τραγωδία που έπληξε την Ελλάδα να επαναληφθεί, θα πρέπει να στηρίξουμε τον ελληνικό λαό.
Nick Dearden είναι διευθυντής της Jubilee Debt Campaign.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου