Mediasoup...
του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
Εδώ και δύο χρόνια, το ρολόι της ιστορίας γυρίζει ανάποδα. Οι δείκτες του, σε μια ιλιγγιώδη περιδίνηση προσπαθούν να αγκιστρωθούν κάπου ώστε να σταματήσουν. Η τελευταία του προσπάθεια ήταν με την εξαγγελία των νέων μέτρων που αποφάσισε η ράθυμη κυβέρνηση των στάσιμων στην ίδια τάξη μαθητευόμενων μάγων. Σύμφωνα με πληροφορίες, η ημερολογιακή ένδειξη της αντίστροφης κίνησης του ρολογιού δείχνει 1945.
Πριν από μερικά χρόνια, ένας διεισδυτικός εκδότης – διανοούμενος, ο Αντώνης Παπαγιαννίδης των «Μεταμεσονύχτιων Εκδόσεων», γνωρίζοντας πως θα χάσει τα χρήματά του, εξέδωσε το βιβλίο του Paul A. Porter με τίτλο «Ζητείται: ένα θαύμα για την Ελλάδα» και υπότιτλο «Το ημερολόγιο ενός προεδρικού απεσταλμένου, 20 Ιανουαρίου – 27 Φεβρουαρίου 1947». Το βιβλίο αυτό δεν είχε καμιά τύχη στις προθήκες και τα ράφια των βιβλιοπωλείων, ευτύχησε όμως να αποκτήσει μια δεύτερη ζωή, όταν κυκλοφόρησε στη σειρά «Ο Εμφύλιος σε Α’ ενικό» που επιμελήθηκε ο Παντελής Βούλγαρης για την εφημερίδα «Το Βήμα».
Πρόκειται, ουσιαστικά, για το ημερολόγιο που με θρησκευτική ευλάβεια τηρούσε, καθώς και για την έκθεση πεπραγμένων που τελικά υπέβαλε, ο Πωλ Α. Πόρτερ, ένα μεσαίο στέλεχος του Υπουργείου Οικονομικών των Η.Π.Α. στην αμερικανική κυβέρνηση σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας μετά την απελευθέρωση και των γεγονότα του Δεκεμβρίου του 1944.
Ο επιμελής, νηφάλιος και αμερόληπτος αναγνώστης αφού του βιβλίου, αν σβήσει τα ονόματα και τις ημερομηνίες, θα έχει μια ζωντανή τοιχογραφία της σημερινής κατάστασης. Θα διαπιστώσει με θλίψη πως παρά το γεγονός ότι πέρασαν έκτοτε 67 ολόκληρα χρόνια, η κατάσταση στο πολιτικό σύστημα, παρέμεινε, κατ’ ουσία, η ίδια, ενώ στην οικονομία η καταστροφή είναι ολοσχερής.
Αναρωτιέται ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου πώς είναι δυνατόν, όταν οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, στην πλέον μακρόχρονη ειρηνική περίοδο της ιστορίας της, να οικοδομήσουν οργανωμένες και αποτελεσματικές κοινωνίες, και εδώ στην Ελλάδα να μην μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα κράτος που στοιχειωδώς θα λειτουργεί;
Αναρωτιέται ο δύσμοιρος αναγνώστης πώς είναι δυνατόν το πολιτικό σύστημα της χώρας να λειτουργεί με όρους κομματικής φεουδαρχίας και οι κάτοικοι της να αρέσκονται στο ρόλο του υπηκόου και όχι του πολίτη, αποδεχόμενοι τα δεσμά της συνδιαλλαγής, των κομματικών διορισμών, τους κράτους Λεβιάθαν και της διαφθοράς που διατρέχει κάθετα και οριζόντια ολόκληρη την κοινωνία.
Αναρωτιέται ο αναγνώστης πως είναι δυνατόν να έχουν κατασπαταληθεί τρία θηριωδών διαστάσεων προγράμματα ενισχύσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η χώρα όχι μόνο να μην έχει εκσυγχρονίσει τις υποδομές και τους θεσμούς της, αλλά να παραμένει στο επίπεδο που βρισκόταν στις αρχές του 20ου αιώνα.
Τελειώνοντας την ανάγνωση ο φιλότιμος αναγνώστης, νιώθει μια πικρή γεύση στο στόμα του, μια γεύση για το ιστορικό ανεκτέλεστο της μοίρας. Γιατί στη χώρα αυτή εκτός από τους μαυραγορίτες της κατοχής, τους δοσίλογους που στη συνέχεια έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού κατεστημένου, τους άθλιους καταχραστές της συμμαχικής βοήθειας στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, υπάρχουν άνθρωποι έντιμοι εργατικοί, δημιουργικοί, φιλότιμοι που πάλεψαν και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο.
Τα πρόσφατα, μα όχι και τελευταία μέτρα, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση έφεραν την κοινωνία πολλές δεκαετίες πίσω. Στο ερώτημα αν θα μπορούσαν να αποφευχθούν, η απάντηση είναι θετική, αρκεί οι εν λόγω πολιτικοί να είχαν τη τόλμη να προχωρήσουν σε ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις και θετικές ανατροπές πριν από δύο χρόνια. Εκείνοι όμως συνέχισαν να πολιτεύονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πολιτεύονταν όταν διέλυαν αργά και σταθερά τη χώρα εδώ και σαράντα περίπου χρόνια. Το γεγονός ότι το τελευταίο εξάμηνο περιήλθαν σε κατάσταση αδράνειας μπορεί να εξηγηθεί μόνο με βάση την ανθρώπινη ανάγκη των διακοπών. Καμία αντίρρηση ως προς αυτό, αλλά θα μπορούσαν να παραιτηθούν και όχι να στείλουν μετά τη λήξη των διακοπών τους, το λογαριασμό σε δέκα εκατομμύρια κατοίκους.
Ο τόπος αυτός στη μακραίωνη ιστορία του έχει γνωρίζει πολλές καταστροφές. Πάντα ορθοπόδησε δημιουργώντας. Οι άνθρωποι του, όσο κι αν τους δυσφημίζουν σήμερα εξυπηρετώντας τις ανάγκες μιας πολιτικής έντασης και κοινωνικού κανιβαλισμού, είναι άνθρωποι εργατικοί και δημιουργικοί. Μπορεί να γονάτισαν σήμερα, αύριο όμως θα σηκωθούν και πάλι, όπως το έκαναν οι μεταπολεμικές γενιές. Μεγάλη τμήματα του πληθυσμού, βυθισμένα μέσα στην ανέχεια, την ανασφάλεια, το φόβο για το αύριο, διαθέτουν ικανά ψυχικά αποθέματα όχι μόνο για να επιβιώσουν, αλλά και για δημιουργήσουν.
Σε γειτονιές, σε δρόμους, σε σοκάκια, σε παλιές πολυκατοικίες, οι άνθρωποι μαζεύονται ξανά. Βοηθούν ο ένας τον άλλον όπως μπορεί, συνδράμουν, αλληλοϋποστηρίζονται. Το σχέδιο της επιβολής μιας κοινωνίας όπου επικρατεί ο κοινωνικός αυτοματισμός πολύ δύσκολα θα πετύχει. Κι’ αυτό γιατί οι εμπνευστές του δε διδάχτηκαν τίποτα από την πρόσφατη ιστορία. Αρκεί να θυμίσουμε στους επιλήσμονες την αλληλεγγύη που έδειξαν οι απλοί πολίτες στους διωκόμενους από το αστυνομικό κράτος και παρακράτος αριστερούς στην μετεμφυλιακή περίοδο, όπου άνθρωποι ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων βοηθούσαν τα θύματα της εξοντωτικής εκδικητικής μανίας των «νικητών» του Εμφυλίου πολέμου.
Θα περάσουν χρόνια μέχρι να ορθοποδήσει η χώρα, θα χρειαστεί περισσότερο από μια δεκαετία προσπαθειών για να δουν οι πολίτες αυτής της χώρας το πραγματικό φως στην άκρη του τούνελ και όχι τον προβολέα του τραίνου της ιστορίας να κατευθύνεται σε μετωπική σύγκρουση με το παρόν. Θα αντέξουν, θα δημιουργήσουν, υπάρχουν υγιείς δυνάμεις σε όλους τους χώρους, υπάρχουν άνθρωποι με ταλέντα, με δεξιότητες, με γνώσεις. Εκείνοι που θα εξαφανιστούν θα είναι όλοι εκείνοι – πολιτικοί και συνένοχοι πολίτες – που διέλυσαν τη χώρα αυτή και την έφεραν σ’ αυτά τα χάλια. Γιατί όπως έλεγε και Οδυσσέας Ελύτης «Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
Πριν από μερικά χρόνια, ένας διεισδυτικός εκδότης – διανοούμενος, ο Αντώνης Παπαγιαννίδης των «Μεταμεσονύχτιων Εκδόσεων», γνωρίζοντας πως θα χάσει τα χρήματά του, εξέδωσε το βιβλίο του Paul A. Porter με τίτλο «Ζητείται: ένα θαύμα για την Ελλάδα» και υπότιτλο «Το ημερολόγιο ενός προεδρικού απεσταλμένου, 20 Ιανουαρίου – 27 Φεβρουαρίου 1947». Το βιβλίο αυτό δεν είχε καμιά τύχη στις προθήκες και τα ράφια των βιβλιοπωλείων, ευτύχησε όμως να αποκτήσει μια δεύτερη ζωή, όταν κυκλοφόρησε στη σειρά «Ο Εμφύλιος σε Α’ ενικό» που επιμελήθηκε ο Παντελής Βούλγαρης για την εφημερίδα «Το Βήμα».
Πρόκειται, ουσιαστικά, για το ημερολόγιο που με θρησκευτική ευλάβεια τηρούσε, καθώς και για την έκθεση πεπραγμένων που τελικά υπέβαλε, ο Πωλ Α. Πόρτερ, ένα μεσαίο στέλεχος του Υπουργείου Οικονομικών των Η.Π.Α. στην αμερικανική κυβέρνηση σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας μετά την απελευθέρωση και των γεγονότα του Δεκεμβρίου του 1944.
Ο επιμελής, νηφάλιος και αμερόληπτος αναγνώστης αφού του βιβλίου, αν σβήσει τα ονόματα και τις ημερομηνίες, θα έχει μια ζωντανή τοιχογραφία της σημερινής κατάστασης. Θα διαπιστώσει με θλίψη πως παρά το γεγονός ότι πέρασαν έκτοτε 67 ολόκληρα χρόνια, η κατάσταση στο πολιτικό σύστημα, παρέμεινε, κατ’ ουσία, η ίδια, ενώ στην οικονομία η καταστροφή είναι ολοσχερής.
Αναρωτιέται ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου πώς είναι δυνατόν, όταν οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, στην πλέον μακρόχρονη ειρηνική περίοδο της ιστορίας της, να οικοδομήσουν οργανωμένες και αποτελεσματικές κοινωνίες, και εδώ στην Ελλάδα να μην μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα κράτος που στοιχειωδώς θα λειτουργεί;
Αναρωτιέται ο δύσμοιρος αναγνώστης πώς είναι δυνατόν το πολιτικό σύστημα της χώρας να λειτουργεί με όρους κομματικής φεουδαρχίας και οι κάτοικοι της να αρέσκονται στο ρόλο του υπηκόου και όχι του πολίτη, αποδεχόμενοι τα δεσμά της συνδιαλλαγής, των κομματικών διορισμών, τους κράτους Λεβιάθαν και της διαφθοράς που διατρέχει κάθετα και οριζόντια ολόκληρη την κοινωνία.
Αναρωτιέται ο αναγνώστης πως είναι δυνατόν να έχουν κατασπαταληθεί τρία θηριωδών διαστάσεων προγράμματα ενισχύσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η χώρα όχι μόνο να μην έχει εκσυγχρονίσει τις υποδομές και τους θεσμούς της, αλλά να παραμένει στο επίπεδο που βρισκόταν στις αρχές του 20ου αιώνα.
Τελειώνοντας την ανάγνωση ο φιλότιμος αναγνώστης, νιώθει μια πικρή γεύση στο στόμα του, μια γεύση για το ιστορικό ανεκτέλεστο της μοίρας. Γιατί στη χώρα αυτή εκτός από τους μαυραγορίτες της κατοχής, τους δοσίλογους που στη συνέχεια έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού κατεστημένου, τους άθλιους καταχραστές της συμμαχικής βοήθειας στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, υπάρχουν άνθρωποι έντιμοι εργατικοί, δημιουργικοί, φιλότιμοι που πάλεψαν και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο.
Τα πρόσφατα, μα όχι και τελευταία μέτρα, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση έφεραν την κοινωνία πολλές δεκαετίες πίσω. Στο ερώτημα αν θα μπορούσαν να αποφευχθούν, η απάντηση είναι θετική, αρκεί οι εν λόγω πολιτικοί να είχαν τη τόλμη να προχωρήσουν σε ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις και θετικές ανατροπές πριν από δύο χρόνια. Εκείνοι όμως συνέχισαν να πολιτεύονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πολιτεύονταν όταν διέλυαν αργά και σταθερά τη χώρα εδώ και σαράντα περίπου χρόνια. Το γεγονός ότι το τελευταίο εξάμηνο περιήλθαν σε κατάσταση αδράνειας μπορεί να εξηγηθεί μόνο με βάση την ανθρώπινη ανάγκη των διακοπών. Καμία αντίρρηση ως προς αυτό, αλλά θα μπορούσαν να παραιτηθούν και όχι να στείλουν μετά τη λήξη των διακοπών τους, το λογαριασμό σε δέκα εκατομμύρια κατοίκους.
Ο τόπος αυτός στη μακραίωνη ιστορία του έχει γνωρίζει πολλές καταστροφές. Πάντα ορθοπόδησε δημιουργώντας. Οι άνθρωποι του, όσο κι αν τους δυσφημίζουν σήμερα εξυπηρετώντας τις ανάγκες μιας πολιτικής έντασης και κοινωνικού κανιβαλισμού, είναι άνθρωποι εργατικοί και δημιουργικοί. Μπορεί να γονάτισαν σήμερα, αύριο όμως θα σηκωθούν και πάλι, όπως το έκαναν οι μεταπολεμικές γενιές. Μεγάλη τμήματα του πληθυσμού, βυθισμένα μέσα στην ανέχεια, την ανασφάλεια, το φόβο για το αύριο, διαθέτουν ικανά ψυχικά αποθέματα όχι μόνο για να επιβιώσουν, αλλά και για δημιουργήσουν.
Σε γειτονιές, σε δρόμους, σε σοκάκια, σε παλιές πολυκατοικίες, οι άνθρωποι μαζεύονται ξανά. Βοηθούν ο ένας τον άλλον όπως μπορεί, συνδράμουν, αλληλοϋποστηρίζονται. Το σχέδιο της επιβολής μιας κοινωνίας όπου επικρατεί ο κοινωνικός αυτοματισμός πολύ δύσκολα θα πετύχει. Κι’ αυτό γιατί οι εμπνευστές του δε διδάχτηκαν τίποτα από την πρόσφατη ιστορία. Αρκεί να θυμίσουμε στους επιλήσμονες την αλληλεγγύη που έδειξαν οι απλοί πολίτες στους διωκόμενους από το αστυνομικό κράτος και παρακράτος αριστερούς στην μετεμφυλιακή περίοδο, όπου άνθρωποι ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων βοηθούσαν τα θύματα της εξοντωτικής εκδικητικής μανίας των «νικητών» του Εμφυλίου πολέμου.
Θα περάσουν χρόνια μέχρι να ορθοποδήσει η χώρα, θα χρειαστεί περισσότερο από μια δεκαετία προσπαθειών για να δουν οι πολίτες αυτής της χώρας το πραγματικό φως στην άκρη του τούνελ και όχι τον προβολέα του τραίνου της ιστορίας να κατευθύνεται σε μετωπική σύγκρουση με το παρόν. Θα αντέξουν, θα δημιουργήσουν, υπάρχουν υγιείς δυνάμεις σε όλους τους χώρους, υπάρχουν άνθρωποι με ταλέντα, με δεξιότητες, με γνώσεις. Εκείνοι που θα εξαφανιστούν θα είναι όλοι εκείνοι – πολιτικοί και συνένοχοι πολίτες – που διέλυσαν τη χώρα αυτή και την έφεραν σ’ αυτά τα χάλια. Γιατί όπως έλεγε και Οδυσσέας Ελύτης «Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου