Ελευθεροτυπία
Το ένα περιστατικό αναφέρεται στην Τουρκάλα αγωνίστρια, κουρδικής καταγωγής, που απελαύνεται, και το άλλο στο μικρό μαθητή σε χωριό της Λέσβου, που περιμένει το μεταφορικό μέσον τον πάει στο σχολείο του και αυτό δεν έρχεται.
Διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της Βάνας Φωτοπούλου («Ε», 24.9.2011): Δεμένη πισθάγκωνα με χειροπέδες, συνοδεία πάνοπλων ανδρών της Αντιτρομοκρατικής, που είχαν καλυμμένα τα πρόσωπα με κουκούλες κι ήταν παρόντες σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, η Τουρκάλα αγωνίστρια Γκιουλαφερίτ Ουνσάλ (Gulaferit Unsal) μεταφέρθηκε στη δικαστική αίθουσα του Αρείου Πάγου, για να ακούσει την ετυμηγορία των δικαστών, που είπαν «ναι» στην έκδοσή της στη Γερμανία.
Ακόμη, πληροφορούμαστε ότι μετά τις έντονες διαμαρτυρίες των δικηγόρων της τής... επέτρεψαν να έχει τα χέρια της με χειροπέδες μπροστά. Οι χειροπέδες αφαιρέθηκαν μόνο κατά τη συντομότατη απαγγελία της απόφασης.
Η Τουρκάλα συνδικαλίστρια και αγωνίστρια έχει υποβάλει αίτημα για χορήγηση πολιτικού ασύλου και εκκρεμεί η σχετική απόφαση.
Αλλά, σύμφωνα με το Π.Δ. 114/2010, όταν υπάρχει αυτή η εκκρεμότητα δεν επιτρέπεται να εκδοθεί. Η Γκ. Ουνσάλ κατηγορείται για διοργάνωση εκδηλώσεων και συγκέντρωση χρημάτων για την ενίσχυση της οργάνωσης Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα - Μέτωπο (DHKP-C), η οποία έχει χαρακτηριστεί τρομοκρατική από την Τουρκία και στην οποία έχει αρνηθεί ότι συμμετέχει.
Την ίδια μέρα στην «Ε» ο Στρ. Μπαλάσκας μάς πληροφορούσε ότι σε ένα χωριό, το Αμπελικό της Λέσβου, ο 10χρονος Χαράλαμπος Μπαρής είναι δυσλεκτικός και για να παρακολουθεί τα μαθήματα χρειάζεται να πηγαίνει σε σχολείο με τμήμα ένταξης. Τέτοια σχολεία είναι «γειτονικά»: στην Αγιάσο, σε 19 χιλιόμετρα απόσταση, και στο Πλωμάρι σε 18 χιλιόμετρα. Από το χωριό του όμως κανένα άλλο παιδί δεν μετακινείται για σχολείο αλλού για να μεταφερθεί με μισθωμένο από την πολιτεία ταξί «Αύριο θα δούμε...», απαντούν οι αρμόδιοι στον πατέρα του, ενώ άλλη αρμόδια τού είπε να ζητήσει να του καταβληθεί το επίδομα και να πηγαίνει αυτός το παιδί του. Ο πατέρας είναι αγρότης. Αν το πηγαίνει και το φέρνει καθημερινώς για περίπου 40 χιλιόμετρα, πότε θα δουλεύει και πώς θα ζουν;
Ο δυσλεκτικός 10χρονος μαθητής περιμένει ποιος αρμόδιος θα τον μεταφέρει «παρά τα όσα λέγονται για τα εκατομμύρια ευρώ που ξοδεύονται (πολλά σκανδαλωδώς) για τη μεταφορά των μαθητών από τα απομακρυσμένα χωριά στα σχολεία τους», γράφει ο ανταποκριτής.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την περιφρόνηση και την καταπάτηση κάθε έννοιας στοιχειώδους δικαιώματος ενός οποιουδήποτε κατηγορουμένου -στην προκειμένη περίπτωση ολοφάνερα πολιτικώς διωκόμενου στην Τουρκία- να βρίσκεται προ των δικαστών του ελεύθερος από χειροπέδες υπό τη φρούρηση των εντεταλμένων οργάνων. Χειροπέδες δεν είχαν μέσα στα έκτακτα στρατοδικεία ούτε τον καιρό της δικτατορίας οι δικαζόμενοι αντιδικτατορικοί αγωνιστές. Ούτε κουκουλοφόρους αστυνομικούς ούτε προτεταμένα όπλα. Κι όλα αυτά στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας! Ποιοι ασκούν την εξουσία στην αίθουσα της δίκης; Ποιοι «νόμοι» ισχύουν; Η επιδίωξη είναι, πάντως, φανερή.
Να τρομοκρατηθεί η κοινωνία, να τρομοκρατηθούν οι πολίτες, διότι το βλέμμα και η πράξη της εξουσίας (!) είναι παντού και αυτή, η εξουσία, των κουκουλοφόρων πάνοπλων της Αντιτρομοκρατικής διαφεντεύει ανεξέλεγκτα ακόμα και μέσα στα δικαστήρια.
Στη δεύτερη περίπτωση η αδιαφορία και η αναλγησία απέναντι στον αδύναμο 10χρονο δυσλεκτικό μαθητή προδίδει την έλλειψη φροντίδας, ευαισθησίας της πολιτικής, της πολιτείας και ιδιαίτερα του υπουργείου -από τα πιο ευαίσθητα και με αγάπη, υποτίθεται- Παιδείας. Δεν ενδιαφέρονται να δώσουν ό,τι έχουν υποχρέωση για να μάθει γράμματα ένα παιδί χωριού με κάποια ειδικά προβλήματα. Δηλαδή, δεν έγινε και τίποτα αν το δυσλεκτικό παιδί μείνει έτσι!
Το πρώτο περιστατικό απεικονίζει τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Είναι η ιδιαίτερη στροφή που πήραν τα τελευταία χρόνια.
Μετά τον περασμένο Ιούνιο η συνέχεια ήρθε μόλις την περασμένη Κυριακή, με τα ΜΑΤ να επιτίθενται με χημικά και «βίαιες απωθήσεις», ακόμα και σε ηλικιωμένους και παιδιά, στο Σύνταγμα.
Το δεύτερο περιστατικό δείχνει πώς αντιλαμβάνεται η υπεύθυνη (!) πολιτεία τη μόρφωση σε μια Ελλάδα διάσπαρτη από νησιά και ορεινά χωριά.
Και βέβαια η στάση των ΜΜΕ, των τηλεοράσεων κυρίως. Σιωπή. Τίποτα. Ε, καλά, η Τουρκάλα είναι άλλη μια τρομοκράτισσα(!), θα σκέφτηκαν. Να κακολογήσουμε την Αντιτρομοκρατική και τον Αρειο Πάγο; Κι ο μικρός στο χωριό της Λέσβου; Ε, και τι έγινε, καημένε; Ο Καιάδας είναι, άλλωστε, πολλούς αιώνες πίσω.
Μπορούμε να απομακρυνθούμε για λίγο από το συνεχές σφυροκόπημα με την πτώχευση, την κρίση και τα νέα μέτρα από την κυβέρνηση και την τρόικα, από την τρομοκράτηση που μας ασκούν και την αναλγησία που έχουν και οδηγούν βαθύτερα στο «κράτος του ζόφου».
Και να πάμε μια βδομάδα πίσω, σε δύο περιστατικά, εκ πρώτης όψεως άσχετα μεταξύ τους, που όμως αποτυπώνουν ανάγλυφα και με πόνο αφ' ενός την τρομοκράτηση, που ασκεί το κράτος, η κυβέρνηση πρωτίστως, και αφ' ετέρου την αναλγησία τους. Το ένα περιστατικό αναφέρεται στην Τουρκάλα αγωνίστρια, κουρδικής καταγωγής, που απελαύνεται, και το άλλο στο μικρό μαθητή σε χωριό της Λέσβου, που περιμένει το μεταφορικό μέσον τον πάει στο σχολείο του και αυτό δεν έρχεται.
Διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της Βάνας Φωτοπούλου («Ε», 24.9.2011): Δεμένη πισθάγκωνα με χειροπέδες, συνοδεία πάνοπλων ανδρών της Αντιτρομοκρατικής, που είχαν καλυμμένα τα πρόσωπα με κουκούλες κι ήταν παρόντες σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, η Τουρκάλα αγωνίστρια Γκιουλαφερίτ Ουνσάλ (Gulaferit Unsal) μεταφέρθηκε στη δικαστική αίθουσα του Αρείου Πάγου, για να ακούσει την ετυμηγορία των δικαστών, που είπαν «ναι» στην έκδοσή της στη Γερμανία.
Ακόμη, πληροφορούμαστε ότι μετά τις έντονες διαμαρτυρίες των δικηγόρων της τής... επέτρεψαν να έχει τα χέρια της με χειροπέδες μπροστά. Οι χειροπέδες αφαιρέθηκαν μόνο κατά τη συντομότατη απαγγελία της απόφασης.
Η Τουρκάλα συνδικαλίστρια και αγωνίστρια έχει υποβάλει αίτημα για χορήγηση πολιτικού ασύλου και εκκρεμεί η σχετική απόφαση.
Αλλά, σύμφωνα με το Π.Δ. 114/2010, όταν υπάρχει αυτή η εκκρεμότητα δεν επιτρέπεται να εκδοθεί. Η Γκ. Ουνσάλ κατηγορείται για διοργάνωση εκδηλώσεων και συγκέντρωση χρημάτων για την ενίσχυση της οργάνωσης Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα - Μέτωπο (DHKP-C), η οποία έχει χαρακτηριστεί τρομοκρατική από την Τουρκία και στην οποία έχει αρνηθεί ότι συμμετέχει.
Την ίδια μέρα στην «Ε» ο Στρ. Μπαλάσκας μάς πληροφορούσε ότι σε ένα χωριό, το Αμπελικό της Λέσβου, ο 10χρονος Χαράλαμπος Μπαρής είναι δυσλεκτικός και για να παρακολουθεί τα μαθήματα χρειάζεται να πηγαίνει σε σχολείο με τμήμα ένταξης. Τέτοια σχολεία είναι «γειτονικά»: στην Αγιάσο, σε 19 χιλιόμετρα απόσταση, και στο Πλωμάρι σε 18 χιλιόμετρα. Από το χωριό του όμως κανένα άλλο παιδί δεν μετακινείται για σχολείο αλλού για να μεταφερθεί με μισθωμένο από την πολιτεία ταξί «Αύριο θα δούμε...», απαντούν οι αρμόδιοι στον πατέρα του, ενώ άλλη αρμόδια τού είπε να ζητήσει να του καταβληθεί το επίδομα και να πηγαίνει αυτός το παιδί του. Ο πατέρας είναι αγρότης. Αν το πηγαίνει και το φέρνει καθημερινώς για περίπου 40 χιλιόμετρα, πότε θα δουλεύει και πώς θα ζουν;
Ο δυσλεκτικός 10χρονος μαθητής περιμένει ποιος αρμόδιος θα τον μεταφέρει «παρά τα όσα λέγονται για τα εκατομμύρια ευρώ που ξοδεύονται (πολλά σκανδαλωδώς) για τη μεταφορά των μαθητών από τα απομακρυσμένα χωριά στα σχολεία τους», γράφει ο ανταποκριτής.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την περιφρόνηση και την καταπάτηση κάθε έννοιας στοιχειώδους δικαιώματος ενός οποιουδήποτε κατηγορουμένου -στην προκειμένη περίπτωση ολοφάνερα πολιτικώς διωκόμενου στην Τουρκία- να βρίσκεται προ των δικαστών του ελεύθερος από χειροπέδες υπό τη φρούρηση των εντεταλμένων οργάνων. Χειροπέδες δεν είχαν μέσα στα έκτακτα στρατοδικεία ούτε τον καιρό της δικτατορίας οι δικαζόμενοι αντιδικτατορικοί αγωνιστές. Ούτε κουκουλοφόρους αστυνομικούς ούτε προτεταμένα όπλα. Κι όλα αυτά στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας! Ποιοι ασκούν την εξουσία στην αίθουσα της δίκης; Ποιοι «νόμοι» ισχύουν; Η επιδίωξη είναι, πάντως, φανερή.
Να τρομοκρατηθεί η κοινωνία, να τρομοκρατηθούν οι πολίτες, διότι το βλέμμα και η πράξη της εξουσίας (!) είναι παντού και αυτή, η εξουσία, των κουκουλοφόρων πάνοπλων της Αντιτρομοκρατικής διαφεντεύει ανεξέλεγκτα ακόμα και μέσα στα δικαστήρια.
Στη δεύτερη περίπτωση η αδιαφορία και η αναλγησία απέναντι στον αδύναμο 10χρονο δυσλεκτικό μαθητή προδίδει την έλλειψη φροντίδας, ευαισθησίας της πολιτικής, της πολιτείας και ιδιαίτερα του υπουργείου -από τα πιο ευαίσθητα και με αγάπη, υποτίθεται- Παιδείας. Δεν ενδιαφέρονται να δώσουν ό,τι έχουν υποχρέωση για να μάθει γράμματα ένα παιδί χωριού με κάποια ειδικά προβλήματα. Δηλαδή, δεν έγινε και τίποτα αν το δυσλεκτικό παιδί μείνει έτσι!
Το πρώτο περιστατικό απεικονίζει τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Είναι η ιδιαίτερη στροφή που πήραν τα τελευταία χρόνια.
Μετά τον περασμένο Ιούνιο η συνέχεια ήρθε μόλις την περασμένη Κυριακή, με τα ΜΑΤ να επιτίθενται με χημικά και «βίαιες απωθήσεις», ακόμα και σε ηλικιωμένους και παιδιά, στο Σύνταγμα.
Το δεύτερο περιστατικό δείχνει πώς αντιλαμβάνεται η υπεύθυνη (!) πολιτεία τη μόρφωση σε μια Ελλάδα διάσπαρτη από νησιά και ορεινά χωριά.
Και βέβαια η στάση των ΜΜΕ, των τηλεοράσεων κυρίως. Σιωπή. Τίποτα. Ε, καλά, η Τουρκάλα είναι άλλη μια τρομοκράτισσα(!), θα σκέφτηκαν. Να κακολογήσουμε την Αντιτρομοκρατική και τον Αρειο Πάγο; Κι ο μικρός στο χωριό της Λέσβου; Ε, και τι έγινε, καημένε; Ο Καιάδας είναι, άλλωστε, πολλούς αιώνες πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου