RAMNOUSIA...
Κυριακή πρωί...
Εκκλησία...
Μερικά χρόνια πριν...
«Αγαπάτε αλλήλους – Αυτός που έχει δύο πουκάμισα να χαρίζει το ένα – Αφήστε τα παιδιά να έρθουν σε μένα – Φιλήστε τα χέρια του λεπρού – Όποιος είναι αναμάρτητος να ρίξει την πρώτη πέτρα – Συγχωρείστε…»
Έξω από την Εκκλησία, μία ζητιάνα μ’ ένα ξυπόλητο παιδάκι στην αγκαλιά της... Απλυσιά…
Κάποιοι απλώνουν το χέρι… Συμπαθούν…
Κάποιοι όχι…
-«Τι τους δίνετε; Αυτοί έχουν πιο πολλά από όλους… Κοροϊδεύουν την κοινωνία, κλέβουν μόλις βρουν ευκαιρία, και σκοτώνουν αν χρειαστεί, δώστε μέσα, στο φιλόπτωχο, εκεί πιάνουν τόπο…»
(το ανέκδοτο για να αισθανόμαστε ότι κάνουμε το ‘καθήκον’ μας)
Στο περιθώριο… Με «ταμπέλα»… Από γεννησιμιού τους…
Γιατί, κανείς δεν αναρωτιέται… Δεν μας νοιάζει… Ενοχλείται η αισθητική μας… Φοβόμαστε για «τον άρτο ημών των περιούσιων»…
Και πριν λίγο, «ήμασταν καλοί Χριστιανοί»…
Τα χρόνια πέρασαν… Οι ζητιάνοι έγιναν πολλοί… Και μας χτυπάν την πόρτα πια…
-«Να φύγουν! Να πάνω στις πατρίδες τους! Δεν έχουμε να φάμε εμείς! Είναι κλέφτες! Μας διαλύουν την πατρίδα!»
Καλοί ήταν λοιπόν οι «ζητιάνοι» και προσευχόμασταν για αυτούς, όσο ήταν μακριά μας…
Αλλά τώρα κινδυνεύει η πατρίδα μας, το σπίτι μας… Η τσέπη μας…
Και δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, ότι αυτοί είναι «ζητιάνοι», ίσως επειδή δεν ήμασταν εμείς… Επειδή εκμεταλλευόμασταν τις δικές τους «πατρίδες»…
Όχι εμείς όμως! Τα αφεντικά μας… Αλλά δεν μας πείραζε…
Βρείτε ένα προϊόν πολυεθνικής που έχουμε σπίτι μας και να μην έχει το εργοστάσιο παραγωγής της σε χώρες «ζητιάνων»… Και ξεκινήστε από το ψυγείο σας… Θα δείτε ότι το σπίτι μας είναι γεμάτο από «προϊόντα κατασκευασμένα σε χώρες ζητιάνων»…
Τα οποία τα αγοράσαμε με την «δουλειά» μας… Δεν τα «κλέψαμε», όπως κάνουν «αυτοί»…
Αλλά τώρα ήρθε ή ώρα να γίνουμε και εμείς «ζητιάνοι»… Επειδή κάποιος μας «κορόιδεψε»…
Γιατί έτσι θέλουμε να πιστεύουμε… Γιατί έτσι αποποιούμαστε το μερίδιο ευθύνης μας απέναντι σ’ αυτούς, που γίνανε «ζητιάνοι» για να έχουμε εμείς το τελευταίας τεχνολογίας κινητό, που φτιάχνουν όλες οι εταιρίες από την γη του «λαθραίου» από το Κονγκό… Κοβάλτιο, Κασσίτερος… Αλλά το κινητό είναι δικό μας… Και κάποιος μας το «παίρνει» τώρα από τα χέρια μας… Και τώρα θα μας πάρουν και την «γη μας»…
Επαναστατήστε! Θέλουν να μας κάνουν ζητιάνους στην πατρίδα μας!!!
Αλλά δεν επαναστατούσαμε μέχρι τώρα για τους άλλους «ζητιάνους» της γης… Χμμμ…
Και όπως είπε ο αγαπημένος μου αδερφός:
-«Να βουλιάξουμε τελευταίοι»…
Ας καούν πρώτα τα σπίτια άλλων λοιπόν και μετά ας καεί και το δικό μας…
Αυτό, ναι, βγάζει νόημα… Το καταλαβαίνω…
Ας ζήσουμε λίγο ακόμη στον μικρό «προσωπικό» μας παράδεισο… Είναι «δικός» μας…
Μαντέψτε όμως: Ήρθε η ώρα να γίνουμε εμείς οι «Ζηλωτές» της ιστορίας…
Και καλό θα είναι, να έχουμε υπόψη μας, τι πάθανε τελικά οι «Ζηλωτές»…
Και αν θέλουμε να βρούμε ποιος μας φταίει, ας ξεκινήσουμε με τον «άνθρωπο στον καθρέπτη»…
Βαρκάρης του Φεγγαρόφωτος
 |
| Αν θέλουμε να βρούμε ποιος μας φταίει, ας ξεκινήσουμε με τον «άνθρωπο στον καθρέπτη»… |
Εκκλησία...
Μερικά χρόνια πριν...
«Αγαπάτε αλλήλους – Αυτός που έχει δύο πουκάμισα να χαρίζει το ένα – Αφήστε τα παιδιά να έρθουν σε μένα – Φιλήστε τα χέρια του λεπρού – Όποιος είναι αναμάρτητος να ρίξει την πρώτη πέτρα – Συγχωρείστε…»
Έξω από την Εκκλησία, μία ζητιάνα μ’ ένα ξυπόλητο παιδάκι στην αγκαλιά της... Απλυσιά…
Κάποιοι απλώνουν το χέρι… Συμπαθούν…
Κάποιοι όχι…
-«Τι τους δίνετε; Αυτοί έχουν πιο πολλά από όλους… Κοροϊδεύουν την κοινωνία, κλέβουν μόλις βρουν ευκαιρία, και σκοτώνουν αν χρειαστεί, δώστε μέσα, στο φιλόπτωχο, εκεί πιάνουν τόπο…»
(το ανέκδοτο για να αισθανόμαστε ότι κάνουμε το ‘καθήκον’ μας)
Στο περιθώριο… Με «ταμπέλα»… Από γεννησιμιού τους…
Γιατί, κανείς δεν αναρωτιέται… Δεν μας νοιάζει… Ενοχλείται η αισθητική μας… Φοβόμαστε για «τον άρτο ημών των περιούσιων»…
Και πριν λίγο, «ήμασταν καλοί Χριστιανοί»…
Τα χρόνια πέρασαν… Οι ζητιάνοι έγιναν πολλοί… Και μας χτυπάν την πόρτα πια…
-«Να φύγουν! Να πάνω στις πατρίδες τους! Δεν έχουμε να φάμε εμείς! Είναι κλέφτες! Μας διαλύουν την πατρίδα!»
Καλοί ήταν λοιπόν οι «ζητιάνοι» και προσευχόμασταν για αυτούς, όσο ήταν μακριά μας…
Αλλά τώρα κινδυνεύει η πατρίδα μας, το σπίτι μας… Η τσέπη μας…
Και δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, ότι αυτοί είναι «ζητιάνοι», ίσως επειδή δεν ήμασταν εμείς… Επειδή εκμεταλλευόμασταν τις δικές τους «πατρίδες»…
Όχι εμείς όμως! Τα αφεντικά μας… Αλλά δεν μας πείραζε…
Βρείτε ένα προϊόν πολυεθνικής που έχουμε σπίτι μας και να μην έχει το εργοστάσιο παραγωγής της σε χώρες «ζητιάνων»… Και ξεκινήστε από το ψυγείο σας… Θα δείτε ότι το σπίτι μας είναι γεμάτο από «προϊόντα κατασκευασμένα σε χώρες ζητιάνων»…
Τα οποία τα αγοράσαμε με την «δουλειά» μας… Δεν τα «κλέψαμε», όπως κάνουν «αυτοί»…
Αλλά τώρα ήρθε ή ώρα να γίνουμε και εμείς «ζητιάνοι»… Επειδή κάποιος μας «κορόιδεψε»…
Γιατί έτσι θέλουμε να πιστεύουμε… Γιατί έτσι αποποιούμαστε το μερίδιο ευθύνης μας απέναντι σ’ αυτούς, που γίνανε «ζητιάνοι» για να έχουμε εμείς το τελευταίας τεχνολογίας κινητό, που φτιάχνουν όλες οι εταιρίες από την γη του «λαθραίου» από το Κονγκό… Κοβάλτιο, Κασσίτερος… Αλλά το κινητό είναι δικό μας… Και κάποιος μας το «παίρνει» τώρα από τα χέρια μας… Και τώρα θα μας πάρουν και την «γη μας»…
Επαναστατήστε! Θέλουν να μας κάνουν ζητιάνους στην πατρίδα μας!!!
Αλλά δεν επαναστατούσαμε μέχρι τώρα για τους άλλους «ζητιάνους» της γης… Χμμμ…
Και όπως είπε ο αγαπημένος μου αδερφός:
-«Να βουλιάξουμε τελευταίοι»…
Ας καούν πρώτα τα σπίτια άλλων λοιπόν και μετά ας καεί και το δικό μας…
Αυτό, ναι, βγάζει νόημα… Το καταλαβαίνω…
Ας ζήσουμε λίγο ακόμη στον μικρό «προσωπικό» μας παράδεισο… Είναι «δικός» μας…
Μαντέψτε όμως: Ήρθε η ώρα να γίνουμε εμείς οι «Ζηλωτές» της ιστορίας…
Και καλό θα είναι, να έχουμε υπόψη μας, τι πάθανε τελικά οι «Ζηλωτές»…
Και αν θέλουμε να βρούμε ποιος μας φταίει, ας ξεκινήσουμε με τον «άνθρωπο στον καθρέπτη»…
Βαρκάρης του Φεγγαρόφωτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου