Από την Ελευθεροτυπία...
Και όπου δεν μπορεί να γίνει ειρηνικά, ο πόλεμος είναι απαραίτητο κλειδί. Και έχουμε το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας, που με το φονικό Ναυτικό της ήταν μανούλα να βρίσκει καινούργιες αγορές για τις βιομηχανίες της.
Να θυμηθούμε τον «πόλεμο του οπίου», που κράτησε περίπου 20 χρόνια με μια μικρή διακοπή (1839-1860). Η ένδοξη αυτοκρατορία επί τρεις αιώνες πλούτιζε από ένα λίαν επικερδές επάγγελμα. Ηταν δουλέμπορος. Η αγοραπωλησία ανθρώπων έφερνε χρυσάφι. Οταν αυτό το εμπόριο έπαψε να αποδίδει τα αναμενόμενα κέρδη, τότε επιδόθηκε στο εμπόριο οπίου. Και η βασίλισσα Βικτορία έγινε ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών όλων των εποχών, σύμφωνα με τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Εντουάρντο Γκαλεάνο. Οι Βρετανοί καλλιεργούσαν το όπιο στην Ινδία, που ήταν αποικία τους. Και από εκεί το μετέφεραν λαθραία στην Κίνα. Αλλά συναντούσαν προβλήματα με τις κινεζικές αρχές, μια που αυτό το ναρκωτικό που παράγει και ηρωίνη και μορφίνη, ήταν απαγορευμένο. Και το άνοιγμα αυτής της αχανούς αγοράς απαιτούσε πόλεμο.
Οι Κινέζοι δεν ήταν συνηθισμένοι στον πόλεμο. Και το 1860 οι επιδρομείς, αφού ισοπέδωσαν πολλά λιμάνια και πόλεις, μπαίνουν στο Πεκίνο (οι Βρετανοί συνοδεύονταν και από Γάλλους) και κάνουν έφοδο στα ανάκτορα, το κέντρο της εξουσίας της δυναστείας Μαντσού. Στην ουσία ήταν μια μικρή αυτοκρατορική πόλη με διακόσια παλάτια και παγόδες, ανάμεσα σε λίμνες και κήπους. Και τα λεηλάτησαν όλα. Εκτός από μαργαριταρένια κολιέ, διαμάντια, χρυσά ρολόγια, γλυπτά κ.λπ., πήραν ακόμη και τα έπιπλα και τις κουρτίνες. Μετά έβαλαν φωτιά και τα 'καψαν όλα, εκτός από τη βιβλιοθήκη, που την απέκτησε το Βρετανικό Μουσείο. Δωρητής ο γιος Ελγιν, που κρατούσε με αυστηρότητα τις οικογενειακές παραδόσεις. Λήστευαν όποια χώρα μπορούσαν.
Η Κίνα υποχρεώθηκε να πληρώσει τεράστιες αποζημιώσεις -ο πόλεμος είναι ακριβή υπόθεση. Ο εκπολιτισμός της Κίνας με το ελεύθερο εμπόριο δημιούργησε τη σημαντικότερη αγορά οπίου και έγινε ο μεγαλύτερος αγοραστής εγγλέζικων υφασμάτων. Η παραγωγή υφασμάτων στην Κίνα ήταν το ένα τρίτο της παγκόσμιας παραγωγής στις αρχές του 19ου αιώνα. Επειτα από αυτό τον πόλεμο η Κίνα, εξαντλημένη και ταπεινωμένη, έγινε εύκολη λεία των Ιαπώνων μιλιταριστών. Το 1879 οι Κινέζοι είναι κατά δεκαπέντε εκατομμύρια λιγότεροι. Θύματα των πολέμων και του λιμού που επακολούθησε.
Κατά μία πληροφορία που έχω, αλλά δεν μπόρεσα να την ελέγξω, ο «πόλεμος του οπίου» δεν έχει μπει στα σχολικά εγχειρίδια ούτε της Αγγλίας ούτε της Κίνας. Και αν υπάρχει κάτι, είναι τελείως ανώδυνο και ο μαθητής δεν καταλαβαίνει τι έγινε. Και αν χρησιμοποιώ αυτή την ανεπιβεβαίωτη πληροφορία, είναι γιατί μου φαίνεται λογική. Δεν μπορείς να διδάσκεις στα παιδιά πως η ένδοξή τους βασίλισσα ήταν ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών όλων των εποχών. Ούτε πως η περίφημη δυναστεία των Μαντσού ταπεινώθηκε από τους βάρβαρους Δυτικούς. (Ετσι θεωρούσαν τους Ευρωπαίους οι Κινέζοι.) Και αυτή η χώρα στηρίζεται στο αυτοκρατορικό της παρελθόν.
Ο εκπολιτισμός αυτού του είδους έγινε σε όλες τις αποικίες από όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης. Και είναι τα ίδια συμφέροντα που συγκροτούν σήμερα την Ε.Ε., αν όχι και οι ίδιες εταιρείες και τράπεζες. Και αυτό δημιουργεί πολλά προβλήματα για το ποια θα πρέπει να είναι η σχέση της Ελλάδας με την Ε.Ε.
Ολοι μας έχουμε δει και ζούμε την πολιτική της τρόικας με τους εδώ τοποτηρητές τους, που έχουν την ψήφο των 154 δειλών και άβουλων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Πέντε έντιμοι να βρίσκονταν ακόμη, τα πράγματα θα άλλαζαν. Ή τουλάχιστον θα κάναμε ένα βήμα προς τα εμπρός.
Οταν λέμε ελεύθερη αγορά, το μυαλό μας πάει στη λαϊκή αγορά, στην κεντρική αγορά ή σε κάποιον πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο που κάνουν οι ωραίες κυρίες τα ωραία τους ψώνια.
Αυτό κάποτε ήταν σωστό. Σήμερα, όταν λέμε ελεύθερη αγορά εννούμε την οικονομική κατάκτηση μιας χώρας, την κατάργηση της εγχώριας παραγωγής, την εξαθλίωση των κατοίκων της και απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας. Και όπου δεν μπορεί να γίνει ειρηνικά, ο πόλεμος είναι απαραίτητο κλειδί. Και έχουμε το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας, που με το φονικό Ναυτικό της ήταν μανούλα να βρίσκει καινούργιες αγορές για τις βιομηχανίες της.
Να θυμηθούμε τον «πόλεμο του οπίου», που κράτησε περίπου 20 χρόνια με μια μικρή διακοπή (1839-1860). Η ένδοξη αυτοκρατορία επί τρεις αιώνες πλούτιζε από ένα λίαν επικερδές επάγγελμα. Ηταν δουλέμπορος. Η αγοραπωλησία ανθρώπων έφερνε χρυσάφι. Οταν αυτό το εμπόριο έπαψε να αποδίδει τα αναμενόμενα κέρδη, τότε επιδόθηκε στο εμπόριο οπίου. Και η βασίλισσα Βικτορία έγινε ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών όλων των εποχών, σύμφωνα με τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Εντουάρντο Γκαλεάνο. Οι Βρετανοί καλλιεργούσαν το όπιο στην Ινδία, που ήταν αποικία τους. Και από εκεί το μετέφεραν λαθραία στην Κίνα. Αλλά συναντούσαν προβλήματα με τις κινεζικές αρχές, μια που αυτό το ναρκωτικό που παράγει και ηρωίνη και μορφίνη, ήταν απαγορευμένο. Και το άνοιγμα αυτής της αχανούς αγοράς απαιτούσε πόλεμο.
Οι Κινέζοι δεν ήταν συνηθισμένοι στον πόλεμο. Και το 1860 οι επιδρομείς, αφού ισοπέδωσαν πολλά λιμάνια και πόλεις, μπαίνουν στο Πεκίνο (οι Βρετανοί συνοδεύονταν και από Γάλλους) και κάνουν έφοδο στα ανάκτορα, το κέντρο της εξουσίας της δυναστείας Μαντσού. Στην ουσία ήταν μια μικρή αυτοκρατορική πόλη με διακόσια παλάτια και παγόδες, ανάμεσα σε λίμνες και κήπους. Και τα λεηλάτησαν όλα. Εκτός από μαργαριταρένια κολιέ, διαμάντια, χρυσά ρολόγια, γλυπτά κ.λπ., πήραν ακόμη και τα έπιπλα και τις κουρτίνες. Μετά έβαλαν φωτιά και τα 'καψαν όλα, εκτός από τη βιβλιοθήκη, που την απέκτησε το Βρετανικό Μουσείο. Δωρητής ο γιος Ελγιν, που κρατούσε με αυστηρότητα τις οικογενειακές παραδόσεις. Λήστευαν όποια χώρα μπορούσαν.
Η Κίνα υποχρεώθηκε να πληρώσει τεράστιες αποζημιώσεις -ο πόλεμος είναι ακριβή υπόθεση. Ο εκπολιτισμός της Κίνας με το ελεύθερο εμπόριο δημιούργησε τη σημαντικότερη αγορά οπίου και έγινε ο μεγαλύτερος αγοραστής εγγλέζικων υφασμάτων. Η παραγωγή υφασμάτων στην Κίνα ήταν το ένα τρίτο της παγκόσμιας παραγωγής στις αρχές του 19ου αιώνα. Επειτα από αυτό τον πόλεμο η Κίνα, εξαντλημένη και ταπεινωμένη, έγινε εύκολη λεία των Ιαπώνων μιλιταριστών. Το 1879 οι Κινέζοι είναι κατά δεκαπέντε εκατομμύρια λιγότεροι. Θύματα των πολέμων και του λιμού που επακολούθησε.
Κατά μία πληροφορία που έχω, αλλά δεν μπόρεσα να την ελέγξω, ο «πόλεμος του οπίου» δεν έχει μπει στα σχολικά εγχειρίδια ούτε της Αγγλίας ούτε της Κίνας. Και αν υπάρχει κάτι, είναι τελείως ανώδυνο και ο μαθητής δεν καταλαβαίνει τι έγινε. Και αν χρησιμοποιώ αυτή την ανεπιβεβαίωτη πληροφορία, είναι γιατί μου φαίνεται λογική. Δεν μπορείς να διδάσκεις στα παιδιά πως η ένδοξή τους βασίλισσα ήταν ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών όλων των εποχών. Ούτε πως η περίφημη δυναστεία των Μαντσού ταπεινώθηκε από τους βάρβαρους Δυτικούς. (Ετσι θεωρούσαν τους Ευρωπαίους οι Κινέζοι.) Και αυτή η χώρα στηρίζεται στο αυτοκρατορικό της παρελθόν.
Ο εκπολιτισμός αυτού του είδους έγινε σε όλες τις αποικίες από όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης. Και είναι τα ίδια συμφέροντα που συγκροτούν σήμερα την Ε.Ε., αν όχι και οι ίδιες εταιρείες και τράπεζες. Και αυτό δημιουργεί πολλά προβλήματα για το ποια θα πρέπει να είναι η σχέση της Ελλάδας με την Ε.Ε.
Ολοι μας έχουμε δει και ζούμε την πολιτική της τρόικας με τους εδώ τοποτηρητές τους, που έχουν την ψήφο των 154 δειλών και άβουλων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Πέντε έντιμοι να βρίσκονταν ακόμη, τα πράγματα θα άλλαζαν. Ή τουλάχιστον θα κάναμε ένα βήμα προς τα εμπρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου