SOFISTIS..
Ο Γκιόργκος έσωσε λέει τη χώρα 6 φορές.. δηλαδή κάθε δόση και ..νέο σώσιμο.. όχι κάθε δόση και νέο χώσιμο.. Το δηλώνει επισήμως και του βαράνε και παλαμάκια και σηκώνουν και σημαίες.. Η γελοιότητα ξεπερνά και την πιο καλπάζουσα φαντασία. Ούτε να γελάσουμε δεν μπορούμε πια και καραδοκεί η εφορία.. Αλλά και πώς να γελάσουμε; Κάνει να βγει το γέλιο απ το λαιμό και μπερδεύεται με την οργή, την αγανάκτηση, το θυμό, τον πόνο.. και γίνεται κλαυσίγελος έτσι, μόνο και μόνο για να αντέξουμε και να επιβιώσουμε. Γιατί αν απλώς γελάμε, τότε μπορεί να είμαστε και εκ γενετείς χαζοχαρούμενοι και αναίσθητοι. Ο κλαυσίγελος όμως εκφράζει καλύτερα και τον καθένα μας προσωπικά και συνολικά τη χώρα..
Το ερώτημα πλέον δεν είναι φυσικά αν ο Γκιόργκος σώζει ή δεν σώζει τη χώρα. Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες εκτός από τους βλάκες και τους ύποπτους.. Το ερώτημα είναι, αν πιστεύει αυτό που λέει. Εγώ δεν αποκλείω να το πιστεύει. Όλα να τα περιμένει κανείς εδώ που φτάσαμε. Το ίδιο και ο άλλος Γιώργος, ο εθνοσωτήρας Γεώργιος Παπαδόπουλος, επί εθνοσωτηρίου επαναστάσεως, βοήθεια μας, το πίστευε απολύτως όταν ..έσωζε και αυτός τη χώρα.. Μπορεί πρόσωπα και ιδέες να είναι παντελώς ασύγκριτες μεταξύ τους, αλλά ο ψυχολογικός μηχανισμός είναι ο ίδιος. Οι ιδέες και οι καταστάσεις διαφέρουν. Οι ρόλοι ίδιοι είναι..
Η ιστορία λοιπόν διδάσκει ότι σε όλα τα καθεστώτα, σε κάθε εποχή και πολιτισμό, η εξουσία αποπροσωποποιεί το άτομο.. Η εξουσία δηλαδή, έτσι και αλλιώς διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα.. Επιπλέον όμως, το άτομο αποπροσωποποιείται, δηλαδή χάνει το πρόσωπο και τον εαυτόν του, τις προσωπικές αξίες και τα συναισθήματα του και στρατεύεται δήθεν για να υπηρετήσει ένα γενικότερο καλό, μια ιερότερη αξία όπως πατρίδα, έθνος, κόμμα, ιδέα, θεός και άλλες τέτοιες παπαριές.. Έτσι, μπορεί στο όνομα αυτής της ιερότερης αξίας, ή κατασκευασμένης αδήριτης ανάγκης, να λεηλατεί, να κλέβει, να σκοτώνει, να ξεπουλάει, να προδίδει, να βασανίζει, πιστεύοντας πραγματικά και δικαιολογώντας τον εαυτό του ότι δεν γίνεται αλλιώς, ότι είναι ο μόνος δρόμος γιατί μόνο έτσι σώζει, όχι τα άλλα άτομα, αλλά την ιδέα..
Όπως γίνεται με κάθε ολοκληρωτισμό. Με την κάθε θρησκεία που στο όνομα κάποιου θεού που η ίδια κατασκεύασε, σφάζονται άνθρωποι, όπως γίνεται με τον φασισμό και σταλινισμό, ή όπως γίνεται σήμερα με την ιδέα της παντελώς ασύδοτης και δικτατορικής αγοράς που καταργεί εθνικές ανεξαρτησίες και δημοκρατίες και επιβάλει τη φτώχια, την εξαθλίωση, τον πόνο και την ταπείνωση, που γονατίζει την κοινωνία για να σωθεί από την κρίση που η ίδια δημιούργησε. Όπως δηλαδή γίνεται με τον σύγχρονο νεοφιλελευθερισμό που, αναμεμιγμένος με τον πασοκισμό, δημιουργεί ένα απίστευτο και μοναδικό στον πλανήτη μίγμα, ξεδιαντροπιάς, κοινωνικής αναισθησίας, αλαζονείας, απάτης και γελοιότητας.
Το άτομο λοιπόν εντάσσεται και αναλαμβάνει ένα ρόλο εξουσίας που το αποπροσωποποιεί παντελώς. Χάνει κάθε ανθρώπινη διάσταση και ευαισθησία. Είναι πολύ γνωστό το πείραμα του Στάνφορντ με μια ομάδα εθελοντών φοιτητών που σε ένα περιβάλλον φυλακής ανέλαβαν οι μισοί το ρόλο των δεσμοφυλάκων και οι άλλοι μισοί το ρόλο των κρατουμένων και μέσα σε τρείς μόλις μέρες οι απλοί φοιτητές-δεσμοφύλακες μεταμορφώθηκαν σε αληθινά ανθρωπόμορφα κτήνη υπερβαίνοντας κάθε προσωπική και ανθρώπινη διάσταση με αποτέλεσμα οι καθηγητές να διακόψουν έντρομοι το πείραμα..
Φανταστείτε τώρα μία εξουσία του νεοφιλελεύθερου πασοκισμού και μάλιστα εντολοδόχο ξένων δυνάμεων και μάλιστα με έναν αρχηγό που ο ίδιος ο πατέρας του τον χαρακτήριζε ως Γιωργάκη και που τώρα επαίρεται ως σωτήρας και αντιεξουσιαστής του εαυτού του..(!)..Με έναν πρωθυπουργεύοντα Βαγγέλη που είναι παγκοσμίως γνωστός ως ένας από τους πλέον αδίστακτους στην εξουσία.. Λογικό δεν είναι να σπάει όλα τα παγκόσμια ρεκόρ αναλγησίας και γελοιότητας; Και πάντα τέτοιες εξουσίες, όσο πιο σκληρές και βάρβαρες είναι στους από κάτω τους, τόσο πιο ενδοτικές και γλοιώδης είναι στους από πάνω τους..
Αλλά για να μην ξεχνιόμαστε, δεν είναι μόνο οι μεγάλοι εθνοσωτήρες αλλά και οι μικροί. Είναι δηλαδή και όλοι αυτοί οι οπαδοί τέτοιων καθεστώτων, που αν δεν είναι ύποπτοι, έχουν κάποια βλάβη στα ζυγωματικά και τηρουμένων των αναλογιών συμπεριφέρονται το ίδιο, όχι μόνο με τη ψήφο τους, αλλά καθημερινά. Πρόκειται για ετερόφωτα άτομα χωρίς προσωπικότητα, άκρως επικίνδυνα, που το μόνο που τους καταξιώνει είναι ο ρόλος της ένταξης τους σε μια ιδέα, ομάδα, κόμμα, θρησκεία, κλπ. και που χωρίς αυτήν η ύπαρξη τους δεν βρίσκει νόημα. Γίνονται και αυτοί μικροί ή μεγάλοι σωτήρες και ως συνήθως βασιλικότεροι του βασιλέως, καταδικάζοντας τον διπλανό τους, ακόμα και υποφέροντας μαζί του. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, οι γνωστοί, οι συνάδελφοι που ούτε και αυτοί καταλαβαίνουν, πώς γίνεται να στηρίζουν τέτοιες εξουσίες, να αναλαμβάνουν τέτοιους ρόλους, να γίνονται οπαδοί και «δεσμοφύλακες» εντός τους, του εαυτού τους και των διπλανών τους και να «σώζουν» την πατρίδα μετατρέποντας την σε ένα πουκάμισο αδειανό, εφόσον καθημερινά συνηγορούν να αφαιρείται και ένα κομμάτι απ τη ζωή του διπλανού τους.. Αλήθεια, οι μικροί εθνοσωτήρες κάνουν τους μεγάλους, ή οι μεγάλοι κάνουν τους μικρούς;
Το ερώτημα πλέον δεν είναι φυσικά αν ο Γκιόργκος σώζει ή δεν σώζει τη χώρα. Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες εκτός από τους βλάκες και τους ύποπτους.. Το ερώτημα είναι, αν πιστεύει αυτό που λέει. Εγώ δεν αποκλείω να το πιστεύει. Όλα να τα περιμένει κανείς εδώ που φτάσαμε. Το ίδιο και ο άλλος Γιώργος, ο εθνοσωτήρας Γεώργιος Παπαδόπουλος, επί εθνοσωτηρίου επαναστάσεως, βοήθεια μας, το πίστευε απολύτως όταν ..έσωζε και αυτός τη χώρα.. Μπορεί πρόσωπα και ιδέες να είναι παντελώς ασύγκριτες μεταξύ τους, αλλά ο ψυχολογικός μηχανισμός είναι ο ίδιος. Οι ιδέες και οι καταστάσεις διαφέρουν. Οι ρόλοι ίδιοι είναι..
Οπαδός ενώ προβληματίζεται αν θα στηρίξει την ιδέα Γκιόργκος ή την ιδέα Βαγγέλης..
Όπως γίνεται με κάθε ολοκληρωτισμό. Με την κάθε θρησκεία που στο όνομα κάποιου θεού που η ίδια κατασκεύασε, σφάζονται άνθρωποι, όπως γίνεται με τον φασισμό και σταλινισμό, ή όπως γίνεται σήμερα με την ιδέα της παντελώς ασύδοτης και δικτατορικής αγοράς που καταργεί εθνικές ανεξαρτησίες και δημοκρατίες και επιβάλει τη φτώχια, την εξαθλίωση, τον πόνο και την ταπείνωση, που γονατίζει την κοινωνία για να σωθεί από την κρίση που η ίδια δημιούργησε. Όπως δηλαδή γίνεται με τον σύγχρονο νεοφιλελευθερισμό που, αναμεμιγμένος με τον πασοκισμό, δημιουργεί ένα απίστευτο και μοναδικό στον πλανήτη μίγμα, ξεδιαντροπιάς, κοινωνικής αναισθησίας, αλαζονείας, απάτης και γελοιότητας.
Το άτομο λοιπόν εντάσσεται και αναλαμβάνει ένα ρόλο εξουσίας που το αποπροσωποποιεί παντελώς. Χάνει κάθε ανθρώπινη διάσταση και ευαισθησία. Είναι πολύ γνωστό το πείραμα του Στάνφορντ με μια ομάδα εθελοντών φοιτητών που σε ένα περιβάλλον φυλακής ανέλαβαν οι μισοί το ρόλο των δεσμοφυλάκων και οι άλλοι μισοί το ρόλο των κρατουμένων και μέσα σε τρείς μόλις μέρες οι απλοί φοιτητές-δεσμοφύλακες μεταμορφώθηκαν σε αληθινά ανθρωπόμορφα κτήνη υπερβαίνοντας κάθε προσωπική και ανθρώπινη διάσταση με αποτέλεσμα οι καθηγητές να διακόψουν έντρομοι το πείραμα..
Φανταστείτε τώρα μία εξουσία του νεοφιλελεύθερου πασοκισμού και μάλιστα εντολοδόχο ξένων δυνάμεων και μάλιστα με έναν αρχηγό που ο ίδιος ο πατέρας του τον χαρακτήριζε ως Γιωργάκη και που τώρα επαίρεται ως σωτήρας και αντιεξουσιαστής του εαυτού του..(!)..Με έναν πρωθυπουργεύοντα Βαγγέλη που είναι παγκοσμίως γνωστός ως ένας από τους πλέον αδίστακτους στην εξουσία.. Λογικό δεν είναι να σπάει όλα τα παγκόσμια ρεκόρ αναλγησίας και γελοιότητας; Και πάντα τέτοιες εξουσίες, όσο πιο σκληρές και βάρβαρες είναι στους από κάτω τους, τόσο πιο ενδοτικές και γλοιώδης είναι στους από πάνω τους..
Αλλά για να μην ξεχνιόμαστε, δεν είναι μόνο οι μεγάλοι εθνοσωτήρες αλλά και οι μικροί. Είναι δηλαδή και όλοι αυτοί οι οπαδοί τέτοιων καθεστώτων, που αν δεν είναι ύποπτοι, έχουν κάποια βλάβη στα ζυγωματικά και τηρουμένων των αναλογιών συμπεριφέρονται το ίδιο, όχι μόνο με τη ψήφο τους, αλλά καθημερινά. Πρόκειται για ετερόφωτα άτομα χωρίς προσωπικότητα, άκρως επικίνδυνα, που το μόνο που τους καταξιώνει είναι ο ρόλος της ένταξης τους σε μια ιδέα, ομάδα, κόμμα, θρησκεία, κλπ. και που χωρίς αυτήν η ύπαρξη τους δεν βρίσκει νόημα. Γίνονται και αυτοί μικροί ή μεγάλοι σωτήρες και ως συνήθως βασιλικότεροι του βασιλέως, καταδικάζοντας τον διπλανό τους, ακόμα και υποφέροντας μαζί του. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, οι γνωστοί, οι συνάδελφοι που ούτε και αυτοί καταλαβαίνουν, πώς γίνεται να στηρίζουν τέτοιες εξουσίες, να αναλαμβάνουν τέτοιους ρόλους, να γίνονται οπαδοί και «δεσμοφύλακες» εντός τους, του εαυτού τους και των διπλανών τους και να «σώζουν» την πατρίδα μετατρέποντας την σε ένα πουκάμισο αδειανό, εφόσον καθημερινά συνηγορούν να αφαιρείται και ένα κομμάτι απ τη ζωή του διπλανού τους.. Αλήθεια, οι μικροί εθνοσωτήρες κάνουν τους μεγάλους, ή οι μεγάλοι κάνουν τους μικρούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου