ΕΠΟΧΗ...
Η σχέση ανάμεσα στην τροφοδότηση και στην τήξη
Και βέβαια το έχω δει
και φυσικά το έχω ξεχάσει
τι άλλο θα έκανα
από το κρύο της φωτογραφίας
Να σταματήσουμε την εικόνα στη χαμένη μάχη της 29ης Ιουνίου συνεχίζοντας ως κοινωνία την πρόβλεψη του Per Kirkeby: Προς τα πίσω, (όπως ανθολογείται και μεταφράζεται από τον Θεοφάνη Μελά στην πρόσφατη δίγλωσση έκδοση του Μανδραγόρα «4 δανοί ποιητές/εικαστικοί»).
Τώρα μου λένε/ να συνεχίσω τη ζωή μου/ αλλά το λες αυτό σε έναν νεαρό που περιφέρεται/ στους πάγους βαθιά μέσα στη Γροιλανδία; Συνεχίζω την ανάγνωση διαπιστώνοντας πως οι αποστάσεις στην τέχνη, όπως και στη ζωή, εξανεμίζονται σε τέτοιο βαθμό ώστε να λειτουργεί η ίδια φόρτιση στους πάγους της Γροιλανδίας, στη δακρύβρεχτη και ανασκολοπισμένη πλατεία Συντάγματος, στους απόμακρους, πλέον, αμμόλοφους της Γαύδου και στα ερείπια της Βάθης. Εννοώ τα ζώντα ερείπια.
Εμείς έξω να τρέχουμε στα δακρυγόνα, οι μέσα στα σόου και τις επερωτήσεις, στων «Συνεδριάσεων το ανάγνωσμα» κατά Μαγιακόφσκι, όπου «μισά κορμιά παρίστανται αυτοστιγμίς σε δυο μαζί συνεδριάσεις/ Γι’ αυτό και κόβονται στα δύο./ Τα ως τη ζώνη εκεί,/ τ’ άλλα/ εδώ». Οι ανόσιοι να θεατρίζουν κοκορομαχίες με τον Μόσιαλο στο καφενείο που λέγεται Βουλή, και πριν εισπράξουν τ’ αφορολόγητα των δήθεν Επιτροπών. Τελικά ποιοι είναι οι χειρότεροι; Όσοι τα τρώνε από το ’81, ή αυτός που καθυστέρησε, μόλις το 2009; (Και πάντως, οι μη έχοντες τσίπα (όχι Τσίπρα) αδιάντροποι, δεν προσβάλλονται απ’ όσα δεινά έχουν επικροτήσει ψηφίζοντας στα μνημόνια, αλλά απ’ όσα εκστομίζουν στο βούρκο τους οι σπαρασσόμενες φατρίες των Βένετων και των Πράσινων.) Το πορφυρό πορφύρωσε κι άλλο/ το άσπρο ασπρίζει κι ασπρίζει και το φαιό ολοένα και περισσότερο σκοτεινιάζει στη σήψη του τόπου που, αλλοίμονο, μονάχα εμάς θα καταπιεί στα σάπια σπλάχνα του σαπισμένους.
Είναι γνωστά στον αναγνώστη τα «ποιήματα ποιητικής», αυτά δηλαδή που επικεντρώνονται στο στήσιμο ενός ποιήματος, στην απόσταση ανάμεσα στη σύλληψη της ιδέας έως την υλοποίησή της, στα αυτονόητα ερωτήματα που γεννά κάθε μορφή έκφρασης/επαφής. Που δεν είναι άλλο παρά ερωτική σχέση μεταξύ δύο, ή και περισσοτέρων –ακόμα καλύτερα–, με τον δημιουργό να βαρύνει η ευθύνη συνέχειας. Θα μπορούσαμε κατ’ αναλογία να χαρακτηρίσουμε και τα γραφτά αυτά «κείμενα κειμενικής». Καθώς το στήσιμό τους παραμένει υπόθεση επισφαλής κι επικίνδυνη, προϋποθέτουν ρίσκο, έκθεση, διακινδύνευση, αβεβαιότητα και απορία. (Κάτι σαν την πολιτική της Αριστεράς).
Με την προσέγγιση αναγνώστη-πρωταγωνιστή να παραμένει υπόθεση δαιμονική γιατί, σε αντίθεση με την πολιτική, δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν εξαγοράζεται, δεν απονέμεται, (οφείλει) να μην προκαλεί χασμουρητά. (Δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει και προσλήψεις).
Κατακτιέται καθημερινά, βρίσκεται υπό αίρεση, αμφισβητείται, ενίοτε χλευάζεται, επικρίνεται, κρίνεται, και κάποτε τερματίζεται. (Σε αντίθεση με τους πολιτικούς που εξακολουθούν στο διηνεκές να διατηρούν τίτλους και ιδιότητες, που κι ο θάνατος ακόμα δεν μπορεί να πλήξει: «Στεφανίδης Μιχαήλ, Α’ Αντιπρόεδρος της Βουλής», διαβάζω στη μαρμάρινη πλάκα του Α’ Νεκροταφείου! Ενώ εμείς; «Διατελέσαντες επί μικρόν αρθρογράφοι της Εποχής»;
Τυχαίνει όμως η ζωή/ να σου γυρίζει/ και την άλλη όψη/και το μεγάλο/ το καταλαβαίνεις/ από τις σαχλαμάρες. Την προτελευταία φορά γράφαμε για τη SAAB 2000 του Τσίπρα που τον οδηγεί ταχύτερα στο λαό, για τη βαριά κληρονομιά της Παπαρήγα (Παφίλης), την αντίστοιχη του Λεωνίδα Κύρκου (Λυκούδης, Μαργαρίτης, Καβάσαλης της ΑΕΚΑ –τι γίνανε τόσα φυντάνια;), τις παιδικές και ενήλικες φορτωτικές του «Δασκαλογιάννης», με τις οποίες μας ταξιδεύουν ως ανθρωποδέματα, τη μοναστική μετασκευή του φεριμπότ «Σαμαριά» σε κλειστού τύπου πλοίο, κατά τη γνωστή μετωνυμία του κρέατος σε ψάρι. (Ας όψεται ο ρώσικος νηογνώμων που υπέφερε από πρεσβυωπία).
Προς τι οι περί Γαύδου επαναλήψεις; θα αναρωτηθεί ο ενοχλημένος. Προς τα πάντα και τίποτα. Γιατί αν δεν το καταλάβατε, στον πανικό μας, παίζουμε άμυνα για ν’ αντέξουμε την πραγματικότητα. Για να μην αρπάξουμε τα πυροβόλα, και πού να μάθουμε σκοποβολή «οι μοδίστρες» του Μπαλάσκα; Χώρια που μεγαλώσαμε με το «make love, not war» (κι αυτό λειψό και στα δυο του σκέλη. γιατί και τους πολέμους γευθήκαμε. Εξ ου και οι απόκληροι που γέμισαν τον τόπο). Και σε κατοχή είμαστε. Δίχως καμιά ελπίδα, γιατί αλλοίμονο «αι ημέτεραι δυνάμεις [δεν] αμύνονται [πλέον] του πατρίου εδάφους».
Κρυβόμαστε, λοιπόν, για να ξεφύγουμε περιμένοντας το βροντώδες άρθρο, την πομπώδη πρόβλεψη, τη μεστή συνέντευξη, την καίρια επερώτηση Τσίπρα, τη διεθνή ανάλυση Βενιζέλου, την οργή του Αυτιά, τις μεγαλειώδης πορείες του ΠΑΜΕ που θα ανατρέψουν συθέμελα την κοινωνική διαστρωμάτωση. Δεν κάνουμε τουρ αναμνήσεων στα νησιά. Υπομονή κάνουμε στην απελπισία μας. Γιατί κι η ψυχή μας μαράθηκε σαν τους κέδρους των νεανικών μας χρόνων. Γιατί η ζωή μας έγινε αυθαίρετη σαν τα κτίσματα που ξεφυτρώνουν στα καλοκαίρια μας –σφήνα στα μάτι του κάθε Πολύφημου. Αόμματοι κι εμείς συμβιβαστήκαμε με τις αειθαλείς τσιμεντολιθιές, τα μόνα δέντρα που καρπίζουν ολοχρονίς.
Κι αφού δεν μπορούμε όλοι μαζί να οδεύσουμε, κατά το ποίημα του Μαγιακόφσκι, υποτασσόμαστε μπας και ξεχάσουμε ή ξεχαστούμε. Βέβαιοι πως κι αυτή τη φορά η Αριστερά εν όλω δεν θα καταφέρει να μας εκπλήξει –κάτι που δυστυχώς επιτυγχάνεται μόνο στην τέχνη. Γιατί εκεί που περισσεύει η αυτάρκεια του γραφειοκράτη, απουσιάζει η λογική. Κι η λογική είναι το βασίλειο του απροσδόκητου. Αφού το να σκέφτεσαι λογικά σημαίνει να εκπλήσσεσαι διαρκώς. Πολυτέλεια που σπανίζει στους αγκιστρωμένους νάρκισσους των εμμονών και των γραφείων. απελπιστικά προσδιορισμένους και προβλέψιμους –ακόμα και στα συμφέροντά τους.
Οι άλλοι, ας αρκεστούμε στον Μαγιακόφσκι της ποίησης, αφού χάσαμε την επανάσταση της ζωής για: Εκδίκηση – τελετάρχης/ πείνα – διεκπεραιωτής/ σπαθί/ μπράουνινγκ/ μπόμπα.
(έπονται οι υπογραφές τριών γραμματέων)
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Η σχέση ανάμεσα στην τροφοδότηση και στην τήξη
Και βέβαια το έχω δει
και φυσικά το έχω ξεχάσει
τι άλλο θα έκανα
από το κρύο της φωτογραφίας
Να σταματήσουμε την εικόνα στη χαμένη μάχη της 29ης Ιουνίου συνεχίζοντας ως κοινωνία την πρόβλεψη του Per Kirkeby: Προς τα πίσω, (όπως ανθολογείται και μεταφράζεται από τον Θεοφάνη Μελά στην πρόσφατη δίγλωσση έκδοση του Μανδραγόρα «4 δανοί ποιητές/εικαστικοί»).
Τώρα μου λένε/ να συνεχίσω τη ζωή μου/ αλλά το λες αυτό σε έναν νεαρό που περιφέρεται/ στους πάγους βαθιά μέσα στη Γροιλανδία; Συνεχίζω την ανάγνωση διαπιστώνοντας πως οι αποστάσεις στην τέχνη, όπως και στη ζωή, εξανεμίζονται σε τέτοιο βαθμό ώστε να λειτουργεί η ίδια φόρτιση στους πάγους της Γροιλανδίας, στη δακρύβρεχτη και ανασκολοπισμένη πλατεία Συντάγματος, στους απόμακρους, πλέον, αμμόλοφους της Γαύδου και στα ερείπια της Βάθης. Εννοώ τα ζώντα ερείπια.
Εμείς έξω να τρέχουμε στα δακρυγόνα, οι μέσα στα σόου και τις επερωτήσεις, στων «Συνεδριάσεων το ανάγνωσμα» κατά Μαγιακόφσκι, όπου «μισά κορμιά παρίστανται αυτοστιγμίς σε δυο μαζί συνεδριάσεις/ Γι’ αυτό και κόβονται στα δύο./ Τα ως τη ζώνη εκεί,/ τ’ άλλα/ εδώ». Οι ανόσιοι να θεατρίζουν κοκορομαχίες με τον Μόσιαλο στο καφενείο που λέγεται Βουλή, και πριν εισπράξουν τ’ αφορολόγητα των δήθεν Επιτροπών. Τελικά ποιοι είναι οι χειρότεροι; Όσοι τα τρώνε από το ’81, ή αυτός που καθυστέρησε, μόλις το 2009; (Και πάντως, οι μη έχοντες τσίπα (όχι Τσίπρα) αδιάντροποι, δεν προσβάλλονται απ’ όσα δεινά έχουν επικροτήσει ψηφίζοντας στα μνημόνια, αλλά απ’ όσα εκστομίζουν στο βούρκο τους οι σπαρασσόμενες φατρίες των Βένετων και των Πράσινων.) Το πορφυρό πορφύρωσε κι άλλο/ το άσπρο ασπρίζει κι ασπρίζει και το φαιό ολοένα και περισσότερο σκοτεινιάζει στη σήψη του τόπου που, αλλοίμονο, μονάχα εμάς θα καταπιεί στα σάπια σπλάχνα του σαπισμένους.
Είναι γνωστά στον αναγνώστη τα «ποιήματα ποιητικής», αυτά δηλαδή που επικεντρώνονται στο στήσιμο ενός ποιήματος, στην απόσταση ανάμεσα στη σύλληψη της ιδέας έως την υλοποίησή της, στα αυτονόητα ερωτήματα που γεννά κάθε μορφή έκφρασης/επαφής. Που δεν είναι άλλο παρά ερωτική σχέση μεταξύ δύο, ή και περισσοτέρων –ακόμα καλύτερα–, με τον δημιουργό να βαρύνει η ευθύνη συνέχειας. Θα μπορούσαμε κατ’ αναλογία να χαρακτηρίσουμε και τα γραφτά αυτά «κείμενα κειμενικής». Καθώς το στήσιμό τους παραμένει υπόθεση επισφαλής κι επικίνδυνη, προϋποθέτουν ρίσκο, έκθεση, διακινδύνευση, αβεβαιότητα και απορία. (Κάτι σαν την πολιτική της Αριστεράς).
Με την προσέγγιση αναγνώστη-πρωταγωνιστή να παραμένει υπόθεση δαιμονική γιατί, σε αντίθεση με την πολιτική, δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν εξαγοράζεται, δεν απονέμεται, (οφείλει) να μην προκαλεί χασμουρητά. (Δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει και προσλήψεις).
Κατακτιέται καθημερινά, βρίσκεται υπό αίρεση, αμφισβητείται, ενίοτε χλευάζεται, επικρίνεται, κρίνεται, και κάποτε τερματίζεται. (Σε αντίθεση με τους πολιτικούς που εξακολουθούν στο διηνεκές να διατηρούν τίτλους και ιδιότητες, που κι ο θάνατος ακόμα δεν μπορεί να πλήξει: «Στεφανίδης Μιχαήλ, Α’ Αντιπρόεδρος της Βουλής», διαβάζω στη μαρμάρινη πλάκα του Α’ Νεκροταφείου! Ενώ εμείς; «Διατελέσαντες επί μικρόν αρθρογράφοι της Εποχής»;
Τυχαίνει όμως η ζωή/ να σου γυρίζει/ και την άλλη όψη/και το μεγάλο/ το καταλαβαίνεις/ από τις σαχλαμάρες. Την προτελευταία φορά γράφαμε για τη SAAB 2000 του Τσίπρα που τον οδηγεί ταχύτερα στο λαό, για τη βαριά κληρονομιά της Παπαρήγα (Παφίλης), την αντίστοιχη του Λεωνίδα Κύρκου (Λυκούδης, Μαργαρίτης, Καβάσαλης της ΑΕΚΑ –τι γίνανε τόσα φυντάνια;), τις παιδικές και ενήλικες φορτωτικές του «Δασκαλογιάννης», με τις οποίες μας ταξιδεύουν ως ανθρωποδέματα, τη μοναστική μετασκευή του φεριμπότ «Σαμαριά» σε κλειστού τύπου πλοίο, κατά τη γνωστή μετωνυμία του κρέατος σε ψάρι. (Ας όψεται ο ρώσικος νηογνώμων που υπέφερε από πρεσβυωπία).
Προς τι οι περί Γαύδου επαναλήψεις; θα αναρωτηθεί ο ενοχλημένος. Προς τα πάντα και τίποτα. Γιατί αν δεν το καταλάβατε, στον πανικό μας, παίζουμε άμυνα για ν’ αντέξουμε την πραγματικότητα. Για να μην αρπάξουμε τα πυροβόλα, και πού να μάθουμε σκοποβολή «οι μοδίστρες» του Μπαλάσκα; Χώρια που μεγαλώσαμε με το «make love, not war» (κι αυτό λειψό και στα δυο του σκέλη. γιατί και τους πολέμους γευθήκαμε. Εξ ου και οι απόκληροι που γέμισαν τον τόπο). Και σε κατοχή είμαστε. Δίχως καμιά ελπίδα, γιατί αλλοίμονο «αι ημέτεραι δυνάμεις [δεν] αμύνονται [πλέον] του πατρίου εδάφους».
Κρυβόμαστε, λοιπόν, για να ξεφύγουμε περιμένοντας το βροντώδες άρθρο, την πομπώδη πρόβλεψη, τη μεστή συνέντευξη, την καίρια επερώτηση Τσίπρα, τη διεθνή ανάλυση Βενιζέλου, την οργή του Αυτιά, τις μεγαλειώδης πορείες του ΠΑΜΕ που θα ανατρέψουν συθέμελα την κοινωνική διαστρωμάτωση. Δεν κάνουμε τουρ αναμνήσεων στα νησιά. Υπομονή κάνουμε στην απελπισία μας. Γιατί κι η ψυχή μας μαράθηκε σαν τους κέδρους των νεανικών μας χρόνων. Γιατί η ζωή μας έγινε αυθαίρετη σαν τα κτίσματα που ξεφυτρώνουν στα καλοκαίρια μας –σφήνα στα μάτι του κάθε Πολύφημου. Αόμματοι κι εμείς συμβιβαστήκαμε με τις αειθαλείς τσιμεντολιθιές, τα μόνα δέντρα που καρπίζουν ολοχρονίς.
Κι αφού δεν μπορούμε όλοι μαζί να οδεύσουμε, κατά το ποίημα του Μαγιακόφσκι, υποτασσόμαστε μπας και ξεχάσουμε ή ξεχαστούμε. Βέβαιοι πως κι αυτή τη φορά η Αριστερά εν όλω δεν θα καταφέρει να μας εκπλήξει –κάτι που δυστυχώς επιτυγχάνεται μόνο στην τέχνη. Γιατί εκεί που περισσεύει η αυτάρκεια του γραφειοκράτη, απουσιάζει η λογική. Κι η λογική είναι το βασίλειο του απροσδόκητου. Αφού το να σκέφτεσαι λογικά σημαίνει να εκπλήσσεσαι διαρκώς. Πολυτέλεια που σπανίζει στους αγκιστρωμένους νάρκισσους των εμμονών και των γραφείων. απελπιστικά προσδιορισμένους και προβλέψιμους –ακόμα και στα συμφέροντά τους.
Οι άλλοι, ας αρκεστούμε στον Μαγιακόφσκι της ποίησης, αφού χάσαμε την επανάσταση της ζωής για: Εκδίκηση – τελετάρχης/ πείνα – διεκπεραιωτής/ σπαθί/ μπράουνινγκ/ μπόμπα.
(έπονται οι υπογραφές τριών γραμματέων)
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου