Πάμε Μαξίμου;

Του Θ. Μαρουλιάδη απο το AlterThess...

Ακούγοντας το Σάββατο τον Γιάννη Δραγασάκη, στη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2013, νομίζω οποιοσδήποτε, ακόμα και από την εντατική, κατάλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Και είναι έτοιμος γιατί αυτό θέλει ο κόσμος που τον πήρε και τον σήκωσε από το 4,5% στο 27%. Και είναι έτοιμος γιατί αυτό θέλει και όλος αυτός ο κόσμος που τον Ιούνιο δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τώρα είναι έτοιμος να ψηφίσει δαγκωτό και από το 27% να τον πάει εκεί που πρέπει να βρίσκεται η Αριστερά στην Ελλάδα, για να μπορέσει να κυβερνήσει για τους πολλούς καλούς ανθρώπους και να συνθλίψει τα καθίκια και τους ναζίδες. Στην έχω ξαναπεί την ιστορία, αλλά έχει περάσει καιρός από τότε…

Ανέβαινα λοιπόν με το λεωφορείο στο σπίτι, ήταν λίγες μέρες μετά τις εκλογές του Ιουνίου, και μερικές θέσεις πιο μπροστά καθόταν μία κοπέλα πάρα πολύ στενοχωρημένη. Την είδε μία γειτόνισσα της, κάπως μεγαλύτερη στην ηλικία, και τη ρώτησε τι έχει. Αυτή της είπε πως δεν μπορούσε να πιστέψει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές και πως τα καθίκια – δεν το είπε έτσι, αλλά αυτό εννοούσε - θα συνεχίσουν να κυβερνάνε και να ποδοπατούν τους πολλούς καλούς ανθρώπους, ούτε αυτό το είπε έτσι, αλλά αυτό εννοούσε. Της είπε ότι αυτή, αλλά και η μάνα της και οι φίλες της, έτρεξαν παντού, μίλησαν με συγγενείς και γνωστούς, βρήκαν και μοίρασαν ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ – και όλα αυτά καρντάση για πρώτη φορά, ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν οι άνθρωποι τόσα χρόνια – και τώρα δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ήττα. Η άλλη, η μεγαλύτερη, της είπε πως δεν πρέπει να στενοχωριέται, γιατί όλοι οι καλοί οι άνθρωποι έχουν το δίκαιο με το μέρος τους και πολύ σύντομα θα το βρουν.

Λοιπόν αυτή η ιστορία με το λεωφορείο, αν και στην έχω ξαναπεί όπως σου είπα παραπάνω, νομίζω πως τώρα έχει αποκτήσει ένα ακόμα νόημα, ακριβώς γιατί απαντάει στο αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Η ιστορία, του λεωφορείου, δεν αφήνει άλλο περιθώριο για άλλη απάντηση πέρα από το «ναι». Και το θέμα δεν είναι μόνο στ’ ότι ο Δραγασάκης μπορεί να διαπραγματευτεί τη δανειακή σύμβαση, ότι ο Τσακαλώτος θα είναι ένας εξαιρετικός υπουργός Οικονομικών, ότι ο Σταθάκης μπορεί να πετύχει πάρα πολλά στον τομέα της Ανάπτυξης και πάει λέγοντας, αλλά στ’ ότι αυτή η κοπέλα, η στεναχωρημένη στο λεωφορείο λίγες μέρες μετά τις εκλογές, φωνάζει διαρκώς «ναι, ναι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει!».

Αλλά και πέρα από αυτά που θέλουμε να γίνουν, υπάρχουν και αυτά που πρέπει να γίνουν. Καταλαβαίνω πως αυτά που είπε ο Παναγούλης με τα λυντσαρίσματα, αν και δεν τα είπε όπως αναπαράγονται στη μηντιακή κουβέντα, ακούγονται κάπως πολύ χοντρά. Πράγματι, όμως το θέμα δεν είναι τα λόγια, το θέμα είναι πως αυτά που είπε ο Παναγούλης στη Βουλή, εκεί έξω υπάρχουν πάρα πολλοί που τα σκέφτονται. Και πες μου, ο επόμενος που θα σκεφτεί να βάλει τέλος στη ζωή του, γιατί η φτώχια τον έχει φέρει σε απόγνωση, γιατί να μην φάει κάποιον που να τον θεωρεί υπεύθυνο γι’ αυτή τη φτώχια; Γι’ αυτό και πρέπει να τελειώσουμε με την κυβέρνηση των καθικιών, της ενωμένης δεξιάς, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Να τελειώσουμε για να πάρει μία ανάσα ο κόσμος που είναι σε απόγνωση, για να μην κλείσουν σχολεία και νοσοκομεία, για να μην πεθάνει κανένας φέτος το χειμώνα είτε από το κρύο είτε από την πείνα, για να δημευτούν – όπως, κοίτα να δεις, συμβαίνει στη Γερμανία – οι περιουσίες όσων πλούτισαν εξαιτίας ενεργειών τους, ή «παραλείψεων», που προκάλεσαν δημοσιονομική ζημιά, για να πληρώνουν μισθούς, φόρους, και ασφαλιστικές εισφορές οι εργοδότες, για να σταματήσει το λυντσάρισμα των πολλών καλών ανθρώπων από τη λιτότητα, τις περικοπές, την ανεργία και την ακρίβεια, για να μην πουληθούν το νερό, το ρεύμα, τα λιμάνια και ο αέρας που αναπνέουμε, για να πάνε τα παιδιά μας με τα δικά τους τα παιδιά, με το αντίσκηνο, σε εκείνη την παραλία στη Χαλκιδική που μας πήγαν οι δικοί μας οι γονείς. Τώρα, αν μας κάτσει και μία κυβέρνηση που θα υπακούει έναν λαό που θα κυβερνάει, τόσο το καλύτερο.

Υ.Γ. Αδιόρθωτη η Αλέκα. Όπως το Δεκέμβρη του 2008 έτσι και τώρα: απαράδεκτη, υποστύλωμα μίας κυβέρνησης που καταρρέει.