Της Δάφνης Σφέτσα, Red NoteBook...
Σε μία εβδομάδα ψηφίστηκε το πακέτο μέτρων -με το λίγο 153- και ο πλέον ταξικός προϋπολογισμός -στη σκιά της εμπλοκής με τη δόση. Το ποια πλευρά μπορεί να μιλά για νίκη, θα φανεί το επόμενο, ίσως και αρκετά σύντομο, διάστημα.
Η κυβέρνηση στηρίζεται -και δεν στηρίζεται- σε τρία κόμματα.
Νέα Δημοκρατία: Ο πολιτικός πυλώνας που έχει απομείνει στον κόσμο των αστών. Θα είναι λάθος να πιστεύουμε ότι βγαίνει αλώβητη, με δυο- τρεις διαγραφούλες. Μέχρι προχθές βαστούσε ακόμη ο αρχηγός της και λειτουργούσε συγκολλητικά. Ωστόσο η ομιλία Σαμαρά στη Βουλή για τον προϋπολογισμό μπορεί να σημάνει την αρχή του τέλους και γι΄ αυτόν και για τη Ν.Δ.
Δεν μπόρεσε να δώσει κανένα απολύτως σύνθημα στους δικούς του. Οι προηγούμενοι που επιχείρησαν να κάνουν φυγή προς τα μπρος, κουκουλώνοντας την ένδειά τους με επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα το πλήρωσαν με τον πολιτικό αφανισμό τους.
Μπορεί να γίνει έτσι και τώρα, αν κάνουμε κάτι κι εμείς.
Ιδιαίτερα όταν το πλέον πειστικό επιχείρημα (ο μπαμπούλας του ευρώ έχει φορεθεί τόσο πολύ που έχει χάσει το μεγάλο μέρος από την τρομοκρατική ισχύ του) που τους είχε απομείνει «να πάρουμε τη δόση για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις» κατέρρευσε. Για την υπεράσπιση ίδιων συμφερόντων οι πιστωτές μας έκαναν ένα δώρο εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την αφήγηση της τρόικας εσωτερικού. Ας το εκμεταλλευτούμε όσο θα παράγει αποτελέσματα. Ακόμη κι αν ο συναγερμός λήξει γρήγορα, οι κυβερνήτες μας εκτέθηκαν. Με άλλα λόγια έχουν μείνει στον άσσο -από λογικά, έστω λογικοφανή επιχειρήματα εδώ και καιρό, τώρα ξεμένουν και από εκφοβιστικά.
Κάτι που φάνηκε και από το ύφος ήττας που είχαν από βήματος.
Φτήνια
Δεν γίνεται να περνάς τον πλέον ακραίο προϋπολογισμό λιτότητας και να υπόσχεσαι, όπως έκανε ο Σαμαράς, καλύτερο αύριο στους αγέννητους! Η πολιτική με κανέναν τρόπο δεν είναι η τέχνη του κάνω καλύτερο έναν κόσμο που δεν υπάρχει.
Δεν γίνεται να περνάς τον πλέον ακραίο προϋπολογισμό λιτότητας και να νομίζεις ότι το «μπαλώνεις» με το να γαντζώνεσαι στους υπαλλήλους της Βουλής και σε μια αποστροφή του Στάθη Παναγούλη.
Δεν γίνεται να νομίζεις ότι πείθεις για την Υγεία λέγοντας ότι τόσα χρόνια γινόταν πάρτι με τα υλικά όταν και οι πέτρες καταλαβαίνουν ότι αντί για το πάρτι, τελειώνεις με τα υλικά.
Δεν γίνεται σε μια εβδομάδα να παίρνεις μέτρα ύψους 19 δισ., την επομένη οι φίλοι σου οι ξένοι να ζητάνε κι άλλα και να νομίζεις ότι θα πείσεις αν ανέβεις στο βήμα και το παίξεις κουτσαβάκι.
Δεν γίνεται ο τεχνοκράτης Στουρνάρας να χασκογελάει από το βήμα κάνοντας χαμηλού επιπέδου συνδικαλισμό στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δεν γίνεται ο υπουργός της αγοράς που τον βάλανε εκεί για να μιλάει με αριθμούς και να κάνει τη δουλειά, να βγαίνει από τη Βουλή την Κυριακή το βράδυ και να δηλώνει ότι «νομίζει» πως μπορεί να πάρει το πολύ πολύ «καμιά δήλωση» από το Eurogroup «χωρίς να το προεξοφλεί» κι όλας, να λέει ότι θα πάρουμε τη δόση «έγκαιρα» (πολύ συγκεκριμένο ε;), να απαντά στα υπόλοιπα «δεν ξέρω», «δεν νομίζω».
Φτήνια επιχειρημάτων και τσάμπα μαγκιές που όμως καλούμαστε τελικά να πληρώσουμε πολύ ακριβά. Και ο κόσμος δεν είναι χαζός, καταλαβαίνει. Ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με τη ζωή του και την τσέπη του που την έχουνε ήδη λιανίσει.
Χέρι χέρι θα/ να πέσουν Βενιζέλος - Σαμαράς
Το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει. Ο Ε. Βενιζέλος είναι ο πλέον απονομιμοποιημένος πολιτικός, υπόδικος στην ουσία και όχι αρχηγός. Η θλιβερή εικόνα βουλευτών του που δεν ψηφίζουν όχι γιατί διαφωνούν, όχι γιατί ρίχνουν ένα βλέφαρο, έστω την ύστατη ώρα, στην κοινωνία που καταρρέει αλλά επειδή διακυβεύεται το πολιτικό τους μέλλον (και δεν έχουν πολύ χρόνο να ασχοληθούν με το μέλλον του τόπου) έρχεται να δώσει το κατιτίς παραπάνω στην αποκρουστική εικόνα ενός τελειωμένου μορφώματος.
Επιμένω: Ο κόσμος δεν είναι χαζός, το βλέπει, το καταλαβαίνει. Όπως βλέπει και καταλαβαίνει την τραγελαφική προσπάθεια Σαμαρά να σώσει το σύμμαχό του για να σταθεί όρθιος ο ίδιος. Έτσι ως βοήθεια στο δικό μας έργο, η προσπάθεια αυτή του Σαμαρά μπορεί να γίνει δεκτή σχεδόν και με ενθουσιασμό. Δεν θα τραβήξει ο Σαμαράς τον Βενιζέλο, το ανάποδο θα γίνει. Ή τέλος πάντων, είναι δυνατό και μάλιστα όχι δύσκολο να γίνει. Μόλις συνειδητοποιήσουμε, νιώσουμε, αντιληφθούμε ότι ο Σαμαράς χρειάζεται τον υπόδικο Βενιζέλο (!) για να σταθεί όρθιος, θα τους ρίξουμε το επόμενο λεπτό (τολμώ να πω με δόση υπερβολής).
Και η ΔΗΜΑΡ, όπως ήταν αναμενόμενο, βουλιάζει στις αντιφάσεις της πολιτικής της. Η προσπάθειά της να ισορροπήσει σε δυο-τρεις βάρκες, σε μια συγκυρία που το δίλημμα «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες» εμφανίζεται κρυστάλλινο σε κάθε στροφή του δρόμου, θυμίζει έναν άνθρωπο που πασχίζει να σωθεί από την κινούμενη άμμο. Όσο πιο πολύ πασχίζει (δεν ψηφίζω το πακέτο, ψηφίζω τον προϋπολογισμό), τόσο πιο γρήγορα βουλιάζει.
Να κόψουμε την κλωστή
Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι η κυβέρνηση κρέμεται από μια κλωστή –που το πιστεύει γιατί δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα το έλεγε έτσι ο επικεφαλής του σε μεγάλη γερμανική εφημερίδα- ας την κόψει. Μια κλωστή είναι. Μέχρι τα χριστούγεννα να έχουν φύγει.
Για να γίνει αυτό επ ουδενί και για κανέναν λόγο δεν μπορεί να συνεχιστεί η συζήτηση για την ετοιμότητά του. Ένα κόμμα κάνει πολιτική, ένα αριστερό κόμμα διευκολύνει τη συμμετοχή, δημιουργεί πεδία παρέμβασης για τον κόσμο, τον ενεργοποιεί, του δίνει ώθηση να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Δεν σώζει τον κόσμο, λειτουργεί καταλυτικά για να σώσει ο κόσμος τον εαυτό του. Και γι αυτά ετοιμάζεται την ώρα που τα κάνει. Την ίδια, εκείνη την στιγμή.
Εξ ου και δεν υπάρχει πεδίο για συζήτηση αλλά πεδίο για δράση λαμπρό.
Όπως και δεν μπορεί να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς και αορίστως για την ετοιμότητα του λαϊκού παράγοντα. Ένα κόμμα δεν είναι σχολιαστής - παρατηρητής του κινήματος: τώρα δεν είναι πολύ έτοιμο, έχει μουδιάσει, έχει πιαστεί, ξύπνησε στραβά. Καταλύτης πρέπει να είναι, όχι απλός αναλυτής. Πολιτική κάνει -δεν θα τα καταργήσουμε κι όλα.
Άλλα κόμματα με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές και πολιτικές πρακτικές μπορεί να λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Ένα κόμμα της αριστεράς και πολύ περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ που ο κόσμος του έδωσε 27% πρέπει να βρει τον τρόπο να κινητοποιεί. Αλλιώς ας αυτοκαταργηθούμε και ας περιμένουμε πότε ο κόσμος θα είναι έτοιμος (είναι ο πιο σύντομος δρόμος να μην είναι ποτέ παρά μόνο στη δευτέρα παρουσία -αλλά εκεί παίζει εργολαβικά το ΚΚΕ).
Στο δια ταύτα. Στόχος είναι να κοπεί η κλωστή το ταχύτερο δυνατό. Συμβολικά λέω τα χριστούγεννα, επειδή πλησιάζουν. Για να γιορτάσουμε την έναρξη της νέας χρονιάς με την έναρξη μιας νέας εποχής.
Ας τελειώσουμε το «χαρτί» Σαμαρά -τον Γιώργο Παπανδρέου της δεξιάς.
Ας αποτελειώσουμε πολιτικά τον Βενιζέλο. Ένα τελειωτικό χτύπημα χρειάζεται. Ένα κερασάκι στην τούρτα Λαγκάρντ.
Ας κρατήσουμε ζωντανό το κίνημα: Η Τετάρτη ήταν όμορφη μέρα με το λαό στην πλατεία πάλι. Ας παίξουμε το ρόλο μας, ας δημιουργήσουμε γεγονότα που θα βγάζουν τον κόσμο στην πλατεία.
Όλα αυτά μπορεί να σημάνουν τη νίκη στο στόχο να φύγουν. Για μετά είναι άλλη συζήτηση, κρίσιμη που άλλωστε διεξάγεται.
Γρήγορα
Μπορεί όμως αν αφήσουμε τον χρόνο ανεκμετάλλευτο, η εβδομάδα που μας πέρασε να μετατραπεί σε ήττα. Και μάλιστα συντριπτική.
Τα μέτρα ψηφίστηκαν. Κάθε μέρα που περνάει οι ζωές μας δυσκολεύουν. Είναι η υλική αδυναμία να ανταποκριθούμε στο κόστος ζωής -για ολοένα περισσότερους στο κόστος απλής επιβίωσης. Κάθε μέρα που περνάει συνηθίζουμε λίγο περισσότερο στη βαρβαρότητα -πριν λίγες μέρες αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εδούλευε, δεν μπορεί να ζούμε με αυτό. Όσο εμπεδώνεται η ζούγκλα όπου ο καθένας πρέπει μόνος του να τα βγάλει πέρα (δες Υγεία και το 25ευρω), η περασμένη εβδομάδα μετατρέπεται σε ήττα για μας. Αν χάσουμε χρόνο μπορεί να χάσουμε τα πάντα. (νταξ έχουμε πήξει στα βαρύγδουπα αλλά καταλαβαίνετε είναι που δεν περνάμε καθόλου καλά με αυτήν την κυβέρνηση και πρέπει να φύγει με έμφαση -όχι τα χριστούγεννα, χθες).
Μερικές φορές χρειάζεται και λίγη παραπάνω τρέλα, λίγο παραπάνω πάθος και λίγη παραπάνω πίστη, έστω κι αν δεν τα λένε ακριβώς έτσι στα εγχειρίδια του μαρξισμού- λενινισμού.
Λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα και τους έχουμε.
Σε μία εβδομάδα ψηφίστηκε το πακέτο μέτρων -με το λίγο 153- και ο πλέον ταξικός προϋπολογισμός -στη σκιά της εμπλοκής με τη δόση. Το ποια πλευρά μπορεί να μιλά για νίκη, θα φανεί το επόμενο, ίσως και αρκετά σύντομο, διάστημα. Η κυβέρνηση στηρίζεται -και δεν στηρίζεται- σε τρία κόμματα.
Νέα Δημοκρατία: Ο πολιτικός πυλώνας που έχει απομείνει στον κόσμο των αστών. Θα είναι λάθος να πιστεύουμε ότι βγαίνει αλώβητη, με δυο- τρεις διαγραφούλες. Μέχρι προχθές βαστούσε ακόμη ο αρχηγός της και λειτουργούσε συγκολλητικά. Ωστόσο η ομιλία Σαμαρά στη Βουλή για τον προϋπολογισμό μπορεί να σημάνει την αρχή του τέλους και γι΄ αυτόν και για τη Ν.Δ.
Δεν μπόρεσε να δώσει κανένα απολύτως σύνθημα στους δικούς του. Οι προηγούμενοι που επιχείρησαν να κάνουν φυγή προς τα μπρος, κουκουλώνοντας την ένδειά τους με επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα το πλήρωσαν με τον πολιτικό αφανισμό τους.
Μπορεί να γίνει έτσι και τώρα, αν κάνουμε κάτι κι εμείς.
Ιδιαίτερα όταν το πλέον πειστικό επιχείρημα (ο μπαμπούλας του ευρώ έχει φορεθεί τόσο πολύ που έχει χάσει το μεγάλο μέρος από την τρομοκρατική ισχύ του) που τους είχε απομείνει «να πάρουμε τη δόση για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις» κατέρρευσε. Για την υπεράσπιση ίδιων συμφερόντων οι πιστωτές μας έκαναν ένα δώρο εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την αφήγηση της τρόικας εσωτερικού. Ας το εκμεταλλευτούμε όσο θα παράγει αποτελέσματα. Ακόμη κι αν ο συναγερμός λήξει γρήγορα, οι κυβερνήτες μας εκτέθηκαν. Με άλλα λόγια έχουν μείνει στον άσσο -από λογικά, έστω λογικοφανή επιχειρήματα εδώ και καιρό, τώρα ξεμένουν και από εκφοβιστικά.
Κάτι που φάνηκε και από το ύφος ήττας που είχαν από βήματος.
Φτήνια
Δεν γίνεται να περνάς τον πλέον ακραίο προϋπολογισμό λιτότητας και να υπόσχεσαι, όπως έκανε ο Σαμαράς, καλύτερο αύριο στους αγέννητους! Η πολιτική με κανέναν τρόπο δεν είναι η τέχνη του κάνω καλύτερο έναν κόσμο που δεν υπάρχει.
Δεν γίνεται να περνάς τον πλέον ακραίο προϋπολογισμό λιτότητας και να νομίζεις ότι το «μπαλώνεις» με το να γαντζώνεσαι στους υπαλλήλους της Βουλής και σε μια αποστροφή του Στάθη Παναγούλη.
Δεν γίνεται να νομίζεις ότι πείθεις για την Υγεία λέγοντας ότι τόσα χρόνια γινόταν πάρτι με τα υλικά όταν και οι πέτρες καταλαβαίνουν ότι αντί για το πάρτι, τελειώνεις με τα υλικά.
Δεν γίνεται σε μια εβδομάδα να παίρνεις μέτρα ύψους 19 δισ., την επομένη οι φίλοι σου οι ξένοι να ζητάνε κι άλλα και να νομίζεις ότι θα πείσεις αν ανέβεις στο βήμα και το παίξεις κουτσαβάκι.
Δεν γίνεται ο τεχνοκράτης Στουρνάρας να χασκογελάει από το βήμα κάνοντας χαμηλού επιπέδου συνδικαλισμό στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δεν γίνεται ο υπουργός της αγοράς που τον βάλανε εκεί για να μιλάει με αριθμούς και να κάνει τη δουλειά, να βγαίνει από τη Βουλή την Κυριακή το βράδυ και να δηλώνει ότι «νομίζει» πως μπορεί να πάρει το πολύ πολύ «καμιά δήλωση» από το Eurogroup «χωρίς να το προεξοφλεί» κι όλας, να λέει ότι θα πάρουμε τη δόση «έγκαιρα» (πολύ συγκεκριμένο ε;), να απαντά στα υπόλοιπα «δεν ξέρω», «δεν νομίζω».
Φτήνια επιχειρημάτων και τσάμπα μαγκιές που όμως καλούμαστε τελικά να πληρώσουμε πολύ ακριβά. Και ο κόσμος δεν είναι χαζός, καταλαβαίνει. Ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με τη ζωή του και την τσέπη του που την έχουνε ήδη λιανίσει.
Χέρι χέρι θα/ να πέσουν Βενιζέλος - Σαμαράς
Το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει. Ο Ε. Βενιζέλος είναι ο πλέον απονομιμοποιημένος πολιτικός, υπόδικος στην ουσία και όχι αρχηγός. Η θλιβερή εικόνα βουλευτών του που δεν ψηφίζουν όχι γιατί διαφωνούν, όχι γιατί ρίχνουν ένα βλέφαρο, έστω την ύστατη ώρα, στην κοινωνία που καταρρέει αλλά επειδή διακυβεύεται το πολιτικό τους μέλλον (και δεν έχουν πολύ χρόνο να ασχοληθούν με το μέλλον του τόπου) έρχεται να δώσει το κατιτίς παραπάνω στην αποκρουστική εικόνα ενός τελειωμένου μορφώματος.
Επιμένω: Ο κόσμος δεν είναι χαζός, το βλέπει, το καταλαβαίνει. Όπως βλέπει και καταλαβαίνει την τραγελαφική προσπάθεια Σαμαρά να σώσει το σύμμαχό του για να σταθεί όρθιος ο ίδιος. Έτσι ως βοήθεια στο δικό μας έργο, η προσπάθεια αυτή του Σαμαρά μπορεί να γίνει δεκτή σχεδόν και με ενθουσιασμό. Δεν θα τραβήξει ο Σαμαράς τον Βενιζέλο, το ανάποδο θα γίνει. Ή τέλος πάντων, είναι δυνατό και μάλιστα όχι δύσκολο να γίνει. Μόλις συνειδητοποιήσουμε, νιώσουμε, αντιληφθούμε ότι ο Σαμαράς χρειάζεται τον υπόδικο Βενιζέλο (!) για να σταθεί όρθιος, θα τους ρίξουμε το επόμενο λεπτό (τολμώ να πω με δόση υπερβολής).
Και η ΔΗΜΑΡ, όπως ήταν αναμενόμενο, βουλιάζει στις αντιφάσεις της πολιτικής της. Η προσπάθειά της να ισορροπήσει σε δυο-τρεις βάρκες, σε μια συγκυρία που το δίλημμα «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες» εμφανίζεται κρυστάλλινο σε κάθε στροφή του δρόμου, θυμίζει έναν άνθρωπο που πασχίζει να σωθεί από την κινούμενη άμμο. Όσο πιο πολύ πασχίζει (δεν ψηφίζω το πακέτο, ψηφίζω τον προϋπολογισμό), τόσο πιο γρήγορα βουλιάζει.
Να κόψουμε την κλωστή
Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι η κυβέρνηση κρέμεται από μια κλωστή –που το πιστεύει γιατί δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα το έλεγε έτσι ο επικεφαλής του σε μεγάλη γερμανική εφημερίδα- ας την κόψει. Μια κλωστή είναι. Μέχρι τα χριστούγεννα να έχουν φύγει.
Για να γίνει αυτό επ ουδενί και για κανέναν λόγο δεν μπορεί να συνεχιστεί η συζήτηση για την ετοιμότητά του. Ένα κόμμα κάνει πολιτική, ένα αριστερό κόμμα διευκολύνει τη συμμετοχή, δημιουργεί πεδία παρέμβασης για τον κόσμο, τον ενεργοποιεί, του δίνει ώθηση να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Δεν σώζει τον κόσμο, λειτουργεί καταλυτικά για να σώσει ο κόσμος τον εαυτό του. Και γι αυτά ετοιμάζεται την ώρα που τα κάνει. Την ίδια, εκείνη την στιγμή.
Εξ ου και δεν υπάρχει πεδίο για συζήτηση αλλά πεδίο για δράση λαμπρό.
Όπως και δεν μπορεί να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς και αορίστως για την ετοιμότητα του λαϊκού παράγοντα. Ένα κόμμα δεν είναι σχολιαστής - παρατηρητής του κινήματος: τώρα δεν είναι πολύ έτοιμο, έχει μουδιάσει, έχει πιαστεί, ξύπνησε στραβά. Καταλύτης πρέπει να είναι, όχι απλός αναλυτής. Πολιτική κάνει -δεν θα τα καταργήσουμε κι όλα.
Άλλα κόμματα με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές και πολιτικές πρακτικές μπορεί να λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Ένα κόμμα της αριστεράς και πολύ περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ που ο κόσμος του έδωσε 27% πρέπει να βρει τον τρόπο να κινητοποιεί. Αλλιώς ας αυτοκαταργηθούμε και ας περιμένουμε πότε ο κόσμος θα είναι έτοιμος (είναι ο πιο σύντομος δρόμος να μην είναι ποτέ παρά μόνο στη δευτέρα παρουσία -αλλά εκεί παίζει εργολαβικά το ΚΚΕ).
Στο δια ταύτα. Στόχος είναι να κοπεί η κλωστή το ταχύτερο δυνατό. Συμβολικά λέω τα χριστούγεννα, επειδή πλησιάζουν. Για να γιορτάσουμε την έναρξη της νέας χρονιάς με την έναρξη μιας νέας εποχής.
Ας τελειώσουμε το «χαρτί» Σαμαρά -τον Γιώργο Παπανδρέου της δεξιάς.
Ας αποτελειώσουμε πολιτικά τον Βενιζέλο. Ένα τελειωτικό χτύπημα χρειάζεται. Ένα κερασάκι στην τούρτα Λαγκάρντ.
Ας κρατήσουμε ζωντανό το κίνημα: Η Τετάρτη ήταν όμορφη μέρα με το λαό στην πλατεία πάλι. Ας παίξουμε το ρόλο μας, ας δημιουργήσουμε γεγονότα που θα βγάζουν τον κόσμο στην πλατεία.
Όλα αυτά μπορεί να σημάνουν τη νίκη στο στόχο να φύγουν. Για μετά είναι άλλη συζήτηση, κρίσιμη που άλλωστε διεξάγεται.
Γρήγορα
Μπορεί όμως αν αφήσουμε τον χρόνο ανεκμετάλλευτο, η εβδομάδα που μας πέρασε να μετατραπεί σε ήττα. Και μάλιστα συντριπτική.
Τα μέτρα ψηφίστηκαν. Κάθε μέρα που περνάει οι ζωές μας δυσκολεύουν. Είναι η υλική αδυναμία να ανταποκριθούμε στο κόστος ζωής -για ολοένα περισσότερους στο κόστος απλής επιβίωσης. Κάθε μέρα που περνάει συνηθίζουμε λίγο περισσότερο στη βαρβαρότητα -πριν λίγες μέρες αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εδούλευε, δεν μπορεί να ζούμε με αυτό. Όσο εμπεδώνεται η ζούγκλα όπου ο καθένας πρέπει μόνος του να τα βγάλει πέρα (δες Υγεία και το 25ευρω), η περασμένη εβδομάδα μετατρέπεται σε ήττα για μας. Αν χάσουμε χρόνο μπορεί να χάσουμε τα πάντα. (νταξ έχουμε πήξει στα βαρύγδουπα αλλά καταλαβαίνετε είναι που δεν περνάμε καθόλου καλά με αυτήν την κυβέρνηση και πρέπει να φύγει με έμφαση -όχι τα χριστούγεννα, χθες).
Μερικές φορές χρειάζεται και λίγη παραπάνω τρέλα, λίγο παραπάνω πάθος και λίγη παραπάνω πίστη, έστω κι αν δεν τα λένε ακριβώς έτσι στα εγχειρίδια του μαρξισμού- λενινισμού.
Λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα και τους έχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου