Tου Χρήστου Λάσκου απο το Κοκκινο Σημειωματαριο..
Την αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν μου έδωσε η ανάγνωση της δημοσκόπησης που δημοσίευσε η εφημερίδα (;) «Παραπολιτικά» το προηγούμενο Σάββατο. Ανάμεσα, λοιπόν, στα υπόλοιπα υπήρχε και η ερώτηση –πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος με αυτήν τη μορφή– εάν είναι εφικτό να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη χωρίς να τηρήσει τα μνημόνια. Η ερώτηση, δηλαδή, που έθεσαν οι δημοσκόποι ήταν κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί δυνατό να ασκηθεί μια εντελώς διαφορετική πολιτική στο πλαίσιο της Ευρωζώνης –ή και ευρύτερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στην πραγματικότητα ζητούσαν την τοποθέτηση των ερωτώμενων αναφορικά με το εφικτό της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Και νομίζω πως το 30% που τοποθετείται θετικά –7 μονάδες πάνω από την πρόθεση ψήφου προς το ΣΥΡΙΖΑ– δεν είναι, δεδομένων των ακραίων προπαγανδιστικών συνθηκών που βιώνουμε, καθόλου απογοητευτικό. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, στοιχείο των σχετικών συμπερασμάτων της δημοσκόπησης είναι πως, η βασική αιτία για το γεγονός πως το ποσοστό δεν είναι ακόμη μεγαλύτερο, βρίσκεται στον τρόπο που πολιτεύεται ένα τμήμα της ίδιας της Αριστεράς. Το αν αυτό το τμήμα είναι «αριστερότερο» ή «δεξιότερο» του ΣΥΡΙΖΑ έχει την ίδια αξία με τις μεσαιωνικές επερωτήσεις περί του φύλου των αγγέλων. Το σημαντικό στοιχείο είναι πως οι άνθρωποι της RASS, εδώ, μας λένε πως η όλη καταιγίδα –θυμηθείτε π.χ., μεταξύ άλλων, την παράδοξη προβολή του Α. Αλαβάνου από τα κυρίαρχα μέσα στο ενδιάμεσο των δύο εκλογικών αναμετρήσεων και όχι μόνο- περί «σχεδίων μπι», αναγκαίας «εξόδου», δραχμής και άλλων τέτοιων είναι ο κύριος λόγος που η πειστικότητα του σχεδίου της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Είναι πραγματικά έτσι; Είναι τόσο μεγάλη η ζημία για το χώρο μας όσο οι δημοσκόποι ισχυρίζονται; Δεν ξέρω και δεν μπορώ να το μάθω με σιγουριά. Κάποιο κακό σίγουρα γίνεται όταν σύντροφοί μας, κατά τα άλλα, περίπου ισχυρίζονται πως ο ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας αυτό που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως την κατεξοχήν διεθνιστική και ταξική γραμμή για το κίνημα σε Ελλάδα και Ευρώπη, λέει ψέμματα στον ελληνικό λαό. Δεν ξέρω, ωστόσο, πώς μεταφράζεται σε ποσοστά το κακό αυτό, δεδομένου πως οι υποστηρικτές αυτών των απόψεων υπέστησαν πολύ πρόσφατα εκλογική συντριβή μεγάλης κλίμακας. Το γεγονός πως πολλοί ανάμεσά τους το αποδίδουν «στις αυταπάτες που έχει ο λαός» δεν αλλάζει πολύ τα πράγματα σχετικά με το θέμα αυτού του σημειώματος.
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν έχουν δίκιο οι δημοσκόποι. Για ένα πράγμα, όμως, είμαι σχεδόν βέβαιος. Η επαναφορά αυτής της συζήτησης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει, μεταξύ άλλων, και της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Δεκεμβρίου, ελέγχεται ως προς τον ορθολογισμό της. Ελέγχεται, δηλαδή, όχι με πολιτικοϊδεολογικούς όρους, επειδή, π.χ. η μεγάλη πλειοψηφία μεταξύ μας θεωρεί πως η «εθνική» γραμμή είναι πολύ δεξιά για τα γούστα της –που έτσι είναι–, αλλά στη βάση κριτηρίων ορθολογικότητας. Ισχυρίζομαι, δηλαδή, πως η πρόταση του «σχεδίου μπι», όταν τίθεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο εξόφθαλμα ανορθολογική, που δεν μπορεί κανονικά παρά να μας αφήνει άφωνους. Το γιατί είναι παροιμιωδώς απλό -και εξηγούμαι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έφθασε εδώ που έφθασε με αυτήν την ανάλυση, αυτή τη γραμμή και αυτή τη στρατηγική αντίληψη. Ακόμη κι αν αυτό οφείλεται στις «λαϊκές αυταπάτες» ή στη συνομωσία του Σύμπαντος υπέρ του, η πολύ αληθοφανής διεκδίκηση από μέρους του της διακυβέρνησης έτσι έγινε. Αν, λοιπόν, δεν θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά, θα πρέπει, εμμένοντας στη νικηφόρα γραμμή, να την καταστήσει ακόμη περισσότερο ηγεμονική στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό, προφανέστατα, δεν γίνεται αν λέει: κοιτάξτε, εγώ έχω ένα σχέδιο, το οποίο σας πρότεινα και εν πολλοίς το εγκρίνατε, αλλά έχω κι ένα άλλο σχέδιο, αν δεν βγει το πρώτο, και ίσως αν χρειαστεί, με την εφευρετικότητα που με χαρακτηρίζει, να βρω κι ένα τρίτο[1]. Για τον απλό λόγο πως δεν μπορούμε να τρελάνουμε τον κόσμο παραθέτοντας ως πιθανό πρόγραμμά μας το λατινικό αλφάβητο εν είδει «σχεδίων». Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να μετράμε όλα τα ενδεχόμενα και να προετοιμαζόμαστε σχετικά. Το αντίθετο, ακριβώς: η καλύτερη προετοιμασία είναι αυτή που βασίζεται στην αποφασιστικότητα και το φρόνημα που αποκτά ο ελληνικός λαός, μέσα από τη σαφήνεια αυτού που επιδιώκουμε, και το κάλεσμα για συστράτευση στη μεγάλη ρήξη που έρχεται με ταχύτητα. Κι όποιος κατάλαβε… κατάλαβε.
_______________________
[1] Θυμίζω, αν χρειαστεί πραγματικά «σχέδιο σι», πως το καλοκαίρι στην Αυγή ο πολύ σημαντικός Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ πρότεινε, αν ζοριστούμε ως προς τη χρηματοδότηση, να κάνουμε κάτι καλύτερο από τη δραχμή. Να βάλουμε τη Τράπεζα της Ελλάδας να κόβει δεκάευρα και να αφήσουμε τη Μέρκελ και τον Ολάντ να κουρεύονται.
Την αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν μου έδωσε η ανάγνωση της δημοσκόπησης που δημοσίευσε η εφημερίδα (;) «Παραπολιτικά» το προηγούμενο Σάββατο. Ανάμεσα, λοιπόν, στα υπόλοιπα υπήρχε και η ερώτηση –πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος με αυτήν τη μορφή– εάν είναι εφικτό να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη χωρίς να τηρήσει τα μνημόνια. Η ερώτηση, δηλαδή, που έθεσαν οι δημοσκόποι ήταν κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί δυνατό να ασκηθεί μια εντελώς διαφορετική πολιτική στο πλαίσιο της Ευρωζώνης –ή και ευρύτερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Στην πραγματικότητα ζητούσαν την τοποθέτηση των ερωτώμενων αναφορικά με το εφικτό της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Και νομίζω πως το 30% που τοποθετείται θετικά –7 μονάδες πάνω από την πρόθεση ψήφου προς το ΣΥΡΙΖΑ– δεν είναι, δεδομένων των ακραίων προπαγανδιστικών συνθηκών που βιώνουμε, καθόλου απογοητευτικό. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, στοιχείο των σχετικών συμπερασμάτων της δημοσκόπησης είναι πως, η βασική αιτία για το γεγονός πως το ποσοστό δεν είναι ακόμη μεγαλύτερο, βρίσκεται στον τρόπο που πολιτεύεται ένα τμήμα της ίδιας της Αριστεράς. Το αν αυτό το τμήμα είναι «αριστερότερο» ή «δεξιότερο» του ΣΥΡΙΖΑ έχει την ίδια αξία με τις μεσαιωνικές επερωτήσεις περί του φύλου των αγγέλων. Το σημαντικό στοιχείο είναι πως οι άνθρωποι της RASS, εδώ, μας λένε πως η όλη καταιγίδα –θυμηθείτε π.χ., μεταξύ άλλων, την παράδοξη προβολή του Α. Αλαβάνου από τα κυρίαρχα μέσα στο ενδιάμεσο των δύο εκλογικών αναμετρήσεων και όχι μόνο- περί «σχεδίων μπι», αναγκαίας «εξόδου», δραχμής και άλλων τέτοιων είναι ο κύριος λόγος που η πειστικότητα του σχεδίου της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Είναι πραγματικά έτσι; Είναι τόσο μεγάλη η ζημία για το χώρο μας όσο οι δημοσκόποι ισχυρίζονται; Δεν ξέρω και δεν μπορώ να το μάθω με σιγουριά. Κάποιο κακό σίγουρα γίνεται όταν σύντροφοί μας, κατά τα άλλα, περίπου ισχυρίζονται πως ο ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας αυτό που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως την κατεξοχήν διεθνιστική και ταξική γραμμή για το κίνημα σε Ελλάδα και Ευρώπη, λέει ψέμματα στον ελληνικό λαό. Δεν ξέρω, ωστόσο, πώς μεταφράζεται σε ποσοστά το κακό αυτό, δεδομένου πως οι υποστηρικτές αυτών των απόψεων υπέστησαν πολύ πρόσφατα εκλογική συντριβή μεγάλης κλίμακας. Το γεγονός πως πολλοί ανάμεσά τους το αποδίδουν «στις αυταπάτες που έχει ο λαός» δεν αλλάζει πολύ τα πράγματα σχετικά με το θέμα αυτού του σημειώματος.
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν έχουν δίκιο οι δημοσκόποι. Για ένα πράγμα, όμως, είμαι σχεδόν βέβαιος. Η επαναφορά αυτής της συζήτησης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει, μεταξύ άλλων, και της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Δεκεμβρίου, ελέγχεται ως προς τον ορθολογισμό της. Ελέγχεται, δηλαδή, όχι με πολιτικοϊδεολογικούς όρους, επειδή, π.χ. η μεγάλη πλειοψηφία μεταξύ μας θεωρεί πως η «εθνική» γραμμή είναι πολύ δεξιά για τα γούστα της –που έτσι είναι–, αλλά στη βάση κριτηρίων ορθολογικότητας. Ισχυρίζομαι, δηλαδή, πως η πρόταση του «σχεδίου μπι», όταν τίθεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο εξόφθαλμα ανορθολογική, που δεν μπορεί κανονικά παρά να μας αφήνει άφωνους. Το γιατί είναι παροιμιωδώς απλό -και εξηγούμαι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έφθασε εδώ που έφθασε με αυτήν την ανάλυση, αυτή τη γραμμή και αυτή τη στρατηγική αντίληψη. Ακόμη κι αν αυτό οφείλεται στις «λαϊκές αυταπάτες» ή στη συνομωσία του Σύμπαντος υπέρ του, η πολύ αληθοφανής διεκδίκηση από μέρους του της διακυβέρνησης έτσι έγινε. Αν, λοιπόν, δεν θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά, θα πρέπει, εμμένοντας στη νικηφόρα γραμμή, να την καταστήσει ακόμη περισσότερο ηγεμονική στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό, προφανέστατα, δεν γίνεται αν λέει: κοιτάξτε, εγώ έχω ένα σχέδιο, το οποίο σας πρότεινα και εν πολλοίς το εγκρίνατε, αλλά έχω κι ένα άλλο σχέδιο, αν δεν βγει το πρώτο, και ίσως αν χρειαστεί, με την εφευρετικότητα που με χαρακτηρίζει, να βρω κι ένα τρίτο[1]. Για τον απλό λόγο πως δεν μπορούμε να τρελάνουμε τον κόσμο παραθέτοντας ως πιθανό πρόγραμμά μας το λατινικό αλφάβητο εν είδει «σχεδίων». Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να μετράμε όλα τα ενδεχόμενα και να προετοιμαζόμαστε σχετικά. Το αντίθετο, ακριβώς: η καλύτερη προετοιμασία είναι αυτή που βασίζεται στην αποφασιστικότητα και το φρόνημα που αποκτά ο ελληνικός λαός, μέσα από τη σαφήνεια αυτού που επιδιώκουμε, και το κάλεσμα για συστράτευση στη μεγάλη ρήξη που έρχεται με ταχύτητα. Κι όποιος κατάλαβε… κατάλαβε.
_______________________
[1] Θυμίζω, αν χρειαστεί πραγματικά «σχέδιο σι», πως το καλοκαίρι στην Αυγή ο πολύ σημαντικός Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ πρότεινε, αν ζοριστούμε ως προς τη χρηματοδότηση, να κάνουμε κάτι καλύτερο από τη δραχμή. Να βάλουμε τη Τράπεζα της Ελλάδας να κόβει δεκάευρα και να αφήσουμε τη Μέρκελ και τον Ολάντ να κουρεύονται.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου