Ο πρωθυπουργός επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο εγγυητής της σταθερότητας, ως ο εκφραστής και προστάτης των νοικοκυραίων. Αυτό, υποτίθεται, είναι το νόημα και των 43 σημείων της νέας προγραμματικής συμφωνίας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Αντιμετωπίζει, όμως, μιαν άλυτη αντίφαση: οι νοικοκυραίοι εξοντώνονται από τις πολιτικές που εφαρμόζει. Ο θάνατος του εμποράκου είναι καθημερινός σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας, ενώ κανείς δεν είναι σίγουρος ότι θα μπορέσει να σώσει από τους φόρους το σπίτι που τον κάνει νοικοκύρη και αυτή τη χρονιά.
Διέξοδος από την αντίφαση δεν υπάρχει, όσο ακολουθούνται οι ίδιες μνημονιακές πολιτικές. Αναπόφευκτα, η στρατηγική της κυβέρνησης εκτρέπεται σε δύο ατραπούς, που είναι και οι δύο επικίνδυνες για την πολιτική σταθερότητα: Αφ'ενός καλλιεργεί την ένταση, με την προώθηση της θεωρίας των δύο άκρων και την παράλληλη ενοχοποίηση της Αριστεράς και της κοινωνικής αντίστασης. Αφ'ετέρου αντιμετωπίζει όλα τα θέματα όχι με όρους ουσίας, αλλά επικοινωνίας, αδιαφορώντας μάλιστα τόσο για τις μελλοντικές συνέπειες για τη χώρα όσο και για τις σχετικές συνταγματικές εγγυήσεις. Ετσι, π.χ., εμφανίζει τη σχιζοφρενική εικόνα να ισχυρίζεται ότι η απογραφή (προγραφή, καλύτερα) των εργαζομένων στα πανεπιστήμια, προκειμένου να τεθούν σε διαθεσιμότητα, γίνεται για να προστατευθεί η νομιμότητα και στο όνομά της απειλεί να τους θέσει σε αργία. Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι, όμως, βρίσκονται ήδη στην έβδομη εβδομάδα απεργίας, πράγμα που εξ ορισμού συνεπάγεται τη μη άσκηση κανενός υπηρεσιακού καθήκοντος και, επομένως, ούτε του όψιμου της απογραφής. Οποιαδήποτε ποινή σε βάρος τους, συνεπώς, πολύ περισσότερο η αυτοδίκαιη θέση σε αργία, και μάλιστα δυνάμει αναδρομικής ισχύος πειθαρχικού νόμου, θα συνιστά κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος.
Η προϊούσα αποτυχία της διαθεσιμότητας δεν δείχνει απλώς τον ευκαιριακό χαρακτήρα της διοικητικής αντιμεταρρύθμισης (στην πραγματικότητα απλού κυνηγιού κεφαλών), αλλά αποτελεί κυρίως ομολογία της αβυσσαλέας κυβερνητικής αποτυχίας στον τομέα της δημόσιας διοίκησης. Οχι μόνον δεν έπραξαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης οτιδήποτε για τον ουσιαστικό εξορθολογισμό και εκδημοκρατισμό της τελευταίας (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να αναιρέσουν τον πελατειακό εαυτό τους;), αλλά ουσιαστικά διαλύουν και τις υπολειτουργούσες υφιστάμενες δομές. Η πρόσφατη, μάλιστα, απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έκρινε αντισυνταγματική την προηγούμενη διαθεσιμότητα (τη λεγόμενη «προσυνταξιοδοτική» ή εφεδρεία), προδικάζει και τη δικαστική αποδοκιμασία και του νέου, ανάλογου μέτρου. Ηδη αυτό φαίνεται από τη γενικευμένη αποδοχή των σχετικών ασφαλιστικών μέτρων και αιτήσεων αναστολής.
Τα πράγματα γίνονται χειρότερα για την κυβέρνηση, στο μέτρο που το success story ξηλώνεται πλέον και επισήμως από την ομοβροντία δηλώσεων των δανειστών για την ανάγκη νέων μέτρων ισοστάθμισης του δημοσιονομικού κενού το έτος 2014, παρά το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα το 2013. Η προσπάθεια των συστημικών μέσων ενημέρωσης να εμφανίσουν τη στάση της τρόικας ως, τάχα, ακατανόητη και υπονομευτική, μόνο φαιδρή μπορεί να χαρακτηριστεί. Αλλωστε, η ζοφερή εικόνα του μέλλοντος της χώρας, όσο διαχειρίζεται τις τύχες της η συγκυβέρνηση, επιβεβαιώνεται πλέον και από τους ίδιους τους κυβερνητικούς θεσμικούς συμβούλους: η τελευταία μελέτη του ΚΕΠΕ για το 2014 προβλέπει μηδενική ανάπτυξη και ένα τερατώδες 30% ως ποσοστό ανεργίας!
Οπως έγραφε προ καιρού και ο έμπειρος Γιώργος Κύρτσος, η διαπίστωση της αποτυχίας αποθρασύνει το σύστημα εξουσίας. Στις μέρες που του απομένουν, δύο κυρίως πράγματα προσπαθεί να εξασφαλίσει: Αφ'ενός να βάλει τις τελευταίες «χρυσές υπογραφές» για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και αφ'ετέρου να εξαφανίσει κάθε ίχνος παλαιών και νέων αμαρτιών του, όπως πανηγυρικά δείχνει η συνενοχή των κυβερνητικών εταίρων στην υπόθεση των υποβρυχίων που γέρνουν. Στο πλαίσιο αυτό μόνον ως αστείο μπορεί να θεωρηθεί η νέα προγραμματική συμφωνία ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Θυμόμαστε, άλλωστε, τι απέγινε η αντίστοιχη αλήστου μνήμης προγραμματική δέσμευση στην οποία συμμετείχε και η ΔΗΜΑΡ.
Γίνεται επιτακτική, πλέον, η ανάγκη να απαλλαγεί η χώρα από το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και τα διαπλεκόμενα με αυτό οικονομικά συμφέροντα. Αυτό δεν μπορεί να εξασφαλιστεί μόνον με την κυβερνητική αλλαγή, που φαίνεται πια αναπόφευκτη. Πρέπει να συνδυαστεί από μια αναγέννηση του μαζικού κινήματος, που πρέπει να νικήσει το φόβο, την αδράνεια και τον κακό εαυτό του. Την άλυτη αντίφαση μόνο ο λαός μπορεί να τη λύσει.
καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου