Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Ο εθισμός δρα ανασταλτικά στη διεύρυνση της συνείδησης, στην κριτική και σε οτιδήποτε εμψυχώνει τον καθένα να αντιδράσει στα κακώς κείμενα που τον περιβάλλουν. Στο τέλος γίνεται και «ιδεολογία», έτσι που λειτουργούμε με βάση τις προεκτάσεις του στις κοινωνικές σχέσεις. Εθιστήκαμε τις τελευταίες δεκαετίες στον άκρατο καταναλωτισμό, στους μισθούς στα golden boys, στην ελαφρότητα των πρωινών τηλεοπτικών εκπομπών και στη φαιδρή σοβαροφάνεια των (δήθεν) εκπομπών λόγου, στο επιπόλαιο τραύλισμα των κοριτσιών του μόντελινγκ, στον αμοραλισμό των δημοσιογράφων που μας προέτρεπαν να βλέπουμε τη θετική μόνο όψη των πραγμάτων (να υπακούμε δηλαδή στο κατεστημένο).
Εθιστήκαμε στη βία στην καθημερινή μας ζωή πιεζόμενοι να την αποδεχτούμε σαν κάτι φυσιολογικό. Θυμάμαι, πάνε δεκαπέντε – είκοσι χρόνια όταν συζητώντας με φίλους και εκφράζοντας τη μεγάλη απορία γιατί μερικοί συνάδελφοι αμείβονταν με αστρονομικά ποσά, σήκωναν αδιάφορα τους ώμους, διότι έλεγαν «στον ιδιωτικό τομέα όλα επιτρέπονται, άμα είσαι “μάγκας” τα παίρνεις», τους τα παίρνεις ήταν η έκφραση. Με τέτοιες εκφράσεις είχε διαφανεί από τότε ότι θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε, όπως και έγινε (και ακόμη δερνόμαστε από σαράντα ανέμους…). Βέβαια τα golden boys αμετακίνητα! Εκεί, στις «επάλξεις» του «γλειψίματος» των αφεντικών και την κατασυκοφάντηση των αγώνων των κοινωνικών ομάδων, σταθεροί και πειθήνιοι υποστηρικτές της αδικίας και της ανισότητας. Και με τι στόμφο! Τι δημοκρατικότητα, τι μεγαληγορίες και πόση υποκρισία. Και όμως, τα συνηθίσαμε όλα τούτα’ κάποιοι που έβλεπαν κάπως καλύτερα και προσπαθούσαν να αντιδράσουν δακτυλοδεικνύονταν, τους λοιδορούσε και τους περιφρονούσε σύμπασα η λέσχη τού δήθεν. Η ίδια η Αριστερά είχε συμμετάσχει ενεργώς και εναργώς σε τούτο το έγκλημα του εθισμού, στα μαγνάδια, δηλαδή, του καπιταλισμού (κάτι φιλελεύθερα, κάτι συμμετοχικά, αρλούμπες που ακόμη δεν τις έχει αποτινάξει).
Εθιστήκαμε στο κακό γούστο των δημοσιογράφων – παρουσιαστών, αυτών που νομίζουν ότι οι συχνότητες είναι η αύρα των προσωπικών τους θεών, ότι αυτοί τα ξέρουν και τα μπορούν όλα. Πρέπει παντού όπου ακμάζει να τον συντρίβουμε τον φασισμό, ειδικά στις ενημερωτικές εκπομπές.
Αλλά πλέον έχουμε εμποτιστεί από τα νάματα της «ιδεολογίας» του φασισμού, συγγνώμη του εθισμού. Αποδεικνυόμαστε σφουγγάρια. Το κακό έχει οικεία μορφή, δεν έχει αποκρουστική όψη (μόνο μετά την εκδήλωσή του’ πριν είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που μας κάνει να πέφτουμε από τα σύννεφα και λοιπά. Κι ενώ πέφτουμε σχεδόν κάθε μέρα, παραμένουμε ακέραιοι, άρτιοι). Σε καλό μας, μπα.
gstamatopoulos.@efsyn.gr
Ο εθισμός δρα ανασταλτικά στη διεύρυνση της συνείδησης, στην κριτική και σε οτιδήποτε εμψυχώνει τον καθένα να αντιδράσει στα κακώς κείμενα που τον περιβάλλουν. Στο τέλος γίνεται και «ιδεολογία», έτσι που λειτουργούμε με βάση τις προεκτάσεις του στις κοινωνικές σχέσεις. Εθιστήκαμε τις τελευταίες δεκαετίες στον άκρατο καταναλωτισμό, στους μισθούς στα golden boys, στην ελαφρότητα των πρωινών τηλεοπτικών εκπομπών και στη φαιδρή σοβαροφάνεια των (δήθεν) εκπομπών λόγου, στο επιπόλαιο τραύλισμα των κοριτσιών του μόντελινγκ, στον αμοραλισμό των δημοσιογράφων που μας προέτρεπαν να βλέπουμε τη θετική μόνο όψη των πραγμάτων (να υπακούμε δηλαδή στο κατεστημένο).
Εθιστήκαμε στη βία στην καθημερινή μας ζωή πιεζόμενοι να την αποδεχτούμε σαν κάτι φυσιολογικό. Θυμάμαι, πάνε δεκαπέντε – είκοσι χρόνια όταν συζητώντας με φίλους και εκφράζοντας τη μεγάλη απορία γιατί μερικοί συνάδελφοι αμείβονταν με αστρονομικά ποσά, σήκωναν αδιάφορα τους ώμους, διότι έλεγαν «στον ιδιωτικό τομέα όλα επιτρέπονται, άμα είσαι “μάγκας” τα παίρνεις», τους τα παίρνεις ήταν η έκφραση. Με τέτοιες εκφράσεις είχε διαφανεί από τότε ότι θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε, όπως και έγινε (και ακόμη δερνόμαστε από σαράντα ανέμους…). Βέβαια τα golden boys αμετακίνητα! Εκεί, στις «επάλξεις» του «γλειψίματος» των αφεντικών και την κατασυκοφάντηση των αγώνων των κοινωνικών ομάδων, σταθεροί και πειθήνιοι υποστηρικτές της αδικίας και της ανισότητας. Και με τι στόμφο! Τι δημοκρατικότητα, τι μεγαληγορίες και πόση υποκρισία. Και όμως, τα συνηθίσαμε όλα τούτα’ κάποιοι που έβλεπαν κάπως καλύτερα και προσπαθούσαν να αντιδράσουν δακτυλοδεικνύονταν, τους λοιδορούσε και τους περιφρονούσε σύμπασα η λέσχη τού δήθεν. Η ίδια η Αριστερά είχε συμμετάσχει ενεργώς και εναργώς σε τούτο το έγκλημα του εθισμού, στα μαγνάδια, δηλαδή, του καπιταλισμού (κάτι φιλελεύθερα, κάτι συμμετοχικά, αρλούμπες που ακόμη δεν τις έχει αποτινάξει).
Εθιστήκαμε στο κακό γούστο των δημοσιογράφων – παρουσιαστών, αυτών που νομίζουν ότι οι συχνότητες είναι η αύρα των προσωπικών τους θεών, ότι αυτοί τα ξέρουν και τα μπορούν όλα. Πρέπει παντού όπου ακμάζει να τον συντρίβουμε τον φασισμό, ειδικά στις ενημερωτικές εκπομπές.
Αλλά πλέον έχουμε εμποτιστεί από τα νάματα της «ιδεολογίας» του φασισμού, συγγνώμη του εθισμού. Αποδεικνυόμαστε σφουγγάρια. Το κακό έχει οικεία μορφή, δεν έχει αποκρουστική όψη (μόνο μετά την εκδήλωσή του’ πριν είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που μας κάνει να πέφτουμε από τα σύννεφα και λοιπά. Κι ενώ πέφτουμε σχεδόν κάθε μέρα, παραμένουμε ακέραιοι, άρτιοι). Σε καλό μας, μπα.
gstamatopoulos.@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου