Θεσμοί και κουτόχορτο...

του Ευγενιου Αρανιτση, απο την Ελευθεροτυπια...

Η δημοφιλής άποψη ότι η κριτική των θεσμών συνιστά πολυτελές προνόμιο κοινοβουλευτικών και anchormen, λες και οι τελευταίοι την κληρονόμησαν με διαθήκη, κρύβει περισσότερα απ' όσα φανερώνει σε βάρος του λεγόμενου μέσου πολίτη, προς τον οποίο, και για τον οποίο, εκφράζει ομολογουμένως μιαν ιδέα εξευτελιστική.

Υποτίθεται πως ο πολίτης έχει το ενδιαφέρον του στραμμένο κατ' ευθείαν στα 5 ευρώ που του λείπουν για να αγοράσει ζαρζαβατικά στη λαϊκή. Διευκρινίζεται μάλιστα απ' τα φερέφωνα της συστημικής προπαγάνδας ότι η συζήτηση γύρω απ' τον ζωτικό αντίκτυπο των ασύδοτων πολιτικών συμπεριφορών δεν θα έπρεπε να απασχολεί «υπερβολικά» τους «απλούς ψηφοφόρους», εφ' όσον σ' αυτούς τους ατυχείς δεν αναγνωρίζεται παρά το δικαίωμα να μένουν κλεισμένοι αεροστεγώς στη μικροαστική τους κακομοιριά. Βαρεθήκαμε ν' ακούμε ότι «ο κόσμος δεν νοιάζεται γι' αυτά, νοιάζεται ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ!». Τέλος, μαγεμένη ξαφνικά από τα συνθήματα κατά της πείνας, η τηλεόραση θεωρεί την αναζήτηση της αριστερής ταυτότητας κατάλληλη για άνω των 17.
Συνεπάγεται, αν πιστέψουμε τους οικοδεσπότες των ενημερωτικών εκπομπών, ότι η «μεγάλη μάζα των πολιτών» υποχρεούται να αγωνιά αποκλειστικά για τα «προβλήματα της καθημερινότητας», όπως τα ονόμασαν, λες και η «καθημερινότητα» είναι εκ φύσεως άτρωτη απέναντι στη δράση των αρπακτικών που λεηλατούν την περιουσία του Δημοσίου ή λες και οι απ' ευθείας αναθέσεις γίνονται μόνον Κυριακές και αργίες, οπότε οι καθημερινές αφιερώνονται, δίχως περισπασμούς, στον θρήνο για τις φορολογικές επιθέσεις και τις περικοπές συντάξεων.
Ετσι, ο μέσος πολίτης σκιαγραφείται πλαγίως σαν κάποιος στον οποίο δεν συνιστάται να «φιλοσοφεί» περί θεσμών αλλ' απλώς να έρχεται αντιμέτωπος μ' αυτούς στον μοναδικό νόμιμο αγωνιστικό χώρο, δηλαδή τα μεροκάματα και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ.
Καταλαβαίνει κανείς ότι το μπλα μπλά της λαϊκίστικης αντιδιαστολής μεταξύ του άγχους της «καθημερινότητας» και της λογοκρινόμενης αγανάκτησης για τη θεσμική αναρχία που μαστίζει την ελληνική πολιτεία ή ό,τι απέμεινε τέλος πάντων απ' αυτήν, είναι παραλλαγή της στρατηγικής «διακοπή για διαφημίσεις». Στην πραγματικότητα, οι φωστήρες της τηλεόρασης, ιδιαίτερα οι της πρωινής βάρδιας, ιδρώνουν ώστε να πείσουν ότι φτώχεια και βλακεία είναι ένα και το αυτό. Προσποιούμενοι ότι απευθύνονται σε ανθρώπους που, έχοντας στερηθεί την οικονομική ανεξαρτησία, στερήθηκαν δήθεν ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να σκέφτονται (για παράδειγμα να σκέφτονται το πώς αυτή προέκυψε), δεν υποστηρίζουν τίποτα διαφορετικό απ' το δόγμα υπό το λάβαρο του οποίου κατέλαβαν τη θέση που έχουν: ότι η σκέψη είναι χρήμα, ότι η Αριστερά δεν πρέπει να κόπτεται παρά για την τιμή των απορρυπαντικών.