Η Αυγή online...
ΤΗΣ ΦΙΛΙΩΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑ*
Η προεκλογική τακτική της Νέας Δημοκρατίας στηρίζεται στην αποκάλυψη των αντιφάσεων, των «λαθών» και γενικά των τρωτών σημείων του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή το επίπεδο της Νέας Δημοκρατίας είναι εξαιρετικά χαμηλό, η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρημάτων της είναι επιεικώς βλακείες, παρά τα πραγματικά ατοπήματα της Αριστεράς. Ωστόσο η τακτική καθεαυτή στηρίζεται σε μία από καιρό ριζωμένη στάση των πολιτών για την πολιτική.
Η στάση αυτή έχει δύο εκφράσεις: Από τη μία, το «δεν με αφορά, άλλωστε κανένα κόμμα δεν με εκφράζει απόλυτα, κανένας πολιτικός δεν με πείθει ότι είναι αγνός κ.λπ.», κι από την άλλη, το «παρατηρώ ό,τι κάνει ο κάθε πολιτικός και πιάνω στον αέρα λάθη, αντιφάσεις, γελοιότητες, καταλήγοντας και πάλι ότι όλοι είναι ίδιοι». Πίσω της κρύβεται ένα βασικό συστατικό της Δυτικής κουλτούρας, η έννοια του γούστου. Το ένα κόμμα ή ο άλλος αρχηγός μου αρέσει ή δεν μου αρέσει, είναι ή δεν είναι του γούστου μου. Για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού η Αριστερά ώς τώρα δεν ήταν «του γούστου» της (μικρή, ηττοπαθής, διασπασμένη, γραφική), αλλά και η πολιτική στο σύνολό της ήταν μάλλον αδιάφορη.
Η μαζική επίθεση στις ζωές μας έκανε πολλούς ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική δεν είναι καλλιστεία. Είναι μάχη συμφερόντων και κάποιες δυνάμεις είναι με τα συμφέροντα των από κάτω, όλων των από κάτω, ενώ άλλες είναι με τα συμφέροντα των τραπεζών, των καναλιών και των βιομηχάνων. Ο Σαμαράς κάνει και θα κάνει λάθη, θα χάσει μάχες και τα αφεντικά του θα του τραβήξουν το αυτί. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει και θα κάνει λάθη, θα πέσει σε αντιφάσεις, θα κάνει δύο βήματα μπροστά κι ένα πίσω, θα φοβηθεί ή θα έχει την τρέλα να πετύχει νίκες που φαίνονταν ακατόρθωτες. Θα πρέπει τα δικά του «αφεντικά», οι πολίτες, να του τραβάνε το αυτί, αλλά και να τον στηρίζουν στα καλά και ωφέλιμα γι' αυτούς.
Πολλοί άνθρωποι ακόμα πιστεύουν ότι μπορούν να μείνουν στη μέση. Όμως το έδαφος, εκεί ακριβώς στη μέση, ήδη καταρρέει και σε λίγο δεν θα υπάρχει καθόλου. Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να παραμένει στην στάση «δεν είναι του γούστου μου», παίρνουμε τεράστια ευθύνη όχι μόνο για τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας, αλλά και για τους διπλανούς μας και τα δικά τους παιδιά.
Άλλωστε η λογική της ανάθεσης που μας έφερε ώς εδώ έχει για τα καλά τελειώσει. Σωτήρες και αλάθητοι ηγέτες ευτυχώς δεν υπάρχουν. Η Αριστερά ή και η Δεξιά που θα μας «αρέσει πολύ» είναι μόνο στη φαντασία μας, κι αυτό γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν τρώνε κουτόχορτο. Δεν υποστηρίζω ότι λόγω κρίσιμων στιγμών πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στα λάθη της Αριστεράς. Το αντίθετο μάλιστα. Ωστόσο την Κυριακή αρχίζει ένας αγώνας μεγάλων αποστάσεων, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της κάλπης. Στο τέλος του θα έχουμε μια κοινωνία δικαιοσύνης ή μια κοινωνία ζούγκλα. Όσοι κοιτάμε την κοινωνία και την πολιτική όπως βλέπουμε τη Γιουροβίζιον, σαν έναν τηλεοπτικό διαγωνισμό της καλύτερης ατάκας και της χειρότερης κοτσάνας, μπορεί να διασκεδάζουμε τα βράδια μας, αλλά παίζουμε άσχημο παιχνίδι στο μέλλον μας.
* Η Φιλιώ Τσουκαλά είναι ψυχολόγος
Η προεκλογική τακτική της Νέας Δημοκρατίας στηρίζεται στην αποκάλυψη των αντιφάσεων, των «λαθών» και γενικά των τρωτών σημείων του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή το επίπεδο της Νέας Δημοκρατίας είναι εξαιρετικά χαμηλό, η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρημάτων της είναι επιεικώς βλακείες, παρά τα πραγματικά ατοπήματα της Αριστεράς. Ωστόσο η τακτική καθεαυτή στηρίζεται σε μία από καιρό ριζωμένη στάση των πολιτών για την πολιτική.
Η στάση αυτή έχει δύο εκφράσεις: Από τη μία, το «δεν με αφορά, άλλωστε κανένα κόμμα δεν με εκφράζει απόλυτα, κανένας πολιτικός δεν με πείθει ότι είναι αγνός κ.λπ.», κι από την άλλη, το «παρατηρώ ό,τι κάνει ο κάθε πολιτικός και πιάνω στον αέρα λάθη, αντιφάσεις, γελοιότητες, καταλήγοντας και πάλι ότι όλοι είναι ίδιοι». Πίσω της κρύβεται ένα βασικό συστατικό της Δυτικής κουλτούρας, η έννοια του γούστου. Το ένα κόμμα ή ο άλλος αρχηγός μου αρέσει ή δεν μου αρέσει, είναι ή δεν είναι του γούστου μου. Για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού η Αριστερά ώς τώρα δεν ήταν «του γούστου» της (μικρή, ηττοπαθής, διασπασμένη, γραφική), αλλά και η πολιτική στο σύνολό της ήταν μάλλον αδιάφορη.
Η μαζική επίθεση στις ζωές μας έκανε πολλούς ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική δεν είναι καλλιστεία. Είναι μάχη συμφερόντων και κάποιες δυνάμεις είναι με τα συμφέροντα των από κάτω, όλων των από κάτω, ενώ άλλες είναι με τα συμφέροντα των τραπεζών, των καναλιών και των βιομηχάνων. Ο Σαμαράς κάνει και θα κάνει λάθη, θα χάσει μάχες και τα αφεντικά του θα του τραβήξουν το αυτί. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει και θα κάνει λάθη, θα πέσει σε αντιφάσεις, θα κάνει δύο βήματα μπροστά κι ένα πίσω, θα φοβηθεί ή θα έχει την τρέλα να πετύχει νίκες που φαίνονταν ακατόρθωτες. Θα πρέπει τα δικά του «αφεντικά», οι πολίτες, να του τραβάνε το αυτί, αλλά και να τον στηρίζουν στα καλά και ωφέλιμα γι' αυτούς.
Πολλοί άνθρωποι ακόμα πιστεύουν ότι μπορούν να μείνουν στη μέση. Όμως το έδαφος, εκεί ακριβώς στη μέση, ήδη καταρρέει και σε λίγο δεν θα υπάρχει καθόλου. Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να παραμένει στην στάση «δεν είναι του γούστου μου», παίρνουμε τεράστια ευθύνη όχι μόνο για τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας, αλλά και για τους διπλανούς μας και τα δικά τους παιδιά.
Άλλωστε η λογική της ανάθεσης που μας έφερε ώς εδώ έχει για τα καλά τελειώσει. Σωτήρες και αλάθητοι ηγέτες ευτυχώς δεν υπάρχουν. Η Αριστερά ή και η Δεξιά που θα μας «αρέσει πολύ» είναι μόνο στη φαντασία μας, κι αυτό γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν τρώνε κουτόχορτο. Δεν υποστηρίζω ότι λόγω κρίσιμων στιγμών πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στα λάθη της Αριστεράς. Το αντίθετο μάλιστα. Ωστόσο την Κυριακή αρχίζει ένας αγώνας μεγάλων αποστάσεων, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της κάλπης. Στο τέλος του θα έχουμε μια κοινωνία δικαιοσύνης ή μια κοινωνία ζούγκλα. Όσοι κοιτάμε την κοινωνία και την πολιτική όπως βλέπουμε τη Γιουροβίζιον, σαν έναν τηλεοπτικό διαγωνισμό της καλύτερης ατάκας και της χειρότερης κοτσάνας, μπορεί να διασκεδάζουμε τα βράδια μας, αλλά παίζουμε άσχημο παιχνίδι στο μέλλον μας.
* Η Φιλιώ Τσουκαλά είναι ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου