TV Χωρίς Σύνορα...
Του Κίμωνα Ρηγόπουλου
Αυτή ήταν ίσως η πιο ενοχλητική ερώτηση για ένα παιδί, γιατί μου υπενθύμιζε βίαια ότι δεν είχα το δικαίωμα να παίζω μέχρι τα βαθειά γεράματα. Το παιχνίδι, κι αυτό έπρεπε να το πάρω απόφαση, ήταν μια εποχική κατάσταση. Το θέρος που ζούσα θα το ακολουθούσε ως νόμος αδήριτος ένας χειμώνας δριμύς, ο οποίος ήταν και η ζωή καθαυτή.
Σ’ αυτή την ανήθικη ερώτηση των ενηλίκων, που συμπύκνωνε μια χαιρέκακη νοσταλγία για τον απολεσθέντα παράδεισό τους, η μόνη ειλικρινής απάντηση που μου ερχόταν να τους πω ήταν: να συνεχίζω να παίζω. Ήξερα βέβαια πως αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί, αλλά ήμουν τόσο σίγουρος πως μόνο αυτό ήθελα!
Εξ άλλου, στη χαιρεκακία των μεγάλων ένα παιδί πάντοτε επιστρατεύει και τη δική του χαιρεκακία. Αφού δεν μπορούσα να «παγώσω» τον χρόνο, προσπαθούσα λαίμαργα να τον τρυγήσω και να τον αφήσω τουλάχιστον ανιδιοτελώς «αναξιοποίητο».
Θυμάμαι με πόση αναιδή αυτοπεποίθηση απαντούσαν κάποια παιδιά: στρατηγός, τραπεζίτης, πρωθυπουργός. Και κανείς, μα κανείς, δεν ήθελε να γίνει φούρναρης. Και πόση αλαζονική επιβεβαίωση εισέπρατταν οι γονείς τους με τις σχεδόν υπαγορευμένες απαντήσεις των βλαστών τους. Τα γονεϊκά απωθημένα ποτέ δεν αποτελούν το κατάλληλο λίπασμα για το βασιλικό περιβόλι των παιδιών. Κομμένες παιδικές κεφαλές, λοβοτομημένες, τοις κείνων επιθυμίαις ψυχαναγκαστικώς πειθόμενοι.
Βλέποντας, πολλά χρόνια αργότερα, τον Βαγγέλη Βενιζέλο να αγορεύει ασθμαίνων σε μια κατάληψη στο Χημείο του ΑΠΘ ως εκπρόσωπος της Ένωσης κέντρου- νέες δυνάμεις, μου έκανε εντύπωση η πολύλογη κενολογία του. Ένα είδος εφηβικής προπέτειας χαρακτήριζε τον φέρελπι Βενιζέλο, εξαιρετικά γειωμένη όμως από την στοχοπροσήλωση σε μια καριέρα που απέκλειε τα βαρομετρικά χαμηλά. Εύκολα σου έδινε την εντύπωση του ανθρώπου, που στην επάρατη ερώτηση των μεγάλων είχε εγκαίρως απαντήσει: εγώ θα γίνω πρωθυπουργός όταν θα μεγαλώσω.
Ένα σταθερό φαίνεσθαι, με επίμονες πρόβες στον καθρέφτη του σαλονιού καταχτημένο, και ένα ασταθές είναι.
Ο «νεαρότερος καθηγητής συνταγματικού δικαίου», ο «άνθρωπος που στάθηκε πιστός σύμβουλος του Αντρέα στη δικαστική του περιπέτεια», ήταν μερικοί τίτλοι που συνόδευαν τον Βενιζέλο όταν διεκδικούσε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ με αντίπαλό του τον αποτρόπαιο βλάκα. Ένα αντίπαλο δέος, που είχε κι αυτό απαντήσει εγκαίρως, με σπαστά ελληνικά και ξύλινα αγγλικά, στη σχετική ερώτηση της μαμάς και του ντάντη: θα γίνω president mother, don’t worry.
Αυτά λοιπόν τα παιδιά, που ήξεραν από μικρά τι θα γίνουν όταν θα μεγαλώσουν, μαζί με τους Αντωνάκηδες, Παπαδημοπαπούλιες, Καρατζαφυρεράκηδες, Μπακογιαννομητσοτάκηδες και λοιπές μνημονιακές δυνάμεις, συνυπέγραψαν την καταδίκη μιας χώρας για να συνδεθούν έτσι με την παιδική τους υπόσχεση στο υπερήφανο σόι τους. Απόλυτα και ανατριχιαστικά συνεπείς οι πολλά υποσχόμενοι. Άλλωστε, δεν ήταν υποχρεωμένοι να απαντήσουν και ποια χώρα φιλοδοξούν να κυβερνήσουν. Μεγάλοι και μικροί σ’αυτές τις αγίες οικογένειες αποφεύγουν τις θλιβερές λεπτομέρειες. Οι Κρέοντες θα κυβερνήσουν οπωσδήποτε και οι ανεδαφικοί Αίμονες θα μένουν με την απορία: μα καλά, δεν το βλέπουν ότι θα κυβερνήσουν μιαν έρημη χώρα;
Αυτά τα μέλη της παράφωνης παιδικής χορωδίας έγιναν οι εντολοδόχοι της καταδίκης ενός ολόκληρου λαού στην εξαθλίωση. Η τρόικα και το ΔΝΤ βρήκαν, σαν έτοιμους από καιρό, τους ανθρώπους τους. Άνθρωποι αυστηρώς ακατάλληλοι για τους συμπολίτες τους και αυστηρώς κατάλληλοι για τους εντολείς τους.
Ο καπιταλισμός ξέρει ποιους χρειάζεται και για πόσο τους χρειάζεται.
Εμείς ξέρουμε; Ξέρουμε τι μας γίνεται για να καταστρώσουμε και αυτό που θα γίνει; Οφείλουμε να ξέρουμε και, κυρίως, οφείλουμε να αισθανόμαστε και να συναισθανόμαστε. Είναι πια και θέμα ψυχικού σθένους να επωμισθούμε την οριστική ανατροπή τους. Το άγος πρέπει να ξεπλυθεί κι εμείς θα βάλουμε την μπουγάδα, όχι ο γείτονας.
Σημείωση: Αυτό το κείμενο αποτελεί όρκο μνήμης και τιμής για όλους εκείνους που έδεσαν κόμπο την απόγνωση και έφυγαν. Για τις πολιτικές δολοφονίες του μνημονίου μιλώ, αν με εννοείτε.
Του Κίμωνα Ρηγόπουλου
Αυτή ήταν ίσως η πιο ενοχλητική ερώτηση για ένα παιδί, γιατί μου υπενθύμιζε βίαια ότι δεν είχα το δικαίωμα να παίζω μέχρι τα βαθειά γεράματα. Το παιχνίδι, κι αυτό έπρεπε να το πάρω απόφαση, ήταν μια εποχική κατάσταση. Το θέρος που ζούσα θα το ακολουθούσε ως νόμος αδήριτος ένας χειμώνας δριμύς, ο οποίος ήταν και η ζωή καθαυτή. Σ’ αυτή την ανήθικη ερώτηση των ενηλίκων, που συμπύκνωνε μια χαιρέκακη νοσταλγία για τον απολεσθέντα παράδεισό τους, η μόνη ειλικρινής απάντηση που μου ερχόταν να τους πω ήταν: να συνεχίζω να παίζω. Ήξερα βέβαια πως αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί, αλλά ήμουν τόσο σίγουρος πως μόνο αυτό ήθελα!
Εξ άλλου, στη χαιρεκακία των μεγάλων ένα παιδί πάντοτε επιστρατεύει και τη δική του χαιρεκακία. Αφού δεν μπορούσα να «παγώσω» τον χρόνο, προσπαθούσα λαίμαργα να τον τρυγήσω και να τον αφήσω τουλάχιστον ανιδιοτελώς «αναξιοποίητο».
Θυμάμαι με πόση αναιδή αυτοπεποίθηση απαντούσαν κάποια παιδιά: στρατηγός, τραπεζίτης, πρωθυπουργός. Και κανείς, μα κανείς, δεν ήθελε να γίνει φούρναρης. Και πόση αλαζονική επιβεβαίωση εισέπρατταν οι γονείς τους με τις σχεδόν υπαγορευμένες απαντήσεις των βλαστών τους. Τα γονεϊκά απωθημένα ποτέ δεν αποτελούν το κατάλληλο λίπασμα για το βασιλικό περιβόλι των παιδιών. Κομμένες παιδικές κεφαλές, λοβοτομημένες, τοις κείνων επιθυμίαις ψυχαναγκαστικώς πειθόμενοι.
Βλέποντας, πολλά χρόνια αργότερα, τον Βαγγέλη Βενιζέλο να αγορεύει ασθμαίνων σε μια κατάληψη στο Χημείο του ΑΠΘ ως εκπρόσωπος της Ένωσης κέντρου- νέες δυνάμεις, μου έκανε εντύπωση η πολύλογη κενολογία του. Ένα είδος εφηβικής προπέτειας χαρακτήριζε τον φέρελπι Βενιζέλο, εξαιρετικά γειωμένη όμως από την στοχοπροσήλωση σε μια καριέρα που απέκλειε τα βαρομετρικά χαμηλά. Εύκολα σου έδινε την εντύπωση του ανθρώπου, που στην επάρατη ερώτηση των μεγάλων είχε εγκαίρως απαντήσει: εγώ θα γίνω πρωθυπουργός όταν θα μεγαλώσω.
Ένα σταθερό φαίνεσθαι, με επίμονες πρόβες στον καθρέφτη του σαλονιού καταχτημένο, και ένα ασταθές είναι.
Ο «νεαρότερος καθηγητής συνταγματικού δικαίου», ο «άνθρωπος που στάθηκε πιστός σύμβουλος του Αντρέα στη δικαστική του περιπέτεια», ήταν μερικοί τίτλοι που συνόδευαν τον Βενιζέλο όταν διεκδικούσε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ με αντίπαλό του τον αποτρόπαιο βλάκα. Ένα αντίπαλο δέος, που είχε κι αυτό απαντήσει εγκαίρως, με σπαστά ελληνικά και ξύλινα αγγλικά, στη σχετική ερώτηση της μαμάς και του ντάντη: θα γίνω president mother, don’t worry.
Αυτά λοιπόν τα παιδιά, που ήξεραν από μικρά τι θα γίνουν όταν θα μεγαλώσουν, μαζί με τους Αντωνάκηδες, Παπαδημοπαπούλιες, Καρατζαφυρεράκηδες, Μπακογιαννομητσοτάκηδες και λοιπές μνημονιακές δυνάμεις, συνυπέγραψαν την καταδίκη μιας χώρας για να συνδεθούν έτσι με την παιδική τους υπόσχεση στο υπερήφανο σόι τους. Απόλυτα και ανατριχιαστικά συνεπείς οι πολλά υποσχόμενοι. Άλλωστε, δεν ήταν υποχρεωμένοι να απαντήσουν και ποια χώρα φιλοδοξούν να κυβερνήσουν. Μεγάλοι και μικροί σ’αυτές τις αγίες οικογένειες αποφεύγουν τις θλιβερές λεπτομέρειες. Οι Κρέοντες θα κυβερνήσουν οπωσδήποτε και οι ανεδαφικοί Αίμονες θα μένουν με την απορία: μα καλά, δεν το βλέπουν ότι θα κυβερνήσουν μιαν έρημη χώρα;
Αυτά τα μέλη της παράφωνης παιδικής χορωδίας έγιναν οι εντολοδόχοι της καταδίκης ενός ολόκληρου λαού στην εξαθλίωση. Η τρόικα και το ΔΝΤ βρήκαν, σαν έτοιμους από καιρό, τους ανθρώπους τους. Άνθρωποι αυστηρώς ακατάλληλοι για τους συμπολίτες τους και αυστηρώς κατάλληλοι για τους εντολείς τους.
Ο καπιταλισμός ξέρει ποιους χρειάζεται και για πόσο τους χρειάζεται.
Εμείς ξέρουμε; Ξέρουμε τι μας γίνεται για να καταστρώσουμε και αυτό που θα γίνει; Οφείλουμε να ξέρουμε και, κυρίως, οφείλουμε να αισθανόμαστε και να συναισθανόμαστε. Είναι πια και θέμα ψυχικού σθένους να επωμισθούμε την οριστική ανατροπή τους. Το άγος πρέπει να ξεπλυθεί κι εμείς θα βάλουμε την μπουγάδα, όχι ο γείτονας.
Σημείωση: Αυτό το κείμενο αποτελεί όρκο μνήμης και τιμής για όλους εκείνους που έδεσαν κόμπο την απόγνωση και έφυγαν. Για τις πολιτικές δολοφονίες του μνημονίου μιλώ, αν με εννοείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου