Του Τάσου Τσακίρογλου, OnlyNews...
Σε μια πολύ σοβαρή καταγγελία, με ιστορικό βάρος, προχώρησε χθες ο Πέτερ Μπόφινγκερ, ένας από τους «σοφούς» συμβούλους της κυβέρνησης Μέρκελ, παρομοιάζοντας την πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία με την πολιτική του καγκελάριου Μπρούνινγκ, η οποία στις αρχές της δεκαετίας του ’30 οδήγησε στην έκρηξη της ανεργίας και του πληθωρισμού.
«Η κατάσταση στην Ελλάδα οφείλεται μεταξύ άλλων στην ‘οικονομική θεραπεία σοκ’ που ακολουθείται» δήλωσε χαρακτηριστικά, κάνοντας ευθεία σύγκριση με τις ολέθριες πολιτικές που ακολουθήθηκαν στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Την ίδια κιόλας μέρα τα στοιχεία της Eurostat ήρθαν να τον επιβεβαιώσουν: η ανεργία στην ευρωζώνη σπάει κάθε ρεκόρ, με τους άνεργους να φθάνουν τα 19 εκατομμύρια, ενώ στη νεανική ανεργία η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια, με 55,4%, εμφανίζοντας μάλιστα τη μεγαλύτερη αύξηση απ’ όλες τις χώρες μέσα σε ένα χρόνο.
Η αναφορά του Μπόφινγκερ έχει τρομακτική βαρύτητα, καθώς η ίδια η Γερμανία επωφελήθηκε από τη Συμφωνία του Λονδίνου με τους Συμμάχους το 1953, με μαζική διαγραφή χρεών. Συγκεκριμένα, τα προπολεμικά χρέη (πριν τον Α Παγκόσμιο πόλεμο) από 14 δισεκατομμύρια μάρκα έπεσαν στα 7,3 δις, δηλαδή μια απαλλαγή της τάξης του 45%, ενώ τα μεταπολεμικά από τα 16 δις μειώθηκαν στα 7, δηλαδή λιγότερο από τα μισά.
Τα τελευταία προπολεμικά χρέη της Γερμανίας αποπληρώθηκαν το 1980, ενώ οι τελευταίες πληρωμές τόκων έγιναν το 2010. Αυτό ήταν αρκετά εύκολο για το Βερολίνο, δεδομένων των ρυθμών ανάπτυξης από τη δεκαετία του ’50 και μετά. Τότε ήταν οι ΗΠΑ, Βρετανία και η Γαλλία που, παρά τις σοβαρές ενστάσεις τους, αποφάσισαν να στηρίξουν το περίφημο «γερμανικό θαύμα» και να αποδεχτούν τη διαγραφή του χρέους.
Σήμερα η Γερμανία και ορισμένοι συνοδοιπόροι της κρατούν μια σκληρή στάση απέναντι στην Ελλάδα και διαφωνούν με το ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του χρέους και την ανάγκη νέας αναδιάρθρωσης. Και μάλιστα μιας αναδιάρθρωσης που, εάν γίνει με τους όρους της πρώτης, δεν ελαφρύνει ουσιαστικά τη χώρα.
Το ζήτημα μιας νέας διεθνούς Διάσκεψης για το χρέος του Νότου ίσως είναι σήμερα αρκετά επίκαιρο, καθώς θα ξαναβάλει το άλογο μπροστά από το κάρο, με την έννοια ότι τη συζήτηση εκ των πραγμάτων θα αναγκαστούν να διευθύνουν οι πολιτικοί, οι οποίοι θα πρέπει να αναλογιστούν τις ιστορικές τους ευθύνες.
Χωρίς κάποιος να θέλει να μειώσει τις τεράστιες ευθύνες των εθνικών ελίτ και της διαχείρισης που έκαναν για δεκαετίες σε μια σειρά χώρες, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι είναι η ίδια η δομή της ευρωζώνης και του τύπου ενοποίησης που επελέγη από την αρχή, η οποία οδήγησε στις σημερινές δραματικές ανισομέρειες μεταξύ Βορρά – Νότου.
Το αδιέξοδο πρέπει να αντιμετωπιστεί σ’ αυτή την ιστορική προοπτική και όχι με λογιστικού και διαχειριστικού χαρακτήρα διευθετήσεις που απλώς μεταθέτουν χρονικά το πρόβλημα.
Όπως μάς θυμίζει ο Μπόφινγκερ, «η Βαϊμάρη είναι εδώ»!
«Η κατάσταση στην Ελλάδα οφείλεται μεταξύ άλλων στην ‘οικονομική θεραπεία σοκ’ που ακολουθείται» δήλωσε χαρακτηριστικά, κάνοντας ευθεία σύγκριση με τις ολέθριες πολιτικές που ακολουθήθηκαν στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Την ίδια κιόλας μέρα τα στοιχεία της Eurostat ήρθαν να τον επιβεβαιώσουν: η ανεργία στην ευρωζώνη σπάει κάθε ρεκόρ, με τους άνεργους να φθάνουν τα 19 εκατομμύρια, ενώ στη νεανική ανεργία η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια, με 55,4%, εμφανίζοντας μάλιστα τη μεγαλύτερη αύξηση απ’ όλες τις χώρες μέσα σε ένα χρόνο.
Η αναφορά του Μπόφινγκερ έχει τρομακτική βαρύτητα, καθώς η ίδια η Γερμανία επωφελήθηκε από τη Συμφωνία του Λονδίνου με τους Συμμάχους το 1953, με μαζική διαγραφή χρεών. Συγκεκριμένα, τα προπολεμικά χρέη (πριν τον Α Παγκόσμιο πόλεμο) από 14 δισεκατομμύρια μάρκα έπεσαν στα 7,3 δις, δηλαδή μια απαλλαγή της τάξης του 45%, ενώ τα μεταπολεμικά από τα 16 δις μειώθηκαν στα 7, δηλαδή λιγότερο από τα μισά.
Τα τελευταία προπολεμικά χρέη της Γερμανίας αποπληρώθηκαν το 1980, ενώ οι τελευταίες πληρωμές τόκων έγιναν το 2010. Αυτό ήταν αρκετά εύκολο για το Βερολίνο, δεδομένων των ρυθμών ανάπτυξης από τη δεκαετία του ’50 και μετά. Τότε ήταν οι ΗΠΑ, Βρετανία και η Γαλλία που, παρά τις σοβαρές ενστάσεις τους, αποφάσισαν να στηρίξουν το περίφημο «γερμανικό θαύμα» και να αποδεχτούν τη διαγραφή του χρέους.
Σήμερα η Γερμανία και ορισμένοι συνοδοιπόροι της κρατούν μια σκληρή στάση απέναντι στην Ελλάδα και διαφωνούν με το ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του χρέους και την ανάγκη νέας αναδιάρθρωσης. Και μάλιστα μιας αναδιάρθρωσης που, εάν γίνει με τους όρους της πρώτης, δεν ελαφρύνει ουσιαστικά τη χώρα.
Το ζήτημα μιας νέας διεθνούς Διάσκεψης για το χρέος του Νότου ίσως είναι σήμερα αρκετά επίκαιρο, καθώς θα ξαναβάλει το άλογο μπροστά από το κάρο, με την έννοια ότι τη συζήτηση εκ των πραγμάτων θα αναγκαστούν να διευθύνουν οι πολιτικοί, οι οποίοι θα πρέπει να αναλογιστούν τις ιστορικές τους ευθύνες.
Χωρίς κάποιος να θέλει να μειώσει τις τεράστιες ευθύνες των εθνικών ελίτ και της διαχείρισης που έκαναν για δεκαετίες σε μια σειρά χώρες, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι είναι η ίδια η δομή της ευρωζώνης και του τύπου ενοποίησης που επελέγη από την αρχή, η οποία οδήγησε στις σημερινές δραματικές ανισομέρειες μεταξύ Βορρά – Νότου.
Το αδιέξοδο πρέπει να αντιμετωπιστεί σ’ αυτή την ιστορική προοπτική και όχι με λογιστικού και διαχειριστικού χαρακτήρα διευθετήσεις που απλώς μεταθέτουν χρονικά το πρόβλημα.
Όπως μάς θυμίζει ο Μπόφινγκερ, «η Βαϊμάρη είναι εδώ»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου