Αγαπητέ υπουργέ,
Εντάξει το αγαπητέ μην το πάρεις και μετρητοίς, ένα αμήχανο επιφώνημα είναι μόνο.
Κάθισα κι εγώ λοιπόν σήμερα το πρωί να συμπληρώσω αυτό το περιβόητο ερωτηματολόγιο της αξιολόγησης, για να σε βοηθήσω την μετ(από)ρρύθμιση της εκπαίδευσης που παρέλαβες από την προκάτοχό σου. Εκεί, λοιπόν που πήγα να ανοίξω τον υπολογιστή, μαύρο σκοταδι. Τι έγινε βρε παιδιά ρωτώ στο γραφείο τους συναδέλφους. Τίποτα μην ανησυχείς η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα γιατί έχει να πληρωθεί λογαριασμούς γύρω στον ένα χρόνο.
Κάνε υπομονή θα πάμε να παρακαλέσουμε, θα το γράψουμε και στα ΜΜΕ, θα μας το συνδέσουν, δημόσια επιχείρηση είναι ακόμα. Εντάξει λέω τότε να κάτσω να τη γράψω στο χαρτί και να τη στείλω με το ταχυδρομείο. Ψάχνω να βρω χαρτί, ποιος θα μου δώσει μια κόλα ρε παιδιά; Έχουμε από πέρσι να πληρώσουμε το βιβλιοπωλείο και δεν μας δίνει άλλο με πίστωση… έκανα το φιλότιμο ανάγκη, λέω θα πάρω από κανένα μαθητή μια κόλα. Φωνάζω τον πρώτο που βρήκα μπροστά μου, του λέω δώσε μου ένα φύλλο σε παρακαλώ από το τετράδιό σου. Δεν είναι πως δε θέλω κύριε, μου απατάει αλλά να σπίτι δεν έχουμε να φάμε, πώς να πω τους γονείς μου να μου πάρουν τετράδια; Έσκυψα το κεφάλι, ψέλλισα ένα συγγνώμη δεν το ήξερα και γύρισα στο γραφείο.
Μετά από όλα αυτά όπως καταλαβαίνεις υπουργέ μου έσκισα και το χαρτί με τον κλειδάριθμο που μας είχε δώσει ο διευθυντής και λέω όχι δεν γίνεται να αξιολογήσεις κάτι που δεν υπάρχει. Το μπάχαλο δεν αξιολογείται, απλά βιώνεται ή ανατρέπεται…
Όπως καταλαβαίνεις υπουργέ μου, το παραπάνω σενάριο, με εξαίρεση την τελευταία παράγραφο, είναι φανταστικό. Δεν αναζητώ άλλοθι για να δικαιολογήσω γιατί δε θα συμμετάσχω στην αξιολόγηση σου. Δεν συνέβησαν σε μένα όλα αυτά, όμως στον καθένα από εμάς κάτι από αυτά έχει συμβεί και ίσως και πολλά ακόμη…
Εντάξει το αγαπητέ μην το πάρεις και μετρητοίς, ένα αμήχανο επιφώνημα είναι μόνο.
Κάθισα κι εγώ λοιπόν σήμερα το πρωί να συμπληρώσω αυτό το περιβόητο ερωτηματολόγιο της αξιολόγησης, για να σε βοηθήσω την μετ(από)ρρύθμιση της εκπαίδευσης που παρέλαβες από την προκάτοχό σου. Εκεί, λοιπόν που πήγα να ανοίξω τον υπολογιστή, μαύρο σκοταδι. Τι έγινε βρε παιδιά ρωτώ στο γραφείο τους συναδέλφους. Τίποτα μην ανησυχείς η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα γιατί έχει να πληρωθεί λογαριασμούς γύρω στον ένα χρόνο.
Κάνε υπομονή θα πάμε να παρακαλέσουμε, θα το γράψουμε και στα ΜΜΕ, θα μας το συνδέσουν, δημόσια επιχείρηση είναι ακόμα. Εντάξει λέω τότε να κάτσω να τη γράψω στο χαρτί και να τη στείλω με το ταχυδρομείο. Ψάχνω να βρω χαρτί, ποιος θα μου δώσει μια κόλα ρε παιδιά; Έχουμε από πέρσι να πληρώσουμε το βιβλιοπωλείο και δεν μας δίνει άλλο με πίστωση… έκανα το φιλότιμο ανάγκη, λέω θα πάρω από κανένα μαθητή μια κόλα. Φωνάζω τον πρώτο που βρήκα μπροστά μου, του λέω δώσε μου ένα φύλλο σε παρακαλώ από το τετράδιό σου. Δεν είναι πως δε θέλω κύριε, μου απατάει αλλά να σπίτι δεν έχουμε να φάμε, πώς να πω τους γονείς μου να μου πάρουν τετράδια; Έσκυψα το κεφάλι, ψέλλισα ένα συγγνώμη δεν το ήξερα και γύρισα στο γραφείο.
Μετά από όλα αυτά όπως καταλαβαίνεις υπουργέ μου έσκισα και το χαρτί με τον κλειδάριθμο που μας είχε δώσει ο διευθυντής και λέω όχι δεν γίνεται να αξιολογήσεις κάτι που δεν υπάρχει. Το μπάχαλο δεν αξιολογείται, απλά βιώνεται ή ανατρέπεται…
Όπως καταλαβαίνεις υπουργέ μου, το παραπάνω σενάριο, με εξαίρεση την τελευταία παράγραφο, είναι φανταστικό. Δεν αναζητώ άλλοθι για να δικαιολογήσω γιατί δε θα συμμετάσχω στην αξιολόγηση σου. Δεν συνέβησαν σε μένα όλα αυτά, όμως στον καθένα από εμάς κάτι από αυτά έχει συμβεί και ίσως και πολλά ακόμη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου