Κρεμάσου απ’τη ζωή σου...

Iconology2009′s Blog

Έχετε δει πλούσιο, νεκρό; Στριμωγμένον καθώς είναι μέσα στο λακαρισμένο του φέρετρο, έχετε παρατηρήσει πώς τα θηριώδη πλούτη του, που δεν κατάφεραν να τον σώσουν, είναι αμέτοχα στον-όποιο-θρήνο; Το χρυσάφι θα συνεχίζει να λάμπει, το διαμάντι θα αστράψει, το βελούδο θα θωπεύσει. Ακόμα και οι νάρκισσοι, που πεθαμένοι πρέπει φτάνουν στο κιβούρι του για να μπορέσουν να τον περιβάλλουν με μια θάλπη ποιητικής τρυφερότητας, όπως χαζά νομίζουν οι πεθαμενατζήδες ντεκορατέρ, φτάνουν χωρίς τη σκευή των δικών τους αισθημάτων. Τάχετε λοιπόν δει αυτά τα πλούτη, αταίριαστα, εκτός τόπου, αμήχανα, να τον περιβάλλουν, στις τελευταίες του ώρες πάνω στη γη, αδρανή και απορημένα, αδύναμα να τον συνδράμουν, γιατί είναι μια μάζα κενού επί της ουσίας, σαν ένα ανανταπόδοτο αίσθημα που δεν είναι σε θέση ποτέ, μα ποτέ να εκπέμψει τίποτε για να προλάβει ή να ακυρώσει την απέλπιδα τελεσιδικία του μοναχικού ΠΑΝΤΑ θανάτου; Έχετε δει λοιπόν, έχετε συνειδητοποιήσει, πόσο ερήμην του πλούτου του πεθαίνει ο πλούσιος; και ξέρετε ποιο είναι το πιο παράξενο που συμβαίνει; Ότι το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί ο πλούσιος που ξεψυχάει είναι τα πλούτη του! Αλλά κι αυτά τον εκδικούνται με τη σειρά τους, με την αδιαφορία τους απέναντι του: έχετε  ποτέ ακούσει  να ενίστανται στις δημοπρασίες των μεγάλων οίκων ή να εκφράζουν μιά-έστω αμυδρά- επιφύλαξη για την αλλαγή αφεντικού; Τα πλούτη-αλίμονο!- δεν είναι σχέση αμοιβαιότητας ψυχικής. Δεν σου ανταποκρίνονται ψυχικά. Είναι στατική ύλη που οι αφελείς οικονομολόγοι την αποκαλούν ρευστό καμιά φορά. Είναι νεκρή ύλη-με την κυριολεξία της λέξης, που στη πραγματικότητα δεν μετέχουν στη ζωή των ανθρώπων παρά σαν κυριολεκτικά και κυρίως σαν μεταφορικά, ψυχικά βάρη.

Ο αυτοσαρκασμός είναι ήδη ένα ανώτερο επίπεδο ζωής-το λούσο του πνεύματος.

Αξίζει να χαραμίζεις τη ζωή σου μόνο για τον πλούτο; Πού βρίσκεται το αληθινό νόημα της ζωής που πάντα στο τέλος της θάχει το θάνατο, άρα θάχει πάντα δεδομένη τη ματαιότητα; Η ζωή είναι η έκλαμψη της ύλης, της δικιάς μας ύλης. δεν είναι η δάνεια λάμψη των υλικών που κατέχουμε. Τα υλικά αγαθά είναι ωραία όσο δεν γίνονται φορτίο αλλά μας βοηθούν-απενοχοποιημένα- στην απόλαυση της ύλης μας με υψηλό αισθηματικό τρόπο. Και τέτοια απόλαυση της ύλης της ζωής τη δίνει μόνο η θέρμη και η ειλικρίνεια των σχέσεων με τους συντρόφους και συνοδοιπόρους μας σ’αυτή τη ζωή, τους συνανθρώπους μας από όποια ιδιότητα και αν τους αγαπάμε:παιδιά, γονείς, γυναίκα, φίλους. Απόλαυση ζωής πάντως σε καμιά περίπτωση δεν είναι η  αναγκαστικά επίπλαστη ζωή που θα μας επιβάλλει -σε όσους από μας  τουλάχιστον δεν είμαστε συνηθισμένοι στην κατανάλωση του-ο χυδαίος, επιδεικτικός πλούτος. Άρα δεν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε γι’αυτόν. Δεν θα έδινα ούτε μισή παραγωγική σκέψη μου για τον σκανδαλιστικά εύκολο πλούτο γιατί, αφενός δεν θέλω και αφετέρου, δεν θα μπορούσα να τον διαχειριστώ συναισθηματικά. Θα με καθήλωνε με την παραλυτική του δύναμη σε ένα είδος ζωής που δεν είναι ζωή μου. Θα αναλωνόμουν σε προσπάθειες που ψυχικά δεν με αφορούν. Η δικιά μου-υλιστική πάντα-κοσμοθεωρία έχει την ύλη της ψυχής μου, της ψυχής σαν ειδικού κάλλους σωματική εκδήλωση, σαν κέντρο και σκοπό. Όλα τ’άλλα έχουν αξία στο βαθμό που δεν αλλοιώνουν και δεν παρεκκλίνουν από αυτό το κεντρικό μοτίβο ζωής.
Υ.Γ. Η ανάρτηση αυτή σαν αρχική αφορμή είχε τη φωτογραφία με το κορίτσι και την αυτοσχέδια Louis Vouiton τσάντα του, που ήθελα να την αντιπαραθέσω με εκείνη την περιβόητη των 3.000 ευρώ της Βίκυς Σταμάτη-του κοριτσιού του Άκη Τσοχατζόπουλου. Η σημερινή δραματική συγκυρία της αυτοκτονίας του πρώην υφυπουργού Λεωνίδα Τζανή κάνει με ένα τρόπο παράξενα επίκαιρο το σε ανύποπτο χρόνο γραμμένο-πριν τρεις μέρες-μικρό αυτό κείμενο.

Αν είσαι μάγκας πάρε το κορίτσι χωρίς φράγκα και γάμα το διαμάντι!