Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Τάξη εναντίον τάξης - ξανά...

Του Χρήστου Λάσκου απο το Red NoteBook...
Η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με όσα συμβαίνουν στον κόσμο και την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια δηλαδή της καπιταλιστικής κρίσης είναι συνεκτική, σαφής και επιβεβαιωμένη πολλαχώς  από την πραγματικότητα. Η ταξική και διεθνιστική ανάγνωση, άλλωστε, των επιγενομένων στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, η έμμονη απόρριψη εθνικών αναλυτικών προοπτικών και των συνεπαγόμενων εθνοκρατικών λύσεων, αποτέλεσε και μία από τις βασικές αιτίες για την έκρηξη της πολιτικής επιρροής του χώρου μας, ακόμη και πριν τις εκλογές.

Παρόλ’ αυτά, δεν είναι λίγες οι φορές που ο δημόσιος λόγος μας όχι μόνο υστερεί σε σαφήνεια, αλλά ακόμη και αντιστρέφει τη «γραμμή». Ο λαϊκομετωπισμός, η «εθνική λαϊκή αφήγηση», μια αδιαφοροποίητη και ελάχιστα ταξική προσέγγιση των αναγκαίων κοινωνικών συμμαχιών εκφωνείται και σπέρνει τη σύγχυση.

Ας ξαναθυμηθούμε, λοιπόν, πώς έχουν τα πράγματα. Χωρίς προσφυγή σε βαθιές και σχοινοτενείς αναλύσεις –αξιοποιώντας, απλώς, τις επιφυλλίδες των βασικών αρθρογράφων του χθεσινού κυριακάτικου «Βήματος».

Αναφορικά με τον εξαναγκασμό, πρώτα απ’ όλα, που υφίσταται η ελληνική «εξαρτημένη» κυβέρνηση από τους ξένους, ας κρατήσουμε την υπενθύμιση του Νίκου Χειλά για το πόσο επιθυμητή είναι η «πίεση» που της ασκείται: «Είχα ρωτήσει τους υπουργούς Οικονομικών, τον Παπακωνσταντίνου και το Βενιζέλο, αν τέτοια πίεση δεν τους προξενεί άλυτα προβλήματα και αν θα ήθελαν να τη χαλαρώσουμε», είχε πει παλιότερα στο «Βήμα» ο κ. Σόιμπλε. «Όχι, ήταν η απάντησή τους. Αν η εξωτερική πίεση μειωθεί, θα παραλύσουν και οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα».

Σαφές, νομίζω. Ας το αφομοιώσουμε, λοιπόν, και ας μην παρεκκλίνουμε. Η αγριότητα με την οποία η ελληνική κυρίαρχη τάξη και η ψοφοδεής πολιτική ελίτ, που την υπηρετεί, επιτίθενται, είναι όλη δική τους. Οι μερκελιστές όλου του κόσμου ενωμένοι, αυτό που κάνουν είναι να τους συμπαραστέκονται στο βασανισμό του πειραματόζωου. Η πολιτική που ασκείται, όμως, έχει ως κύριους ωφελημένους τους συμπατριώτες μας καπιταλιστές, που υλοποιούν τα αιώνια ευγενή τους όνειρα –τα οποία, βεβαίως, τα μοιράζονται διεθνικώς.

Και είναι γι’ αυτό που το πείραμα έχει παγκόσμια σημασία. Δεν είναι η «συνέπεια» έναντι των πιστωτών που δοκιμάζεται τόσο, όσο η απόλυτη υποταγή στον καθαρό καπιταλισμό. Έχει δίκιο, επομένως, ο Παύλος Παπαδόπουλος, του «Βήματος» επίσης, όταν λέει: «Τα δισεκατομμύρια περικοπών δεν είναι οικονομικώς αναγκαία παρά μόνο για να υπηρετήσουν τον αντικειμενικό σκοπό της μετατροπής της Ελλάδας σε Βουλγαρία… [Διαφορετικά] θα επέβαλλαν μικρότερες περικοπές και θα υποστήριζαν με μεγαλύτερα κεφάλαια την ανάπτυξη. Ο τελικός λογαριασμός θα ήταν αισθητά μικρότερος για [τους εταίρους], αφού ένα ηπιότερο πρόγραμμα σταθεροποίησης δεν θα δημιουργούσε τις σημερινές μαύρες τρύπες που πρέπει τώρα να καλυφθούν με νέα σημαντική διαγραφή χρέους. Το κόστος του προγράμματος αυξάνεται συνειδητά, όχι γιατί το πρόγραμμα αποτυγχάνει…», αλλά γιατί ο στόχος του είναι άλλος. Αυτό που επιδιώκεται είναι η δημιουργία επί της Γης ενός παραδειγματικού παραδείσου για τους καπιταλιστές, με πρώτους τους έλληνες.

Να, λοιπόν, γιατί νομίζουμε πως τα νομίσματα δεν είναι το βασικό θέμα. Και να γιατί, επιπλέον, θεωρούμε πως το «πλαν μπι» ασχολείται με τα τριτεύοντα. Γιατί το θέμα δεν είναι η «χώρα», αλλά η τάξη, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, μικρούς και μεγάλους «εργοδότας». Τα άλλα έρχονται μετά.

(Συνεχίζεται στο επόμενο…)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων