Πέρασε στο πανεπιστήμιο δεύτερη. Νομίζω δεν είχε ποτέ πάρει κάτω από 18 στο σχολείο ποτέ. δεν την έλεγες φυτό όμως. Από μικρή ήταν ξεκάθαρα από αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν και τα κάνουν όλα καλά. Έγραφε ποιήματα στο δημοτικό, χόρευε υπέροχα, τραγουδούσε μαγευτικά, συμμετείχε πάντα σε όλες τις σχολικές παραστάσεις και τα θεατρικά.
Πότε έπαιζε, πότε χόρευε, πότε τραγουδούσε. Τα πανεπιστήμιο δεν την κέρδισε. Ήθελε να γίνει ηθοποιός. Σπουδές με πολύ κόπο και ένα δίσκο στο χέρι κάθε βράδυ. Δούλευε από τότε που τελείωσε το σχολείο. Δούλευε για να πληρώσει την προετοιμασία για τη σχολή, για να πάει στη σχολή, για να τελειώσει τη σχολή. Ορθοστασία, τενοντίτιδες, ξενύχτια, πονοκέφαλοι, κούραση. Ηθοποιός στην Ελλάδα σημαίνει κάνω όλες τις δουλειές εκτός από αυτό που αγαπώ πιο πολύ. Λίγες ευκαιρίες, κλίκες, ξέρεις τώρα πως είναι το πράγμα.
Έφυγε χτες για την Αγγλία. Τίποτα από όλα αυτά που θα μπορούσε ή θα ήθελε να κάνει εδώ δε γίνεται. Ή ίσως και να γίνεται με πολύ μεγαλύτερο κόπο ή με μια μαύρη αμέρικαν εξπρες. Πριν 2 βδομάδες έφυγε κι άλλος ένας φίλος μας. Τουριστικές επιχειρήσεις αυτός. Πριν σχεδόν 2 χρόνια έφυγε και άλλος ένας. Ηθοποιός αυτός. Και έτσι σιγά σιγά χαιρετάμε τούς φίλους μας που αυτή τη φορά δε φεύγουν για σπουδές αλλά για να μπορέσουν να έχουν μια πιο αξιοπρεπή ζωή. Να δουλεύουν και να μπορούν να ζήσουν. Το αυτονόητο. Το λογικό. Δεν κυνηγάνε το όνειρο, δεν ελπίζουν να ζουν σε πολυτελή διαμερίσματα στη Belgravia, ούτε νιώθουν αδικημένοι. Πάνε απλά να βρούνε καμιά δουλειά που να τους αρέσει λίγο περισσότερο από το σερβιτοριλίκι.
Όταν μου είπε πως σκέφτεται να φύγει δεν της είπα ούτε μια φορά «κάτσε εδώ ρε συ που πας», της είπα να φύγει, να πάει στο Λονδίνο να δοκιμάσει τι μπορεί να βρει εκεί. Τί θα μπορούσα να της πω έτσι κι αλλιώς. Ο καθένας ακολουθεί τη μια ή την άλλη διαδρομή για κάποιο λόγο.
Άφησε τη δουλειά που δεν της άρεσε, άφησε το σπίτι της, πήγε το γάτο να ζήσει με μια φίλη μας σε νησί και σιγά σιγά έκλεινε μια-μια τις υποθέσεις στη χώρα. Βόλεψε την μάνα και τον πατέρα, τα κανόνισε με τον αδελφό και έκλεισε εισιτήρια.
Δεν τους μετράει κανείς όλους αυτούς που φεύγουν. Και να τους μετράει δηλαδή τι σημασία έχει. Έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσαν να μετρήσουν το συναίσθημα μας όταν τους χαιρετάμε. Δεν μετριέται ούτε ζυγίζεται η αίσθηση της απώλειας των αγαπημένων σου φίλων. Δεν είναι οι δουλείες μας που χάνουμε, δεν είναι τα λεφτά που δεν έχουμε, δεν είναι καν όλα αυτά που μας λένε ότι πρέπει να πληρώσουμε. Είναι οι φίλοι μας που φεύγουν, είναι τα αδέλφια μας που απελπίζονται, είναι οι γονείς που με το ζόρι τα βγάζουν πέρα.
Γνωρίζω ανθρώπους που αλήθεια δεν έχουν πάρει χαμπάρι. Ανθρώπους που ούτε οι ώρες που εργάζονται, ούτε οι μισθοί που παίρνουν, ούτε ο κύκλος που έχουν ή δεν έχουν τους επιτρέπουν να καταλάβουν τι συμβαίνει στους υπόλοιπους. Είναι λέει ο άλλος με 7 χιλιάδες μισθό και δε βγαίνει. Και μας οι φίλοι μας φεύγουν από τη χώρα για να τη βγάλουν καθαρή.
Την ημέρα που πήγαινα να την χαιρετίσω έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι μένω πίσω. Η αλήθεια δεν είναι πως μένω πίσω, πως ξεμένω, αλλά πως φοβάμαι μήπως πιάνομαι στη φάκα. Σκέψη που δεν την κάνω για πρώτη φορά αλλά για χιλιοστή. από τότε που γύρισα. Είναι δύσκολο να ζεις και εκεί και παντού, να ψάχνεις δουλειά εκεί και παντού. Εκεί και παντού θέλει κόπο να φτιάξεις τη ζωή σου. Να είσαι για λίγο ή και για περισσότερο ευτυχισμένος. Το Μάιο του 2011 αποφάσισα πως δε θα φύγω από την ελλάδα. Όχι τώρα. Όχι έτσι. Εγώ θα μείνω εδώ.
Μέχρι να μαζευτούμε όλοι στο ένα μέρος που συζητάμε τόσα χρόνια, μέχρι να βγάζουμε τις δικές μας μελιτζάνες και να έχουμε σκυλιά και γατιά ελεύθερα στο αγρόκτημα μας, θα λέμε η μία στην άλλη μου λείπεις, σε αγαπάω μέσω skype.
υ.γ. όπως δημοσιεύτηκε στο τεύχος 15 του babushka
Πότε έπαιζε, πότε χόρευε, πότε τραγουδούσε. Τα πανεπιστήμιο δεν την κέρδισε. Ήθελε να γίνει ηθοποιός. Σπουδές με πολύ κόπο και ένα δίσκο στο χέρι κάθε βράδυ. Δούλευε από τότε που τελείωσε το σχολείο. Δούλευε για να πληρώσει την προετοιμασία για τη σχολή, για να πάει στη σχολή, για να τελειώσει τη σχολή. Ορθοστασία, τενοντίτιδες, ξενύχτια, πονοκέφαλοι, κούραση. Ηθοποιός στην Ελλάδα σημαίνει κάνω όλες τις δουλειές εκτός από αυτό που αγαπώ πιο πολύ. Λίγες ευκαιρίες, κλίκες, ξέρεις τώρα πως είναι το πράγμα.
Έφυγε χτες για την Αγγλία. Τίποτα από όλα αυτά που θα μπορούσε ή θα ήθελε να κάνει εδώ δε γίνεται. Ή ίσως και να γίνεται με πολύ μεγαλύτερο κόπο ή με μια μαύρη αμέρικαν εξπρες. Πριν 2 βδομάδες έφυγε κι άλλος ένας φίλος μας. Τουριστικές επιχειρήσεις αυτός. Πριν σχεδόν 2 χρόνια έφυγε και άλλος ένας. Ηθοποιός αυτός. Και έτσι σιγά σιγά χαιρετάμε τούς φίλους μας που αυτή τη φορά δε φεύγουν για σπουδές αλλά για να μπορέσουν να έχουν μια πιο αξιοπρεπή ζωή. Να δουλεύουν και να μπορούν να ζήσουν. Το αυτονόητο. Το λογικό. Δεν κυνηγάνε το όνειρο, δεν ελπίζουν να ζουν σε πολυτελή διαμερίσματα στη Belgravia, ούτε νιώθουν αδικημένοι. Πάνε απλά να βρούνε καμιά δουλειά που να τους αρέσει λίγο περισσότερο από το σερβιτοριλίκι.
Όταν μου είπε πως σκέφτεται να φύγει δεν της είπα ούτε μια φορά «κάτσε εδώ ρε συ που πας», της είπα να φύγει, να πάει στο Λονδίνο να δοκιμάσει τι μπορεί να βρει εκεί. Τί θα μπορούσα να της πω έτσι κι αλλιώς. Ο καθένας ακολουθεί τη μια ή την άλλη διαδρομή για κάποιο λόγο.
Άφησε τη δουλειά που δεν της άρεσε, άφησε το σπίτι της, πήγε το γάτο να ζήσει με μια φίλη μας σε νησί και σιγά σιγά έκλεινε μια-μια τις υποθέσεις στη χώρα. Βόλεψε την μάνα και τον πατέρα, τα κανόνισε με τον αδελφό και έκλεισε εισιτήρια.
Δεν τους μετράει κανείς όλους αυτούς που φεύγουν. Και να τους μετράει δηλαδή τι σημασία έχει. Έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσαν να μετρήσουν το συναίσθημα μας όταν τους χαιρετάμε. Δεν μετριέται ούτε ζυγίζεται η αίσθηση της απώλειας των αγαπημένων σου φίλων. Δεν είναι οι δουλείες μας που χάνουμε, δεν είναι τα λεφτά που δεν έχουμε, δεν είναι καν όλα αυτά που μας λένε ότι πρέπει να πληρώσουμε. Είναι οι φίλοι μας που φεύγουν, είναι τα αδέλφια μας που απελπίζονται, είναι οι γονείς που με το ζόρι τα βγάζουν πέρα.
Γνωρίζω ανθρώπους που αλήθεια δεν έχουν πάρει χαμπάρι. Ανθρώπους που ούτε οι ώρες που εργάζονται, ούτε οι μισθοί που παίρνουν, ούτε ο κύκλος που έχουν ή δεν έχουν τους επιτρέπουν να καταλάβουν τι συμβαίνει στους υπόλοιπους. Είναι λέει ο άλλος με 7 χιλιάδες μισθό και δε βγαίνει. Και μας οι φίλοι μας φεύγουν από τη χώρα για να τη βγάλουν καθαρή.
Την ημέρα που πήγαινα να την χαιρετίσω έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι μένω πίσω. Η αλήθεια δεν είναι πως μένω πίσω, πως ξεμένω, αλλά πως φοβάμαι μήπως πιάνομαι στη φάκα. Σκέψη που δεν την κάνω για πρώτη φορά αλλά για χιλιοστή. από τότε που γύρισα. Είναι δύσκολο να ζεις και εκεί και παντού, να ψάχνεις δουλειά εκεί και παντού. Εκεί και παντού θέλει κόπο να φτιάξεις τη ζωή σου. Να είσαι για λίγο ή και για περισσότερο ευτυχισμένος. Το Μάιο του 2011 αποφάσισα πως δε θα φύγω από την ελλάδα. Όχι τώρα. Όχι έτσι. Εγώ θα μείνω εδώ.
Μέχρι να μαζευτούμε όλοι στο ένα μέρος που συζητάμε τόσα χρόνια, μέχρι να βγάζουμε τις δικές μας μελιτζάνες και να έχουμε σκυλιά και γατιά ελεύθερα στο αγρόκτημα μας, θα λέμε η μία στην άλλη μου λείπεις, σε αγαπάω μέσω skype.
υ.γ. όπως δημοσιεύτηκε στο τεύχος 15 του babushka
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου