Κατερινα Δεδε απο τα Ενθεματα...
Η φωτογραφία, τραβηγμένη το 2009, δείχνει μια ξεχασμένη ταμπέλα έξω από την Καστοριά, που οδηγεί, ενδεχομένως ακόμα και σήμερα, προς την ανύπαρκτη πλέον Γιουγκοσλαβία. Την περίοδο του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, είχε κάνει το γύρο του κόσμου μια άλλη φωτογραφία. Ήταν ο τοίχος ενός σπιτιού που έγραφε: «Θα βομβαρδίσετε ή να το βάψω;». Θυμάμαι, είχα γελάσει πολύ με το μαύρο χιούμορ του ανθρώπου που το έγραψε. Από τότε που μπήκαμε στο Μνημόνιο (διότι πλέον οι ζωές μας, προς το παρόν τουλάχιστον, χωρίζονται σε δύο περιόδους: π.Μ. και μ.Μ., προ Μνημονίου και μετά Μνημόνιον) δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές έχει έρθει στο νου μου αυτός ο άνθρωπος και πόσες φορές έχω μετανιώσει για το πόσο είχα γελάσει. Τώρα πλέον καταλαβαίνω ότι δεν έκανε χιούμορ, όπως ηλιθιωδώς πίστευα. Ήταν απελπισμένος.
Η φωτογραφία, τραβηγμένη το 2009, δείχνει μια ξεχασμένη ταμπέλα έξω από την Καστοριά, που οδηγεί, ενδεχομένως ακόμα και σήμερα, προς την ανύπαρκτη πλέον Γιουγκοσλαβία. Την περίοδο του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, είχε κάνει το γύρο του κόσμου μια άλλη φωτογραφία. Ήταν ο τοίχος ενός σπιτιού που έγραφε: «Θα βομβαρδίσετε ή να το βάψω;». Θυμάμαι, είχα γελάσει πολύ με το μαύρο χιούμορ του ανθρώπου που το έγραψε. Από τότε που μπήκαμε στο Μνημόνιο (διότι πλέον οι ζωές μας, προς το παρόν τουλάχιστον, χωρίζονται σε δύο περιόδους: π.Μ. και μ.Μ., προ Μνημονίου και μετά Μνημόνιον) δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές έχει έρθει στο νου μου αυτός ο άνθρωπος και πόσες φορές έχω μετανιώσει για το πόσο είχα γελάσει. Τώρα πλέον καταλαβαίνω ότι δεν έκανε χιούμορ, όπως ηλιθιωδώς πίστευα. Ήταν απελπισμένος.
Αυτό το αίσθημα της απελπισίας το έχουμε νιώσει όλοι — άλλοι σε μικρότερο, άλλοι σε μεγαλύτερο κι άλλοι στον υπέρτατο βαθμό. Και κάθε φορά η νέα επιχείρηση «σωτηρίας της πατρίδας» μας βυθίζει σε ακόμη μεγαλύτερη απελπισία και εσωστρέφεια. Και κάπως έτσι κλειστήκαμε στον μικρόκοσμό μας και συζητάμε μεταξύ μας, βρίζουμε, φωνάζουμε και κάποιες φορές κλαίμε. Και είμαστε έτοιμοι να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Μας φταίει ο οδηγός του λεωφορείου που αραίωσαν τα δρομολόγια, οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί υπάρχουν, οι ιδιωτικοί γιατί δεν αντέχουν άλλες μειώσεις, οι συνταξιούχοι γιατί δουλεύουμε γι’ αυτούς, οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί, οι δάσκαλοι, οι υπάλληλοι καθαριότητας γιατί απεργούν. Μας ενοχλούν οι διαδηλώσεις γιατί δημιουργούν μποτιλιάρισμα. Αλλά με περισσή ευκολία ξεστομίζουμε την απίστευτη ατάκα: «Αφού δε μιλάει κανένας, καλά μας κάνουνε!».
Απελπισμένος είναι ο άνθρωπος που έχει χάσει την ελπίδα. Την ελπίδα ότι κάτι –έξω από αυτόν– θα συμβεί και τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Είναι βολικό πράγμα η ελπίδα, διότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Μπορούμε να καθόμαστε στον καναπέ μας και να ελπίζουμε. Ναι, θα αντιτείνετε, αλλά «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». Συμφωνώ, αλλά πεθαίνει. Τελευταία μεν, αλλά κι αυτή κάποτε πεθαίνει. Και σε τούτη τη χώρα η ελπίδα πέθανε. Ήρθε η ώρα της δράσης. Και η δράση, όπως την εννοώ εγώ τουλάχιστον, δεν μπορεί να κάνει σημαία του το ακροδεξιάς λογικής σύνθημα «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» — παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει το πολιτικό σύστημα για να αυτοκαταστραφεί. Κι αυτό γιατί δηλώνει σαφώς ότι κάποιοι θέλουν να κάνουν «επανάσταση» και να καταργήσουν τον κοινοβουλευτισμό. Ποιοι πιστεύετε ότι πραγματικά επιθυμούν και έχουν οργανωθεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
ΥΓ. Δύο μέρες αφότου γράφτηκε αυτό το κείμενο, το ξαναδιαβάζω και μονολογώ: «Μία από τα ίδια!». Γιατί το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: μιλάμε πολύ, γράφουμε πολύ και κάνουμε ελάχιστα. Είναι κι αυτό βολικό, βλέπετε…
Η Κατερίνα Δέδε είναι ιστορικός (ΙΙΕ/ΕΙΕ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου