Η πρόκληση για την Αριστερά...

του Δημητρη Παπαχρηστου απο το Εθνος...

Η πορεία ήταν μεγάλη κι έλειπε όμως το κάτι που έχει χαθεί. Οσοι κατέβηκαν ήταν βαριεστημένοι, περπατούσαν σαν να ήταν μουδιασμένοι, άλλοι, κι αυτοί λίγοι, φαίνονταν σαν να διεκπεραίωναν το «επαναστατικό» τους καθήκον και άλλοι σαν να έδιναν το «παρών». Και ήταν εμφανής η γενικότερη αμηχανία. Η αλήθεια είναι πως κατέβηκε αρκετός κόσμος, όχι όμως ο αναμενόμενος. Αυτός που απαιτούν οι συνθήκες κρίσης που περνάμε.
Οι ίδιοι και οι ίδιοι «ναι και όχι», οι άλλοι, οι άνεργοι, οι νέοι που τους στερούν την ελπίδα και το μέλλον, οι εργαζόμενοι που τους ροκανίζουν λίγο λίγο και βασανιστικά τον μισθό, οι υποψήφιοι απολυμένοι πώς μπορούν να απέχουν, να μην κατεβαίνουν στις πορείες, πώς μπορούν και κάθονται αδρανείς; Το πρόβλημα έχει πολλές αναγνώσεις. Από τη μία ο φόβος που προκαλείται από την επιθετική καταστολή των ΜΑΤ, η απογοήτευση και το «τι έγινε, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα». Η κυβέρνηση είναι δέσμια των τροϊκανών και θα εφαρμόσει τις δανειακές μνημονιακές συμβάσεις με κάθε τρόπο. Μια παραδοχή που οδηγεί στην παθητική στάση και στην«αποχή» των πολλών. Αυτή η υποτονικότητα έχει γίνει πλέον εμφανής, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτή η πλειονότητα των ανθρώπων δεν ανησυχεί και δεν βράζει μέσα της και δεν θα αντιδράσει τη στιγμή που κανείς και προπαντός οι συγκυβερνώντες δεν θα το περιμένουν.
Από την άλλη, υπάρχει και η αδυναμία αυτών των «ίδιων και των ίδιων» που κινητοποιούνται, που νιώθουν την ανάγκη να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και το άλλο φίδι που έσπασε το αβγό έχει νομιμοποιηθεί και εισέλθει στη Βουλή και προκαλεί και επιτίθεται βίαια σε συνεργασία πολλές φορές με τις «ειδικές δυνάμεις».Δυστυχώς αυτή την κατάσταση η Αριστερά δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει, καθότι χρησιμοποιεί «όπλα» ακόμα και της ξεπερασμένης εποχής του Διαφωτισμού.
Συνθήματα του περασμένου και ξεπερασμένου 20ού αιώνα... Γιατί άλλο είναι να λες μονότονα για ανατροπή της κατάστασης που επέφερε η μνημονιακή πολιτική της λιτότητας και να μιλάς γενικόλογα και εν πολλοίς αντιφατικά και άλλο να δημιουργείς μέσα στην κοινωνία, στους χώρους δουλειάς, οργανωμένες παρεμβάσεις με προπλάσματα και κύτταρα δραστικής αλληλεγγύης, συνεταιριστικής συλλογικότητας, που αποβλέπουν στη στήριξη και στην υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος κι αυτό να δώσεις να το καταλάβει ο ελληνικός λαός που του ξεπουλάνε τις ΔΕΚΟ και τεμάχια της πατρίδας και να μπορείς να τον κάνεις να πιστέψει ότι με την αυτοοργάνωση και τη δική του συμμετοχή και θέληση είναι σε θέση να αυτοδιαχειριστεί τη ζωή του και την ίδια την περιουσία του. Εδώ όμως αρχίζουν τα δύσκολα και στα δύσκολα φαίνεται η αξιωματική αντιπολίτευση και συλλήβδην η Αριστερά, η κοινωνική εννοώ, χωρίς κομματικούς διαχωρισμούς.